jean ⇒ emily

emily nie wiedziała o jego wyjeździe do paryża, bo bał się, że próbowałaby go zatrzymać a naprawdę potrzebował tego wyjazdu. szkoda, że z noemi ale to nic. w każdym bądź razie teraz urwał się z domu pod byle pretekstem i do niej dzwonił!

emily siedziała cały czas z małą prawie. przychodziła tylko do domu wziąć prysznic i przebrać się i chwilę przespać. a spała naprawdę koszmarnie ostatnio. odebrała telefon słabym głosem. - słucham. - bo nie patrzyła kto dzwoni nawet. jakby ją to nie bardzo interesowało.

- coś nie tak? - zapytał od razu po usłyszeniu jej głosu i odezwał się do kogoś po francusku, bo akurat był przy kiosku i kupował najnowsze wydanie jakiegoś dziennika. uwielbiał paryskie gazety. - jak się czujesz, emily? - zapytał już idąc z tą gazetą pod pachą jakimś przyjemnym chodnikiem zaciągając się zapachem jego ojczyzny.

- nie, dlaczego? - zapytała mrużąc oczy i wyszła od cornelle na korytarz. - jakoś. - odpowiedziała wzruszając ramionami czego nie widział. ale to nie było dla niej ważne. cały czas patrzyła przez szybkę na małą. z resztą nie miała ochoty się rozwodzić nad tym jak to ona się czuje. nie sądziła by jeana to interesowało skoro nie są razem.

ale interesowało! przecież to, że nie są razem nie znaczy, że jej nie kocha. a z kolei fakt, że ją kocha nie znaczy, że kiedykolwiek ma zamiar z nią być. chociaż pewnie poruchałby ją z rozkoszą. - jestem w paryżu - oznajmił jej mdło bo nie chciał by mu płakała przez telefon czasami. - poradzisz sobie przez te kilka dni beze mnie? - zapytał dla pewności.

eh. Cóż, emily może i nie było łatwo ale nieźle sobie bez niego radziła. chociaż nie sądziła by miała teraz być z kimkolwiek innym. nie sądziła że ktokolwiek jeszcze będzie ją chciał skoro ma już dziecko. odchrząknęła. - tak, poradzę sobie. jean nie jestem jakaś upośledzona. możesz wyjeżdżać kiedy i gdzie chcesz i na ile. masz swoje życie. - powiedziała cicho i beznamiętnie. nie miała po prostu siły.

słuchał jej z jakimś bólem wypisanym na twarzy, więc ludzie go mijający patrzyli na niego z rezerwą. - emily... nie mów tak. przecież teraz moje życie to i twoje życie. - westchnął, bo to powtarzał jej już sto razy! - i wiem, że nie jesteś uposledzona ale przecież jednak troszkę ci pomagam. chyba, że to ja jestem upośledzony i sie mylę... - powiedzał z lekkim uśmiechem. - uśmiechnij się, emily. - poprosił ją.

westchnęła cicho. - nie wiem czy mam dlaczego się usmiechać, jean. - powiedziała spokojnie i zmarszczyła nosek. - cornelle ma się dzisiaj już lepiej. oddycha spokojnie. lekarze mówią że przybrała na wadze nieznacznie. i jeśli tak dalej pójdzie to możemy być spokojnej myśli. - wyrecytowała prawie że.

słuchał jej uważnie. - w takim razie masz już powód do szczęścia i radości. zrób to dla mnie, co? - oblizał usta i przysiadł na jakiejś ławeczce wzdychając. - nie cchesz ze mną rozmawiać czy co? - bo trochę jej nie rozumiał. myślał, że ucieszy się na ten telefon.

ucieszyła się, ale nie umiała tego okazać. - przepraszam jean coś się dzieje. - jęknęła i wyłączyła się wołając grono lekarzy do małej bo coś zaczęło piszczeć nie tak

a on się denerwował przez to! ale wrócił do domu i udawał, że wszystko jest okej.

teraz to ona dzwoniła ale bez sensu nowy temat. w każdym bądź razie chciała mu powiedzieć że z małą jest wszystko w porządku i to było tylko jednodniowe krytyczne pogorszenie jej stanu zdrowia. wiec czekała aż odbierze. miała nadzieje że odbierze!

a on nie odebrał! hahaa. żartuję. pewnie rozłączył ją i dopiero jak zwiał z domu z małym, pod pretekstem spaceru do sklepu do niej oddzwonił. - coś się stało? - zapytał od razu.

- nie. - odpowiedziała dość spokojnie. - chciałam ci powiedzieć tylko że to było krótkie pogorszenie jej stanu zdrowia i dzisiaj czuje się już lepiej. - powiedziała cicho i wyszła z tej sali z inkubatorami. - pomyślałam, że dam ci znać. - dodała usprawiedliwiając się. przecież nie chciała mu przeszkadzać

- o! to świetnie, emily. - uśmiechnął się sadzając małego na huśtawce i go bujając. - dziękuję. to fajnie, ze chcesz się ze mną tym dzielić. - przyznał wesoło. - a co u ciebie? ucaluj ją ode mnie. - powiedział w razie, gdyby zapomniał o tym.

- sądziłam że cię to zainteresuje. - powiedziała łagodnie i można nawet było wyczuć że się delikatnie uśmiecha, bo cieszyło ją to że jean jest zainteresowany tym. - u mnie całkiem nieźle. lekarze mówią że jak tak dalej pójdzie to za niedługo będę ją mogła wziąć na ręce. - powiedziała cicho i przygryzła wargę. - na pewno ucałuję.

jean wolałby ucałować emily, ale wolał o tym akurat nie mówić. jean jr za bardzo był zainteresowany rozmową, stad jean mówił raczej cicho. - to świetnie. mam nadzieję, ze wtedy już będę w anglii i tak do niego przyjadę. - popatrzył gdzieś w dal i zmierzwił włosy. - tęsknię. - szepnął cichutko odwracając się do małego tyłem.

- też mam taką nadzieję. i że będziesz ją mógł sam ucałować. - powiedziała z nieznacznym uśmiechem. naprawdę była zadowolona że jean interesuje się małą. mógłby ją z tym zostawić przecież. ale był zbyt kochany. - też tęsknie. - odpowiedziała smutniejszym głosem. nic innego jej chyba nie zostało oprócz tej tęsknoty.

nie powiedział nic, tylko spuścił głowę w dół zastanawiając się w takim razie, co teraz. długo wsłuchiwał się po prostu w jej oddech czując, że jest po drugiej stronie słuchawki, taka samotna i biedna. - do zobaczenia po moim powrocie - powiedział jednak czując jak syn go ciągnie za rękaw i mówi tatusiu, tasiu. - na razie. - rozłączył się.

- cześć. - powiedziała cicho i wróciła do małej.