johnny & piper

fajnie miał, musiał mieszkać z matką blejsa i jego młodszą siostrzyczką, ahaha. rodzina też nie chciała z nią rozmawiać, ona nie wiedziała jak ma do nich podchodzić więc się usuwała im spod nóg i udawała, że jej tutaj nie ma. spojrzała na to co robi john. wygrzebała się spod pościeli, zawinęła się w koc i podała mu małą karteczkę, na której napisane było że czyste ciuchy ma w szafce, a ona sama nie wiedząc co ma zrobić to sobie usiadła na brzegu łóżka i smutno patrzyła jak się pakuje.

bardzo dobrze mu się tam mieszkało. miał obiad podstawiony pod nos więc nie miał na co narzekać w sumie. to dobrze, że nic nie gadała bo john tylko jeszcze bardziej by się wkurwił. zerknął na kartkę i westchnął. zaraz otworzył tą szafkę i zaczął pakować się dalej. nawet się nie odwracał i na nią nie patrzył bo wiedział że wtedy mógłby zmięknąć.

- wrócisz chociaż na moje urodziny, czy mam już się wyprowadzać z powrotem do rodziców, bo nie wiem? - zapytała cicho, bo nie chciała go i tak denerwować. przygryzła zdenerwowana wargę. najgorsze było dla niej milczenie. cała rodzina ją olewała, nikt nie chciał nawet się do niej odezwać. rodzice też powiedzieli, że są nią zawiedzeni, że nigdy przenigdy nie powinna tak robić i że nawet nie wyobrażają sobie świata bez niej. to ją dobiło. - co mam zrobić, bo już nie wiem? - dopytała nieśmiało. tak, elka pierwszy raz nie była aż taka pewna siebie jak to zwykle bywało.

kucnął przy szafie i coś dalej uporczywie pakował do torby. nie chciał na nią patrzeć i z nią rozmawiać. było mu bardzo przykro że ma przed nim tyle tajemnic. nie wiedział z czego to wynika i czy to dlatego że mu nie ufa? - rób co uważasz za stosowne - wzruszył ramionami - i tak nie dbasz o zdanie innych i robisz to co uważasz więc po co w ogóle zadajesz mi takie pytanie? - zapiął torbę.

- ile razy mam was jeszcze przepraszać za to, że nie chciałam was tym obciążać, co? nikt z was nie rozumie i nigdy nie zrozumie dlaczego kłamałam, dlaczego ukrywałam to, że tak bardzo się źle czuje. nikt mnie nie zapytał o zdanie. po prostu przestaliście się odzywać. - mruknęła niezadowolona, a potem usiadła w taki sposób, że objęła kolana i położyła sobie podbródek na jednym z nich. - nie zamierzam w sumie przepraszać za to, że nie chciałam was krzywdzić. zmieniłam zdanie. róbcie sobie co chcecie, nie odzywajcie się, ignorujcie, przestańcie mnie kochać. trudno. czyli co, nie wrócisz też na moje urodziny, tak? zamieszkaj sobie na zawsze z blaisem jak ci tam dobrze. - wkopała się znów pod kołdrę, bo sie rozryczała.

zacisnął pięści, a serce waliło mu coraz bardziej z emocji. takie gadanie elki strasznie go wkurwiało. dawno, dawno temu pewnie przytaknąłby jej i jeszcze błagał o wybaczenie, ale nie tym razem. nauczył się jej przeciwstawiać i miał do tego pełne prawo - myślisz, że niemówienie bliskim o swojej chorobie robi z ciebie altruistkę? - zaśmiał się perfidnie - to co zrobiłaś jest bardzo samolubne, wykluczyłaś nas ze swojego zycia, potraktowałaś tak jakbyś nam nie ufała - burknął - mam dość tajemnic - miał dość tajemnic leny, elki, wszystkich. chciał żyć w miejscu, gdzie wszyscy wprost mówią sobie prawdę.

pewnie, sama go tego nauczyła, żeby nie był wieczną pierdołą. szkoda tylko, że zapomniała, że mógł spokojnie to wykorzystywać przeciwko niej w kłótniach. a oni ich i tak sporo przeszli. zakopała się jeszcze bardziej w tą pościel, jakby chciała zniknąć w niej. była cała spuchnięta i czerwona od płaczu, możliwe że od leków i terapii też. zaczęła znów chodzić do psychologa, bo takie milczenie nie dawało jej niczego prócz gorszego samopoczucia i braku woli walki dalszej z rakiem. wyłoniła się na chwilę, żeby mu odpowiedzieć. - to wcale nie tak! gdybyś ty widział swoich bliskich jak cierpią za każdym razem kiedy ich informujesz o tym, że gorzej się czujesz to też byś tak zrobił! miałam dość waszego płaczu, myślałam, że sama sobie dam z tym radę! nie dałam! i co, teraz wy mnie wyrzucacie ze swojego życia? równie dobrze mogę sobie umrzeć! tak! właśnie! idę sobie umrzeć! - rzuciła w niego poduszką i poszła do korytarza w piżamie, żeby zakładać buty i płaszcz do wyjścia. jezu jaka drama xdd

