laboratorium

teraz już wiedziała wszystko!
- to niesprawiedliwe. przykro mi - westchnął. nie wiedział jak jej poradzić, zeby postawiła się rodzicom skoro własnemu ojcu też nie potrafił. nie mógł doradzać jej buntu, byłby hipokrytą. uśmiechnął się na jej miłe słowa i zrobiło mu się bardzo ciepło na sercu, które najwyraźniej mocno biło! przez te emocje, wyznania, pocałunek z babette, awarię i rozwalenie laboratorium. za dużo wrażeń jak na jeden wieczór! - zestresowałem się - przyznał się - przez ten blackout - dodał jeszcze, żeby nie było, że stresował się bliskością z baby, choć trochę tak było. rzadko udawało mu się z dziewczynami, więc musiał być ostrożny. - mam pomysł. jesteśmy na parterze. może uda nam się wyjść oknem? - zaproponował.

jemu pierwszemu wszystko wyznała. więc tutaj nawet dante niczego nie wiedział! ted ma baaardzo duże plusiki po tej dzisiejszej nieudanej imprezie xd - oboje nie potrafimy się sprzeciwić i taka jest prawda ted, więc utknęliśmy w tym marazmie. dobrze, że jesteśmy przynajmniej w tym teraz razem - uśmiechnęła się do niego opierając podbródek na jego klacie i się tak na niego gapiła - to jest dobry pomysł, czemu w sumie nie, spróbujmy - powiedziała odsuwając się od niego i kierując się do okna, żeby je za chwilę uwaga uwaga, otworzyć! poczuła od razu świeże powietrze na policzkach - okej, udało się. to co... idziemy? - zapytała spoglądając na to co miała za oknem.

kto by pomyślał, że ta kiepska nieudana impreza okaże się bardzo udana dla teddy'ego!
- możemy się wspólnie wspierać - przyznał z lekkim uśmiechem, bo dobrze, że się odnaleźli i mogli polegać na sobie. może jakoś wspólnie opracują plan buntu xd którego ted i tak nigdy nie zrealizuje, bo był zbyt posłuszny i ugodowy. podążył za nią i ucieszył się widząc, że udało się otworzyć okno. sukces! - idziemy - przytaknął i pomógł jej się wspiąć na parapet, a potem sam również przeskoczył. i poszli zostawiając laboratorium w stanie nie do użytku. odprowadził ją i całowali się na pożegnanie. next!

jo miała pecha. przyszła tutaj totalnie nie przygotowana i nie ubrana w piżamę. chciała na nowo zapoznać się z uczelnią. zamiast tego przesiedziała połowę imprezy w kantorku woźnego, a kiedy wyszła było ciemno i wydawało jej się, że każda z mijających osób miała twarz jej porywaczy albo dotykaczy, dlatego zestresowana otworzyła pierwsze lepsze drzwi i znalazła się w laboratorium. oparła się przy pierwszym lepszym stanowisku i próbowała złapać oddech.

thomas chcial sie spotkac z alexandrem i podziekowac mu za ratunek. niestety nie zdazyl tego zrobic. przyszedl tu krotko przed awaria. przypomnialo mu sie jak mary kazala mu siedziec w ciemnosciach wiec spanikowal i wparowal do sali. zaczal wszystko rozwalac, probujac znalezc okno przez ktore moglby wyskoczyc.

wspaniale, dwa świry xd teraz tym bardziej pasowali do siebie.
jo już wyjmowała woreczek do oddychania i stabilizowania oddechu przy ataku paniki ale wtedy do sali wpadł ktoś kto zaczął robić większy rozpierdol niż ona xd nie wiedziała jak ma zareagować jednak jakoś musiała dlatego wyszła z ukrycia i zapytała niepewnie - masz zamiar mnie skrzywdzić? - myslała, że to jeden z oprawców.

pomyslalam, ze to juz czas by sie zjednoczyli xd najlepsza okazja.
robil rozbierduche, ale przystanal gdy uslyszal czyjs glos. - co? - wyprostowal sie. zaraz jednak uznal, ze skoro to damski glos to nalezal do mary. - ty masz zamiar mnie znowu zamknac. nie uda ci sie! - powiedzial donosnie i chwycil krzeslo, ktorym mial zamiar sie bronic.

