#5 | diana & sarah |

- nieważne. - mruknął bo nie chciał z nią rozmawiać o tym że o wiele bardziej wolałby spać przy niej! nie będzie jej tego tłumaczył skoro do tej pory ona sie nie zorientowała. usiadł z powrotem na łóżku kiedy go do siebie przyciągnęła. podciągnął majtki na zadek i uśmiechnął się delikatnie. - z tobą nie boję się niczego. - wyszeptał jej do uszka wślizgując się pod jej kołdrę prędko.

- to ja powinnam czuć się przy tobie raczej bezpiecznie - zauważyła, bo to trochę niemęskie, kiedy w ogóle mówił jej o swoim lękach i fobiach. odwróciła się specjalnie do niego tyłem. chciała w ten sposób mu pokazać, że faktycznie ma go w dupie. a tak naprawdę lubiła zawsze spać do niego tyłem, kiedy oplatał ją praktycznie całym ciałem i mogła czuć jego usta na swoich ramionach, albo po prostu oddech. bo przecież nie zawsze ją tam buział, nawet jeśliby tego mocno chciała.

- powinnaś. a nie czujesz się? - zapytał. szczególnie teraz kiedy tak wyprzystojniał i wyrósł! eh.. głupia diana. i tym razem tak zrobił. mocno się przytulił do jej pleców i cicho w nie westchnął. - tęsknię za tobą w moim łóżku. audrey też tęskni. - powiedział cicho ze smutnym głosikiem. ale on naprawdę tęsknił. nie miał co ze sobą robić nocami. nie miał kogo przytulać a audrey bał się zgnieść.

wyrósł xdddddddddddd - teraz to bez znaczenia, nie uważasz? - zapytała retorycznie gapiąc się przed siebie i udając, że wcale jej to nie rusza, kiedy on tak mizia ją po brzuszku i że wcale nie stają jej sutki od tego wszystkiego! zacisnęła zęby, by nie odpowiedzieć mu nic, tylko błagała w myslach boga, by ukrócił jej cierpienia i uśpił simona, bo pewnie długo nie da rady być taka zimna i surowa dla niego.

- nie nie uważam. sądzę ze to zawsze będzie mieć znaczenie. - powiedział cicho wzdychając. no bo taka prawda! - ty dla mnie zawsze będziesz kimś ważnym. chociażbyś nie wiadomo jak mnie nienawidziła to ja i tak będę cię kochał. - mruknął sennie w jej łopatkę a czółko oparł o jej ramię. zmęczył się już tym gadaniem

przełknęła ślinę. od tego wszystkie przyspieszył się jej oddech, zupełnie jakby byli już po niezłym maratonie seksu. a znowu nie robili tego szczególnie wiele razy, by w ogóle wiedziała, co to taki maraton. - simon... - jęknęła przekręcając się najpierw na plecy a później na drugi bok, by na niego zerknąć. - dlatego mówisz mi takie rzeczy? - objęła się ramionami, by czasami nie zacząć obmacywać jego wysportowanego, boskiego ciałka.

spojrzał na nią zmęczonymi oczami i westchnął ciężko. - dlatego że to prawda, to dlatego. - powiedział przesuwając głową po poduszce bo chciał się już jakoś ułożyć do snu skoro diana go wcale nie lubiła tak bardzo jak on to myślał że ona go lubi. przetarł pięścią jedno oko i cicho westchnął.

- zrobiłeś ze mnie idiotę. - spuściła wzrok na jego jabłko adama. albo może nawet nie musiała spuszczać, bo było akurat przed jej oczami. dmuchnęła mu w nie, bo zawsze jakos ją jarało. pewnie tak jak mnie kości policzkowe! - a teraz przychodzisz z wyznaniami, jakby miało być między nami wszystko dobrze. - w ogóle dziwiła się, że nie skaczą sobie do oczu. dziwiła się samej sobie, że nie znalazła sposobu by go deportowali do tej cholernej francji, gdzie jego miejsce. - zraniłeś mnie. bardzo. - powiedziała już kompletnie szeptem, licząc, że jest już na tyle stary by jej nie słyszeć.

