Alishy i Willa

leżał na kanapie pod tymi fajnymi obrazami z pierwszego zdjęcia i palił papierosa, przez co w całym mieszkaniu śmierdziało, a alisha z pewnością tego nie znosiła i mu zabraniała palić w mieszkaniu, ale co on by jej tam słuchał!

Alisha sama paliła ale zawsze wychodziła na balkon bo nienawidziła kiedy ciuchy śmierdziały jej dymem papierosowym. wróciła właśnie z zajęć i od jakiejś tam kumpelki i od razu wiedziała co się dzieje. - William! - warknęła na niego wchodząc w ubraniu do salonu. - czy ty jesteś głupi czy głuchy! Ile razy mam ci powtarzać, że w tym mieszkaniu obowiązuje ZAKAZ PALENIA!- powiedziała wkurzona i pośpiesznie ściągała z siebie płaszczyk.

a jemu nie chciało się wychodzić na balkon, a już na pewno nie piątego marca, kiedy u mnie było rano minus pięć stopni, a u nich pewnie nie lepiej. zapomniałam go ubrać! zaraz to nadrobię. zakasłał, kiedy weszła do pokoju. już z daleka słyszał, że się denerwuje.
- poprzyklejałaś po całym mieszkaniu tych obrazków, nawet ten, że mam myć naczynia, to myję, ale nigdzie nie widziałem zakazu palenia. - zmrużył oczy. i serio ona musiała mieć manię przyklejania wszystkiego na ściany, nawet w pokoju miała.

a ja też jej nie ubrałam! ale to zaraz. pokręciła glową.
- jesteś niereformowalny Williamie! Zaraz przykleję ci ten zakaz palenia jak ci tak tego brakuje. wykleję ci tym całe mieszkanie jeśli będzie trzeba a teraz wynocha na balkon małolacie!- krzyknęła na niego jak matka i wskazała mu drzwi na wypadek gdyby nie wiedział gdzie są. Odniosła płaszcz do przedpokoju i ściągnęła buty ale oczywiście on się z kanapy nie ruszył. Opadła zrezygnowana obok niego. No kochała go, ale irytował ją niesamowicie.
- Co mam zrobić żebyś w końcu zaczął mnie słuchać. - jęknęła.

roześmiał się bezczelnie na jej słowa, jeszcze wydmuchując dym papierosowy z całkowitym spokojem, na szczęście nie na nią, ale w bok. wcale nie ruszył się w stronę balkonu.
- na pewno musisz przestać udawać naszą matkę. - przewrócił oczami. matka ich zostawiła chyba, z tego co kojarzę. nic dziwnego, że will nie mówił o niej z jakimś szacunkiem. - i przestać nazywać mnie williamem. - dodał.

westchnęła ciężko i pokręciła głową.
- chcę dla ciebie jak najlepiej idioto a ty to wszystko ignorujesz! myślisz, że mi jest łatwo! - powiedziała z wyrzutem w jego stronę bo naprawdę nie było jej łatwo a on tylko wszystko utrudniał.
- byłeś dzisiaj w ogóle w szkole? - zapytała unosząc brew z zaciętą miną. oczywiście wiedziała, że nie bo zdążyła to sprawdzić, ale chciała zobaczyć czy będzie kręcić czy się jej przyzna!

- chcesz jak najlepiej dla siebie, żeby mieszkanie nie śmierdziało i tyle! - przewrócił oczami i zgniótł papierosa w popielniczce, jednocześnie go gasząc. - i nie wyskakuj mi tu z tekstami, jak ci jest ciężko. poza tym nie musisz się przejmować, żeby było dla mnie jak najlepiej, bo doskonale sobie radzę. - prychnął. nie potrzebował niczyjej pomocy. był tylko on sam i jego własne przekonania. - jasne, że byłem. w końcu szkoła uczy nas tylu przydatnych w życiu rzeczy. - mruknął. wstał z kanapy i ruszył w stronę kuchni, żeby napić się soku. - a ty byłaś, przykładna uczennico? - spytał. tak się go czepiała, a pewnie sama nie była lepsza! no dobra, na pewno była. ale on nie znosił, kiedy się go czepiała.

