sala plastyczna

zapomniala, ze ma jakis projekt do skonczenia na jutro I teraz musiala nadrobic. mazala cos tam na plotnie I jednoczesnie opisywala swoj proces. troche z dupy, ale fake it till you make it.

ben ciągle planował swoją hawajską imprezę i postanowił podrasować plakaty, żeby przyciągnąć więcej ludzi i znaleźć jakiegoś artystę, który mu w tym pomoże. przyszedł więc do sali plastycznej gdzie znajdowała się tylko jedna osoba, więc padło na nią.
- cześć! wow, ale masz talent! - od razu ją zagadał, przerywając jej skupienie.

skrzywila sie slyszac glos bena. ostatnio miala pecha I wpadaly na nia same osoby, z ktorymi nie miala ochoty rozmawiac. ech. - dzieki - odwrocila sie w jego strone I zmiezyla go wzrokiem. zaraz jednak powrocila do malowania. miala nadzieje, ze jak go bedzie ignorowac to sobie pojdzie.

to przykre, że tymi osobami zawsze były moje postacie xd ashley nie lubi moich postaci, smuteczek. ben za to bardzo lubił ashley! nawet jeśli właściwie jej nie znał. wierzył, że może poznać i się zaprzyjaźnią.
- właśnie szukałem kogoś takiego jak ty! potrzebuję pomocy przy przygotowaniu plakatów na moją imprezę. mogłabyś mi w tym pomóc? no więc motyw przewodni imprezy to hawaje, więc wyobrażam sobie to tak, że będzie kawałek pizzy hawajskiej w okularach przeciwsłonecznych i hawajskich kwiatach i będzie miał takie krótkie nóżki i rączki i będzie je wyginał jakby tańczył i wokół będą nutki... dasz radę to narysować? - gadał jak najęty, nie przejmując się czy ona chce z nim gadać czy nie.

ups xd
westchnela glosno gdy nadal slyszala za soba jego glos. miala nadzieje, ze domysli sie, ze nie chce z nim rozmawiac. niestety tak nie bylo, a on dalej nadawal. - jester troche zajeta - mruknela, probujac skupic sie nad tym co robila.

- jasne, rozumiem, nie chcę ci przeszkadzać w twojej sztuce, nie musisz tego robić w tej chwili. - odpowiedział od razu i nawet zrobił teatralnie krok do tyłu, żeby dać jej trochę przestrzeni i żeby nie czuła się przytłoczona obecnością benka. - a dasz radę... tak na pojutrze? - odezwał się jednak. w jego głosie można było wyczuć nadzieję.

nie mogla sie zupelnie skupic nad tym co robila. przymknela oczy, ale to I tak nic nie pomoglo. - nie moze I tego zrobic ktos inny? - odlozyla pedzel I spojrzala na niego pytajaco. nawet nie wiedziala dlaczego od razu mu nie odmowila.

- otóż nie. - powiedział poważnym tonem. - myślałem sobie, że przyjdę do sali plastycznej i popytam osoby, które tu spotkam, żeby to zrobiły... ty jesteś tutaj, co oznacza, że to przeznaczenie i że nie może tego nikt inny zrobić. - odpowiedział zupełnie niezrażony.

- nie wierze w przeznaczenie - odpowiedziala obojetnie. skoro juz jej przeszkodzil to zdecydowala sobie zrobic przerwe. wskoczyla na biorko nauczyciela I otworzyla paczke czipsow, bacznie przygladajac sie benowi. byla ciekawa jak bardzo bedzie staral sie ja przekonac by zrobila mu ten plakat.

- nie musisz w nie wierzyć, ono po prostu jest. - odpowiedział. obserwował ją jak otwierała paczkę czipsów (więc tak obserwowali się wzajemnie). po cichu liczył na to, że go poczęstuje, ale tak się nie stało. ben wyciągnął więc portfel. - rozumiem, takie rzeczy kosztują. mam... - zajrzał do środka, ale nie miał wielkich bogactw niestety. - dziesięć funtów. to umowa stoi? - wyciągnął już banknot w jej stronę.

- jasne - powiedziala z lekkim rozbawieniem. zrobilo jej sie go nawet troche dal jak jej zaczal proponowac swoje oszczednosci. zeskoczyla z biorka. - nie chce twoich pieniedzy. zrobie to tylko dlatego, ze mi ciebie zal. nikt nie bedzie o tym wiedziec - mruknela. chyba by go zamordowala gdyby jej znajomi sie o tym dowiedzieli. - pojutrze - dodala, po czym wyszla z sali. miala chyba jakis kryzys zyciowy skoro nie tylko byla mila dla nate'a, ale takze zgodzila sie na takie cos. moze potrzebowala punktow za charity work. kto wie.. w kazdym razie Ashley sobie poszla I mozesz dac kogos innego ;x

był zachwycony i chciał ją przytulić i przybijać piąteczki jak się zgodziła, ale tak szybko poszła, że został z nieprzybitą piątką. przynajmniej zaangażował artystkę!

siedziała tutaj i jak zwykle po godzinach rzeźbiła. miała sporo pasji w sobie, więc to była na pewno jakaś totalna abstrakcja.

nie wiem kto i co miałby tu robić, więc peggy siedziała na uczelni do późna i przechodząc korytarzem zauważyła przez okienko, że tu świeci się światło, więc zgasiła je. nie wiedziała, że ktoś siedzi w środku!

była w transie, więc minęła chwila zanim się ogarnęła i zauważyła że jej światło zgasło - halo halo! - krzyknęła ze środka, wybiegając na korytarz i zauważając peggy - o, młoda roosevelt. następnym razem spójrz proszę czy kogoś nie ma w pokoju - uśmiechnęła się do niej i tak.

ruszyła już dalej korytarzem, ale odwróciła się słysząc jakieś wołanie.
- dobry wieczór, pani doktor - nie speszyła się tym, nie bylo jej głupio z powodu swojego zachowania. była dumna, że oszczędzała prąd i pilnowała porządku na uczelni. - przepraszam, było tak cicho, że nie spodziewałam się, że ktoś jest w środku - zauwazyła. poza tym było późno.

