pałac królewski borbonów

udzielali serii wyczerpujących wywiadów na temat swojego nadchodzącego ślubu i kwitnącej miłości. gabriel reagował mniej więcej tak samo jak dziennikarze pytali o to czy kocha olivię jak karol zareagował kiedy spytali go o miłość do diany! w końcu mieli chwilę, żeby odsapnąć i żeby te sztuczne uśmiechy zeszły z ich twarzy. gabriel nawet nie spojrzał na olivię i już dyskutował o dalszym planie pobytu z fernando.

a olivia na pewno nie miała takiej zawstydzonej miny jak diana. reagowała mniej więcej tak samo jak gabriel. sztucznym uśmiechem, czarującymi, górnolotnymi słówkami i zalotnymi minkami. usiadła gdzieś z boku zerkając na coś w telefonie. w końcu spojrzała na gabriela - przy kolejnym wywiadzie mówiąc o naszej wielkiej miłosci powinieneś przynajmniej pocałować mnie w policzek, objąć, dotknąć cokolwiek żeby wyglądało to bardziej naturalnie - mówiła o tym z zupełnie pragmatycznego punktu widzenia.

spiorunował ją wzrokiem kiedy przerwała mu rozmowę z fernando na ten jakże ważny temat czy książę będzie jutro o trzeciej zażywał kąpieli błotnej czy kąpieli algowej.
- nie musisz mnie pouczać na temat tego jak okazywać uczucia. jestem największym romantykiem na świecie. - oznajmił. po prostu nie chciał być romantyczny i czuły wobec niej.

nie bardzo ruszał ją ten wzrok gabriela. byla już tak obojętna wobec niego że żadne jego zachowanie nie wywoływało w niej większych emocji. na początku nawet starala się polubić gabriela, teraz kompletnie jej na tym nie zależało - och na pewno jesteś, szkoda tylko że dla jakiś obcych wywłok, a tutaj nawet nie potrafisz udawać - mruknęla trochę do siebie, a trochę do niego. nie była nawet zła, mówiła to kompletnie obojętnym tonem.

- jesteś zazdrosna, princesa? - teraz to nawet się zainteresował tą rozmową. gabriel i tak był grzeczny i nie sypiał z żadnymi paniami od czasu zaręczyn, co jednak nie oznaczało, że nie rozglądał się za nimi i że nie miał ochoty. fernando już zbierał numery telefonów i wpisywał je do kalendarza na po ślubie. - poza tym ja niczego nie udaję, moje uczucia wobec ciebie są szczerze i niewysłowione. - tak, bardzo niewysłowione było to jak bardzo jej nie chciał w swoim życiu.

nawet ona zainteresowała się rozmową kiedy padło to pytanie. odłożyła na bok telefon i wstała idąc wprost do gabriela. chwyciła jego buzię w dłoń delikatnie ściskając i przyglądając się - a powinnam? - uniosła brew spoglądając na niego - wydaje mi się, że nie - puściła jego buźkę. była zmęczona tym całym cyrkiem, przez co zamiast przekonywać się do niego tylko bardziej się zniechęcała. zanim wskoczy do łóżka innym będzie musiał zrobić to z olivią, jeśli planują teoretyczne potomstwo. pewnie będą jak ted i rozpustna dynia, tacy nie kompatybilni - jeśli takie też były twoje uczucia wobec poprzedniej narzeczonej to nic dziwnego że cię zostawiła - ups, wymsknęło jej się, albo nie.

