Stołówka

no to daniel odwiedził znowu agnes, bo był takim super przyjacielem i był tym lepszym palmerem i w ogóle. wiadomo. z tego co się orientuję nie była już przykuta do łóżka, więc zabrał ją do stołówki i nabrał mnóstwo jedzenia i teraz postawił przed nią talerz, z którego wszystko się wysypywało. trzeba jednak brać na to poprawkę, że było to szpitalne jedzenie, więc dla siebie pewnie nic nie wziął, bo trochę strach.
- jak się czujesz? - spytał, zerkając na nią uważnie.

miała na sobie słitaśną piżamkę w jakieś misie, czy żabki oczywiście! :d no i zrobiła wielkie oczy kiedy nałożył jej tyle żarcia. nie była nawet tak głodna i w sumie już miała dość szpitalnego żarcia. jednak coś tam grzebała w talerzu, nabijała na widelec i jadła. jakąś zdrową sałatkę. miała nadzieję, że pani kucharka nie kichnęła na warzywka w trakcie robienia tej sałatki! - już zdecydowanie lepiej - uśmiechnęła się nawet. bardzo ją cieszyło to, że przyszedł. - india dziś u mnie była - powiedziała, jednak nie zdradziła o czym rozmawiały bo tylko by się wkurzył!

daniel na pewno zmuszał agnes do jedzenia, bo tak bardzo o nią dbał! musiała jeść, żeby być silna, musiała być silna, żeby wreszcie wrócić do zdrowych zmysłów...
- o! to pewnie nie mogłyście się nagadać. - uśmiechnął się, bo jednak uwielbiał je obie i w każdej możliwej fantazji lądował z nimi w trójkącie. - mówili ci już kiedy wychodzisz? - spytał, stukając palcami o blat. pewnie miał milion ważnych rzeczy na głowie, ale i tak przyszedł tutaj, bo spotkanie z agnes było najważniejsze.

agnes uważała się za poczytalną umysłowo, tylko daniel myślał inaczej <3
uśmiechnęła się na myśl o rudej - o tak, gadałyśmy jak najęte. bardzo się za nią stęskniłam - bo to była prawda! uwielbiała tą rudowłosą dziewicę :d nie wspomniała tylko o czym gadały, bo india po prostu ją umoralniała, czego miała już serdecznie dość! - hmmm - zastanowiła się chwilę - lekarz wspomniał coś o tym, że albo jutro, albo pojutrze. zależy od wyników badań - spochmurniała na chwilę - ale chciałabym, żeby to było jutro. chcę już wrócić do szkoły, do akademika i w ogóle do normalnego życia - pokiwała głową - co u ciebie? - zapytała, chociaż wiedziała o czym będzie mówił, o tym że jest suuuper zapracowany i zajęty! nabiła kawałek brokuła na widelec i zjadła, brokuły są pycha i zjadłabym je najchętniej teraz, ech.

wiadomo, daniel widzi tę całą sytuację zupełnie inaczej, no ale nikogo do niczego najwyraźniej nie przekona.
- i do williama? - wymsknęło mu się głupio. jednak cały czas, jak na nią patrzył, widział ją z bratem w jednoznacznej sytuacji. te obrazy go prześladowały! wolał jak patrzył na nią i widział ją w jakiś super obrazach z indią. odchrząknął. - też mam nadzieję, że to będzie jutro. wystarczająco długo tu siedzisz. - powiedział, żeby szybko zmienić temat. - no wiesz, jak zawsze... mamy teraz strasznie dużo pracy przez to święto szkoły, w samorządzie i w gazetce... do tego zbliżają się zawody krajowe zespołów a cappella. zupełnie nie mam czasu dla siebie. - potrząsnął głową. tak jakby kiedykolwiek miał dla siebie czas! ale teraz chyba najbardziej go potrzebował. żeby trochę odetchnąć i nabrać dystansu do całej sytuacji. ale nie było kiedy. zamiast tego wciągnął się w wir pracy. miałam dziś brokuły na obiad.xd

nawet nie odpowiedziała na jego głupkowate pytanie. na jej twarzy pojawił się nieznaczny grymas. dobrze, że szybko zmienił temat bo mogła zacząć słuchać o czymś innymi. przytakiwała mu i uśmiechała się. - ojej, masz tyle rzeczy do zrobienia - powiedziała zmartwiona - nie przepracuj się tylko - przestrzegła od razu - jak wrócę do akademika to upiekę dla ciebie babeczki, cukier dodaje energii i poprawia myślenie - powiedziała, już rozkminiała jakie zrobi te babeczki. pewnie i tak czekoladowe, bo takie najlepsze - ej to w zasadzie nie powinieneś zajmować się mną tylko odpoczywać - powiedziała zmartwiona. martwiła się, że się przepracuje i będzie miał jakiś zawał czy coś, albo umrze. wtedy i ona umarłaby z żalu!

