biblioteka

No ej, Yumi też się jarała, tyle, że trochę inaczej sobie to wyobrażała. Uwielbiała zajęcia praktyczne, była zadowolona ze swojego kierunku. Zanudzały ją tylko teoretyczne bzdety do wykucia.
Była w takim stanie otępienia, że musiała kilka razy zamrugać i popatrzeć raz to na cukierki, raz na Hansa, który pojawił się nie wiadomo kiedy.
- O, dzięki! - uśmiechnęła się, sięgając po jeden. - Ale one mnie nie uratują. Nikt mnie nie uratuje. - Położyła łokcie na blacie i twarz na pięściach. Spojrzała na krzesło naprzeciwko siebie, wskazując je Hansowi. - Usiądź. - wymruczała. Cukierki były całkiem niezłe, chociaż nie do końca była pewna, jaki smak miała teraz w buzi. - Jak żyjesz? - wydusiła. Chętnie byłaby bardziej zdatna do życia.

w ogóle musisz sobie porobić milion postaci tak jak my, to rozkaz xd niestety tak wygląda życie i trzeba kuć bez sensu teoretyczne bzdury. hansa z pewnością też bardziej interesowały zajęcia praktyczne, ale nie miał w swojej naturze narzekania na natłok nauki i obowiązków.
- cukierki zawsze ratują sytuację, nie wiesz o tym? - usiadł naprzeciwko i sam ukradł jednego z tych cukierków, ale chyba yumiko i tak ich ilość wystarczy. właściwie mówi się raczej, że to zawsze piwo ratuje sytuację, ale najwyraźniej hans miał inne motto życiowe. - chyba lepiej od ciebie, co jest? - zmarszczył czoło i zmierzył ją wzrokiem. wyglądała na dość nieżywą. on z drugiej strony był w świetnym humorze.

spoczko, jak zacznę, to nie skończę #trustory
Niestety, Yumi czasami dopadał czas marudy. Trudno było wtedy szukać u niej tego zaraźliwego optymizmu, który emanuje z niej na co dzień. Beznadziejność jednak mija, dużo szybciej, gdy ktoś jej pomoże. Na przykład cukierki i uroczy uśmiech to bardzo dobry krok.
- Yhm. - mruknęła. Rzeczywiście, czuła się troche lepiej. Nie na tyle, żeby się uśmiechnąć, ale to zawsze coś.
- Nic konkretnego. Wiesz, taki jakiś bezsensowny opętał mnie smutek. Może dopiero dopadła mnie chandra związana z tą całą podróżą, brakiem rodziny, takie tam. - machnęłaby ręka, ale nie za bardzo chciało jej się zmieniać pozycję.

to znak, że do nas pasujesz. my już nawet nie liczymy ile mamy xd
hans trafił akurat na gorszy dzień yumiko, ups. na szczęście zawsze był skory do pomocy, nawet jeśli nikt go o nic nie prosił, więc kiedy tylko wyczaił przyjaciółkę (nawet nieświadomy jej złego humoru), już zasypał ją cukierkami. to musiało pomóc! mi by pomogło.
- prawda. depresyjna jesienna pogoda i ciągły deszcz wcale nie pomagają w zachowaniu optymizmu. - przytaknął jej. sam był taaak daleko od domu, to wiedział o czym ona mówi xd - musisz pomyśleć o tym w inny sposób. wyjechałaś na przygodę i wrócisz do nich odmieniona. zresztą już niedługo, zobaczysz, czas tak szybko leci. musisz korzystać z tego, że tu jesteś. - od razu chciał ją pocieszyć.

własnie teraz zaliczyłam poślizg, bo robiłam multi xdd
Dobrze dla niej, Hans akurat jej sie przyda. Nie to, żeby chciała go wykorzystać. uwielbiała jego towarzystwo, ale przecież jedną z funkcji przyjaciela było wykopywanie z dołka, nie?
- No dobra, to ma sens. Ty jednak jesteś mądry, wiesz? - kąciki jej ust drgnęły leciutko. Dobrze było tak siedzieć i patrzeć w te przyjazne oczy. I mówił jej dobrze, a nie targał za włosy i kazał robić rzeczy. Fuj, już nigdy nie zaprzyjaźni się z taką kozą jak Abby.