świry xd
rozluźniła się widząc, że gość się uspokaja. nie rozpoznała go! miała do czynienia ze zbyt wieloma męskimi sylwetkami jednak! - to ty mnie zamknąłeś! - zarzuciła mu zaraz próbujac się zbliżyć i wycelować w niego palcem. zaraz jednak zauważyła uniesione krzesło więc schowała się pod pod pobliskim biurkiem żeby nie oberwać.

no coz xd
thomas byl w zbyt duzym amoku zeby rozpoznac jo. jego strach przed mary byl wiekszy nic sympatia do jo. ujrzal ze ktos sie do niego zbliza wiec uniosl wyzej krzeslo. - ty mnie zamknelas! tym razem ci sie do nie uda! - wymachiwal krzeslem by odgonic crazy mary.

mógł się od razu zapisać do psychiatryka, a nie łudzić się że wyleczy się sam. ech!
mary i tak na koniec mu namąciła i pozostawiła piętno! - nie wiem o czym mówisz, ja... - mruknęła niepewnie - ja jestem niewinna, nie zrobiłam nic złego - zaczęła tłumaczyć trochę sobie, trochę jemu - pozwól mi odejść - poprosiła wyczołgując się spod biurka i próbując iść na czworaka w kierunku drzwi.

byl zbyt dumny by zrozumiec ze psycholog moze mu pomoc!
- klamiesz! - oskarzyl ja, probujac w ciemnosciach dostrzec gdzi byla. nie chcial dac sie zaskoczyc. - nie wierze ci! - probowal mowic pewnym siebie glosem zeby pokazac, ze sie jej nie boi. szkoda tylko, ze ona sie bala jego. odrzucil krzeslo na bok kiedy zobaczyl jak sie czolga i ruszyl do niej, poczym chwycil ja za ramie i odwrocil. dopiero wtedy ujrzal wystraszona i znajoma twarz jo. opadl na ziemie obok niej i tylko sie na nia gapil w szoku.

alexander go tam wyśle xd dobry kolega!
na każdy jego krzyk zastygała w bezruchu nie wiedząc co ma zrobić. serce jej łomotało ze stresu i przeklinała się za to że w ogóle tu przyszła. brat miał racje że trzeba było zostać w szpitalu, tam było bezpieczniej. ale ona wolała tulić się do mildred w mieszkaniu. jak chwycił jej ramię od razu poczuła bezwład ciała i odwróciła sie pośpiesznie żeby zasłonić twarz, to był jej odruch obronny - nic mi nie rób! - poprosiła zerkając zza dłoni które zasłaniały jej twarz i wtedy dostrzegła zdezorientowaną ale znajomą twarz thomasa.

taki kolega to skarb xd
chwile siedzieli tak zdezorientowani. krecilo mu sie w glowie i nie rozumial co sie przed chwila stalo. probowal polaczyc fakty ale nie potrafil. nie wiedzial czy jo zachowywala sie normalnie i tylko sobie wszystko ubzdural w glowie czy rzeczywiscie ta sytuacja byla tak dziwna jak myslal. - nic ci nie zrobie - odezwal sie w koncu juz o wiele bardziej spokojnie. - przepraszam, nie wiedzialem ze to ty - tlumaczyl sie.

prawda!
jo też czuła jak wirowało jej w głowie. miała w planie przyjść tu, przejść się po uczelni i wrócić a to co ją spotkało było czymś na co nie była gotowa w tym momencie!
- to ja przepraszam - odparła zaraz pośpiesznie - przepraszam - mruknęła po raz pierwszy - przepraszam - i po raz drugi - przepraszam - i po raz trzeci - najwyraźniej tak je nauczyli w dubaju. przepraszać za wszystko. była w kompletnej rozsypce, dopiero po chwili przestała zasłaniać twarz czując podświadomie, że już nie oberwie.

gapil sie na nia jak tak przepraszala. - jo.. - powiedzial cicho. nie wiedzial jak ma sie zachowac w tej sytuacji. nie rozumial dlaczego tak reagowala. poczul sie jak potwor skoro spowodowal u niej taka reakcje. byla taka bezradna. - nie chcialem nie przestraszyc - wymamrotal.

