montmartre

Paryż był prawie ulubionym miejscem antoinette. Mogłaby tu zamieszkać i pracować dla na przykład Le Figaro, pisząc tam artykuły na temat nowych wystaw jako nowicjuszka i wspinać się coraz wyżej, aż do działu o polityce, która miała stać się jej pasją. Dziś Paryż był zasłonięty przez wiele chmur, raczej deszczowych. Było smutno i ponuro, co przypominało jej o Londynie, czy jeszcze gorszym St. Albans. Ale nie miała jakiejś dużej awersji do Anglii. Wręcz przeciwnie. Uwielbiała ich wstrzemięźliwość, typowy flegmatyzm, herbatkę o piątej i uwielbienie do królowej. Chociaż akurat jej urząd odchodził do lamusa. Co nie znaczy, że Anglicy nie liczyli się ze swoją królową, nie uwielbiali jej. Księstwo Antoinette nigdy nie będzie miało takiego zakresu, potęgi, jednakże dalej uwielbiała Monako i była szczerze dumna, że może być członkiem tamtejszej arystokracji, a jej osobisty wujek tak umiejętnie nim rządzi. Antoinette uważała by nie złamać obcasa na nierównościach chodnika po którym przyszło im spacerować. Miało lada lunąć deszczem, dlatego tym bardziej przydałby im się jakiś uroczy stolik i filiżanka naprawdę mocnego espresso. Dziewczyna w nocy się nie wyspała, gdyż Lenny chyba zbyt wiele wypił i chrapał całą noc, a ona nie miała serca by mu zwrócić na to uwagę. Całe szczęście istniały cudowne kosmetyki Chanel oraz Ester Lauder, które używała, a które to właśnie zakrywały wszelkie oznaki zmęczenia . Jej nos z kolei przybrał barwę nieco czerwoną. Było jej raczej zimno, bo nie pomyślała, by ubrać się nieco cieplej. A może po prostu nic cieplejszego nie wzięła. Liczyła, że będzie tu tak ciepło jak nieraz jest w porze letniej, ulubionej Antoinette. Kochała lato za zimne drinki na plaży, mnóstwo wolnego czasu oraz fakt, że mogła chodzić w kusych strojach. Jej były chłopak, czyli jak zapewne domyślasz się, Andrew wielokrotnie powtarzał jej jakie ma długie nogi, zgrabny tyłek oraz naprawdę nieprzyzwoicie piękne ciało. Stąd wzięła się właśnie ochota księżniczki do obnażania się. Uwielbiała wylegiwać się na plaży albo pływać jachtami. Jednak tych nieco się obawiała, bo na regatach właśnie zmarł jej ojciec. Nie widziała tego osobiście, aczkolwiek nasłuchała się o tym niejednokrotnie okropnych rzeczy. – Lenny - mruknęła do swojego osobistego chłopaka, który to trzymał jej dłoń trochę za mocno, jakby chciał ciągnąć ją w jakimś kierunku. Pewnie najchętniej w stronę wysokich krzaków, by zbezcześcić jej tam ciało. Ale nic z tego. Antoinette miała czarny pas karate i poradzi sobie z takim chudym, długowłosym facetem. Albo może i nie. – Zaraz zacznie padać – uświadomiła go, gdyby sam nie był szczególnie zorientowany w obecnej pogodzie. Zdążyła to powiedzieć, kiedy faktycznie zaczęło padać. Grubymi, okropnie zimnymi kroplami wody. Miała ochotę biec, ale z racji niebotycznie wysokich obcasów nic by to nie dało i jedyne co by zrobiła to obtarła swoje książęce stopy, a tego nikt nie chciał. Jeszcze by się żałośnie rozpłakała z bólu i co! Liczyła, że Lenny zabierze ją na barana albo wyczaruje parasol. Z drugiej jednak strony uśmiechnęła się do niego szerzej i przystanęła przygładzając jego włosy. Wyglądały jakby były tłuste. Całe szczęście widziała jak dzisiaj je mył w całkiem dobrym szamponie i w końcu zmieniła zdanie, co do jego nieczystości i braku higieny.

