jeana!

First topic message reminder :

To przyjechali i czekała aż otworzy. Nie chciała jednak wchodzić do środka bo za dużo by sobie wyobrażała i tak dalej. Potrzebowała tylko ta książkę i chciała sobie iść do pokoju popłakać, że Jean woli cycatą Wendy!

- to super. a teraz idę spać, bo mam rano zastępstwo za tego grubasa. - pewnie mówił o jakimś drugim historyku i raz dwa pochrapiwał do jej cycuszków.

minęło milion lat i emily w końcu dotarła do jeana. zadzwoniła do niego dzwoneczkiem i czekała. na pewno trochę jej ulżyło kiedy powiedział, że nie chodzi o zrywanie ale tym bardziej zastanawiała się co takiego się dzieje! szczególnie jak powiedział o tej zamianie roli. więc cały czas się stresowała tym trochę!

- wejdź - powiedział od razu zapraszając ją do środka. - ślicznie dziś wyglądasz - powiedział pochylając się do niej i całując ją w sam środek ust. miał nadzieję, że to nie był ich ostatni pocałunek... ale nawet jeśli, to zapamięta go na długo. - obiecaj mi, że wysłuchasz mnie do końca... - pociągnął ją w głąb mieszkania, a w salonie czekała na nich chińszczyzna. posadził ją na kanapie i usiadł z boczku.

brzmiało to coraz bardziej upiornie! dlatego niepewnie weszła do środka i posłusznie usiadła na kanapie. - mhm, wysłucham. - obiecała bo ogólnie to chyba nie umiała przerywać mówiącym ludziom. oczywiście wcześniej ściągnęła buty i w ogóle bo była porządnym człowiekiem! najchętniej przytuliłaby się do niego i zapomniała o tym, że mają poważnie rozmawiać, bo nie lubiła poważnych rozmów. zazwyczaj kończyły się źle!

- było ciepłe lato, choć czasem padało... - rozpoczął tak. okej! może jednak wcale nie. zgarbił się trochę i wyciągnął rękę po jedno z pudełeczek i wcisnął jej je w łapki. - smacznego - sam wziął drugie. mogła pomyśleć, że chce ją na koniec otruć czy coś. ale po prostu wiedział, że po szkole będzie głodna. - chodzi jeszcze o francję. zanim tutaj przyjechałem byłem na tej historii na sorbonie, ale na ostatni rok przeniosłem się do cambridge. - zerknął na nią. - ale to wiesz. mówiłem ci. - westchnął ciężko i potarł swoje oczy. - nie wiem, jak mam ci to powiedzieć, emily. nie ma sensu opowiadać ci całej historii - pewnie wyszłoby z niej, że wciąż kocha mimo wszystko noemi. a nie chciał tracić przez to emily. wystarczy, ze przez tą kretynkę zniszczył sobie młodość. - była jedna dziewczyna, rzuciła mnie, teraz się pojawiła w st. albans i ostatnio przedstawiła mi swojego syna... twierdzi, że jest mój. - spojrzał smętnie na jedzenie i odstawił pudełeczko nawet nie nabierając jedzenia na widelec.

słuchała go oczywiście uważnie bo wiedziała, że ta historia jest ważna i dla niej! chociaż może nie aż tak, ale jednak musiało coś być skoro jej chciał to opowiedzieć. trzymała pudełeczko w dłoniach i czekała aż skończy bo bała się, że na koniec się zakrztusi albo coś podobnego. i no rzeczywiście dobrze, że nie zaczęła jeść bo by chyba poszła od razu rzygać. zacisnęła usta i spojrzała na niego. - co? - szepnęła i wzięła głęboki wdech. plotła w głowie kolejne czarne scenariusze. przecież skoro ma dziecko i ta kobieta jest w st.Albans, to była na przegranej pozycji! Z jednej strony rozumiała, że przecież dziecka zostawić nie może, skoro już poznał tego chłopca, a z drugiej najchętniej chciałaby żeby tak było.

- w sumie to nawet nie przedstawiła. nawet nie wiem, jak ma na imię. - podrapał się po policzku bo czuł się trochę beznadziejnie. jak mógł być takim ignorantem co do swojego synka... był do niego podobny i nawet ostatnio mu się śnił. biedny jean. - nie wiem, co mam robić, emily. wkurzyła mnie tym. - zerknął na nią niepewne. - to oczywiście z mojej strony nic nie zmienia w stosunku do ciebie, ale jeśli tobie to przeszkadza to nie będę zły. - powiedział smutnym tonem.

- ja... - odchrząknęła bo była w ogromnym szoku! - ja nie wiem co myśleć jean. - zmarszczyła lekko brwi i westchnęła. - to trochę... dziwna sytuacja, ja nie wiem. - powiedziała cicho i spuściła wzrok. nie chciała przecież się z nim rozstawać z tego powodu. po prostu nie była teraz pewna swojej pozycji! przymknęła oczy bo bała się, że się zaraz rozpłacze i wzięła kilka głębokich wdechów.

- ja też nie wiem - przecież nie powie jej, co ma robić i jaką drogę wybrać. - jako pedagog chyba powinienem ci powiedzieć, że nie ma sensu tracić życia na takiego starego faceta jak ja, w dodatku z dzieckiem.... twoim nauczycielem. cały świat jest przeciwko nam - podniósł tyłek z miejsca i spojrzał na nią smutnym, tęsknym wzrokiem.