spoko, ja i tak mam trzy gry, poza tym popieram robienie postaci xd
hans bardzo chętnie będzie wykopywał ją ze wszelkich dołków, ale jeszcze bardziej będzie się cieszyć kiedy yumiko będzie po prostu radosna i zakręcona i to jego będzie rozluźniać i wyciągać na przygody. dobrze się dobrali!
- nic mi o tym nie wiadomo, ale dziękuję. - wyszczerzył się, tym bardziej, kiedy zobaczył, że na jej twarzy powoli wyłania się uśmiech. miał nadzieję, że jego uśmiech będzie zaraźliwy i zaraz będzie świeciła ząbkami w jego stronę. nie wiem kto to abby, wybacz, nie doczytałam jej biografii zbyt szczegółowo. - to jakie plany na weekend? - już planował.

Och, jakie to cudowne. Yumiko w ogóle mieszkając sobie w swojej wiosce nie przypuszczała, że będzie miała w odległej Anglii na studiach tylu przyjaciół. To aż dziwne. Przyjemnie dziwne.
Z tym uśmiechem szedł w dobrym kierunku, serio. Do tego stopnia, że Yumiko zdjęła twarz, na której odcisnęły się ślady z pięści i rzuciła okiem na książki.
- I tak nic tu po moich wysiłkach dzisiaj. - mruknęła i spojrzała na Hansa.- Co? - zdała sobie sprawę, że zadał pytanie. Weekend? - Wiesz, w sumie nie myślałam o tym, chciałam jak najszybciej odwalić to. - wskazała na książki przed sobą. - Ale równie dobrze mogę się tym zając w przyszły tydzień. A co, chcesz mi coś zaproponować? - poruszyła zabawnie brwiami. Szli w dobrym kierunku!

hans przyjeżdżając tutaj od razu spodziewał się, że spotka tu wielu przyjaciół. a właściwie w pierwszej kolejności miłość swojego życia. wybrał st. albans, żeby spotkać się z dziewczyną, którą poznał w internecie, ale kiedy przypadkiem na nią wpadł, okazało się, że wcale nie była tym, za kogo ją miał... dosłownie, bo kłamczucha wysłała mu fałszywe zdjęcie i porzucił plany zdobywania tu miłości! przynajmniej zdobył przyjaciół, i to w rzeczywistości, a nie przez internet. czo ja się tu rozgadałam... w każdym razie hans nadal uśmiechał się do niej szeroko, skoro to działało!
- nie możesz się przemęczać! lepiej zjedz cukierka. - przesunął jej go pod nos. hans był chyba jak dobra babcia, która zamiast nauki wciska wnusiowi jedzenie. - to po co tu siedzisz i się męczysz, skoro nie musisz się tego uczyć na jutro? - zaśmiał się od razu. miała jeszcze dużo czasu, żeby się ogarnąć! - kupiłem sobie dzisiaj nową planszówkę! koniecznie musisz wpaść ją wypróbować. zapowiada się super, budujesz miasta w starożytnych cywilizacjach. - podjarał się i zaczął gestykulować żywo.

Nie no luz, historia zycia zawsze spoko. Jak chcesz, tez mogę rzucić jedną od Yumiko. Kiedyś na przykład jak wracała ze szkoły, mijając studio tatuażu stwierdziła, że raz krowie dzwoneczki i wpadła jak oszalała do małej kanciapy, gdzie miła pani najpierw musiała ja uspokoić, potem dojść do porozumienia co do wzoru. Wybrawszy mały klucz francuski Yumi usiadła na krześle. Sekundę przed rozpoczęciem tworzenia tatuaży zadzwoniła mamusia, która się o nią niepokoiła. Równie szybko Abrams opuściła lokal, co się w nim znalazła.
- Mówiłam ci już, że jesteś mądry? - bardzo szybko odzyskiwała humor, brawo Hans! - Oh no wiesz, chciałam byś systematyczna. - machnęła ręką, toż to głupota. Pff, systematyczność, komu to potrzebne?
- CO TY DO MNIE ROZMAWIASZ?! - prawie krzyknęła. Zignorowała syki sprowadzające ją na ziemię. - Serio? Co ty tu jeszcze robisz? Czemu ja tu siedzę?! - rozejrzała się, szukając swojej torby. Po chwili uspokoiła się troszkę i spojrzała na Hansa ciut przytomniej. No dobra koleżko, co robimy?

