hatfield road cemetery

spojrzała na niego. - c-co to? - zapytała pociągając nosem i wtuliła się w niego. emily stanowczo spała na kanapie cały ten czas, a raczej wegetowała tam. nie chciała mu przeszkadzać bo on chodził do szkoły! ona też planowała już wrócić, od poniedziałku, chociaż nie była pewna do końca tego kroku, ale bała się długo siedzieć w domu. szczególnie jak siedziała sama.

- twoje pigułki przyjaciółki - zaśmiał się ze swojego żarciku i schował je do kieszeni garnituru. i tak nie miała czym popić, a on nie umiał bez popitki! on spał więc na kanapie razem z nią! nie chciał by czuła się w nocy samotnie, lubił gładzić jej plecy, a kiedy budziła się w środku nocy szeptał do niej z czułością, by się uspokoiła. - zaraz wracamy, co? - szepnął do jej skroni.

westchnęła cicho. pewnie trzymał te tabletki przy sobie, żeby nie wzięła ich zbyt dużo! ah. to chyba nie przespałby ani chwili w nocy... pewnie w ogóle ona nie sypiała, albo godzinkę czy dwie. - nie chcę wracać. - powiedziała smutno i chwyciła się kurczowo jego kurteczki. pewnie marzła to dlatego, ale chciała tutaj zostać.

- emily, nie będziemy tu siedzieć cały dzień. - powiedział ostrym tonem, bo jemu też już było zimno. nie chciał zostawać tu ani chwili dłużej. bał się cmentarzy. tym bardziej, że grób jej ojca był świeży i leżało na nim mnóstwo kwiatów. - jutro przyjdziesz z samego rana. - powiedział poważnie.

spojrzała na niego smutno bo ona chciałaby siedzieć tutaj! cały czas. - jean.. - jęknęła. - dlaczego? - zapytała cicho bo sądziła, że on zna jakąś odpowiedzieć na to pytanie! przecież był taki mądry... przytuliła się mocniej i schowała twarz w jego ramionach. była ogromnie wdzięczna, że nie zostawił jej wtedy jak chciała i kiedyś na pewno będzie mu za to dziękować codziennie, ale na razie nie miała do tego głowy.

- oj, emily... bo świat jest niesprawiedliwy i okrutny. zabiera bliskie nam osoby, ale daje inne. kiedyś to zrozumiesz. - pocałował jej czubek głowy. była taka biedna i smutna. aż jemu samemu chciało się płakać. - niech cię to nie męczy już. - złapał jej brodę i uniósł jej brodę trochę wyżej. - kocham cię. - szepnął i aż go dreszcz przeszedł, kiedy to powiedział. ale raczej z jakiegoś szczęścia, czy czegoś takiego. z drugiej strony było mu głupio, że się tak cieszy a ona tu ma żałobę.

spojrzała mu w oczy kiedy uniósł jej brodę i pociągnęła nosem. kiedy powiedział, że ją kocha to się rozpłakała bardziej, ale w sumie doszło do tego szczęście, nie sam smutek. - j-ja ciebie też. - odpowiedziała mu bo tak czuła już od dawna! ale przecież nie mogła się z tym wyrwać.

spojrzał w jej oczka i próbował nimi zapytać, czy mówi prawdę. ale chyba nie kłamała dlatego odetchnął z ulgą i nieco kucnął, by objąć ją gdzieś nad tyłkiem, unieść i obkręcić się wokół własnej osi. - oj, emily! - pisnął, jak nastolatka i pocałował ją mocno w sam środek ust. trochę tak słabo przy teściach, ale nie mógł się powstrzymać.

kochany. jasne, że nie kłamała. nie umiała kłamać nawet jakby chciała. prychnęła krótkim niekontrolowanym śmiechem kiedy ją tak okręcał. - słucham? - zapytała a oczy jej się szczęśliwie zaświeciły. mimo przykrego pogrzebu dzień miał bardzo pozytywny wydźwięk. strasznie się cieszyła słysząc te słowa z jego ust. w końcu chciała być z nim do końca życia i dłużej!

- kocham cię. naprawdę cię kocham. nie mogę w to uwierzyć, że ty mnie też. - postawił ją przed sobą i pocałował w czoło. odgarnął z jej buzi włosy i założył za uszy. - to co? wracamy? - zapytał. w domu chciał ją zerżnąć, skoro już sobie wyznali miłość xd

- jesteś wspaniałym facetem, jean. dlaczego miałabym cię nie kochać? - zapytała cicho i uniosła nieznacznie kącik ust. spojrzała na grób ojca i westchnęła cicho. - myślę, że tak. - powiedziała cicho bo trudno jej było tak oficjalnie pożegnać ojca!