Antoinette chyba powinna się poważnie zastanowić nad sensem ich związku. Chyba faktycznie Albert miał rację uważając, że powinna być sama. Sama nie wyszłaby na tak długi spacer, co za tym idzie nie bolałyby ją nogi, ani też nie mokłaby w takim miejscu. U mnie za oknem z kolei szaleje śnieg, a przecież już drugi kwietnia! Antoinette zmarszczyła swój śliczny nosek słuchając Lenniego. Odsunęła się od niego nieznacznie. – Przecież jest piękny. – stwierdziła, bo właśnie tak uważała! Paryż był idealny o każdej porze dnia, czy to północ czy południe. Był śliczny w deszczu, słońcu, pod pierzynką puszystego śniegu o tak jasnej barwie, że aż raziło po oczach, ale też pod brudnym całunem błota. Może była fanatyczką Francji. Jednak nie kochała tylko kultury francuskiej. To może się trochę wyklucza, ale skoro w jej żyłach płynęła również krew włoska, musiała uwielbiać właśnie tamtą kulturę. Właśnie z tego powodu była taka rodzinna i troskliwa. Mimo wszystko bliższy jej sercu był Paryż od Rzymu. Wolała kuchnię francuską, głównie z powodu tak kalorycznego jedzenia we Włoszech. Kiedy weszli do kawiarni, a raczej niemalże wbiegli poczuła gorąco otulające jej ciało, prawie tak przyjemnie jak to robił Lenny w nocy. Kiedy przypomniała sobie o ich przedostatniej nocy, poczuła mrowienie w podbrzuszu i uśmiechnęła się niewinnie. Nie chciała by chłopak czy ktokolwiek z obsługi zauważył jej nieczyste myśli. Chociaż może powinna zachować się jak Sally z filmu Jak Harry poznał Sally, który niegdyś oglądała z szerokim uśmiechem, bo nie potrafiła inaczej, był taki rozczulający, i udawać orgazm w restauracji? Chyba była zbyt dystyngowana by sobie na coś takiego pozwolić! – Dziękuję – szepnęła do niego, kiedy okazał się taką dobrocią i odsunął jej krzesełko. Warto dopowiedzieć, że Lenny w Paryżu naprawdę wykazywał się wielką kulturą osobistą i właśnie romantyzmem. Na nadgarstku wisiała jej już bransoletka, którą podarował jej w pierwszy dzień podróży. Była prześliczna. Tym bardziej była pod niejakim wrażeniem chłopca (a naprawdę to jest niesłychane, bo wydawało się jej, że nic jej nie zaskoczy), kiedy błagał niemal na kolanach jakieś doskonałego jubilera paryskiego o to, by zmniejszył tą bransoletkę. Jubiler miał wielkie wątpliwości, czy w ogóle podoła, bo bransoletka była jedyna w swoim rodzaju. Nie tylko ze względu na użyte materiały, ale też mistrza złotnictwa, który ją stworzył. Pewnie wcześniej należała do jakiejś znanej osobistości i była niesamowitym okazem. Przy Lennim Antoinette widziała różnice, między bogatym mężczyzną, a zwyczajnym chłopcem, którym był jej eks chłopak. Tamten jedyne, co kupował były kwiaty. Nigdy nie podarował jej diamentów, głównie z powodu braku funduszy. Czego mogła od niego oczekiwać! A chyba takie błyskotki sprawiały jej wielką radość. Uwielbiała dostawać takie drogie prezenty, chociaż nie uwielbiała go tylko ze względu na nie! To oczywiste. Uśmiechała się, kiedy siedział naprzeciwko niej. Miała błyszczące, wesołe oczy. Nie była pewna, czy to zasługa jego samego, czy atmosfery panującej w tym mieście. Naprawdę coraz bardziej się do niego przywiązywała, a stosunek który mieli już za sobą spotęgował to rosnące uczucie. – Więc na co mam ochotę? – Zapytała jego, bo sama dziś była niezdecydowana i chyba minęłyby