Oliver

Po drodze więc tak jak chciała nie mówił nic. Chociaż było mu trudno bo już chciał by mu wybaczyła! Weszli do domu i powiedział jej oczywiście, żeby się rozgościła a sam poszedł szybko do łazienki żeby się przebrać. tym razem już w jakieś luźniejsze jeansy i t-shirt bo co mu innego pozostawało. Nie miał zamiaru już nigdzie wychodzić więc nie musiał wyglądać tak perfekcyjnie. Wyszedł z łazienki z lekko potarganymi włosami i już suchy. Tamte rzeczy wrzucił do prania.
- Wiem, że złamałem ci serce, Valeria. ale jeśli będzie trzeba będę błagać o twoje wybaczenie na kolanach każdego dnia i w każdym miejscu w którym się pojawisz. - powiedział stając blisko niej pochylając głowę bliżej jej twarzy.

wzięła pewnie z jakiejś szafki ręcznik. nie musiał jej mówić, żeby czuła się jak u siebie. bo i tak tak było. olivier nie zmienił w mieszkaniu nic. dalej pachniało tym samym zapachem jego ulubionego odświeżacza powietrza i światło wpadało przez te same okiennice. ona wycierała bardziej psa i uśmiechala do niego. był rozkoszny! jednak kiedy uslyszała dźwięk otwierających się drzwi wstała na rowne nogi. dalej miała na sobie kurtkę i buty. przecież nie chciała tu siedzieć dłużej niż trzeba.
- to nie jest kwestia wybaczenia, bo mogłabym zrozumieć twoje zachowanie. ale już nigdy ci nie zaufam. - dech jej zaparło, kiedy tak się nad nia pochylał. nie potrafiła się odsunąć. tym bardziej, że w tym ubraniu wyglądał tak nonszalancko.

Dobrze, że zadbała o jego psiaka bo pewnie tez by się przeziębił!
- Valeria. - powiedział cicho przesuwając wierzchem dłoni po jej idealnie gładkim policzku. - Wiesz doskonale, że jesteś dla mnie najważniejszą dziewczyną na tej ziemi i nie chciałbym cię skrzywdzić. Nie miałem zamiaru sprawiać ci przykrości ani doprowadzać do tego, że stracisz do mnie zaufanie. To odbyło się bez mojego większego wkładu.... Naprawdę chciałbym, żeby było chociaż odrobinę jak przedtem. - mówił cicho i wyraźnie. Prosto w jej usta. Swoje miał wyjątkowo blisko. Chciał by wszystko było jak przedtem. By dziewczyna go kochała tą samą miłością co przed jego wyjazdem na studia. Który to wyjazd był nieuchronny. Obiecał matce! Nie mógł złamac obietnicy. Tej danej Valerii, że będzie pisał i dzwonił też nie chciał.
- Valeria na samym początku.... Kiedy przyjechałem do Oxfordu kompletnie zielony i ogłupiały napadli na mnie uczniowie z wyższego roku. Zabrali mi wszystko, zmienili co się dało. Chcieli mi pokazać, że nie przepadają za pierwszakami, którzy nie umieją walczyć o swoje a ja od początku byłem uległy... I byłem inny niż oni. Chcieli mnie postawić do pionu, myśleli że odcięcie mnie od poprzedniego życia coś da. A oni odcięli mnie przede wszystkim od ciebie. Zacząłem posłusznie wykonywać każde ich polecenie myśląc, że dzięki temu zwrócą mi to co do mnie należało i że będę mógł się wtedy z tobą skontaktować. Ale oni wymagali ode mnie coraz więcej i więcej. A jak im ulegałem... - westchnął i odwrócił się do niej plecami bo to było przykre doświadczenie dla niego.
- Dopiero po dwóch latach udało mi się od nich uciec. Dopiero teraz mogłem wrócić do st. Albans. - szepnął nie spoglądając już na nią. Ale miał przybity głos.

przełknęła ślinę czując jego dłoń na swojej skórze. słysząc jego głos poczuła, jak oczy ją zaczynają piec. olivier zawsze był dla niej ważny. był jej pierwszym facetem. poznał nawet jej rodziców. a ona jego mamę. miała wrażenie, że ta nawet całkiem ją lubi. no ale.. synek miał się uczyć i zostać kimś wielkim. słuchając go łzy coraz bardziej napływały jej do oczu. to było tak absurdalne i niedorzeczne, ze aż możliwe. położyła swoją dłoń na jego ramieniu. znała go nie od dziś i wiedziała, że to dla niego naprawdę nic łatwego. i ze raczej nie chciał o tym rozmawiać.
- to brzmi nieciekawie - szepnęła w końcu i zacisnęła wargi spoglądając gdzieś na ścianę. nie chciała się rozklejać. wtedy mógłby zrobić z nią co chciał. przypomniało się jej o joshui. przecież to jego kochała... jednak czując oliviera tak blisko siebie miala pełno wątpliwości. no i olivier chciał z nią być, a joshua nawet nie wiedział, co ona do niego miała. no właśnie? teraz było jej dziwnie niepewnie, bo josh w porównaniu z olim wychodził naprawdę blado. łezki poleciały jej po policzkach.

