Gabinet ginekologiczny

Charlie czuł, jakby miał zaraz zemdleć, no ale trzyma się dzielnie, nawet ujął Lexie za rękę jak wchodzili. Potem już oddał ją w ręce lekarza, cały czas bacznie obserwując jednak! Dopiero teraz sobie pomyślał, że fajnie byłoby mieć dzieciaka. I zrobił pewnie dziwną minę, bo to takie odkrycie!

Dłoń Lexie drżała delikatnie. Naprawdę strasznie się bała! Mniej się chyba bała, kiedy ktoś przystawiał jej pistolet do skroni. No okej, może nie mniej. Weszła do gabinetu i oczywiście za ten parawan, na tym obleśnym fotelu sobie usiadła i lekarz ją zbadał. Potem zabrał na usg, a na końcu posadził oboje przed biurkiem i oznajmił, że to już 6 tydzień ciąży. Potem opowiadał o tym, co Lexie powinna, a czego nie powinna robić. Ale ona zdawała się nie słyszeć, patrzyła tylko na niego z przerażeniem w oczach, blada jak ściana.

Czarlie czekał przy tym biurku cały nerwowy no bo co to będzie! Gdy lekarz ogłosił, że to 6 tydzień wyszczerzył zęby i przerwał temu lekarzowi pewnie bo pocałował ją szybko w usta, skoro tak na niego patrzyła i cały taki rozedrgany - będę ojcem?! tatą? - zawołał i zaśmiał się radośnie! - Lexie! - cały czas się szczerzył jak głupek.

Uśmiechnęła się na widok jego reakcji. Nie mogła się nie uśmiechnąć. Był taki szczęśliwy. A ona kompletnie nie wiedziała co zrobić. Miała ochotę się rozpłakać i wybiec z gabinetu. Spojrzała na lekarza, który obserwował ich z półuśmiechem na twarzy. Umówili się na kolejną wizytę. Lexie wciąż odpowiadała krótko i drżącym głosem.
- Jedźmy do domu - powiedziała w końcu, kiedy wizyta się zakończyła.

Lexie i Charlie przyszli na wizytę kontrolną do ginekologa. Lexie kiepsko się czuła, cały dzień była jakaś osowiała. Wychodząc z domu zapomniała nawet zamknąć drzwi na klucz i musieli się wracać. Teraz siedzieli w gabinecie, czekali na lekarza, a ona zagapiła się w okno.

Charlie bardzo niepokoił się tym stanem Lexie. Bał się, że coś jest nie tak, więc też w takim kiepskim nastroju siedział na niewygodnym krzesełku. Co jakiś czas tylko ciężko wzdychał.

W końcu ocknęła się z zamyślenia i spojrzała na Charliego w momencie, w którym wzdychał. Dziwnie ją to poirytowało.
- Nie musiałeś ze mną przyjeżdżać - mruknęła troszkę smutno, ale właśnie z poirytowaniem i znowu spojrzała w okno.

Spojrzał na nią zdziwiony i zmarszczył brwi.
-wiem, że nie musiałem - wzruszył ramionami i rozejrzał się po gabinecie.

Spojrzała na niego i przez chwilę tak patrzyła.
- Skoro tak, to nie musisz tu być. Możesz iść - odparła odwracając wzrok. Zaczęła oglądać swoje paznokcie, jakby były niesamowicie interesujące.

Zdziwił się! Bo najpierw odwiózł ją do domu, potem jechał pracować znów, potem szybko wracał, żeby jechać z nią do lekarza, a ona mu tutaj szaleje.
-mam iść? o co ci chodzi? - zapytał juz też poddenerwowany.

W niej już się wszystko gotowało! Strasznie ją zirytował, nie wiedziała nawet czemu.
- Oh, o nic - mruknęła przewracając oczyma. Wstała z krzesła i podeszła do okna. Syknęła cicho, kiedy dziecko kopnęło ją gdzieś w żebra i położyła dłoń na brzuchu. Nie powinna się denerwować.

Charlie prawie nie spał. Siedział po nocach nad papierami, a to tylko dlatego, że nie zostawał zbyt długo w pracy, by z nią być! Gdy zasypiała, to wychodził pracować, nad ranem kładł się znów. Nie miał sił na jakieś pretensje, więc też się zdenerwował. -o, no pewnie- mruknął jeszcze tylko z zaciętą miną.

Lexie nie wiedziała, że tak harował, bo się z tym krył. Widziała, że jest przemęczony. Dlatego nie chciała brać zwolnienia, nie chciała go obciążać jeszcze bardziej. Splotła ręce na piersiach i patrzyła w okno. Ukradkiem wytarła jedną spływającą po jej policzku łzę.

