Księcia!

First topic message reminder :

po drodze pogadali sobie trochę o jego obrazach. pewnie mówił na co zwraca największą uwagę, a ona go z usmiechem słuchała! było dosyć blisko, więc nie szli jakoś długo! no i nie musieli nawet łapać żadnej taksowki. ostatnio antoinette się wkurzyła. bo był taki korek, że aż syknęła do taksówkarza, czy czasem nie przekwalifikował sie na hotelarza, bo czuła się jak w pensjonacie! stała w miejscu i co? miała odpoczywać przy piosenkach doli parton? nie, dziękuję! ja wysiadam.
- to tu! - ucieszła się wchodząc do budynku. podeszli do windy i wcisnęła numer mieszkania alberta, bo od razu podwoziło ich na miejsce. kiedy znaleźli się juz w samym środku apartamentu, zdjęła z ramion płaszcz i kazała mu się rozgościć. podeszła do barku i przejrzała jego zawartość.
- może jameson z lodem? - tak sobie rzuciła irlandzką whisky, bo alnbert był jej amatorem i kupował ją hurtowo xd

- o bronią, też mogłoby być. Muszę się nad tym poważnie zastanowić - stwierdził odbierając od Niej jedzenie. Przyjrzał się opakowaniu i kiwnął głową. - jest dobrze, lubię. Suszone pomidory też. - Mhm, teraz na bank przyglądał się Jej tyłkowi. Ale nie widziała tego, wiec okej. - mój ojciec chciał bym został bankierem, jak on, więc.. - westchnął myśląc o tej szalenie nudnej perspektywie przyszłości.

- niezła kasa z tego musi być. no ale chyba jednak albert nie zajmuje się tym. kontynuuje imperium naszego taty. więc dyrektoruje jakimś butikom, budynkom... takie tam, inwestycje. - machnęła ręką. nie wspominała o tym, że albert jest dyrektorem butiku diora i ma coś tam z paliwem. nie lubiła się wychwalac. mógł o tym poczytać na wikipedii xd
- bankierem... cóż, to musi być trudne dla artysty. kojarzy mi się od razu z wszystko co dobre, gdzie ten główny bohater uległ woli ojca i nie miało to najciekawszych konsekwencji w jego życiu. no ale tu dochodzą jeszcze problemy na tle psychicznym. - wzruszyła ramionami wsadzjąc to opakowanie do piekarnika i oparła się obok niego.
- ojciec w końcu zrozumie i zaakceptuje twoją pasję. w końcu cię kocha. - dodała z uśmiechem pocieszającym tonem.

-wolałbym zarobić kasę za moje obrazy, wybudowałbym wtedy sobie domek gdzieś daleko od wszystkich, gdzieś w Alpach - powiedział z radosnym uśmiechem - a tam mógłbym tworzyć w spokoju, wreszcie. A co do ojca.. malarstwa nigdy nie zrozumie, wierz mi. - wzruszył ramionami, nie miał za dobrego kontaktu z ojcem, ale z mamą było lepiej, wiec nie jest jakoś tragicznie. - nigdy nie zostanę bankierem! Obroty pieniędzmi nie idą mi za dobrze, wszystko wydaję - zaśmiał się i spojrzał na Nią.

- ludzie się zmieniają. - położyła mu dłoń na ramieniu i uśmiechnęla się uroczo. miał bardzo przystojną twarz, nie wyglądał zupełnie jak każdy naburmuszony brytyjczyk!
- oby tobie się udało. ale do tego chyba potrzeba szczęścia. i cóż... ja inwestuję w ubrania. ale nie są zbyt opłacalne inwestycje. - roześmiała się i zdjęła z niego swoją rękę. nie chciała by pomyślał, że go obmacuje! xd

Wiadomo, że miał ładną! czyli co, pochodzenie rosyjskie? xD
- tak, niby i masz racę, ale wątpię. - położył na chwilę swoją dłoń na Jej dłoni. Albo ojciec z Irlandii a matka jakiś inny kraj! i ma urode po matce o. A ojciec przez to taki głupek. - jeśli usłyszysz kiedyś o malarzu Christopherze, to upewnij się, czy to nie ja! - zaśmiał się krótko i spojrzał na Jej ubrania - ale to bardzo dobre inwestycje. Jak tam nasze jedzenie? - zapytał patrząc na piekarnik, nie chciał żeby się przypaliło no.

rusek jak się patrzy xd nie no... matka może być francuzką. bo ten aktorzyna chyba właśnie stamtąd. i nie wiem, czemu nie masz avatarka xd
- będzie pikać, kiedy będzie dobre - piekarnik był superinteligentny i sam pewnie dobierał czas pieczenia! w końcu sam albert nie mógłby się zastanawiać nad takimi pierdołami. uniosła wzrok na chrisa i lekko się uśmiechnęła. sam czasownik pikać ją rozbawił, ale to drugorzedna sprawa.
- jakie filmy lubisz? - zapytała zagryzając wargę.