- jules - poprawiła ją, bo nie lubiła jak ona jedyna odzywała się do niej per pani doktor. peggy ją strasznie irytowała swoim mega poważnym zachowaniem, jakby połknęła kija i tak już jej zostało. ona miała zupełnie inne podejście do życia, bardziej luzackie, kumplowała się ze wszystkimi. prócz edena, bo oni to się nienawidzili, ciekawe dlaczego - akurat mam wenę i tworzę, do tego nie potrzeba żadnej muzyki ani śpiewania - zauważyła rozbawiona - posiedzę tu trochę, ale ty się nie krępuj, wracaj do domu - zachęciła ją.

- pani doktor - powtórzyła, bo nie zamierzała do niej mówić na 'ty', tak nie przystoi! jej zdaniem jules nie powinna traktować swoich studentów jako równych sobie i granica pomiędzy studentami a wykladowcami powinna być wyraźnie zaznaczona. - nie było też słychać żadnego ruchu w sali - wyjaśniła jej swoje zachowanie. w końcu nie podejmowała pochopnych decyzji! - często siedzi pani tak późno na uczelni? - zajrzała za jej plecami do wnętrza sali.

- ach ci londyńczycy, nigdy nie zrozumiem waszego podejścia do tego jak powinniście nazywać swoich wykładowców. w nowej zelandii wszyscy jesteśmy na ty i jakoś nikomu nigdy to nie przeszkadza. ale niech ci będzie roosevelt, powiedzmy że się do tego muszę przyzwyczaić - machnęła na nią już ręką. będzie ją to męczyło, to na pewno - nieczęsto. jak mam wenę, to siedzę tutaj. w zależności też od humoru, bo lubię rzeźbić też u siebie w mieszkaniu. szukam inspiracji na kolejne wykłady. chcesz zobaczyć co robię? - zaproponowała.

- co kraj to obyczaj, pani doktor. jesteśmy na uczelni i takie panują zasady współżycia - oznajmiła tak jakby to jej obowiązkiem było jej to wyjaśniać. - jasne, mogę zerknąć - zgodziła się, ale tylko z powodu szacunku do osoby wyższej rangą i tytułem akademickim. nie interesowała ją rzeźba. własciwie uważała to za marnotrawstwo czasu! jedynym co przemawiało za jules było to, że miała doktorat, więc nie była aż tak bezużyteczna jak reszta artystow.

- rozumiem rozumiem, jednak dziwne te zasady macie w anglii - nie było jej to na rękę, ale niech już będzie. nawet jack nie mówił do niej per pani doktor, bo on przynajmniej ogarniał że jak ktoś o coś prosi, to się spełnia jego prośbę xd - proszę bardzo, zapraszam więc - zaprosiła ją do środka na oglądanie jej abstrakcyjnej rzeźby - więc, co ona według ciebie przedstawia? - jak dla mnie to był pewnie jakiś bohomaz, więc niech peggy będzie kreatywna i powie cokolwiek xd

- z perspektywy anglików można by było zaryzykować stwierdzenie, że to w nowej zelandii panują niestandardowe zasady - odpowiedziała oficjalnie, bo nie chciała mówić wykładowczyni prosto w twarz, że to ona jest dziwna ze swoim podejściem. peggy prosiła jules o zachowanie zasad, więc może to jules nie spełniała jej próśb hehe. popatrzyła na tę rzeźbę, która jej zdaniem nic nie przedstawiała, ale nie chciała urazić pani doktor. - myślę, że to metafora tego, że nasza planeta umiera i mlodzi ludzie chcą walczyć o to, by mieć gdzie żyć - wymyśliła pierwszą lepszą kwestię, która aktualnie zaprzątała jej głowę.

- otóż to, otóż to moja droga młoda panienko - machnęła parę razy dłonią na to co powiedziała, bo jak dla niej nadal gadała farmazony. nie lubiła tego sztywnego nazewnictwa i mówienia do siebie wiecznego per pani, per pan, nawet próbowała do dziekana walić per ty. jednak tutaj pewnie dziekanowi musiała odpuścić - bardzo ciekawe zdanie masz na temat tej rzeźby, aż je sobie zapiszę - wzięła kartkę i długopis i zapisała jej myśli.

obserwowała ją jak notowała sobie jej słowa.
- czy to nie była trafna interpretacja? - musiała dopytać i dowiedzieć się czy dostała punkty za poprawną odpowiedź czy jednak nie. - jaki inny może być cel dzieł sztuki jeśli nie prowokacja do przemyśleń i społecznych działań? - na pewno celem rzeźb nie było podziwianie ich i sama sztuka dla sztuki, nie w oczach peggy. takie rzeźby były bezużyteczne.