Oliver

First topic message reminder :

Po drodze więc tak jak chciała nie mówił nic. Chociaż było mu trudno bo już chciał by mu wybaczyła! Weszli do domu i powiedział jej oczywiście, żeby się rozgościła a sam poszedł szybko do łazienki żeby się przebrać. tym razem już w jakieś luźniejsze jeansy i t-shirt bo co mu innego pozostawało. Nie miał zamiaru już nigdzie wychodzić więc nie musiał wyglądać tak perfekcyjnie. Wyszedł z łazienki z lekko potarganymi włosami i już suchy. Tamte rzeczy wrzucił do prania.
- Wiem, że złamałem ci serce, Valeria. ale jeśli będzie trzeba będę błagać o twoje wybaczenie na kolanach każdego dnia i w każdym miejscu w którym się pojawisz. - powiedział stając blisko niej pochylając głowę bliżej jej twarzy.

zaczął zacierać ręce, kiedy znaleźli się w sypialni oliviera. żałował tylko, że on nie może tego zobaczyć! chyba by pękł z zazdrości, skoro zabił go za to, że stał sobie przy nagrobku valerii. skrzywił się na widok kundla, bo nie lubił psów. - naprawdę? - spojrzał na nią trochę zaskoczony, bo nie spodziewał się tego po niej. z chęcią by to jednak zrobił. chociażby żeby się zemścić w jakiś sposób na olivierze. zaczął się nawet rozglądać za jakimś pistoletem.

- a czemu nie? weźmiemy go sobie i będziemy wyprowadzać na spacery. - aha... wcale nie, bo wszystkie psy idą do nieba. raczej się z nim już nie spotkają. gdyby nie była z piekła to może zrobiłoby się jej przykro. ale nie miała w sobie kompletnie żadnych dobrych uczuć. żadnej miłości, sympatii ani współczucia. chciała szerzyć zło. a można było je szerzyć jedynie przez mordy i te inne takie. - gdzieś w szafkach je poupychał. - mruknęła i zaczęła wszystko otwierać. ciekawe, czy oli miał monitoring. bo jeśli tak to pokażą mu się dwie białe plamy panoszące się po mieszkaniu.

- chyba ty będziesz go wyprowadzać - prychnął, bo on nie miał zamiaru. chociaż właściwie to nie widział jeszcze w piekle żadnego zwierzęcia. pewnie jak był mały, to oglądał tę bajkę i lubił ją nawet. chociaż oni powinni mieć koty. albo wrony. - po co ty się w ogóle z nim zadawałaś? - dziwiło go to. on był o wiele lepszy od tego psychola. zaczął mu rozwalać wszystko po pokoju.

- sama będzie się wyprowadzała - najlepiej z domu do domu, bo nikt takiego pchlarza by nie chciał. kruki jeszcze. i jakieś inne brzydkie zwierzęta. nie, żeby koty były brzydkie! wręcz przeciwnie. ale do piekła pasujące idealnie. - z kim? - zapytała odwracając się przez ramię, kiedy roztrzaskiwał jej zdjęcie w ramce o kant szafki. - z oliverem? nie wiem. już nie pamiętam. - zaśmiała się pod nosem, bo niestety taka była prawda. tak naprawdę kochała go przed śmiercią całym serduszkiem. biedna val. - dobra! mam! - sama strzeliła jednak psu w głowę, bo znowu nerwowo szczekał, jakby płakał do olivera, że ma ją uratować. sory! nie tym razem.

- tym lepiej - stwierdził, dalej szukając jakiejś broni. koty są fajne, ale jedak czasami takie dość mroczne. szczególnie te czarne. - z tym frajerem - pokazał na jakiechś ich wspólne zdjęcie, które zaraz wylądowało na podłodze. aż się wzdrygnął gdy usłyszał strzał. zaraz jednak zaczął klaskać w dłonie. - brawo - powiedział zadowolony. - chociaż w sumie też chciałem postrzelać - przynajmniej by się cieszył, że to on ją zastrzelił. a tak będzie się tylko cieszył z tego, że bzyknie ją w jego łóżku

- możesz ją dobić... - podała mu pistolet, który pewnie zwolił sobie na nogę, bo był takim ciamajdą i nigdy wcześniej nie trzymał broni. całe szczęście już nie odczuwali bólu! ale za to duże dawki przyjemności. seks po śmierci był zajebistrzy niż ten przed. - szkoda, ze gdybyśmy zrobili sobie zdjęcie to byłyby tylko jakieś plamy... tak miałby dowód, że zrobił ci tylko przysługę. - uśiechnęła się kącikowo. zawsze chciała mieć josha tylko dla siebie. nie sądziła, że kiedykolwiek będzie miało to miejsce.