- nie wiem. - zaśmiał się, objął ją ramieniem i poprowadził do samochodu, a później pojechali do domku. zacznęęę.

myślę, że nicole była stałą bywalczynią tego miejsca! siedziała teraz przy grobie valerii. zdążyła już jej opowiedzieć wszystko o andrew, wciągnąć kilka kresek, a teraz była na etapie "czemu musiałaś umrzeć, kiedy ja ciebie tutaj potrzebuję i nie daję sobie rady" i jeszcze "jakbyś wróciła, to wszystko byłoby inaczej". z tego wszystkiego aż wkręciło jej się, że jest jakąś czarownicą i zaczęła mówić językami. już wcześniej interesowała się wywoływaniem duchów, a teraz jej się to przypomniało i zaczęła wypowiadać te formułki i w ogóle robić to, co trzeba. nie wiem, jak się wywołuje duchy, a jak sobie wygoogluję, to jeszcze mnie zaczną jakieś nawiedzać!

ostrożności nigdy za wiele! w ogóle jaki avek i w ogóle wszystko...ahaha. dobra, nie powinnam się śmiać, w końcu chodzi o nieboszczkę! nicole na przykład przestraszyła się, kiedy pojawiła się przed nią valeria. zaczęła wyciągać w jej stronę ręce, chciała jej dotknąć, ale nie mogła jej dosięgnąć. była tak odległa! zamrugała kilka razy, ale nawet nie zastanawiala się, czy jej się to wydaje, czy valeria naprawdę się przed nią ukazała. cieszyła się, że ją widzi i chciała to wykorzystać!
- znasz przyszość? - spytała za to, w pełni zafascynowana.

/ahahhahahahahahhahahhahahhahahahahahahahhahahahahahahhahahahahhahahha

przyglądała się jej uważnie, analizowała każdy najmniejszy szczegół jej twarzy. była zupełnie jak żywa! chociaż zapewne szalenie blada...piekielnie, powiedziałabym. nicole za to była wyjątkowo świadoma, jak na siebie. ale i tak była przekonana, że to nie dzieje się naprawdę nie ufała już sobie. ale co jej szkodziło porozmawiać z tą valerią!
- powiedziałabyś mi? - usiadła na swoich udach tuż przed nią.

dżud dopiero co się dowiedziała, że valeria nie żyje i jeszcze się wtrąca. ;p
- nie wiem, co można zrobić dla kogoś, kogo już nie ma. - jęknęła. to było straszne! valerii już nie bylo! ale widziala ją teraz przed oczami, jak żywą! - ja ciebie też strasznie kocham i strasznie mi ciebie brakuje! właśnie dlatego cię wezwałam! przepraszam za nasze ostatnie spotkanie! - wyrzucała z siebie szybko, bo nie wiedziała, ile czasu jeszcze ta piękna wizja będzie trwać. myślę, że nicole właśnie dlatego wróciła do ćpania. bo valeria zginęla, a dzień wcześniej się pokłóciły. nicole po prostu nie mogła sobie tego wybaczyć.

nicole na pewno pamiętała! rozpamiętywała ich kłótnię od przodu, od tyłu, na wszystkie sposoby. katowała się tym specjalnie, przy wciąganiu kolejnych kresek.
- nie wiedziałam, że naprawdę się pojawisz. - odparła z wybałuszonymi gałami, bo cały czas nie mogła się nadziwić temu widokowi. - nie jesteśmy jeszcze ra... - nie zdążyła nawet dokończyć, bo valerię chyba nie obchodziło w tej chwili, co nicole ma do powiedzenia, tylko ciągnęła dalej. za to nicole przestraszyła się na jej słowa. - rzeczywiście trochę znikąd wypalił o tej miłości.... - zauważyła, wbijając wzrok w ziemię, jakby szukała tam odpowiedzi, ale odpowiedzi właśnie wyszły spod ziemi i przyjęły ludzką postać. - ale jak to?! - jęknęła. trudno jej było wierzyć w tą chęć zabicia ich. zresztą nicole żyła sobie w takim oszukać przeznaczenie. przeżyła próbę samobójczą, potem ekscesy luca...

to brzmiało trochę jak to, co zrobił luc, bo on nie chciał żyć i chciał, żeby umarli razem. no cóż! najwyraźniej nicole przyciągała takich ludzi. gdzie jest dobry i opiekuńczy alan, kiedy jest potrzebny?! opuścił ją, jak wszyscy inni! tak jak valeria! to dlatego teraz nicole mogłaby wręcz przytulić się do jej nóg i jej nie puszczać, żeby nie opuściła jej drugi raz. czy tam trzeci. xd w każdym razie sama się przestraszyła tego, co valeria jej powiedziała, ale pewnie szybko wyleciało jej to wszystko z głowy, bo zaraz spotkała się ze swoją inną przyjaciółką, kokainą, która jej nigdy nie opuściła!

sory, internet mi się zawsze pieprzy wtedy, kiedy muszę coś robić ;x
joshua przyszedł na cmentarz, żeby odwiedzić valerię. sam sobie ani nikomu by sie nie przyznał, ale chyba trochę mu jej brakowało. czuł się dzisiaj całkiem nieźle. skąd miał wiedzieć, że jego nędzne życie się dzisiaj skończy ;c zapalił sobie papierosa i gapił się na nagrobek valerii