- nie, nie, nie, nie mam czasu na odpoczynek! - zauważył. pewnie wiecznie to słyszała. przejmował się wszystkim naokoło, tylko nie sobą. wiadomo, jak to się potem kończyło. ani jemu się nic nie udawało, ani nie był szczególnie szczęśliwy. ale nie depresyjny! nie było z nim tak źle. no, może w tej chwili był trochę przybity, bo jednak postanowił sobie, że przekaże agnes coś ważnego, a to zniszczy jej życie, a przynajmniej wszystkie dotychczasowe złudzenia, w których żyła. - will był u ciebie dzisiaj? - potarł się po oku. trochę z niego masochista, to trzeba przyznać.

westchnęła - przepracujesz się kiedyś i to ja będę musiała cię odwiedzać w szpitalu - powiedziała zrezygnowanym i zaniepokojonym jednocześnie głosem. na prawdę się o niego martwiła. daniel mógł myśleć, że teraz poświęca czasu jedynie jego bratu, ale tak nie było. o cokolwiek by jej nie poprosił byłaby tam dla niego i wspierała, na prawdę jej zależało! - nie, nie było go u mnie - zdziwiło ją, że o to zapytał. - a coś się stało? - dodała jeszcze.

- o mnie się nie martw. - machnął ręką, bo nie przejmował się własnym zdrowiem. ważne było, żeby zdążył załatwić wszystkie niecierpiące zwłoki sprawy. zdrowie może poczekać. - mhm. nie nie... po prostu chciałem z tobą porozmawiać. - zmarszczył czoło i podrapał się po karku. właściwie nie wiedział od czego zacząć.

w momencie przestała jeść te wszystkie pyszności, które jej kupił. wyprostowała się gwałtownie i zmrużyła oczy - daniel jeśli dalej chcesz mi tłumaczyć że spotykanie się z williamem jest złe to od razu uprzedzam, że nic ci to nie da - skrzyżowała ręce na wysokości klatki piersiowej i spojrzała na niego. była przekonana, że dalej chce ją umoralniać, a nie mogła już tego słuchać!

- tak, dalej chcę ci tłumaczyć, nawet jeśli nie chcesz tego słuchać. - powiedział spokojnie, spoglądając na to całe jedzenie, które zostawiła. chwilę nic nie mówił i podniósł na nią wzrok. - wiem, że się denerwujesz, że tak się uwziąłem, ale naprawdę bym tego nie robił, gdybym nie uważał, że zostawienie go w spokoju byłoby dla ciebie najlepsze... teraz pewnie całkowicie cię omamił, ale prawda jest taka, że nie jesteś pierwszą uczennicą, która na niego poleciała. on to już robił nie raz, agnes. - wyjaśnił jej. nie chciał jej ranić tymi słowami, chciał tylko, żeby przejrzała na oczy!

nie chciała się z nim więcej kłócić więc spokojnie go słuchała i tak samo spokojnie odpowiedziała na jego zarzuty - przecież nie jestem głupia daniel - spojrzała na niego - jest ode mnie dużo starszy i zdaję sobie sprawę, że był z innymi dziewczynami, kobietami nie ważne - wzruszyła ramionami - przecież wiem, że nie raz to robił. myślisz, że nie wiedziałam o tym kiedy zaczęłam się z nim spotykać? - miał dłonie ułożone na stole więc położyła swoje drobne rączki na jego i uśmiechnęła się - wiedziałam, że prędzej czy później dopadną mnie konsekwencje takiego wyboru - boże jaka ona głupia, kompletnie nie wiedziała do czego dąży daniel.