chwycił ten pistolet, a upuścił go tylko dlatego, że nie był przyzwyczjony. zaraz jednak go podniósł i wycelował w psa, po czym strzelił. nawet dwa razy, żeby się upewnić, że jednak nie żyje. cela miał całkiem niezłego jak na pierwszy raz z bronią w ręku. - wielka szkoda - powiedział z żalem. nadal pamiętał tę jego złość w oczach, kiedy powiedział, że valeria będzie tylko dla niego. rzucił pistolet gdzieś koło trupa psa i podszedł do valeri, po czym pocałował ją.

spojrzała za tą spluwą. - może pomyśli, że sama się zabiła? - zażartowała i roześmiała się. - oo.. jakie to urocze. - zamruczała na jego pocałunek i zaraz wsadziła mu rękę w gacie. pewnie mogliby łazić nago, ale to nie byłoby tak ciekawe, więc dalej mieli swoje pogrzebowe łaszki. chociaż nie wiem, czy on jakieś miał, skoro nie posiadał własnego miejsca na ziemi w postaci grobu. - ale staro umarłeś. - bo dla niej dwadzieścia jeden to staro. i im będzie leciał wiek na forku... ach. smuteczek. dobrze, że naprawdę się nie będą starzeć. uf. pchnęła go na łóżko i zaraz wyruchała. szkoda, ze oliver nie leżał obok. - no to gdzie teraz? - nie odczuwali bólu, zmęczenia... mogłaby robić to cały czas.

- może - roześmiał się razem z nią, bo całkiem zabawne to było. dopiero teraz żył tak jak chciał. nie było niczego lepszego od śmierci. albo raczej od życia po śmierci. pewnie nadal był w tym, w czym zabił go olivier. - nie przesadzaj - on nie uważał się za aż tak starego. chociaż zmarnował cztery lata więcej na ziemi niż ona. - do dyrektora? - odrócił głowę w jej stronę. on już na ziemi mógł to robić bez przerwy, a co dopiero teraz.

- może być dyrektor, twoi rodzice.. co tam chcesz. - wzruszyła ramionami. równie dobrze mogliby to robić w komnacie królowej, gdyby się uparli. nie mieli kompletnie żadnych ograniczeń. pewnie zabrała go do dyrektora i jeszcze w kilka różnych miejsc, gdzie to robili i zaczynali dzień na nowo, gdzie znowu straszyli biedne dzieci i podglądali ludzi w publicznych toaletach sprawdzając czy faktycznie niektórzy robią kupą w kiblu w sklepie.

Lexie już się czuła lepiej, więc stwierdziła, że najwyższy czas wpaść do Olivera. Była cholernie ciekawa, co nagadał Charliemu, bo w końcu jej nie powiedział. Była w całkiem niezłym nastroju, więc może nawet nie będzie zła. Zapukała do drzwi i oparła się na kulach, bo wciąż ciężko jej było chodzić bez nich.

zdziwił się że ktoś puka ale poszedł do drzwi i zalukał przez judasza a kiedy zobaczył lexie szybko otworzył swoje milion zamków i otworzył jej swoje pancerne drzwi prowadzące do królestwa. - cześć księżniczko. - uśmiechnął się lekko i wpuścił ją do środka. pieska niestety nie było bo valeria go zastrzeliła, więc nikt jej ne przywitał oprócz niego.

Uśmiechnęła się słysząc jego powitanie. Strasznie jej go brakowało ostatnimi czasy. Wszystko się tak spieprzyło, że rzadko kiedy mieli czas, żeby normalnie pogadać.
- Cześć przystojniaku - powiedziała, podając mu kule, żeby gdzieś tam je wcisnął. Rozejrzała się po domu i zmarszczyła brwi.
- Gdzie Cassie? - zapytała, bo psina zawsze ją witała, bo się lubiły! Nie wiedziała, że Valeria jest głupia nawet w zaświatach.

uśmiechnął się szeroko do niej bo on też się stęsknił. tak dawno się nie widzieli! przynajmniej nie byli wtedy sami i nie mogli spokojnie porozmawiać. ucałował jej policzki i wziął te kule które odłozył.
- przenieść cię do łóżka? - uśmiechnął się do niej bo musi o nią przecież dbać.
- Cassie... - odchrząknął. - ktoś ją zastrzelił. - wzruszył ramionami ale było mu przykro bo się przywiązał do małej rozrabiaki.