to aktor jest? aha. mam, to znaczy u mnie widać, że jest avek.
- a, no to dobrze - stwierdził, że to fajnie taki piekarnik inteligentny i uśmiechnął się lekko. - lubię dziwne filmy. Stare Almodovara, stare filmy Allena, wiem to mało oryginalne, ale co na to poradzę. Nowe już mnie tak nie kręcą. W ogóle bardziej cenię stare kino. Lubie też oglądać filmy całkiem nieznanych ludzi, czesto pozytywnie zaskakują. - mówił to spoglądajac na Nią cały czas

aktor, piosenkarz i pisarz teksów. cóż! nie znam go z żadnego zajęcia. ale mordkę ma w porządku!
- ja też je lubię. - przyznała. zjedli pogadali i go wygoniła xd

okeeej xD

no dobrze. antoinette pewnie dopiero co wróciła ze szkoły i jadła obiad ugotowany przez ich gosposię. albo taki z jakiejś przyjemnej restauracji. w każdym bądź razie przebrała się już i wyglądała nieco nieporządnie. bo jej włosy były upięte w luźnym koczku, czy coś. zaraz ogarnę jej look na dziś. ; d

Andrew nie wiedział co się dzieje i dlaczego antoinette nienawidzi go tak bardzo że nie odbiera telefonów, dlatego postanowił wpaść. miał dla niej jakiś ogromny bukiet jej ulubionych kwiatków, taki że ledwo go trzymał! był smutny i załamany. zadzwonił i czekał.

otworzyła trochę niemrawo, bo gosposia akurat poleciała do kibelka a miała dzisiaj sraczkę to nawet antoinette jej to wybaczyła. obciągnęła koszulkę bardziej na szorty, ale kiedy zobaczyła w drzwiach andrew zacisnęła mocno wargi i zamknęła drzwi, chociaż pewnie nie do końca, bo ją powstrzymał. wsadził nogę między futrynę a drzwi, czy coś. dlatego uniosła pytająco brew. milczała, bo nie miała mu nic do powiedzenia.

- Antoinette. - jęknął kiedy zamykała drzwi i szybko wsadził nogę między nie a futrynę, chociaż pewnie go zabolało, że tak sie stało! - o co ci chodzi. nie odbierasz ode mnie telefonów, nie odpisujesz na smsy, z głupiego facebooka dowiaduję sie, że już nie jesteśmy parą! przecież to nie jest normalnie. - wymruczał patrząc na nią z żałosnym wzrokiem. pewnie się nawet nie ogolił na znak żałoby.

jezu, przypomniał mi się ten josh łamane na jake, ale bardziej josh (nie pamiętam już xd), jak jęczał przed gigi. no, nieważne.
- chyba, o co chodzi tobie? po co tu przyszedłeś? wystarczy, że napatrzyłam się na ciebie i nicole na imprezie. chcesz mojego błogosławieństwa? cudownie. więc, bawcie się razem dobrze. - wycedziła w złości, bo nie mogła znieść tego, że musi odrzucić takie piękne kwiaty i te czekoladki. założyła kosmyk włosów za ucho.

josh....
- nie mam pojęcia o co ci chodzi antoinette! dlatego chcę to wszystko wyjaśnić. - mruknął wyciągając do niej kwiaty i czekoladki. - proszę porozmawiajmy, bo za tobą cholernie tęsknię!- powiedział patrząc na nią swoimi smutnymi oczętami i zrobił smutną minkę do tego, bo naprawde nie wiedział, że ona ich widziała. po za tym nie wiedziała wszystkiego! a on ją kochał szalenie!

roześmiała się gorzko i odsunęła, kiedy ten tak się do niej zbliżał. - nie mamy sobie nic już więcej do powiedzenia. zaufałam ci, a ty to schrzaniłeś. trudno. dziękuję ci za bardzo miłe chwile, ale nie mam ochoty mieć z tobą już więcej do czynienia. powinieneś się wstydzić. - powiedziała swoim władczym głosem, bo umiała na tyle kontrolować swoje emocje, by nie dać się urokowi andrew i zagłuszyć swoje serce, które waliło jej jak oszalałe. w końcu go kochała. ale nie ma miejsca na miłość, jeśli druga osoba jej nie szanuje.