wieki, aż w końcu wybrałaby coś godnego dla jej podniebienia. Nie była szczególnie głodna, bo jak można być głodnym ważąc te dziesięć gramów co ona (pewnie miała same pneumatyczne kości, zero mięśni, a jej skóra była z foli bąbelkowej, czy coś podobnego)! Na śniadanie zjedli ogromne omlety z konfiturami z pomarańczy, maliny czy innego owocu, a do tego wypili ze dwie filiżanki mocnej kawy, więc nie dość, że była obżarta to jeszcze opita. Zamruczała pod nosem i spojrzała na Lenniego. On w tym czasie wczytywał się w menu, jakby widział je po raz pierwsze. Przez chwilę zastanawiała się, czy czasami nie ma problemów z czytaniem po francusku, ale mówił bardzo dobrze, więc nie sądziła by to mogła być prawda. Tym bardziej, że menu było dwujęzyczne. Mógł sobie ogarnąć angielskie nazwy. Chyba, że kompletnie nie potrafił czytać… Przypomniał jej się Lektor. Uwielbiała ten film. Pewnie ze względu na sceny w kuchni, kiedy się myli… Ale chyba nie. Lubiła po prostu Ralpha Finnesa. Był dla niej mężczyzną o świetnym wyglądzie, w dodatku świetnie grał. Miał wiele świetnych ról, w tym tą w Księżnej. Przymknęła oczy i miała już przed nimi siedzących przy jednym stole właśnie Rapha oraz Keirę… Film był dość osobliwy. I po obejrzeniu go miała mieszane uczucia, ale darzyła go wielkim szacunkiem. Może nie film, co Diobba, który go reżyserował. W ogóle miała afekt do filmów kostiumowych. Lubiła je nie tylko ze względu na księżniczki, arystokrację, której była częścią. Adaptacje książek Jane Austen czy innych pisarek tamtych czasów były po prostu urocze! Nie umiała znaleźć na nie innego słowa. W każdym bądź razie chyba wyszedł mi post bardziej o jej gustach odnośnie filmografii oraz literaturze, dlatego wróćmy do samej Antoinette, która gładziła swoje mokre włosy dłonią. – Pewnie wyglądam okropnie – stwierdziła dosyć cicho, bo nie chciała wyjść na przesadnie dbającą o swój wygląd dziewczyną z wybitnie dobrego domu. Bo kto był od niej lepszy? Księżniczki z linii brytyjskiej! A nad nimi już tylko książęta i królowie oraz królowe. Więc była naprawdę wysoko w społecznej hierarchii. Poza tym Antoinette miała specyficzną urodę. Wysokie czoło oraz nieco ostające uszy powodowały, że momentami wyglądała jak jakiś ufoludek. Ale chyba również dlatego wyróżniała się w tłumie. Lenny również nie był jakimś nadzwyczajnie przystojnym facetem. Pomijając już jego dłuższe włosy, nie miał chyba zbyt wiele mięśni, jego nogi w ciemnych spodniach wyglądały jak słomki, a nos był dość szeroki. Nie była pewna, co go tak do niej ciągnie. Pewnie był to charakter. A Lenny jednak miał wiele do powiedzenia, nie był ciepłą kluchą, która przytakuje jej idiotycznie na każde słowo, nawet niektóre tak idiotyczne o tym, że chyba powinna zgolić sobie brwi. A muszę zaznaczyć, że miała kilku takich idiotycznych znajomych, którzy podlizywali się jej cały czas. Nie znosiła takich ludzi! Dużo bardziej wolała tych szczerych, niekiedy aż do bólu. Potrzebowała takich ludzi wokół siebie, którzy nie będą się jej bać. Nie będą bać się powiedzieć jej przykrych słów krytycznej prawdy, na przykład o tym, że jej spódniczka jest już passe, a język którego używa jest pokroju plebsu. Bo niekiedy naprawdę robiła idiotyczne błędy, głównie po angielsku. Całe szczęście dalej się go uczyła i szlifowała.