- Nie, poradzę sobie Oli - zaśmiała się. W łóżku już się wystarczająco wyleżała. U Charliego. Tak więc przeszli do salonu i usiedli sobie na kanapie. Lexie ułożyła się jakoś wygodniej, żeby brzuch nie bolał. Kiedy usłyszała o Cassie, zmarszczyła brwi i spojrzała na przyjaciela ze zmartwieniem.
- Oliver... Przykro mi - powiedziała chwytając go za rękę i ściskając lekko. A potem przeczesała włosy nerwowym ruchem.
- Przestają ogarniać co się tu teraz dzieje. Ale jeśli nad tym nie zapanujemy, to może się skończyć źle - mruknęła, ale dosyć poważnie, patrząc na niego przy tym.

- spoko, jakoś sobie poradziłem ze śmiercią valerii więc i z tym dam radę. - zapewnił ją delikatnie się uśmiechając bo wcale nie poradził sobie ze smiercią valerii do końca ale co zrobić.
- wiem, mam zamiar wszystkich wykończyć. - mruknął obojętnie.
- co u ciebie, skarbie? - zapytał ją. bo to ważne dla niego!

Patrzyła na niego uważnie, aż w końcu kiwnęła głową i westchnęła cicho. Wiedziała, że sobie nie poradził. W końcu go znała.
- Możesz na mnie liczyć Oli. W każdej sytuacji - powiedziała. Wiedział o tym, ale chciała go zapewnić, że jest z nim cały czas!
- Uważaj z tym. Widzisz, jak z nimi jest. Są nieobliczalni - odparła. Trochę się bała, że Oliver z tej złości gotów jest wszystkich wymordować, a to też nie będzie dobre.
- U mnie... Rana się goi, zakochałam się, wracam niedługo do pracy do wytwórni, brat dowiedział się o postrzale i boję się, że powie ojcu. Po staremu - westchnęła. Wymieniła wszystko jak gdyby nigdy nic, nawet to zakochanie, chociaż nikomu jeszcze o tym nie powiedziała! Nawet Charliemu.

- nie martw się, dam radę kocie. - powiedział poważnie i uśmiechnął się lekko. objął ją ramieniem bo usiadł obok niej niedawno.
- napijesz się czegoś? a może jesteś głodna? - zapytał bo musi o nią przecież dbać. dlatego chciał ją u siebie po tym wszystkim! ale skoro charlie się chciał nią opiekować to trudno. nie będzie się wcinał. szczególnie słysząc kolejne jej slowa. uśmiechnął się. jasne, wiedział już wszystko!
- nie powie. mam z nim pogadać? - zapytał bo chętnie to zrobi i to nie żeby go wystraszyć czy coś takiego, tylko żeby ona się nie martwiła, bo charlie raczej z jej bratem nie porozmawia.
- oj co się z wami dzieje. leo też się zakochał. - powiedział poważnie i pokiwał głową z mądrością starca.

- Wiem, że dasz radę - uśmiechnęła się. Położyła głowę na jego ramieniu i zaczęła bawić się rąbkiem swojej luźnej, zasłaniającej bandaże, bluzki.
- Niee, dziękuję. Chociaż w sumie możesz mi zrobić jakiejś mocnej herbaty - powiedziała marszcząc zabawnie nosek. Dziwnie to zabrzmiało w jej ustach, zazwyczaj chciała whisky! No ale była na lekach, więc nie mogła;<.
- Gdybyś mógł... Gerard (jeju, skąd mi się wzięło to imie w karcie) ma zdecydowanie zbyt długi język - mruknęła z niezadowoleniem. Może i był starszy, ale to ona i jej najstarszy brat radzili sobie w 'interesie' najlepiej. On się tylko podlizywał.
- Leo? No coś ty? - powiedziała z rozbawieniem. Cóż, Leo i miłość... Chociaż w sumie z nią było tak samo!
- Swoją drogą, co powiedziałeś Charliemu? - zapytała opierając znowu głowę o ramię Oliego.

