OIOM

leżała sobie na jednym z tych łóżek i praktycznie że nie ogarniała. krew jej przestała już lecieć, ale nie było z nią dobrze. badali ją we wszystkie strony a diagnoza miała być w ciągu kilkunastu najbliższych minut.

szybkie diagnozy dają w tym szpitalu. pewnie victor koło niej skakał bo był w tym szpitalu jak derek sheppard ;x harper pewnie łaskawie zadzwoniła do johna i ten zaraz przyleciał. nie chcieli go jednak wpuścić więc awanturował się w wejściu z pielęgniarkami xd

derek eh. cała jej rodzina tam była więc musieli go wpuścić. elka nie ogarniała co się z nią w ogóle dzieje i dlaczego tak źle się czuje. płakać się jej chciało aww.

jaki mroczny awek xd
wcale że nie chcieli go wpuścić bo nie był z rodziny, ale pewnie mia zainterweniowała i udało mu się tam wejść. ścięło go z nóg na widok takiej biednej elki i mało co do niego docierało. właściwie nie słyszał co inni do niego mówili. po prostu podszedł do niej i chwycił jej rączkę.

bo elka teraz przechodzi mroczny czas xd nie czas zabawy sorry xd
mia taka dobra! może harper też mu pomogła, skoro to przy niej elka dostała zapaści. dobrze, że nie wylądowała rzeczywiście twarzą w żwirze, byłoby znacznie gorzej niż wcześniej. jak złapał ją za rączkę to się rozpłakała - pomóż mi, ja nie chce umierać. jeszcze nie teraz - wymamrotała jak mała dziewczynka - nie pozwól mi umrzeć - chlipała dalej.

haha, okej okej, sto procent powagi, obiecuję!
dobrze, że jednak twarzą w żwirze nie wylądowała bo jeszcze by jej twarz pokiereszowało i co? ;x john nie ogarniał bo wszyscy z jej rodziny płakali, a on nie wiedział tak na prawdę o co chodzi i co jej jest. myslał pewnie że zemdlała z przemęczenia ;x - przecież nie umierasz głuptasie - zaczął ją głaskać po włosach.

hahaha xd skoro tak mówisz xd
- john, dostałam dzisiaj krwotoku z nosa, takiego, którego nie mogli zatamować. straciłam przytomność w karetce a o mało co nie przy siostrze. strasznie bolała mnie głowa i widziałam jedną wielką ciemność. nadal uważasz, że nic mi nie jest? - zachlipała przytulając się do poduszki. victor skakał dalej nad nią, sprawdzając jak tam jej parametry życiowe.

- cooo? - głos mu drżał a ryj mu pobladł na te wszystkie niusy. dobrze że sam tutaj jej nie padł bo byłby przypał. jej rodzina wtedy jeszcze bardziej by go nienawidziła, ups? - ale przecież ja cię kocham, nie możesz stąd zniknąć - jęknął. usiadł przy niej i położył głowę na jej brzuszku. westchnął żałośnie i ściskał jej rękę bo ogarnęła go niemoc.

jej cała rodzina to była jakaś rodzina wariatów, skoro nienawidzili johna. nie dość, że jej siostry ryczały nad jej losem, to jej bracia nie chcieli nikogo tutaj wpuszczać, żeby przypadkiem ich siostra nie umarła. eleanor była teraz bardzo nieszczęśliwa. niedługo straci włosy, będzie kompletnie łysa i będzie musiała nosić perukę, oh. pogładziła go po głowie - dlatego nie pozwolisz, żebym zniknęła, prawda john? - zapytała cichutko.

to będzie prawdziwy test dla johna ;o - nigdy - dalej smyrał jej łapke, ale pewnie zaraz zabrali ją na tomografię żeby sprawdzić co jej w głowie siedzi ;x i potem już nikogo nie wpuścili bo było za późno ;c

jako, że musiała mieć intensywną opiekę medyczną, to dalej tu leżała. przynajmniej znała już wyniki swoich badań, które dały jej jednoznaczną odpowiedź. eleanor leżała tutaj skulona w kłębek, a przy niej siedział jeden z braci i czytał jej kubusia puchatka na pocieszenie.

nie chcieli jej wpuścić, więc podała się za jakąś jej siostrę i jakoś udało się jej tu wkraść. - cześć - powiedziała spokojnie i usiadła na krzesełku obok niej. nie przejęła się , że był tu je brat. teraz jej kolej xd - jak się czujesz? - zapytała od razu

piper i tak była dla niej jak siostra, co z tego, że cały personel znał jej rodzinę. nieważne. ważne, że przyszła. elka otarła szybko łzy - cześć piper - próbowała się uśmiechać na siłę, ale co jej po tym, jak jej nie wychodziło. czuła się okropnie. - źle. nie jest dobrze, tyle mogę ci powiedzieć. - powiedziała słabym głosem.

nie rozumiała po co się starała na siłę uśmichać. piper nawet się na to nie siliła bo cała sytuacja była poważna i zupełnie nie miała ochoty nawet udawać, że próbuje wymusić u siebie uśmiech. - no widzę- pokiwała głową. - wiedzą co ci jest? długo tu będziesz leżała? - zaczęła jej zadawać pytania bo chciała być na bieżąco.