- Wcale nie kretynie! Nie wiem co ty wyssałeś z mlekiem matki ale chyba same najgorsze rzeczy! Jak nie chcesz żadnej troski to nie! Sam sobie o siebie dbaj. - warknęła i siedziała na kanapie ze zmartwioną miną. Potarła dłońmi twarz i westchnęła ciężko. Nie rozumiała dlaczego on nie chce jej pomocy! - Jasne, gówniarzu. Wiem, że nie byłeś. - prychnęła. - Oczywiście.... Mógłbyś chociaż nie kłamać! Ćpałeś coś? - zapytała zaciskając wargi. sama czasem coś brała, ale nie chciała by will w to wpadł po uszy a uważała że ma takie zadatki!

- a niby co innego mogłem wyssać z mlekiem naszej matki?! - odparł od razu. jego zdaniem matka miała wszelkie najgorsze cechy. najwyraźniej odziedziczył je po niej. a wcale nie chciał być do niej podobny! - i co mi zrobisz? dasz mi szlaban? - zaśmiał się pusto. nic nie mogła mu zrobić. była tylko o rok starsza, a rządziła się jak nie wiadomo kto. - kurwa! daj mi spokój! - podniósł głos, bo się już poważnie zdenerwował.

- Nie krzycz na mnie William! - warknęła w jego stronę i dźgnęła go w klatę palcem. - Przesadzasz, całkowicie przesadzasz! Rób sobie co chcesz, tylko potem nie proś o pomoc! - prychnęła. - Nie będę cię wyciągać z żadnego więzienia za żadne pobicia nigdy więcej! Nie będe się tlumaczyć przed dyrektorem dlaczego cię nie ma i wymyślać kolejnych wizyt u lekarza, żebyś nie miał jebanego kuratora! - krzyczała zrozpaczona.

- jasne, ja nie mogę krzyczeć, ale ty możesz sobie tu przychodzić i się rządzić! - wyrzucał z siebie zdenerwowany. chociaż ona jedna powinna go rozumieć i wspierać, gdy inni go zostawili, a ona była zupełnie jak wszyscy, robiła mu o wszystko wyrzuty! - wcale cię o to nie proszę!!! więc żyj sobie dalej swoim życiem i pozwól mi żyć moim! - otworzył lodówkę, ale szybko zatrzasnął drzwiczki, pełen wściekłości.

Westchnęła i się popłakała. - Mam dość, Will. Kompletnie dość. - mruknęła i zamknęła się w pokoju gdzie rzuciła się na łóżko i rozpłakała na dobre. była załamana że on niczego nie rozumie a ona chciała dla niego jak najlepiej! potrzebowała żeby to zrozumiał! Ale jednak wydawał się być na to za głupi. było jej przykro.

spojrzał na nią jak na idiotkę. "po cholerę teraz ryczała?!" tak właśnie pomyślał. kiedy zamknęła się w pokoju, on został w tej kuchni i stał w niej nieruchomo przez chwilę jak jakiś idiota. w końcu przyczłapał do niej i wszedł bez pukania.
- alisha, nie płacz. - wymruczał, teraz już łagodnym głosem. - za dużo bierzesz na swoją głowę. nie powinnaś czuć się za mnie odpowiedzialna. - wzruszył ramionami.

Spojrzała na niego smutno kiedy wszedł. Pokręciła głową - To nie jest takie proste Will. Czuję się za ciebie odpowiedzialna przez to co zrobiła matka! Czuję że powinnam cię chronić a nie potrafię! - powiedziała cicho i usiadła po turecku. otarła łzy. było jej cholernie trudno.

- jeżeli ktoś powinien się czuć odpowiedzialny za odejście matki, to tylko i wyłącznie ja. - mruknął, marszcząc czoło. odeszła przez niego i wiedział to. czuł się za to cholernie odpowiedzialny, każdego dnia. szczególnie, kiedy widział cierpienie alishy, a nie mógł nic zrobić. - tylko nie płacz. - dodał, siadając na łóżku i obejmując ją. kłócili się niemalże bez przerwy, ale była dla niego strasznie ważna.

Przytuliła się do niego i westchnęła ciężko. - tak mi przykro, że to wszystko miało miejsce. to nie twoja wina, will. ona nigdy nie umiała wytrzymać presji. - westchnęła. - nawet na wywiadówkach. - dodała z rozbawieniem i pociągnęła nosem. - nie chcę być dla ciebie suką will, zrozum to okej? postaram się przystopować. - obiecała mu.