pogładził ją po tych ognisto rudych włoskach.
- okej, zaraz ci zrobię. - powiedział i ucałował jej czółko. zaraz przyleciał z ogromnym kubkiem gorącej herbaty. chciał żeby została na dłużej niż chwilkę jak to ostatnio bywało. usiadł znów.
- nie ma sprawy. pogadam z nim. - powiedział z uśmiechem bo musiał jakoś jej dopomóc z tym ciężkim życiu! sam miał takie samo więc wiadomo. roześmiał się na jej reakcję.
- co nie? też myślałem że się nie da, a tu proszę. z tego co wiem to ostatnio się do niego wprowadziła, bo się bał. - powiedział unosząc kącik ust, lexie pewnie kojarzyła allie.
- charliemu? - uśmiechnął się i wzruszył ramionami. - nic takiego, żeby trzymał gębę na klódkę i się tobą opiekował. przewidywalne co?

Wzięła od niego ten ogromny kubek, objęła go dłońmi i zaczęła dmuchać powoli. Teraz zostanie dłużej, bo zanim to wypije, miną wieki!
- Dzięki. Jeśli ojciec by się dowiedział... Nie chcę nawet o tym myśleć - westchnęła. Bo mieliby problemy, oboje.
- Łał. No to nieźle. W sumie dobrze, że się wprowadziła. Faktycznie będzie bezpieczniejsza z nim, niż sama - zmarszczyła znów brwi. Sama bała się, że ktoś może coś zrobić Charliemu. Słysząc jego słowa, uśmiechnęła się.
- Tak myślałam. Nie martw się, opiekuje się mną bardzo dobrze - odparła, wciąż się uśmiechając.
- Oliver? Mogłabym się zająć już w pełni tylko organizacją? Bez żadnych akcji? - zapytała patrząc na niego chyba troszkę nieśmiało. Bo zawsze była twarda i chciała się angażować, a teraz wymiękała.
- Moja psychika chyba już siada - dodała bardzo cicho.

- nie ma sprawy. - uśmiechnął się. - postawię go do pionu jak mu się należy. - zaśmiał się krótko.
- jasne. nie chcę myśleć o tym jak świruje... - roześmiał się. - coś mi się zdaje że będzie bardziej przewrażliwiony niż ja byłem. - stwierdził rozbawiony i podrapal się po karku.
- cieszę się. ale jak przestanie to chętnie się tym zajmę. - zapewnil ją i posmyrał po udzie. słysząc jej pytanie chwilę milczał ale zaraz pokiwał głową.
- jasne, skarbie. co tylko zechcesz. - powiedział z uśmiechem. - poradzimy sobie z leo bez ciebie na akcjach. - dodał i pogładził znów jej włosy.

- Ooj, będzie. Jest jeszcze bardziej zaborczy. A jak już się zakochał... Biedna Allie - zaśmiała się. Ale cieszyła się, może w końcu Leo znormalnieje. Mimo wszystko, każdemu kto siedzi w tym bagnie przydaje się ktoś, kto pomaga się oderwać i zapomnieć.
- Wiem Oli, wiem. Znając ciebie, nawet teraz będziesz to robił - uśmiechnęła się mrużąc delikatnie orzechowe oczęta.
- Jesteś pewny? To znaczy, jeśli będę potrzebna, mów. Na pewno pomogę, zresztą, to ty jesteś tu szefem. Po prostu potrzebuję przerwy - westchnęła.

- wiem, no ale cóż. pewnie teraz będzie trochę rozkojarzony. - zaśmiał się bo sam wiedział jak to zn im bylo! uśmiechnął sie do niej uroczo.
- jasne, że jestem pewny lexie. możesz mieć przerwy ile chcesz możesz w ogóle nie wracać do akcji i zająć się spokojnie charliem. będziesz panować nad finansami i organizacją co odciąży i mnie i leo od papierów których nienawidzimy a my zajmiemy się akcjami. - obiecał jej.

- Muszę go zobaczyć. Zakochany Leo musi wyglądać inaczej niż stary Leo - zaśmiała się. Ojej, może ona też teraz wygląda inaczej? Uśmiechnęła się i cmoknęła go w policzek.
- Dziękuję. Może w końcu będziecie mieli porządek w tych papierach - uniosła go góry jedną brew.
- Stęskniłam się za tobą Oli - westchnęła przytulając się do niego. W końcu znali się caaałe życie i całe życie byli blisko. Traktowała go chyba nawet lepiej, niż własne rodzeństwo. Bo z rodzeństwem, oprócz młodszej siostry, wcale blisko nie była. O, przydałaby się w sumie ta siostra chyba.