nie słyszał jeszcze świeżych plotek. jego koleżka alexander na pewno go z nimi zapozna!
nie mówiła nic przez chwilę tylko zawiesiła się patrząc bezradnie w przestrzen. bała się strasznie, nawet to że thomas byl znajoma twarzą, bezpieczna przystanią nie pomagało. zaczęła mamrotac pod nosem coś w rodzaju zaklęcia - nie wolno się bać, strach zabija duszę. strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie. stawię mu czoło. niech przejdzie po mnie i przeze mnie. a kiedy przejdzie, odwrócę oko swej jaźni na jego drogę. którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. jestem tylko ja - a tak na prawdę to był cytat z diuny herberta która czytała w szpitalu i która miała w głowie. zaczęła się odsuwać od niego ale zamiast trafi w kierunku drzwi trafiła wprost na ścianę do której przylgnęła plecami.

szkoda ze go nie zapoznal za nim na nia trafil! w sumie jego wina skoro uciekl od razu po tym jak go znalezli i dopiero teraz zdecydowal sie go znalezc.
patrzyl na nia gdy mamrotala cos pod nosem. troche rozumial, ale troche tez nie docieralo do niego zupelnie kazde slowo. - jo.. - powtorzyl spokojnie. - naprawde nie chcialem cie przestraszyc - zapewnial ja. - to tylko ja, nie zrobie ci krzywdy - zaczal sie posuwac powoli w jej strone. - to wszystko przez mary - dalej sie staral tlumaczyc, ale jednoczescie nie dzielil sie z nia nowymi informacjami.

to jego wina że zwiał i nie zapoznał się z panującą sytuacja w albans. a nawet wina mary! jak zawsze wina postaci dagny he he.
- nie wierzę ci! - rzuciła zaraz pośpiesznie i donośnie - ty - wskazała na niego - ty chcesz mnie dotykać! wszędzie! i zmuszać żebym ja dotykała ciebie! - krzyczala dalej - nie zbliżaj się, nie dotykaj mnie, nie chcę cię znać! - zaczęła wierzgać nogami.

postacie dagny zawsze winne hehe
odwrocil sie na czworaka i probowal tak do niej podejsc. ta jednak zaczela sie rzucac. nie mogl uwierzyc w to co mu zarzucala! - nigdy do niczego cie nie zmuszalem! - probowal jej wytlumaczyc. - nie dotykam cie - zapewnial ja. - jo prosze uspokuj sie - czul sie bezradny. nie rozumial co sie z nia dzialo.

tak!
biedny thomas będzie myslal że narobił jej jakiejs traumy! oczywiście narobił faktem że całował się z jej koleżanka ale to przy innej okazji - nie zbliżaj się! - wierzgał jeszcze bardziej, pewnie prawie go kopnęła - nigdy! - zażyczyła sobie, a potem łapiąc oddech wstała powoli trzymając dłonie w okolicach gardła zupełnie jakby chciała łapać oddech - chce do domu, niech ktoś zabierze mnie do domu - zażyczyła sobie i podeszła do okna które niestety było zamknięte na amen więc tylko bezsensownie się z nim silowala.

ta trauma z calowaniem jej kolezanek byla mala w porownaniu do tego co przezyla, ale pewnie tez dodala swojego.
upadl na ziemie po tym jak prawie oberwal od niej. nie odwazyl sie podniesc i obserwowal ja z dolu. zachowywala sie bardzo dziwnie i nawet w normalnym stanie by nie potrafil sobie z nia pewnie pordzic. - jo to ja thomas - probowal do niej mowic, nadal lezac w tym samym miejscu. - odprowadze cie do domu. nic ci nie jest, zaprowadzie cie do domu - zapewnial ja. zaczal sie powoli czolgac w jej kierunku.

no jasne ale na pewno wywarła jakiś impakt.
chyba nawet normalnie nie ogarnalby jo. była w tym momencie silna i zdeterminowana. już miała się zgodzić na to żeby ją odprowadził ale pewnie w tym momencie włączyli światło i zobaczyła go w całej okazałości przypominając sobie kim jest - thomas - powtórzyła pod nosem ale zaraz wbiła w niego swój buńczuczny wzrok - nie chce nic od ciebie! - odparła pewnie i wymaszerowała z sali. uciekła przed uniwerek i zamówiła taksówkę (koniecznie z kobiecym kierowca) która zawiozła ja do mieszkania i mildred!

pozbieral sie z ziemi i wrocil do siebie. mial nadzieje ze nikt tego nie widzial!