Antoinette zerkała na ściany w tym lokalu. Były ciemne, przez co kawiarnia wydawała się jeszcze mniejsza, a jednocześnie dzięki ciepłemu światłu, w kolorze pomarańczowym odczuwało się nastrój domowy. Brakowało jej jakiegoś kominka, który zawsze chciała mieć, by włączać go zimowymi wieczorami i uprawiać seks na dywanie. Oczywiście miała takie marzenia w trakcie związku z Andrew. I nawet wielokrotnie się z nim nimi dzieliła, ale teraz nie było już go z nią tylko ten amerykański chłopak. Jankesi nigdy nie kręcili księżniczki, miała ich raczej za prostych ludzi bez historii, bez kultury i dążących jedynie do dóbr doczesnych. Ale kto w tych czasach jest nieprzeciętnie uduchowiony? Nie znała nikogo takiego, nawet żadnego księdza czy duchownego, a miała kilku takich zaufanych, którym zwierzała się ze swoich niepewności i grzechów. Była katoliczką ale nie do tego stopnia, by odmawiać sobie stosunków z mężczyznami. Nie chciała przecież nigdy wstępować do zakonu! Uważała, że to miejsce dla brzydkich dziewcząt, które by uniknąć wstydu z powodu swojego staropanieństwa udają, iż to ich powołanie. Bo kto został stworzony do życia w celibacie? Stąd popierała zdecydowanie kościół protestancki, gdzie księża mogli posiadać swoje rodziny, być normalnymi ludźmi, a jednak działającymi jako duszpasterze. Średniowieczne zakazy powinny zostać zniesione, bo chyba nie do końca wierzyła, by ktoś mógł jeszcze w stu procentach im się podporządkowywać. Antoinette byłoby przykro, gdyby wiedziała, kim czy nawet czym miała być dla niego. Sama dalej nie była z nim do końca szczera, ale obiecała sobie, ze nie zrobi nic, co mogłoby go skrzywdzić czy zranić. Przecież go nie zrani, albo nie rzuci za jakąś głupotę. Oczekiwała od niego jedynie wierności i szacunku oraz niewielkiej ilości czułości, ale najwyraźniej miał dla niej niemałe jej pokłady. Odwzajemniła jego uśmiech, kiedy muskał jej dłoń swoimi wargami. – Jesteś słodki, Lenny. W życiu bym nie pomyślała, że chłopak – nie lubiła używać wobec niego stwierdzenia „mężczyzna” albo „facet”, które już w ogóle było strasznie pospolite, gdyż od razu wychodziła przy tym na gówniarę. W końcu on: student prawa, w dodatku z Ameryki, już po dwudziestce był dojrzały. A przynajmniej dojrzalszy od niej, gdzie dalej siedziała w liceum i uczyła się życia. Chociaż tego chyba uczy się aż do śmierci! Bo na każdym etapie egzystencji na tym świecie napotyka się różnorodne problemy i niekiedy prowadzi się konflikt z samym sobą. Jej dzisiejsze problemy sprowadzają się do trywialnej walki serca i rozumu, z czego rozum zdecydowanie wygrywał. A co za tym idzie chyba nie była specjalnie głupiutką dziewuszką. Z drugiej jednak strony, czy nie powinna poddać się sercu i przeżywać życie w sposób najbardziej romantyczny? Możliwe, ale taki brak romantyzmu, jaki miała przy Lennim był naprawdę przyjemny. Mimo braku porywów serca, wielkich wzniesień i odczuwania ogromnych metafizycznych zjawisk było cudownie. Nie tylko dzięki jego pocałunkom czy miłym słówkom, których nie brała szczególnie serio, ale też ze względu na sam fakt, że był przy niej. Czuła się pewniej będąc z kimś, mając kogoś po swojej stronie, kto obroni ją przed złem całego świata. – jak ty może być taki romantyczny. Twoje obietnice zostały spełnione, z tego co widzę. – Mrucząc te słowa uśmiechnęła się do niego szerzej i obejrzała jeszcze swoją dłoń, zerkając na tą bransoletkę. Zastanawiała się też, na co zasłużył Lenny. Nie chciała przesadzać z prezentami, więc chyba na razie zrezygnuje z kupna mu samochodu, konia czy odrzutowca. Może powinna przemyśleć zakup jakiegoś zegarka? Jednak ktoś jej powiedział niegdyś, że to nie jest najlepszy pomysł na prezent dla drugiej połówki, gdyż mogłoby zwiastować szybkie rozstanie, do którego to odmierzałby czas. Sama wiecznie żyła z głową w chmurach, spóźniała się i nie liczyła czasu. W końcu była niezłą szczęściarą i nie musiała zwracać uwagi na godzinę. Dla niej każda była dobra. Przymrużyła oczy