hehe, yumiko wciąż będzie miała wiele okazji, żeby wylądować przypadkiem w studiu tatuażu. teraz za oceanem nadopiekuńcza mamusia już nie będzie jej niepokoić.
zaśmiał się na stwierdzenie yumiko. śmiał się tym bardziej, że cieszył się, że dziewczyna znowu jest sobą, a nie największą marudą w okolicy. oboje lepiej na tym wychodzili!
- w takim razie nie powinienem ci przeszkadzać. - stwierdził od razu pół żartem pół serio. zaraz się rozemocjonowała i śmiał się dalej, chociaż był porządnym i grzecznym chłopcem, więc trochę było mu głupio, że tak hałasują, ale z drugiej strony przy przyjaciółce zawsze się ożywiał i pozwalał sobie na takie szaleństwa jak przeszkadzanie w bibliotece. - myślałem, że to plany na weekend, a nie na teraz, zaraz. - zauważył, chociaż i on chętnie od razu przysiądzie do planszówki. w końcu ileż można czekać! ufff, myślałam, że mi się post usunął i dostałam mikrozawału, ale jednak się zachował.

- no chyba sobie żartujesz. - gdyby jej nie przeszkodził, najpewniej skręciłaby sobie kark, gdy jej ciężka głowa upadłaby na blat biurka. Ewentualnie szybciej wbiłaby sobie ołówek w serce.
Jak szaleć to szaleć i krzyczeć w bibliotece, w końcu zyje się tylko raz i te sprawy, nie? Żeby ytlko nie mieli wcirek od baby zza lady, nie?
- Pfff, no jak chcesz. - skrzywiła się. Nie rozumiała nigdy przekładania przyjemności na później. - A przynajmniej masz na teraz równie dobrą alternatywę?
Pozdrawiam, kiedyś straciłam epopeje na ponad 60 linijek ;cc

hans pewnie chciał mieć całe exchange students experience, dlatego musiał robić wszystkie te szaleństwa, które robią typowi studenci. na przykład przeszkadzanie w bibliotece. jechał po bandzie! dobrze, że yumiko mu pomagała i wspierała go w jego dzikich przygodach. będzie miał się czym chwalić jak wróci do siebie.
- przecież wiesz, że idziemy na planszówki. - pstryknął ją w nos. długo nie musiała go przekonywać, tym bardziej, że to był jego pomysł. ja często tracę posty, bo mam problemy z internetem xd ale epopei drugi raz już by mi się nie chciało pisać.

Ciekawe co jeszcze cwaniaczkowi wpadnie do głowy. Może upierze białe skarpetki z czarnymi? Albo zamówi coś w pubie i ucieknie? Cóż za szaleństwo! Pewnie, yumiko chciałaby przeżyć przygodę życia dając złe wskazówki turystom i odpowiadając sklepikarzowi po japońsku.
- Bardzo dobra odpowiedź, milion punktów, wygrywasz. - uśmiechnęła się i czym prędzej wstała. Nie mogła się doczekać aż go ogra.
No, ja wtedy tez nie odpisałam xd Idziemy gdzieś stąd?

założy dwie różne skarpetki xd to by było szalone! yumiko by go nie poznała!
ja już zamuliłam, bo od paru dni chodzę niewyspana, więc muszę się położyć. poszli do akademika, rozegrali kilka rund planszówki, bo co chwilę robili rewanże i było uroczo.