pokój panny młodej

gapiła się w lustro przyglądając sukni ślubnej w którą była już ubrana. pewnie na ostatnią chwilę musieli ją przerabiać bo schudła ze stresu. gładziła materiał przy brzuchu biorąc głębokie oddechy.

william postanowił ostatni raz odwiedzić olivię przed tym zanim największy błąd swojego życia. zapukał do pokoju, wszedł do niego i zamknął za sobą drzwi. przez chwilę się jej przyglądał - przepięknie wyglądasz - skomplementował ją.

kotek!
olivia w ciągu ostatniego tygodnia coraz bardziej przekonywała siebie że jest to błąd. nie była w stanie jednak podjąć ryzyka, szczególnie słysząc morały swojej matki. odwróciła się i uśmiechnęła na jego widok - wiesz, że nikt nie powinien widzieć mnie przed? - zaśmiała się.

hehe
- chyba dotyczy to tylko pana młodego, a ja jestem tylko jego drużbą - zaśmiał się i podszedł trochę bliżej niej - jak się czujesz? - zapytał spoglądając na jej wychudzoną sylwetkę. ciekawe jak wyglądał gabriel z podbitym okiem i czy olivia wiedziała że to jego sprawka.

olivia prawdopodobnie nie rozmawiała nawet z gabrielem od czasu kawalerskiego i panienskiego. nawet jak jadali razem posiłki to w ciszy nie wymieniając się spojrzeniami nawet. smutne! - hm - zawiesiła wzrok na swoim odbiciu - w porządku? tak myślę - głos jej drżał bo strasznie się denerwowała. pewnie już ze cztery razy dziś czuła się słabo i ją prawie cucili, ups.

w takim razie nie wiedziała jak wyglądał. on już zdążył spotkać się z gabrielem, ale niewiele rozmawiali po tym incydencie który wydarzył się na kawalerskim. cieszył się, że w ogóle z niego wrócił. william, słysząc że się denerwuje, przytulił ją na chwilę i pogłaskał po plecach - będzie dobrze, zobaczysz - skłamał, bo oboje wiedzieli że dobrze nie będzie i cóż.

nawet jakby wiedziała to niezbyt by się przejęła! kiedy ją przytulił poczuła się przez chwilę lepiej, ale zaraz przypomniała sobie ze tak nie powinno być dlatego wyswobodziła się z jego objęć i ruszyła do drzwi otwierając je na oścież - musisz już iść - odparła wzdychając ciężko. zaraz jednak na jej twarzy pojawił się uśmiech i powtórzyła po nim - będzie dobrze - zamknęła za nim drzwi, a potem dostrzegła czarną wronę frunącą przed jej oknem i poczuła się nieswojo, to był jakiś znak!

poszedł sobie skoro go wygoniła.