słuchając Joe Dassina, którego twórczość uwielbiała. – Nagrał kiedyś piosenkę o braku podatków w Monako. – powiedziała w pewnej chwili zupełnie bez żadnego związku, więc pewnie Lenny nie wiedział o co chodzi. Stąd też machnęła dłonią, dając mu do zrozumienia, że to bez sensu i nie muszą o tym rozmawiać. – Zatem sok. – Stwierdziła odnośnie ich napoju, bo chyba wszystko dochodziło do niej z jakimś opóźnieniem. Być może również przez przedawkowanie kawy, bo miała wrażenie, jakby ktoś wsadził jej watę do uszu. Wiesz, o jaki stan mi chodzi, o ile byłaś kiedyś tak tragicznie zmęczona. Ja tak mam po maratonach filmowych, dlatego przestałam na nie jeździć. Poza tym ostatnio nie grają nic fajnego. Zagryzła wargę. – Wieczorem? – już powoli zbliżał się wieczór, a oni byli na podwieczorku. Nie chciała by pomyślał, że nie chce odwiedzić polecanej przez jego ojca restauracji, jednak nie była pewna czy wciśnie w siebie coś jeszcze. – W porządku. Chociaż nie chciałabym wracać szczególnie późno, ze względu na nasz lot – co prawda mogli wybrać sobie obojętnie jaką godzinę powrotu, bo latali prywatnymi monakijskimi liniami, jednak musiała mieć sporo czasu w ciągu dnia, na naukę. Następnego dnia miała mieć ważny sprawdzian, a niewiele jeszcze na niego umiała. Nie mogła sobie zrobić jak on przerwy w nauce! A szkoda. Zerknęła w jego oczy, z chęcią dopowiedzenia czegoś jeszcze, ale przeszkodziła im kelnerka stawiając niewielkie kawałki tej wyśmienitej tarty oraz soki. Ona wybrała sobie jakiś kwaśny… może nawet porzeczkowy, gdyż wydawało się jej to idealnym połączeniem z ową tartą, której krem brzmiał strasznie słodko. Nie lubiła specjalnie mdłych deserów, ale tu miały być owoce, które chyba zneutralizują tą słodycz. Wbiła swój widelczyk w jedzenie i konsumowała. Nie lubiła jeść publicznie, bo to trochę ją stresowało. Nie chciała wyjść na grubaskę, która nie może się oprzeć jedzeniu! W końcu jedzenie, jako czynność wykonywana nawet przez księżniczkę nie było specjalnie eleganckie. Może nie brudziła się przy tym, ale otwieranie i zamykanie ust wyglądało momentami dziwacznie. Kiedy przełknęła pierwsze kęsy posłała mu uśmiech, raczej neutralny, bo nie szczerzyła się do niego jak mysz do sera. – To dotychczas mój najlepszy weekend w Paryżu. – Pochwaliła mu się, bo nigdy wcześniej nie spędzała czasu w taki sam sposób! Mogłaby z nim spędzić tutaj naprawdę sporo czasu, stąd dalej nie mogła pogodzić się z rychłym powrotem. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Przynajmniej zostaną w jej głowie niezapomniane wspomnienia. Nie tylko z ich apartamentu i tego, jak Lenny obnoście się z nią delikatnie, a nie jak jakiś napalony warchoł. Lenny miał klasę i chyba cieszyła się, że nie oddała go Clementine, bo to byłby jeden z poważniejszych błędów jej życia. Mogłoby ją ominąć tyle atrakcji!

Jaki z ciebie cienias! Powinnam się sfochać i napisać jakieś jedno słowo. Na przykład AMEN. Ale nie będę taką frajerką i nieco bardziej się rozpiszę. Mam nadzieję, że nieco to co najmniej te osiemset słów. Bo mnie wcale a wcale palce nie bolą. Gorzej z mózgiem, którego wcale nie mam, a przydałoby się w końcu zakupić! Antoinette na jego słowa roześmiała się dźwięcznie. – Wcale nie jest to błahe. Jak dla mnie idealna mieszanka, bo muszę dodać do tego jeszcze twoją błyskotliwość i jakiś wrodzony czar, który chyba rośnie wraz z długością twoich włosów. – Oczywiście żartowała, bo nawet bez włosów byłby tak samo czarujący i kochany. Na zewnątrz już nie padało. A właśnie! Ostatnie zdjęcie kojarzy mi się z Marie… Jak sprzedawała te obrazy, a nikt ich nie kupował. To dopiero był smuteczek. No, nieważne. I ta dziwka z ryjem Jessici Stam mi się kojarzy z Mortmarte. Antoinette natomiast oblizała usteczka i napiła się soku, który był z kartonu bo od razu to wyczuła. Dziwiła się, że kosztuje tak drogo. Nie, żeby zawsze sprawdzała cenę… Po prostu tak jej śmignęło, kiedy przewracała karty menu, o ile nie była to jedna maleńka karteczka z trzema