daniel również jej wysłuchał. ona mu nie przerywała, to on nie przerywał jej. ach, biedna, głupia, naiwna agnes. naprawdę nie chciał jej ranić, ale ona naprawdę była przekonana, że wszystko jest w porządku... westchnął ciężko.
- agnes, on zrobił jednej dziecko. chodzi do naszej szkoły... - udało mu się powiedzieć na głos. - to znaczy matka chodzi do szkoły, nie dziecko... - dodał, plącząc się trochę. gdyby jego dziecko chodziło już do liceum, to w ogóle by był jakimś niewyżytym zboczeńcem.

biedaczka! słysząc jego słowa zrobiła się blada jak ściana. ścisnęło jej żołądek i chciało jej się wymiotować. to wszystko z nerwów. miała nieobecny wzrok i wyglądała jakby zaraz miała zemdleć - muszę wyjść ze szpitala, teraz - wymamrotała pod nosem. nie mogła uwierzyć w jego słowa i w ogóle nie ogarniała jak można kogoś tak perfidnie okłamać. william właśnie roztrzaskał jej serce na milion drobnych kawałków.

/ O nie! Nic nie zrobil i roztrzaskal jej serce! :c

widzisz, william zawsze jest zły, nawet kiedy nic nie robi! xd
danielowi od razu zrobiło się przykro, że agnes tak bardzo to dobiło. ale wiedział, że tak się stanie! wolał jednak, żeby dowiedziała się jak najszybciej. miał nadzieję, że będzie bolało mniej, niż jeśli will zwodziłby ją tygodniami. i teraz przynajmniej będzie mogła dać sobie z nim spokój.
- spokojnie... nigdzie nie wybiegaj, bo wiesz, jak to się ostatnio skończyło. - odparł, uśmiechając się lekko, chcąc teraz ją rozbawić, ale jego poczucie humoru było najbardziej beznadziejne ze wszystkich jego cech.

był straszny, agnes już go nie lubi :c
w sumie była mu gdzieś tam w środku bardzo wdzięczna, że jej to powiedział. nie potrafiła jednak w żaden sposób tego wyrazić, nie w tym momencie! wstała gwałtownie od stołu i zerknęła na niego - na prawdę daniel, mógłbyś mnie stąd zabrać. - poprosiła go, a w oczach miała łzy. było jej strasznie przykro i nie chciała być w tym okropnym i przygnębiającym miejscu. żałowała teraz, że samochód nie walnął jej na tyle mocno, żeby zapomniała o williamie! gdyby o nim nie pamiętała to uniknęłaby tego okropnego zawodu.

- agnes, nie możesz stąd wyjść do jutra... - przypomniał jej, marszcząc czoło. za bardzo podążał za regułami, żeby ją teraz z tego szpitala kraść i uciekać oknem, żeby nikt ich nie przyłapał albo coś. pod tym względem był jak albert, najwyraźniej. hihi. pewnie dlatego też zawsze był tym frajerem, który kończył z niczym, tylko złamanym sercem. - poza tym gdzie chciałabyś pój....agnes, ale nie płacz! - przejął się, bo dostrzegł w jej oczach łzy.

albert niestety teraz wyszedł na skurwiela, hihi ;x
- jeśli nie pomożesz mi się stąd teraz wydostać to przyrzekam, że wyjdę stąd sama - mruknęła i starała się powstrzymać łzy. jak mogła być taka głupia i myśleć, że starszy facet jak william może chcieć od niego czegoś innego niż seksu. wszyscy ją przestrzegali, ale ona musiała być mądrzejsza. musiała zgrywać super dojrzałą! a wyszła po prostu na dziwkę! - nie płaczę - wymamrotała niewyraźnie, pewnie jakaś łezka spłynęła jej po policzku, ale szybko ją wytarła rękawem piżamki.

kocham jak albert wychodzi na skurwiela! nie wiem czemu nie chcesz sobie robić ze mną jakiejś drugiej pary. przecież tak dobrze nam idzie. xddd
- dobrze, to chodźmy. - powiedział cicho, ale zanim gdziekolwiek wyszli, otoczył ją swoimi ramionami i mocno przycisnął do siebie. głaskał ją po włosach i mruczał, aby się uspokoiła. agnes była taka ślepa, że latała za starym williamem, który robił uczennicom dzieci, a nie zwracała uwagi na cudownego daniela, który dla niej był gotowy zrobić wszystko. zaraz się od siebie oderwali, złapał ją za rączkę i zaprowadził do wyjścia. zacznę.