- wcale tego nie chciałem. - powiedział trochę się ożywiając i bardziej usiadł na łóżku pociągając ją za sobą by się wygodnie ułożyła u jego boku bo nie chciał jej puszczać. ciepło jej ciała dodawało mu energii. - woof woof i tak dodała to co chciała przez to że powiedziałem ci na początku wyjazdu o wszystkim. - westchnął cicho i pokręcił głową. - ja naprawdę cię kocham. - dodał cicho. -niezależnie od tego co ty czujesz. - powiedział cicho.

była tak wiotka, że mógł robić z nią praktycznie, co chciał. miał taaakie silne ramiona. jezu, aż mi dziwnie tak pisać. a nie o jego żółtych zebach, grubym brzuchu albo krótkim cielsku! ach. no, ale niech będzie bananek. - po co mu się pchaleś do łóżka? - nie mogła tego zrozumieć. - to dlatego, ze ja ci nie dawałam? - uniosła nieznacznie brodę. nie była pewna, czy chce mu w tej chwili patrzeć w oczy, bo jeszcze by ją przekabacił! popłakała się z tego wszystkiego. to znaczy roniła łzy, bezgłośnie, ale nie umiała ich zatrzymać. naprawdę rzadko płakała przy kimkolwiek i kiedykolwiek, a przy nim to już chyba drugi raz... oja. schowała twarz pod jego pachą.

westchnął cicho. - nie dlatego diana. - mruknął i pokręcił głową delikatnie. - to wszystko jest bardziej skomplikowane. ostro się wtedy pokłóciliśmy a ja nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. poszedłem do niego żeby pogadać a wyszło... - wstrzymał głos bo więcej chyba nie musiał mówić. kiedy zobaczył że płacze zląkł się nieznacznie i nachylił do jej czoła by je ucałować.- nie płacz skarbie... - szepnął z troską. nie wiedział co robić.

zakręcona, zakręcona.... xd
chyba wolałaby jednak słyszeć, ze przez to, że była taką cnotką. w takim razie wystarczyłoby po prostu bzykać się z nim cały czas, to nie rżnąłby jakiś pedałków na boku. ona też nie wiedziała za bardzo, co na zrobić. wywalić go za drzwi? lepiej nie, bo słyszała, ze roy łaził po korytarzu i sprawdzał, czy nie biegają po nim głupie dzieciaki. powstrzymałaby najchętniej łzy ale nie potrafiła. - nienawidzę cię - burknęła poważnie łapiąc za gumkę od jego gaci, by nie poszedł obrażony, bo mówiła nienawidzę a myślała kocham. dawno nie piła wódy, to dlatego.

może on też by jej wolał to powiedzieć ale to nie była prawda a nie chciał jej okłamywać przecież. już nie. wystarczająco złego narobił. westchnął cicho. - jakoś będę to musiał przeżyć. - powiedział cicho bo sądził że ona to tak na serio mówi! ale dalej ją do siebie tulił i trzymał usta gdzieś bliziutko jej czoła by co chwilę muskać je swoimi wargami.

już miała taki metlik w głowie, że mogłaby stanąć na parapecie i skoczyć z okna! serio do takich pomysłów ją doprowadzał. - nigdy nie dojdziemy do porozumienia... ty jesteś fracuzem, jak rosjanką... - ale ona jest odkrywcza! dobrze, że nie byli razem w grupie. jeszcze by go zabiła, gdyby murzyni z francji ograli jej pijaków. - nie chcę znowu być taką kretynką, jak wtedy - otarła już łzy z policzków dłońmi i taką własnie mokrą łapką dotknęła jego torsu.

szkoda że nawet po wyjściu z grupy rosja nie będzie z francją grać. eh... chyba że... nie jednak nie sprawdzałam. eh. westchnął ciężko i przymknął powieki. - przecież cię do niczego nie zmuszę diana. - powiedział cicho i uniósł tą jej rąsię żeby ją ucałować. - wiem że źle zrobiłem.- dodał żeby nie miała wątpliwości.