daniami na krzyż. Ale wtedy chyba Lenny nie miałby tak ogromnego problemu z wyborem. – I nie sądzę bym mogła się znudzić nie tylko twoją słodyczą, ale całym tobą. Mam wrażenie, że mogłabym do końca życia się ciebie uczyć a dalej nie byłaby to pełnia tego, co oferujesz. – Miała nadzieję, że nie weźmie tego za jakieś oświadczyny, a jedynie niekoniecznie składny komplement, gdyż język się jej plątał. Może odzwyczaiła się francuskiego podczas pobytu w St. Albans albo po prostu sama nie wiedziała, co ma zamiar wyrazić poprzez słowa. Odsunęła się od stolika, ale nie dlatego, że zamierzała już wyjść. Po prostu zrobiło się jej duszno i potrzebowała zdjąć marynarkę, narzutkę, jakkolwiek to nazwać prosto od Chanel i przewiesić przez oparcie krzesła. Zmrużyła oczy słuchając jego kolejnej propozycji na wieczór. Zastanawiała się, czy jest na nią zły, że tej nocy do niczego nie doszło. Niestety była zbyt przejęta dalej Albertem, poza tym spędziła cały dzień na rozmowach z matką o jej wątpliwościach dotyczących tego całego zamachu, czy jakkolwiek to nazwać. Sytuacja była tym bardziej nerwowa przez fakt, że nie załapano sprawcy. Więc dalej był na wolności dalej mógł zrobić krzywdę czy to Antoinette czy ponownie Albertowi. Ale ten chyba był strzeżony przez ludzi z pałacu, dlatego też to ona była łatwiejszym kąskiem. Ale kto by ją chciał zranić… była taka kochana. – Nie uśmiechaj się tak, bo mam ochotę zabrać cię do łóżka i nigdy z niego nie wypuszczać. – powiedziała rozbawiona, bo pewnie gdyby stwierdził, że nie ma ochoty na nią to rozpłakałaby się i sama uciekła stamtąd. Chociaż nie! W końcu była władczą, pewną siebie Antoinette na którą każdy ma ochotę zawsze i wszędzie. No, może każdy facet, bo sama nigdy jakoś nie miała ciągotek do kobiet. – W St. Albans też mi jest z tobą dobrze, więc chyba coś w tym jest. – Stwierdziła przysuwając jakoś bardziej do niego swoje krzesełko, a swoją dłoń ułożyła na jego udzie. Zaraz również przytuliła buzię do jego ramienia i cicho westchnęła. Pachniał swoimi perfumami, ale też deszczem. Wyciągnęła szyję i skradła mu pocałunek, mimo poleceń ich konsultanta do spraw wizerunku, który tłumaczył Lenniemu całą drogę z Anglii do Francji o tym, co może, a czego nie przy księżniczce, tak by nikt się nie czepiał ich złego prowadzenia się. W końcu to ważne sprawy! Nie mogła się opanować, dlatego zaraz przesunęła dłoń z uda na jego policzek i przyciągnęła jakoś bardziej do siebie i pocałowała namiętniej, ale bez wsadzania jęzora do ust. Cały dzień się nie całowali, a ona już do tego zatęskniła. Tak samo jak i do jego ciała, które co prawda cały czas było przy niej, ale którego to czuła niedosyt. Przez to, ze w nocy dzieliły ich warstwy bielizny, a teraz całego kompletnego stroju. W tle leciała jakaś smętna, jak to francuska, piosenka o miłości i o zakochiwaniu się w mieście miłości, gdzie właśnie się znajdowali. Nie wyobrażała sobie inaczej ich pobytu w Paryżu. – Chcę się z tobą kochać. – Szepnęła poważnie do jego warg. No i mi się nie udało... ;c

z tą dziwką vincent miał pierwszy raz.. w sensie, że z jej usług jako dziwki korzystał po raz pierwszy i był taki tym podjarany, że nie wiedział, co ma robić. no, nieważne! skoro już takie krótkie posty lecą to nie będę się nadwyrężać i piszę z okienka a nie jakiegoś worda. xdxd chyba zbyt dobrze się prowadziła by kiedykolwiek w ogóle pozwolić sobie na seks w miejscu publicznym. chyba, że mówimy o ciepłej plaży jej własnej, prywatnej wyspy, którą dostała na jakieś trzecie czy któreś urodziny od dziadków ze strony ojca. - chyba, że bardzo chcesz iść na tą kolację, lenny - wzruszyła ramionami udając, że faktycznie byłaby w stanie to zrobić, gdyż tak bardzo szanowała jego decyzje i zdanie. jednak mimo wszystko miała nadzieję, że nie będzie robił żadnych problemów z ucieczką do hotelu, by tam po raz kolejny spróbować swoich ciał i kochać się, aż do utraty przytomności. tym bardziej, że to ostatni dzień ich pobytu! musieli to wykorzystać.