- oczywiście, że nie. moje myśli krążą tylko i wyłącznie wokół ciebie. - i tego jak pozbyć się jej z jego życia. fernando już robił spis alergii jakie ma olivia, żeby móc ją otruć i upozorować śmierć xd gabriel na samym początku był zajarany ich potencjalnym związkiem (w końcu to był jego pomysł!), ale przez raven i dani jego uczucia wobec olivii zrobiły się, hm, co najmniej chłodne. seks z olivią widział jako przykry obowiązek, o którym na razie wolał nie myśleć. tym bardziej, że nie wiadomo w jaki sposób olivia miała być toksyczna i zniszczyć mu życie. może urodzi mu potomstwo, które będzie chciało go zabić? różne rzeczy w rodzinach królewskich się zdarzają! kiedy wspomniała o jego eks to zalała go krew. - nie masz prawa mówić o blance! łączyła nas prawdziwa miłość! - warknął na nią zdenerwowany. byli sami, nie było sensu udawać, że ich łączy cokolwiek.

wspaniale udawali jak sie kochają jednocześnie tak bardzo nienawidząc! on planował jej otrucie, ona myślała o zabiciu go, a potem o ucieczce i pozostawieniu go przed ołtarzem. kazdy miał swój plan i swój sposób na ucieczkę od tego przykrego finału jakim był ślub i małżeństwo. olivia też nie myślała o seksie z nim, już planowała że jeśli do tego dojdzie to odurzy się antydepresentami na których teraz leciała i będzie leżała jak kłoda pod nim xd - to zupełnie tak jak nas - zaśmiała się kpiąco - przed chwilą to powiedziałeś prawda? tam do kamery - wskazała na jakiegoś operatora który zwijał się ze sprzętem gdzieś tam daleko. nie próbowała nawet być dla niego miła.

oboje wyraźnie tego nie chcieli i mogli się domyśleć, że to drugie czuje to samo (aww słodko, czuli to samo xd), a jednak nie usiedli i nie przedyskutowali co to oznacza i jak się z tego wspólnie wykręcić. zamiast tego planowali wzajemne zabójstwa.
- dokładnie, łączy nas prawdziwa miłość. można mieć dwie prawdziwe miłości w swoim życiu. - prychnął jakoś mało z entuzjazmem, a raczej ze zdenerwowaniem i koniecznoscią przekonania jej, siebie, świata do ich uczuć. - różnica jest taka, że nas tym razem czeka życie długo i szczęśliwie. - odpowiedział. biedny gabriel, ciągle tylko chciał odkuć się za nieudane zaręczyny i "tym razem" być szczęśliwy. nie tędy droga kolego!

ja już przywykłam do tego, że moje postacie nie są w stanie mówić o swoich uczuciach, ale że twoje xd
jak tak dalej pójdzie to skończy się to jakąś wielką tragedią. a gdyby tylko zamiast uśmiechów powymieniali się spostrzeżeniami.
- tak sądzisz? sprawdźmy - skoro on próbował przekonać i ją i siebie, to i ona próbowała przekonać i siebie i jego. dlatego zrobiła krok ku niemu, stanęła na palcach, oplotła dłonie wokół szyi i pocałowała najbardziej namiętnie jak potrafiła, co dla niej i tak było niczym najgorszy pocałunek świata. dawała jednak sobie ostatnią szansę na to żeby uwierzyć ze nawet z kimś takim może być w małym stopniu szczęśliwa. niestety nie!

tym bardziej gabriel, który zazwyczaj nie miał zahamowań w czymkolwiek xd
też nie przeżywał żadnych fajerwerków po tym pocałunku, a fernando będzie musiał mu podać płyn do płukania ust jak tylko znikną z widoku olivii, ale w tym momencie zaangażował się w całowanie jej. kiedy oderwał się, posłał jej swój najbardziej bezczelny uśmiech.
- widzisz? wstrząsam twoim światem. - powiedział z dużą pewnością siebie.

olivia całując gabriela myślała o zarzynanych koniach i innych obleśnych rzeczach. wolałaby całować kogoś w domowym zaciszu, przy cichej muzyce i lekkich koktajlach, a nie w tych złotych ścianach, przy tłumie ludzi i blasku fleszy. to nie był jej styl, a jednak tak musiała.
oderwała się od niego i zerknęła z wymuszonym uśmiechem - nie - powiedziała szczerze, a potem poklepała go po klacie - już za pięć dni nasz ślub, nie mogę się doczekać - odparła bez entuzjazmu, a potem zamachała do swojej świty i udała się na spoczynek do komnaty w zupełnie innym skrzydle niż gabriel.