wykorzystywał to przeciwko niej bardzo. ale nie robił tego wcale w złym celu! wręcz przeciwnie, chciał się jej przeciwstawić i pokazać w ten sposób że bardzo mu zależy i że to ona robi coś źle, a nie on - informowałbym o tym swoich najbliższych bo coś takiego w zupełności im się należy, nie chciałbym żeby potem przypadkiem się o tym dowiedzieli kiedy wylądowałbym w szpitalu - burknął. przewrócił oczyskami kiedy ta zaczęła dramatyzować i wyszła. ruszył powoli za nią. oparł się o ścianę w korytarzu i tak na nią patrzył - przestań się wygłupiać, gdzie niby pójdziesz? - westchnął. chwilę się tak na nią gapił - wiesz co? ja nigdy nie ukryłbym czegoś tak ważnego przed tobą - oznajmił.

złapała za kluczyki od samochodu, ubrała na siebie płaszcz i zawiązała porządnie buty, bo wydało się jej to idealnym pomysłem w tym momencie. - chuja a nie byś informował. wiesz jak patrzenie na wasz ból i łzy cholernie boli? nie, nie wiesz. nie zdajesz sobie sprawy z tego, co czuję, jaki ból, jakie cierpienie. próbowałam żyć normalnie dla was, żebyście nie cierpieli w ten sam sposób co ja. nigdy nie chciałam was zranić, nigdy. - dźgnęła go palcem między żebra. - nie wiem, do hotelu, pod most, gdziekolwiek. gdzie się teraz umiera? - zapytała żałośnie. - to zróbmy sobie minutę szczerości. proszę bardzo. zacznij. - trzymała mocno kluczyki od swojego samochodu.

zaraz do niej podszedł i wyrwał jej trochę siłą te kluczyki. na szczęście była słaba to nie mocował sie z nią długo - chyba zgłupiałaś, nigdzie się stąd nie ruszasz i nie będziesz umierać pod mostem - zaczął zdejmować z niej kurtkę - a wiesz jak cholernie boli to że zamiast od ciebie to od lekarzy dowiaduję się, że jest z tobą gorzej? - westchnął. zdecydowanie wolałby gdyby to elka mu o wszystkim powiedziała - nie muszę mieć momentów szczerości, bo zawsze jestem z tobą szczery, ale z chęcią posłucham co ty masz mi jeszcze do powiedzenia - uniósł brew ku górze.

- byliście tacy cholernie szczęśliwi, mieliście w końcu uśmiech na ustach... to szczęście w waszych oczach było piękne. wszystko było w końcu na swoim miejscu. nic nie mówiłam, nie chciałam tego burzyć. pomyślałam, że dam radę. a widzisz, nie dałam rady - próbowała walczyć z nim jeszcze jak ściągnął z niej płaszcz, ale był silniejszy. - już nic ci nie mam do powiedzenia. wszystko już wiesz. jesteś pewien, że nie masz żadnych tajemnic do powiedzenia? masz jeszcze 20 sekund - mruknęła.

- ale teraz nie jesteśmy szczęśliwi i to przez ciebie, bo nie powiedziałaś nam o tym wszystkim tylko pozwoliłaś wierzyć w to że jest dobrze choć wcale nie bylo - odłożył jej płaszczyk na wieszak i zaprowadził wgłąb mieszkania. nie chciał żeby uciekała pod most co nie - nie mam przed tobą żadnych tajemnic eleanor - potwierdził tylko to co mówił wcześniej.

ale kłamca. gorszy od niej w sumie jest. przytuliła się do niego, jakby nie chciała żeby zniknął. trzymała się mocno jego koszulki. - lepiej jest kłamać i mieć motywację do walki niż patrzeć na wasze nieszczęśliwe twarze i cierpieć razem z wami. cierpienie w ciszy i samemu jest dużo dużo lepsze niż obserwacja tego jak moja choroba też na was wpływa. - mruknęła cicho. - mam nadzieję, że tak jest. - westchnęła.

prawie nie kłamał, nie wiem o co ci chodzi xd pewnie chciał uciec do blejsa, ale ta mu nie pozwalała. nie odrywal się jednak od niej bo wiedział że tego potrzebowała teraz - kłamstwo nigdy nie jest lepszym wyborem - wyjaśnił - kocham cię i chce znać nawet najgorszą prawdę, zawsze - wytłumaczył jej. nie miał przed nią żadnych tajemnic, nie wiem dlaczego w ogóle wątpiła xd

kłaaaaaamcaaaaaaaaaaa xd
nie puściła go i go już nie puści, blaise niech się lepiej wypcha i realizuje dalej ten swój plan niespodziankę dla maddie ;x pociągnęła żałośnie nosem. - muszę zdjąć buty, wiesz? - zaśmiała się przez łzy. - czasem pomaga kłamanie. nawet dla dobra sprawy. - pokiwała głową a potem spojrzała na niego. pogładziła go po policzkach. - obiecuję, że już nigdy was nie skrzywdzę. przepraszam - posłała mi nikły uśmiech. - bardzo cię kocham. - pocałowała go w usta.