- nie chodzi o ciebie, jean. - mruknęła i odłożyła pudełko po czym skuliła się na tej kanapie. - raczej o dziecko... i o jego matkę... po prostu się boję. - mruknęła cicho. - zawsze jest inaczej jak pojawia się dziecko. i ja nie wiem... nie wiem co z nami będzie. - powiedziała łamiącym się głosem. - chodzi o to, że... skoro z nią byłeś i cię zostawiła... - sama nie mogła pozbierać swoich myśli więc mówiła dość chaotycznie.

- o nią? - zdziwił się. zaraz jednak westchnął. to była prawda. co on miał jej powiedzieć? że śnił o noemi, kiedy pierwszy raz ją spotkał? że miał na nią tak ogromną ochotę, że sprawdzanie prac poszło w odstawkę i musiał spędzić z nią wieczór? że za każdym razem, kiedy ją widzi jego serce skacze z radości? ale nie był już glupim młodzieńcem, który naiwnie kocha. teraz posługiwał się głową. a noemi nie mogła liczyć na jego zaufanie. zbyt bardzo go skrzywidziła.

- tak. - mruknęła cicho obejmując rękami kolana. - po prostu... nie będę czuła się pewnie. ona ma chyba więcej do zaoferowania...- powiedziała cicho. przede wszystkim chodziło jej o seks! emily ciągle się obawiała i nie była pewna. chciałaby mu się oddać ale to wszystko trochę ją przerastało! po za tym zdawała sobie sprawę, że jest młoda i głupia w porównaniu do jego byłej! bo sądziła, że ta jednak ma więcej niż 16 lat...

usiadł znowu obok niej i ujął jej dłoń. - a co mam zrobić byś czuła się lepiej? i zapewniam cię, że nie ma. - sądził, że jej chodzi o intelekt, czy coś podobnego. podsunął sobie jej rączkę do ust. - przemyśl to sobie, dobra? ja kocham ciebie, emily. i ona na pewno nie stanie między nami. - zapewnił ją nie wiedząc, jak bardzo pod tym względem się myli.

przytuliła się niepewnie do jego boku kiedy usiadł obok. - ma... - powiedziała cicho ze smutnym wyrazem twarzy. - przy niej będziesz mógł być normalny. znaczy... mieć normalny związek, rodzinę. a my? - westchnęła i splotła ich dłonie ze sobą. przełknęła ślinę. - nie mamy na razie szans na normalny związek.. - powiedziała z bólem. - a ja ciągle nie jestem gotowa na oddanie się tobie, jean. - zmarszczyła lekko brwi. - a wiem, że to ważne...

niepewnie ścisnął jej dłoń. - nie przejmuj się tym tak... - szepnął do jej skroni, w którą zresztą ją pocałował. - poza tym nie wiem, co z tym dzieckiem. muszę z nią o tym pogadać. mam wątpliwości, czy chcę go poznawać... w końcu przez ten cały czas go przede mną ukrywała. - z drugiej strony nikt nic takiego dla niego nie zrobił. nikt nie poświęcił własnego życia by on mógł się realizować. w pewnym sensie powinien być wdzięczny noemi za to wszystkie.

- ale nie mam racji jean? - zapytała wzdychając. - mam rację i to jest największy problem chyba. ona może ci dać wiecej. normalną rodzinę, normalne życie. żadne ukrywanie się, strasz o stracenie pracy... - powiedziała cicho. - no i nie możesz zostawić dziecka, skoro już o nim wiesz. - dodała poważnie. bo sobie tego nie wyobrażała! dziecko musi mieć oboje rodziców.

- ale ja jej nie chcę. okej? nie potrzebuję jej. mam ciebie. poza tym mocno mnie zraniła. nie wchodzi się dwa razy do tej samej wody. - pomasował jej plecki. - nie mówmy o tym teraz, okej? mamy jeszcze dwa lata i też będziemy żyć normalnie. więc nie martw się tym. wystarczy być troszkę cierpliwym - pewnie sam w to nie wierzyl.

przymknęła oczy i westchnęła. pokiwała głową. - okej. - powiedziała cicho i przetarła oczy. pewnie nie spała pół nocy bo się uczyła do czegoś to była śpiąca.

i nie wiem, pewnie zasnęła w jego objęciach a on zeżarł tą chińszczyznę.

no pewnie tak.

zupelnie nie spodziewał się żadnych odwiedzin. chodził na gaciach po domu, a w zasadzie to siedział po prysznicu i sprawdzał jakieś sprawdziany. popijał przy okazji jakieś czerwone wino, nie najlepszej jakości ale jemu smakowało.

a emily do niego przyszła bo myślała strasznie dużo o wszystkim ostatnio. zapukała i czekała aż jej otworzy.

zdziwił się z powodu tego pukania, dlatego na paluszkach podbiegł do drzwi i zerknął w wizjer. nie chciał by ktokolwiek go oglądać w gaciach ale to tylko emily! dlatego raz dwa jej otworzył chowając się za drzwiami. - wejdź, skarbie - kiwnął głową.

- cześć. - uśmiechnęła się do niego delikatnie. - mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam? - zapytała przyglądając się jego uroczej buźce. - bo w sumie chciałam zostać. - powiedziała nieśmiało bo może miał inne plany albo chciał się spotkać z noemi! pocałowała go czule na przywitanie jeszcze.

- nigdy nie przeszkadzasz - powiedział zamykając za nią drzwi i uśmiechnął się na jej plany. - to świetnie. nie mam nic przeciwko - pokręcił głową i wtedy też przylgnęła do niego i całowała jego usta. gdyby wiedział, ze w szpitalu dzisiaj mówiła o tym, że to chyba koniec to nie uwierzyłby jej. objął ją w pasie i odwzajemnił pocałunek.