St.Thomas Hospital

skarbie? chciała mu za to urwać głowę! no i za to, że nie zabrał jej piżamki i musiała tu być w jakiejś ohydnej, szpitalnej, którą miało przed nią z milion osób! w dodatku była męska i gryzła ją w skórę. - co. ona. tam. robiła.? - zapytała akcentując kazde słowo z osoba i złapała go za nadgarstek, by wbić mu paznokcie w ciało i przyciągnąć do siebie. - arnaud! mów prawdę! - warknęła znowu, bo zamieniła się w wilkolaka i wyrosły jej kły oraz futro... albo może jednak nie.

Arnaud usiadł na brzegu jej łóżka, wpatrując się najpierw w swoje kolana, a potem zerkając na Gigi. - O co ci chodzi? - Spytał spokojnie i pokręcił głową. - Chyba nie pałasz wciąż tą samą nienawiścią do Marielle? Przyjaźnimy się. To chyba normalne, że mam w domu jej zdjęcie. Twoje zdjęcia też mam - zapewnił ją. Co prawda zdjęcia Gigi miał pod łózkiem w pudełku po butach, bo skoro tyle czasu jej nie widział to starał się o niej zapomnieć. - Nie denerwuj się o to - poprosił, by potem zmarszczyć nieznacznie czoło. Miał ochotę ją pogłaskać i przytulić, ale bał się, że mogłaby się na niego rzucić.

puściła go i zaraz zakryła twarz dłońmi, by zaraz pokręcić głową. - ona tutaj jest, arnaud. przyleciała za mną do st. albans! - jęknęła, bo prędzej czy później i tak by się spotkali, skoro ona tego całego kevina i drugiego faceta, którego imienia nie znała, a no i matta, spotkała każdego z nich dwukrotnie. uznała, że prawdopodobieństwo spotkania się marielle i arnauda jest szalenie wysokie. szkoda, że nie wsadziła arnaudowi gpsa do dupy, bo tak widziałaby, że i dzisiaj nawet spotkał się z tą zdzirą. - tylko po to, by mnie jeszcze bardziej torturować. nie rozumiesz, że nie jest przyjaznym człowiekiem? nie wiem, jak zamydliła ci wtedy oczy, ale radzę ci dobrze, trzymaj sie od niej z daleka! - powiedziała co najmniej takim tonem, jakby ta krucha istotka, którą była marielle, tak słodka i niewinna, była seryjną morderczynią i planowała wymordować wszystkich.

- Wiem, że tutaj jest, ale nie sądzę, by przyleciała tutaj za tobą, Gigi - westchnął. Gigi była naprawdę kochana, uwielbiał ją, ale czasami sądził, że powinni dawać jej jakichś psychotropów, by się uspokoiła, bo bredziła. - Widziałem się z nią kilka razy będąc w Londynie i nawet o tobie nie wspomniała - zapewnił ją, nie wiedząc, że swoimi słowami tylko ją bardziej irytuje. Pokręcił głową i wstał. - Chyba jesteś zmęczona. Lepiej się prześpij, jakiekolwiek rozmowy tylko cię wymęczą - stwierdził, wygładzając materiał swojej koszulki.

- jasne - prychnęła, ale kiedy usłyszała, że widział się z nią podniosła się do pozycji siedzącej i złapała go tym razem za koszulkę. - nie wspomniała tobie o mnie? - zapytała tym razem po prostu zaskoczona, ale zaraz sapnęła i się roześmiała. - no tak... - mruknęła odsuwając od niego swoją ręke i pokręciła głową. - nie chciała byś się o mnie dowiedział. ty do londynu, ja tam... oboje miała pod kontrolą. - odrzuciła z siebie kołdrę i spuściła nogi na podłogę. - nie zostanę tu ani minuty dłużej. - powiedziała poważnie i złapała go za ręke. - nie ma mowy, by mi ciebie zabrala! - obiecała, a ona zwykła swoich obietnic dotrzymywać. więc walka o arnauda vol. 2 rozpoczeta.

- Gigi, proszę cię! - Jęknął, łapiąc ją za ramiona, by nie próbowała uciekać ze szpitala. - To wszystko nie trzyma się kupy, gdyby Marielle chciała sobie mnie owić dookoła palca dawno by to zrobiła, ale zapewniam cię, że nawet się z nią nie całowałem, więc jestem pewien, że jej intencje są czysto przyjacielskie - zapewnił ją, sądząc, że to i tak jej nie przekona, w związku z czym usiadł z powrotem na łóżku, obok niej, przyciągając ją do siebie. - Więc nie musisz się tym przejmować. Nikt mnie tobie nie zabierze i mam nadzieję, że ciebie mi również... Tylko nie ruszaj się stąd, co? Zostanę z tobą na noc - zaproponował, chociaż nienawidził szpitali.

- uwielbiam cię, ale nie znoszę w takich chwilach, kiedy nie widzisz tego, co z tobą robi! - no i co z tego, że sama nim manipulowała? ktoś musiał otworzyć mu oczy na marielle. co z tego, że chyba faktycznie chciała dla niego jak najlepiej? - przyjaciele mówią, kiedy ukochana osoba, którą straciłeś w niewyjaśnionych okolicznościach jest tuż za rogiem. nie sądzisz? - uniosła brodę by oprzeć ją na jego ramieniu. - daj spokój. ja nic nie mam, nikt by mnie chciał. - prychnęła, ale przecież znała swoją wartość, nawet jeśli jej tak naprawdę nie było, bo była bezcenna. - a po co mam tu być? - zmrużyła ozy. - nic mi nie jest.

Pewnie się z nią jeszcze popultał, aż w końcu wziął ją z powrotem do domu, wcześniej zapewniając ją, że jego serce należy tylko do niej i tak dalej, by nie miała co do tego wątpliwości! Bo mnie już Arnaud zmęczył, idę się myć, jak wrócę możesz dac mi kogoś innego... Albo i niej, jak chcesz xd.