nie prawda!
nie wiem co tam blejs szykował, ale na pewno john też mu w tym pomagał! - no powinnaś - zaśmiał się - chyba, że chcesz spać w butach - dalej sobie chichrał - kłamanie nigdy nie pomaga, zakoduj to sobie w tym móżdżku - popukał ją po czole - wiem o tym - odpowiedział kiedy oderwał się od jej ust, a potem znów ją pocałował bo bardzo mu tego brakowało.

kłamca kłamca. prawda.
awww, to kochany z niego przyjaciel jak mu pomagał! a sporo było do zaplanowania. dobra, może nie aż tak, bo to nie była jakaś gigantyczna niespodzianka, ale maddie się na pewno to spodoba. oddała jego pocałunki, którym nie było prawie końca, dopóki ona nie musiała ściągnąć butów. oderwała się od niego niechętnie. ściągnęła buty, rzuciła je w kąt. - chodź, idziemy do łóżka. ale się najpierw przebieraj - pstryknęła go w nos.

meeeeh.
- nie rozkazuj mi - zaśmiał się, ale zaraz posłusznie zrobił to o co prosiła bo to ciągle fajtłapa john, halo. pewnie ruchali się pół nocy, aż padli i zasnęli.

kazała przyjechać tutaj swojej siostrze, bo tak i już. zrobiła jej dietetyczną kolację, ona też z resztą się odchudzała i trzymała dietę. popijała sok pomarańczowy i słuchała o folołersach siostry.

- moglibyście tu czasem posprzątać, wiesz? - marudziła jak zawsze i jadła niechętnie to żarcie od elki, jakby tamta miała zarazić ją byciem ciepłą kluchą, za którą ją teraz miała. nie rozumiała, czemu dziewczyna w jej wieku myśli już o byciu żoną i matką? nie ogarniała tej całej zabawy w dom! - jezu, eleanor! dopiero teraz zauważyłam, cera ci się pogorszyła... co z tobą, dziecko? - zapytała udawanym, zatroskanym głosikiem.

- mogłabyś być milsza wiesz? nie moja wina, że przechodzisz menopauzę i ciągle ci coś nie pasuje - wywróciła oczami. ona też potrafiła pokazać pazury, szczególnie, że gigi nie była dla niej w ogóle miła. zaczęła grzebać coś w sałatce. uniosła powoli wzrok. - nie wiem, może dlatego, że dopiero skończyłam brać chemię a chemia wpływa źle na calu organizm? - rzuciła mimowolnie. podrapała się po nosie i wróciła do jedzenia.

zapomniałam, że ona po raku jest xddddddddddddddddd gigi na bank też zapomniała, bo w ogóle nie chciała tego wiedzieć! pewnie myślała, że jak przyjmie to do wiadomości, to będzie musiała zgolić głowę czy coś takiego. a nie po to tyle hodowała włosy, żeby je zgolić dla siostry! nawet jeśli faktycznie ją kochała, bo na pewno tak było! nie jest jakimś cyborgiem bez uczuć, tylko ze swędzącą pizdą. bez przesady. - jestem miła. - uśmiechnęła się urokliwie i wzruszyła ramionami. - skoro tak mówisz. przesrane trochę. mogłaś się pomalować. - rzuciła dobrą radą.

odłożyła na chwilę widelec. poprawiła się na kanapie i zmrużyła oczy. - przepraszam bardzo siostrzyczko szanowna, ale dzisiaj nie miałam siły stać przy lustrze i się malować tak samo jak ty. nadal mnie to kosztuje wiele wysiłku, tak samo jak ugotowanie kolacji dla nas dwóch kosztowało mnie sporo czasu. - mruknęła pod nosem, zabierając się znów do jedzenia makaronu. - wiem, jestem niemiła. przepraszam. mam dość chorowania i choroby. chcę o tym w końcu zapomnieć raz na zawsze - poprawiła sobie włosy. o ile jakieś jeszcze miala xd pewnie perukę znów nosiła.

- ty się nie masz malować dla mnie tylko dla faceta. chyba nie chcesz, żeby cię zostawił? - posłała jej kolejny z uśmiechów i zerknęła do telefonu, bo pewnie dostała w tym czasie milion powiadomień. - skoro cię to męczy to po co gotowałaś? nie mogłaś zamówić? - zdziwiło ją to, bo przecież sama nigdy nie robiła czegoś, co ją wkurzało albo męczyło. dlatego wiecznie tylko robiła sobie zdjęcia na insta.

- no oczywiście, że mogłam to wszystko zamówić, ale chciałam się specjalnie dla ciebie postarać. dawno niczego nie gotowałam tylko dla nas dwóch. brakuje mi takich siostrzanych spotkań - przesiadła się do niej bliżej i wtuliła się w jej ramię. - john mnie nie zostawi. on widzial mnie już i w tych najgorszych momentach i w tych najlepszych. widział mnie bez włosów, widział mnie bez makijażu... który facet by został z kobietą, która wygląda jak łysy manekin, co? to musi być miłość - rozmarzyła się. - ej a poza tym, ja zawsze mam makijaż! - dodała szybko.