- tak naprawdę była całkiem inteligentną kobietą. zobaczyła możliwość ucieczki i z niej skorzystała. - zauważył. w ogóle nie wiem, co w takim razie z ich ojcem, on nie mieszkał z nimi? pewnie prawie cały rok spędzał na wyjazdach w interesach, na przykład mieszkał przez dziesięć miesięcy w roku w szanghaju, więc go omijały wszystkie te problemy. tylko will nie mógł stąd uciec, a bardzo chciał. - a ja nie chcę, żebyś czuła się w obowiązku mnie pilnować. jestem dużym chłopcem. - wysilił się nawet na blady uśmiech.

ojciec? pewnie mieszka gdzieś z 20 lat młodszą kochanką i daje im kasę, żeby nie marudzili. tak mi się wydaje! Odsunęła sie od niego i ogarnęła się szybko. - Wcale nie jesteś, Will. Tylko ci się tak zdaje. - westchnęła. - Nie wpakuj się w nic, okej? - pocałowała jego policzek i westchnęła ciężko. chciałaby żeby wszystko się ułożyło. w końcu! bo nic nie szło po ich myśli przez ostatni długi czas.

to też jest możliwe! wszyscy ich zostawili, a właściwie wszyscy zostawili willa. dziwne, że alisha chciała jeszcze z nim mieszkać i się nim opiekować. na pewno za to najbardziej ją kochał. że go nie zostawiła! mimo że cały czas powtarzał, że lepiej by było, jakby po prostu dała mu spokój.
- to tobie się zdaje, że jesteś dużą dziewczynką. - zauważył ze szczerym uśmiechem, bo alisha czasami naprawdę próbowała zgrywać starszą, niż była w rzeczywistości. - nie zamierzam. - wzruszył ramionami. ostatnio prawie nie chodził do szkoły, więc nie widział tych wszystkich twarzy i sam nie rzucał się w oczy, a dzięki temu unikał kłopotów.

no właśnie, alisha nie mogła go zostawić bo wiedziała, że wtedy się stoczy całkiem, a tego nie chciała. był teraz dla niej najbliższą osobą!
- może, ale przynajmniej staram się być odpowiedzialna. nie możesz też się postarać, will. - westchnęła i uniosła na niego wzrok. - musisz się pilnować. musisz bo nie wytrzymam jak zrobić coś głupiego. - powiedziała poważnie.

ona też była dla niego teraz najbliższą osobą. nie miał wielu przyjaciół, a nawet przy nich nie potrafił się otworzyć. mógł krzyczeć na alishę naprawdę dużo, ale to nie zmieniało faktu, że była jedyną osobą, z którą mógł o wszystkim porozmawiać. gdyby tylko czasem się przełamywał i mówił o tym, co siedzi u niego w środku. ale cóż, przynajmniej miał tę świadomość, że może jej o tym powiedzieć i to mu już wystarczało.
- jasne. zamknij mnie jeszcze w klatce. - powiedział spokojnym tonem i zmarszczył nos. był niereformowalny!

zaśmiała się i pokręciła głową. - wariat z ciebie Will. nie oczekuję od ciebie że będziesz nie wiadomo jak grzeczny. po prostu nie chcę odwiedzać cie w jakimś obskurnym miejscu. to by mnie chyba zabiło! - ostrzegła go i pokręciła głową. Przytuliła się znów do niego. - pojaw się jutro w szkole z łaski swojej. - poprosiła go

- będę grzeczny. zawsze jestem! - zapewnił ją, uśmiechając się przekornie. oboje wiedzieli, że to nie była prawda, ale to nie miało znaczenia. objął ją ramionami i pozwolił jej się wtulić. była taka drobniutka, że gdyby nie była taka pyskata, to uważałby za swoją młodszą siostrzyczkę. - no dobra. pojawię się. ale nie obiecuję, że w niej zostanę. - odparł niesfornie, opierając podbródek na czubku jej głowy. nie kazała mu iść na lekcje, a pojawić się na chwilę przecież mógł. oboje byliby w ten sposób zadowoleni. i ja spadam, to zakończ raczej, jutro zagramy dziewczynkami!

siedzieli jeszcze chwilę w milczeniu bo nie chciała już go do niczego zmuszać a potem go wygoniła, poszła pod prysznic i spać.

Zabawny! Po drodze pewnie śmiała się z jego głupiutkich żarcików i tak dalej, bo miała całkiem dobry humor. pewnie dostała kilka piątek czy coś takiego. Weszli do mieszkania i ściągnęła płaszczyk i szalik. - Rozgość się a ja zaraz wracam. - mruknęła i poleciała szybko do pokoju się przebrać. ubrała jakieś szorty i koszulkę. - Więc co, kawa? - zapytała wpadając do kuchni z szerokim uśmiechem.