czemu nie? to jak oni wtedy grają? ; o
podążyła wzrokiem za własną ręką, którą swoją drogą przyłożyła do jego policzka, ale zaraz ją cofnęła by zacisnąć usta. - całowałamsięzadrienem - powiedziała na jednym wdechu, bo nie mogła już tego dłużej w sobie trzymać. tym bardziej, kiedy on był taki słodki i kochany! sama nie dawała sobie rady z tą ogromną tajemnicą xd

pierwsza drużyna z A gra z drugą z B pierwsza z C gra z drugą z D i na odwrót.
zmarszczył brwi i przyglądał sie jej. - he? - zapytał nieogarniając ale zaraz westchnął. - mhm... - powiedział cicho. - spędzaliście ze sobą ostatnio dużo czasu. to normalne że mogłaś go bardziej polubić, diana. - powiedział spokojnie. - skoro go lubisz... to chciałbym ci życzyć wszystkiego najlepszego. - nie chciał jej bardziej psuć życia!

a to średnio.
pokręciła głową, a jej łzy pewnie latały gdzieś na boki xd - nie, simon... nie lubię go aż tak. nie wiem, czemu tak się stało. byliśmy chwilę zbyt blisko siebie. - uśmiechnęła się smętnie. o oparła czoło o jego ramię. - nie chcę by tak to wyglądało - przełknęła ślinę. - żebyśmy się rozchodzili i schodzili. to trochę beznadziejne.

westchnął bo nie wiedział co mówić. - ja też przecież tego nie chcę diana. - powiedział cicho. - ale nie wiem co powiedzieć więcej. - dodał i smyrał ją po pleckach delikatnie. cóż mógł mówić więcej! uwielbiał ją! mógł się pokusić o stwierdzenie że ją kocha, ale czy to wystarczało skoro ciągle się kłócili!

- ja też nie wiem, co powiedzieć. - przyznała smutno i przytuliła się znowu do jego boku, by nawet gdzieś zawinąć swoją nogę o którąś z jego. bo znowu nie było tak, ze nie mogła bez niego żyć. ostatni tydzień czy ile oni tam nie są razem, pewnie więcej, nie był aż taki zły. z kolei, kiedy byli razem było po prostu cudownie. wykluczając kilka jego natręctw, kiedy ją strasznie wkurzał, zaczynając od długiego spania i nie przejmowania się tym, ze na przykład życzyłaby sobie śniadania.

jego bycia pedantycznym pewnie też nie lubiła. i wielu innych wkurzających rzeczy. i tych przeciwieństw też nie lubił w niej simon, ale przecież nie kocha się za coś! simon to wiedział. już. westchnął. - więc nie mówmy nic. - powiedział cicho i pocałował ją w środek ust krótko. jemu słowa nie były potrzebne o ile mógł ją przytulać. słodziak.

czasami mi się faktycznie zdarzało. miała co do tego wszystkiego naprawdę mieszane uczucia! nie chciała znowu czuć się tak samo. zdołała trochę o nim zapomnieć, przestać mysleć o miękkości jego warg, kiedy znowu te do niej przycisnął. najpierw nie zareagowała, patrząc w jego przymknęte powieki, by zaraz lekko przesunąć po jego ustach swoimi. - co teraz? - zapytała cicho, bo może przyszedł się tylko pomiziać i nic już od niej ponad to nie chciał.

- idziemy teraz spać?- zapytał i westchnął bo wiedział że nie o to jej chodziło. - nie wiem diana co teraz. może lepiej o tym nie myśleć? - bo nic już nie wiedział. - jedyne co ci mogę powiedzieć to ze nie zapomniałem o tobie ani trochę przez ten czas i ciągle mi bez ciebie źle. - powiedział spokojnie.

- jak to nie myśleć? - bo nie chciała po prostu znowu angażować się w coś, co może nawet nie ma sensu, skoro on będzie się odwracał za każdą mijaną dupą! jednak facet bi to przesrane. uśmiechnęła się mdło. - mi bez ciebie jeszcze gorzej, simon. - tym bardziej, że w żaden konkretny sposób nie odreagowała tego rozstania. - nie bierz już nic, simon. - poradziła mu, bo robił się z niego adrien, a ona ćpunka teraz nie potrzebowała.

westchnął i przytulił ją mocno. - nie będę już nic brał. - obiecał jej u znów musnął ledwo co jej usteczka. - chodźmy spać. - szepnął jej do uszka przytulił ją mocno i zasnęli.