A Charlie będzie naciskał na zwolnienie! No i przyszedł lekarza, a oni wyglądali jak pokłóceni. Charlie wstał i się przywitał oczywiście ładnie. - czy dzisiaj można zobaczyć dziecko? - zapytał, o usg mu chodziło!

Kiedy wszedł lekarz, wróciła na swoje miejsce, ocierając jeszcze jedną łzę. Lekarz powiedział, że będzie można, ale najpierw wypytał Lexie co u niej, jakie ma dolegliwości, jak się czuje. Lexie troszkę tych dolegliwości niestety wymieniła. Lekarz słuchał ze zmarszczonymi brwiami. Przepisał leki, powiedział jak je brać, kazał być ostrożnym. A potem zaprosił ich na usg. Lexie położyła się i czekała na badanie. Kiedy tylko zobaczyła maleństwo i usłyszała bicie serduszka, w jej oczach pojawiły się znowu łzy. Uśmiechnęła się delikatnie. To było tak cudowne, że odruchowo chwyciła dłoń Charliego i ścisnęła mocno.

Teraz to się dopiero Charlie zdenerwował, jak wymieniła tyle dolegliwości, a mu nic nie mówiła! Posłał jej piorunujące spojrzenie, bo czuł się odsunięty. Jednak na chwile zrezygnował ze złości, gdy zobaczył dziecko. Ścisnął lekko jej dłoń i patrzył na ekran jak zafascynowany.

Widząc to jego spojrzenie, troszkę się zdenerwowała. Była naprawdę w kiepskim nastroju i źle się czuła, a on pewnie w domu dodatkowo zacznie mieć do niej pretensje. Tak sobie myślała teraz! Patrzyła na ekranik i płakała. Zaśmiała się przez te łzy, kiedy lekarz coś wspomniał, że wyjątkowo ruchliwe jest ich dziecko. A kiedy zapytał, czy chcą znać płeć dziecka, spojrzała na Charliego pytająco.

Spojrzał na nią i otarł te łzy. W ogóle nie pojmował jej dzisiaj. Siedział obok niej na krzesełku i patrzył na brzuszek i ekran. Spojrzał też na Lexie i lekko kiwnął głową. -oczywiście jeśli ty też chcesz- powiedział, bo mieli chcieć oboje.

- Tak, chcę - kiwnęła głową. Lekarz uśmiechnął się i powiedział, że niedługo będą mieli śliczną, zdrową córeczkę. Lexi spojrzała na swój brzuch z uśmiechem.
- Cześć Malutka - szepnęła, a potem spojrzała na Charliego, uważnie.

Charlie najpierw zamarł. Potem wyszczerzył się szeroko i też spojrzał na brzuch, a potem na ekran. - córeczka.. - wyszeptał tylko, a potem pokręcił głową i zaśmiał się. -moja mała córeczka! Tatusia córeczka! - teraz to juz prawie wykrzyknął! Caaały szczęśliwy.

Zaśmiała się widząc jego reakcję. Cały czas trzymała jego dłoń, a teraz splotła ich palce razem. Lekarz przyglądał im się z rozbawieniem, bo pewnie wciąż pamiętał ich pierwszą wizytę. Teraz dał jej ręcznik, żeby się wytarła i zostawił ich samych. Lexie usiadła i zaczęła się wycierać. Cały czas patrzyła z uśmiechem na brzuch.
- Kupię ci tyle sukienek kochana moja mała - powiedziała, gładząc później brzuch dłonią.
- Będziesz śliczna, chłopcy będą się ustawiać w kolejne - dodała.

-Dziękuję Panie doktorze! -powiedział, jakby coś wielkiego zrobił, no ale był TAKI szczęśliwy. Pocałował brzuszek ze swoją małą księżniczką -moja córeczka moja,moja i co?!- podniósł wzrok na nią, gdy powiedziała o chłopcach- żadnych chłopców! - powiedział i pokręcił głową. - mooooja córeczka, nie chłopców - wymruczał do brzuszka Lexie.

Lexie aż promieniała. Zapomniała o całej swojej złości. Patrzyła na rozradowanego Charlesa i nie potrafiła uwierzyć, że można być tak szczęśliwym. Do granic możliwości. Zaśmiała się lekko, słysząc o chłopcach. Pociągnęła go za rękę, żeby usiadł obok. Położyła głowę na jego ramieniu, a dłonie obie ułożyła na brzuchu.
- Będziemy mieli córeczkę - powtórzyła szeptem.

Objął ją by było jej wygodniej i położył drugą dłoń na jej dłoniach na brzuchu. -to cudowne, wspaniale.. - wyszeptał tylko w jej włosy i przytulił ją do siebie tak ładnie.
-nasza malutka córeczka - powiedział cichutko
-kocham cię Lexie.. nie chciałem cię dziś zdenerwować -bo myślał, że coś zrobił, albo nie wiem.