- chyba właśnie mamy sobie wiele do powiedzenia Antoinette. nie wiem dlaczego tak się stało i nie wiem o co ci chodzi. siedziałem przez chwilę na dole z nicole, ale za to ty cały swój czas spędzałaś z innymi ludźmi i nawet na mnie nie patrzyłaś, więc nie rozumiem dlaczego się o to tak gniewasz. - on pewnie sam zapomniał, że ona go wtedy pocałowała bo się to nie liczyło, z to liczyła się antoinette, która najwyraźniej go w tej chwili nienawidziła! a tego nie chciał.

- wejdź. - mruknęła wpuszczając go do środka, ale nie wzięła od niego żadnych kwiatów ani czekoladek. nie miał przecież wchodzić głębiej. po prostu wiało jej od zewnątrz, a nie lubiła mieć gęsiej skórki i się trząść. - nie wiem, po co tu przyszedłeś. dałeś mi świetny przekaz, ty i nicole... idealni, stworzeni dla siebie. zastanawiam się, jak długo już to ciągnąłeś? i czemu po prostu nie zwiążesz się z nią? - założyła ręce na piersi.

wszedł do środka i westchnął. przyglądał jej się i nie wiedział co o tym myśleć. zaśmiał się słysząc jej slowa. - ale o czym ty do mnie mówisz, antoinette! to ciebie kocham! pod twoimi drzwiami przed chwilą stałem żebyś mi wybaczyła chociaż nie wiem co zrobiłem! Przepraszam cię za wszystko co mogło ci się nie spodobać, ale to jest moja przyjaciółka i muszę w trudnych chwilach przy niej być! była kompletnie pijana kiedy się z nią widziałem, antoinette. przecież.... kurde no! mam klęknąć? - i zaraz to zrobił. uklęknąl przed nią i uniósł głowę w górę. - mam cię błagać o przebaczenie, co mam zrobić! tylko na tobie jednej mi zależy!

- o waszym chorym pocałunku? - odskoczyła od niego kiedy klęknął. myślała, że się oświadcza! ale chyba jednak nie, skoro nawet nie byli razem przyglądała mu się chwilę. - ale ty masz tupet! - prychnęła i zaraz obeszła go całego, by obojętnie otworzyć mu drzwi. - mój czas dla ciebie się skończył. pokazałeś mi jak ci na mnie zależy, teraz wyjdź. - mruknęła niewzruszonym tonem, chociaż wewnątrz wszystko jej się kotłowało.

obrócił się na tych kolanach i spojrzał na nią. - to? antoinette! ona mnie pocałowała a ja zaraz ją odsunąłem! musiałaś widzieć bardzo niedogodny moment! kurcze. - podszedł do niej szybko zostawiając kwiatki i czekoladki na jakimś stoliku tam. no, i podszedł i zamknął drzwi a ją bardzo delikatnie chwycił za ramiona. - antoinette, błagam ciebie..... nie rób mi tego. kocham cię jak nikogo to naprawdę nie moja wina! nawet nie chciałem jej pocałować, ja... też się zdziwiłem kurcze! ona jest tylko moją przyjaciółką ja kocham ciebie jak szalony! - mruknął patrząc w jej oczy i kiedy tylko odwracała wzrok w inną stronę to szukał jej oczu bo chciał w nie patrzeć!

uniosła swoją dłoń, a prawy palec wskazujący przysunęła do jego ręki na swoim ramieniu. - zabieraj to ze mnie. i swój tyłek z mojego mieszkania - które wcale nie było jej, bo pomieszkiwała u alberta, który pewnie jej nawet nie chciał, ale juz nieważne. - nie mam zamiaru dłużej cię obserwować. i chyba nie chcesz bym zadzwoniła po policję, bo pewien nic nie znaczący anglik nęka księżniczkę monako. - patrzyła mu prosto w oczy, a serce łamało się jej na malutkie kawałeczki, bo tak trudno było jej odrzucić jego miłość! ale przecież obiecała sobie, że nigdy już nie da mu się zranić. co było równe temu, że już więcej nie będzie go w jej życiu. zwykle dotrzymywała swoich obietnic.

- antoinette. - jęknął, ale wyraziła się dość jasno. spuścił głowę i przymknął oczy. cicho westchnął. - przepraszam, jeśli źle to odebrałaś. naprawdę liczysz się tylko ty.- mruknął cicho i wyszedł z mieszkania bo skoro nie chciała go widzieć to nie będzie tutaj dłużej przesiadywał. nie chciał by go zamknęli albo żeby albert go zabił!

zamknęła za nim drzwi, stała jeszcze chwilę opierając się o nie plecami i w końcu poleciała beczeć do swojego pokoju. biedna!

eeeee, to nie wiem czy ona tu mieszkała z nim czy nie, ale w każdym razie mick przyszedl odwiedzić swojego starego, dobrgo kumpla, z którym nie widział się od bardzo dawna itd itd. no i zadzwonil do drzwi czy tam coś.