- Bo to wcale nie jest ciekawe, Valeria. Dlatego wróciłem. Miałem dość bycia pomiatanym. Chciałem w końcu zacząć żyć. Potrzebuję odpoczynku by wziąć naukę na poważnie. Chciałem też tu wrócić właśnie dla ciebie. - szepnął i odwrócił się do niej. Otarł jej łezki.
- Ale to nieważne. Rozumiem, że przez ten czas na pewno już sobie ułożyłaś życie. Byłbym głupi myśląc, że tak wspaniała dziewczyna tego nie zrobiła. Przepraszam, że zawróciłem ci tym wszystkim głowę, masz na pewno wiele innych, swoich problemów. - powiedział unosząc jedynie kącik ust w bladym uśmiechu. Sądząc, że teraz wyjdzie poszedł do kuchni i wstawił wodę na herbatę. Było mu słabo od wszystkich emocji, które kłębiły się w jego umyśle.

spuściła wzrok. poczuła się jak totalna gówniara marząca się z byle jakiego powodu.
- nikogo nie mam - szepnęła ale, chyba nie usłyszał, skoro poszedł już do kuchni. i rzeczywiście miała wychodzić, kiedy suczka złapała ją za nogawkę spodni i ugryzła! ugryzła jej łydkę tak mocno, że valeria po prostu musiała się skulić. opadła na podłogę i syknęła coś do psa, ale ona, jakkolwiek sie zwie popatrzyła na nią smutno i polizała po bucie.
- olivier! - jęknęła valeria do niego. mógłby chociaż pomóc jej wstać. może nie leciała jej krew ani nic takiego, ale valeria należała do tych delikatnych. i teraz czuła, że zaraz noga jej odpadnie albo sama najlepiej sobie ją utnie, bo nie mogła tego znieść.

On nie wiedział co się dzieje bo był zbyt załamany swoim biednym losem i straconą miłością. Miał ochotę się napić ale było trochę zbyt wcześnie. Kiedy go zawołała poleciał do przedpokoju czy salonu nie wiem gdzie byli i kucnął przy niej.
- Jezu co się stało! - obawiał się, że ma jakiś atak padaczki czy czegoś podobnego chociaż przecież nie miała jej kiedy się spotykali wcześniej ze sobą. Ale kto to tam ją wie... spojrzał na suczkę która ewidentnie coś przeskrobała bo skuliła uszy i merdała nieśmiało ogonkiem.

- ugryzła mnie.. zdejmij mi buty i spodnie. musisz opatrzyć. - przełknęła ślinę sama odsuwajac się od ściany i zdjęła kurtkę. umiała w takich sytuacjach się zmobilizować i stawić czoło przeciwnościom losu. kiedyś zgubiła się ze swoją grupą w górach. to znaczy dołączyli się od reszty z kolezankami i jedna złamała sobie nogę. valeria chodziła wtedy na kurs pierwszej pomocy i sama usztywniła jej nogę i doprowadziła do schroniska. była ich bohaterką wtedy! a lubiła czasami być taka połechtana, jakims uwielbieniem ze strony ogółu to sie starała.
- chyba to nic poważnego, ale wiesz.. względy bezpieczeństwa. - pewnie chciała by on się dobrał do jej majtek po prostu xp

- Jak to cię ugryzła? - zdziwił się i spojrzał na suczkę którą skarcił wzrokiem, a że to była dla niej największa kara z podkulonym ogonem poszła na swoje posłanie. Oliver wziął szybko Valerię na ręce i zaniósł ją do sypialni gdzie ściągnął z niej buty i spodnie tak jak mu kazała i sprawdził co się stało. Mała miała jeszcze mleczne ostre zęby więc przebiła jej skórę. Niegroźnie co prawda ale to zrobiła.
- Poczekaj wezmę apteczkę i zaraz to zdezynfekuję. - powiedział uspokajającym głosem i pocałował ją w czółko, żeby się nie bała! Bo on taki kochany jest przecież. Poszedł do łazienki po apteczkę z której wziął waciki, wodę utlenioną i plastry. Usiadł obok niej namoczył wacik wodą utlenioną i przyłożył do niewielkich ranek.
- Naprawdę nie wiem co w nią wstąpiło, przepraszam cię. Jeszcze nigdy tak nie zrobiła. - powiedział poważnie,

