kay

niby nie ;x
- zobaczymy zaraz co się stanie, jak faktycznie z nimi porozmawiam. może ja mam lepszą siłę przebicia niż ktokolwiek inny. w końcu, jestem ulubieńcem twoich rodziców, prawda? - potarł ręce i poszedł do jej rodziców, żeby z nimi porozmawiać. po długich, żmudnych negocjacjach wrócił do bree z poważną miną. napił się bez słowa herbatki ;x

- ja jestem ulubienicą moich rodziców i popatrz, co mi zrobili! - przypomniała mu na odchodnym. nie zatrzymywała go, pozwoliła mu sobie z nimi podyskutować. podsłuchiwała pod drzwiami o czym rozmawiają, a jak usłyszała powrotne kroki, to szybko rzuciła się na krzesło, żeby na nim usiąść i też pociągnąć łyka herbatki jak gdyby nigdy nic. - nie przejmuj się, i tak cię lubią. a ja jakoś dam sobie radę. - zapewniała go, przekonana, że jego próby spełzły na niczym.

pił tą herbatę powoli i w spokoju. musiał udawać, że wcale mu się nie udało, chciał się z nią z lekka podrażnić. rodzice bree go uwielbiali, wprost chcieli, żeby kiedyś został ich zięciem. nie widzieli niczego szczególnego w tym jej nowym chłopaku, który tylko sprowadzał ją na złą drogę. siedział tak słuchając jej słów w ciszy aż w końcu się uśmiechnął szeroko - mam dla ciebie bardzo dobrą wiadomość bree. rodzice zgodzili się, po długich negocjacjach, żebyś na nowo odzyskała wolność! - podzielił się z nią dobrymi informacjami.

bridget musi chyba zaraz coś na nowo pobroić, skoro zakończyłaś mi dramkę hehehehe. pewnie tak naprawdę rodzice tylko powiedzieli benkowi, że ją uwolnią, żeby dał im spokój i nie zawracał głowy, kiedy oglądają swój serial. jak tylko od nich pójdzie, okaże się, że warunki się nie zmieniły. bree już naprawdę była przekonana, że zostanie w tym domu na zawsze, więc na jego słowa, zapiszczała szczęśliwa. od razu wyskoczyła z krzesła i rzuciła się, żeby wyściskać bena.
- mój rycerz, który pokonał smoka i uwolnił mnie z wieży! - zawołała i zaczęła robić foteczki na pamiątkę.

był szczęśliwy, że mógł ją ponownie uszczęśliwić. on nie traktował jej jak dzieciaka przynajmniej, nie uważał jej za smarkulę, którą można zamknąć w wieży jak jakąś biedną księżniczkę. przytulił ją również do siebie - a nie mówiłem bree? wysunąłem kilka ważnych argumentów i proszę bardzo, jesteś wolna. ojciec obiecał ci zdjąć tą bransoletkę jeszcze dzisiaj wieczorem - puścił jej oczko - możesz iść na imprezę, cieszysz się? - zapytał.

jedyny benek nie widział jej jako dzieciaka. no dobra, w paczce połowa osób była dużymi dzieciakami, ale rodzice bridget, a tym bardziej jej własny chłopak, traktowali ją po prostu jak smarkulę, która nie może podejmować żadnych decyzji.
- beeeeeen. - przeciągnęła, patrząc na niego uważnie. - co im obiecałeś, hm? powiedz mi. - dotknęła go palcem w nosek. - a gdzie jest impreza? - zajarała się od razu. - oczywiście, że się cieszę! i wcale nie zamierzam być na tej imprezie grzeczna! - zachichotała. benek mógł to opacznie zrozumieć, ale bree po prostu pozostała rebelką, której szlaban niczego nie nauczył.

dobrze, że jej niczego nie nauczył ten szlaban! ben lubił jak bree była jak rebelka, bo wtedy mogli razem pić do upadłego, jarać trawkę i robić straszne głupoty wszyscy razem. traktował ją jak najbardziej jako dorosłą dziewczynę, która miała w sobie coś z dzieciaka. wszyscy byli dziećmi na swój sposób, aww - nigdy ci nie powiem, to moja słodka tajemnica jest! - wypiął dumnie pierś. popatrz, alfie nawet nie potrafił takich cudów jak on xd - impreza jest u bliźniaków, znaczy w bazie naszej - pstryknąl ją w nos.

bridget wolała kolorowe szoty od jarania trawki. zresztą bridget rebelka to bridget-jeszcze-większa-idiotka, bo próbowała się włamywać do zoo i dawała się zaaresztować za kąpanie w fontannie i tak dalej. bridget była najlepsza, kiedy po prostu chodziła na imprezy i śmiała się z niczego i robiła milion zdjęć, a nie próbowała za wszelką cenę udowodnić, że jest buntowniczką.
- i tak się dowiem. - skrzyżowała ręce na piersi, żeby udać obrażoną. alfie nie dałby rady z takim cudem, skoro nie miał nawet wstępu do domu bree. - tam zawsze jest impreza. pewnie nawet jeszcze nie wiedzą, że organizują imprezę. - roześmiała się zaraz. miała rację.

- faktycznie. to musimy ich o tym poinformować! - powiedział zadowolony. spojrzał na godzinę - cholera, późno już a ja obiecałem twoim rodzicom, że wcześniej się położysz - dźgnął ją lekko w żebra bo żartował oczywiście - dobra, bree, ja muszę lecieć, dziękuje bardzo za herbatę. a jak wszyscy wrócą do siebie, to będziemy się dobrze bawić. trzymaj się młoda - pocałował ją w oba policzki i poszedł do domu. next!

- mówiłeś, że idziemy na imprezę! - jęknęła zawiedziona. zrobił jej nadzieję, a potem kazał jej iść spać. co za życie! - dzięki jeszcze raz. - ubuziała go i poszła tweetować o swojej wolności.