braciszek dalej siedział tutaj uparcie i słuchał ich rozmowy. zapewne chciał, żeby nie była sama jak będzie informować swoich znajomych i przyjaciół o swojej chorobie. wzięła głęboki wdech. było jej trudno o tym wszystkim mówić - tak, już wiedzą. wczoraj miałam tomografię, zbadali mi też krew i inne takie tam duperele - machnęła lekko dłonią - piper, nie chcę cię okłamywać bo nie wiem po co to miałabym robić ale mam guza mózgu - westchnęła. - tak podejrzewają - dodała.

jaki kochany brat. nie przeszkadzało jej to, że był tutaj, bo sama pewnie by chciała żeby john przy niej był gdyby coś się jej działo. każde wsparcie jest dobre. wiedziała, że jest z elką nie za ciekawie, ale jednak liczyła, że to nic aż tak poważnego. szkoda, że to nie była prawda. zatkało ją zupełnie gdy się dowiedziała o tym guzie. chwilę siedziała w ciszy, nie wiedząc co ma powiedzieć. - guza? - odezwała się w końcu. - boże eleanor.. - chwyciła ją za łapkę. trochę zaczęła panikować bo rak się jej kojarzył ze śmiercią, a wcale nie chciała, żeby elka umierała. - duży ten guz? - wypytywała dalej.

złapała ją za łapkę i zaczęła ją gładzić - tylko nie płacz, okej? nie chcę, żebyś ty też płakała. wystarczy mi to, że moja cała rodzina płacze. ja już się chyba z tym zaczynam godzić - powiedziała niepewnie, bo wcale nie wiedziała czy to jest prawda - taki jak orzech włoski, może niewiele większy. niedługo będę operowana, muszą zajrzeć do środka i sprawdzić czy to w ogóle da się naprawić - poinformowała ją. - obiecasz mi, jak mi się coś stanie to będziesz się dalej opiekować johnem, co? - zapytała.

- nie będę płakać - obiecała jej. chciało jej się ale musiała być twarda. to john był beksą w rodzinie, więc ona też nie mogła panikować za każdym razem. pewnie wyżyje się na jakiejś poduszce w domu. - na pewno to naprawią. jest tyle możliwości teraz i w ogóle - sama sobie to wmawiała teraz bo miała nadzieję, że tak właśnie będzie. - nie obiecam ci tego bo wyzdrowiejesz i sama się będziesz nim mogła opiekować - ścisnęła trochę mocniej jej dłoń.

westchnęła cięzko. dobrze, że miała idealną opiekę medyczną, bo inaczej by faktycznie umarła. przygryzła delikatnie wargę, bo teraz czegokolwiek by nie zrobiła to źle się zawsze czuła. przez całą noc podawali jej jakieś leki i kręciło się jej od nich w głowie - oby tak było piper, oby tak było. wytną mi to cholerstwo i będę znów zdrowa. załatwisz mi fajną perukę? - zapytała - na przykład blond! - zaproponowała.

miała bogatych rodziców to na pewno znajdą jakiś sposób żeby się tego pozbyć. przynajmniej było ją stać na wszystko. - na pewno tak będzie bo musi - oznajmiła jej. nie lubiła myśleć negatywnie, więc będzie się starać nie dopuszczać do siebie złych myśli i pocieszać wszystkich. - a może różową? - uśmiechnęła się nawet.

- różową? też może być. różowa, niebieska, może być nawet w całych kolorach tęczy, jak dla mnie będzie idealna. włosy i tak mi potem odrosną, a w życiu coś mi się w końcu należy, prawda piper? - też się już uśmiechnęła, bo poprawiła jej humor. - będzie dobrze. tylko naprawdę, jak john mi powie, że płakałaś to cię normalnie uduszę - pogroziła jej zabawnie palcem.

- będziesz mogła sobie je zmieniać i na każdy dzień tygodnia mieć jakąś inną. tyle możliwości będziesz miała - dalej się uśmiechała. nie był to właściwie do końca taki plus, ale chciała jej jakoś poprawić humor. wyczytała gdzieś, że ludziom, którzy pozytywnie myślą lepiej idzie w życiu i szybciej zdrowieją niż tacy z depresją. - obiecałam, że nie będę to nie będę - zapewniła ją. trochę skłamała bo pewnie nie wytrzyma tak długo. schowa się najwyżej i będzie płakać tak żeby nikt nie widział.

- a żebyś wiedziała. każdego dnia będę miała inną i będę zawsze zaskakiwać ludzi nowymi kolorami włosów. a to się wszyscy zdziwią jak będę raz ruda a na drugi dzień będę blondynką - zachichotała. brat się też ucieszył, że piper poprawiła jej nieznacznie humor. poprawiła się na łóżku i westchnęła - mogłabyś mi podać trochę wody? strasznie chce mi się pić, a ja sama nie mogę wstawać. nie mam siły - poprawiła włosy, które jej zostały nagle w ręce - ups - zaśmiała się z tej sytuacji.

- nie będą się mogli doczekać, żeby się z tobą zobaczyć i dowiedzieć jakim kolorem włosów ich zaskoczysz tym razem - zaśmiała się. - do tego jeszcze będziesz mogła sobie zmieniać ich długość i w ogóle - wymyślała dalej. - jasne, już - szybko wstała, żeby iść jej nalać wody i jej podała kubek. spojrzała na tej jej włosy, ale zaraz podniosła wzrok. - widziałam jedną fajną perukę nawet ostatnio. kupię ci ją w prezencie - dalej kontynuowała temat. jej by było przykro jakby jej tak wylatywały włosy ;c ale z drugiej strony lepiej być łysym niż umrzeć.