sapnęła, kiedy wziął ja na ręce i mrużyła oczy. wolała niepotrzebnie go nie dotykać, bo jeszcze by za tym zatęskniła. a nie była pewna, czy powinna. nie mogła jeszcze ogarnąć faktu, że olivier był znowu w mieście i dalej ją kochał. chociaż wprost tego nie powiedział. połozyła się wygodniej w znajomym łóżku. to tu trqaciła swoją cnotę. to tu poznawała męskie ciało. miała sentyment do tego miejsca. dlatego też dla własnego bezpieczeństwa zamknęła oczy.
- au! - syknęła odsuwając od siebie swoją chudą łydkę, kiedy woda utleniona spotkała się z jej raną. to nie było symaptyczne uczucie. piekło i szczypało. zakryła twarz dłońmi i zagryzła wargę.

Wziął jej chudą łydkę i podmuchał, żeby tak nie szczypało. On też nie lubił przemywania ran ale to niezbędne.
- No już nie boli. - zamruczał. Chwilę jej tak dmuchał, żeby mieć pewność. potem osuszył i nakleił dwa plasterki bo tyle trzeba było. PEwnie miał jakieś wypasione z kubusiem puchatkiem albo w dinozaury.
- Teraz nic nie powinno się stać. - powiedział odsuwając ręce od jej nogi a później wstając. Trudno było mu siedziec obok ze świadomością, że go nie chce! Bo on ją chciał.

- w porządku... w zasadzie co do twojego psa. jest rozkoszna. - powiedziała podciągając nogę bliżej siebie i ogladając. nie wyglądała najgorzej. i miał plasterki z hana montaną to prawie się posikała z wrażenia, bo ona nigdy takich fajnych miała. cieszyła się, że rano wzięło ją na golenie nóg przed szkołą. bo wcześniej miała takie, że nawet wychodziły jej spod rajstop do mundurka! no i właśnie. mieli mundurki. więc nie mogła mieć spodni, tylko pewnie jakąś spódnicę. za kolano, w obrzydliwym ciemnym kolorze. dlatego zdjął z niej tylko rajstopki. usiadła na brzegu łóżka i spojrzała na niego. takim tęsknym, smutnym wzrokiem.
- wiesz... byłam w oksfordzie.. raz. widziałam cię z jakąś dziewczyną. - zagryzła wargę. była tam jeden jedyny raz. chciała zobaczyć, czemu ją olewa. ale wyjechała z jednym wielkim płaczem. i dała sobie spokój z olivierem.

Pokiwął głową na wzmiankę o psie. Oczywiście, że była rozkoszna. Ale jeszcze nikogo nie ugryzła! i nie wiedział dlaczego to zrobiła. Pewnie z zazdrości. Albo, żeby uświadomić Valerii że jest stworzona do roli jej pani.
- Byłaś? - zaciekawił się. Zmarszczył brwi kiedy mówiła coś o dziewczynie. - więc pewnie albo widziałaś mnie z dziewczyną mojego jedynego kumpla, z którą się zaprzyjaźniłem i ciągle jej marudziłem jak za tobą tęsknię, albo z moją kuzynką, która również tam studiuje. - zamruczał i pokręcił głowa ze smutkiem. bo z innymi dziewczynami się nie zadawał i nie rozmawiał z nimi dłużej niż 5 minut.
- Jeśli sądzisz, że dotknąłem tam jakąkolwiek dziewczynę, Valerio, to się mylisz. - dodał ciszej i wstał z miejsca.

siedziała dalej na łózku. skrzyżowała nawet niewinnie nogi w kostkach, a swoje dłonie splotła w koszyczek i zaczepiła o jedno z kolan. przełknęła ślinę słuchając jego głosu. był taki kojący. miała ochotę położyć się i poprosić go o opowiedzenie o swoich studiach. pewnie od razu by zasnęła. nie dlatego, że olivier najprawdopodobniej by ja zanudzał. po prostu miał idealny glos do opowiadania bajek na dobranoc. w sumie nie wiem, czy jest się czym chwalić, no ale xd
- myślałam, że się tam zakochałeś. i dlatego o mnie zapomniałeś. - westchnęła cicho i zerknęla na jego plecy, bo chodził w kółko. aż się jej zakręciło w głowie!

- Nie, Valeria. Jedyną osobą którą w swoim życiu kocham jesteś ty. I będę cię kochał do końca życia niezależnie czy ty będziesz odwzajemniała moje uczucie czy też nie. - powiedział słabo i zatrzymał się w końcu. Na pewno by ja zanudził mowiąc o studiach bo nie działo się tam nic ciekawego! Same nudy.

zaschło jej w gardle to nawet nie miała jak przełknąć sliny! spojrzała mu w oczy, kiedy to mówił. była kompletnie zdezorientowana i chyba nie dowierzała, czy to dzieje się naprawdę.
- ja ciebie też kocham. - szepnęła załamana ogólnie sytuacją, bo czuła, że zaraz zwymiotuje. ona nie była taka fair w stosunku do niego, jak on. dawała dupy na prawo i lewo, głównie joshui. no ale...

Ale on od zawsze był inny i fajniejszy niż ona. Jednak pokochał ją tak mocno, że nie potrafił bez niej żyć!
- Wspaniale. - mruknął bo te słowa mu nic nie dawały. Może i się z nich ucieszył ale nadal był przekonany, że Valeria ułożyła sobie już życie skoro on zniknął. Pluł sobie przez to w brodę. Wolałby mieć ją tylko dla siebie. Wolałby nie myślec o tym, że ona teraz jest z kimś innym ale niestety te myśli ciągle przewijały się przez jego głowę.

- olivier. nie możesz tak robić. nagle wracasz i przewracasz moje zycie do góry nogami. muszę oswoić się z tą myślą... - westchnęła i pomasowała swój nadgarstek. musiała czymś po prostu zająć ręce. inaczej zaczęłaby nimi gestykulować energicznie, a to nie byłoby kompletnie eleganckie.
- ogólnie co z twoimi studiami w takim razie? przeniosłeś się do londynu? - byłby idiotą, jeśli zrezygnowałby dla niej z oxfordu. to znaczy... hej! byłoby to miłe i tak dlaej, jednak studia to coś ważniejszego. albo jednak nie, skoro valeria była taką romantyczką. zadzierała głowę do góry.
- usiądź, co?

Tak jak chciała usiadł. Przymknąl powieki i westchnął ciężko.
- Nie, nie zrezygnowałem. Będę jeździł stąd do szkoły. - powiedział spokojnie. - Mam samochód, to nie jest tak daleko. Niewiele dalej niż Londyn, tylko w przeciwną stronę. - dodał wzruszając ramionami. Spoglądał na swoje czarne skarpety bo bał się spojrzeć na nią. Była przepiękna a jemu serce się krajało kiedy tylko ją widział. Chciał by było jak dawniej!

- codziennie? spędzisz praktycznie całe dnie w samochodzie. - westchnęła, dla niej to wcale nie bylo tak blisko. ale przecież jego wybór. z drugiej strony miło było mieć go tak blisko siebie. patrzyła na jego profil. był naprawdę przystojny. zmienił się trochę. jego twarz nabrała bardziej kanciastych rysów, a włosy były ładnie przycięte. nie takie rozwiane i przydługie jak wcześniej.
- olivier? - szepnęła dotykając jego uda. bardzo nieśmiało. sama nie wiedziała, co chce powiedzieć. ale próbowała go zmusić do spojrzenia w jej oczy.

- Nie, nie spędzę. Po za tym na przykład piątki mam całkiem wolne, więc mam dłuższy weekend. Czasami będę wracał późno, ale czasami wcześniej. - wzruszył ramionami.
- wolę to niż kampus Oxfordu. - przyznał jej i westchnąl cicho. Kiedy powiedziała jego imię chwilę jeszcze patrzył przed siebie po czym spojrzał na nią.
- Słucham.

- chyba zapomniałam, że mam lekcje. - uśmiechnęła się do niego lekko. i tak już do niej nie pójdzie dlatego dalej siedziała na swoim tyłku w jego sypialni. związki na odległość były do bani. tym bardziej, jeśli się kompletnie nie kontaktowało z drugą osobą. ale teraz olivier miał być tutaj.
- dasz mi swój nowy numer? - zapytała gapiąc się w jego oczy. dalej nie wiedziała, o co jej samej chodzi. ale myśl o tym, że może to olivier jest jej pisany rozświetlała jej umysł.

Spojrzał na nią i uśmiechnął się lekko.
- Jasne, że ci dam. - powiedział i szybko naskrobał go na karteczce papieru.
- Przepraszam, że nie poszłaś na lekcje. Nie powinienem był cię tu przetrzymywać. - powiedział cicho i odchrząknął.

chwilę trzymała w ręku tą karteczkę przyglądając się numerowi, żeby zaraz wsunąć go do kieszonki w spódnicy. podrapała się rozbawiona po nosie. nie miała mu przecież tego za złe.
- nie przejmuj się. lepiej powiedz, czemu nie jesteś na uczelni, skoro dzisiaj nie jest piątek. - starała się rozmawiać z nim normalnie, ale dla niego chyba sytuacja dalej nie była jasna.

- Zaczęła się sesja a ja wszystkie egzaminy zdałem w zerówkowym terminie. Mam teraz dwa tygodnie odpoczynku. - powiedział obojętnie i wziął głęboki oddech.
- Chcesz się czegoś napić? - zapytal wstając i idąc w stronę kuchni. Siedzenie tak blisko jej osoby było dla niego ogromnym wyzwaniem.