za szkołą

First topic message reminder :

Siedziała tu bo było ładnie i tylko tu miała ciszę a musiała sie uczyć do poprawki z majcy bo ojciec by chyba ją zabił za to, że nie zdała klasy, a wolała dalej dostawać od niego kasę a nie być zmuszona do puszczania się czy innej fascynującej pracy. Więc przeglądała książkę, ale była już zmęczona i nie rozumiała nic z tego co czyta.

wyciągnęła do niej paczkę z papierosami i spojrzała na nią. - dlaczego mi to zrobiłaś, antoinette, co? wiesz, że kocham cię jak siostrę ale przesadziłaś. - powiedziała cicho bo było jej z tego powodu przecież ogromnie przykro! westchnęła cicho i podała jej zapalniczkę też bo jakoś musi to odpalić wiadomo.

zmrużyła oczy słysząc jej oskarżenia. zapomniała już o tym kompletnie. poza tym nie sądziła, ze kiedykolwiek to wyjdzie na jaw. miała być szczęśliwa z julianem. nie sądziła, by on kiedykolwiek pokochał tą suczkę marie. bo jak? - co? - zamrugała aż z tego wszystkiego i wsadziła papierosa do ust gapiąc się na zapalniczkę.

westchnęła ponownie przyglądając się jej. - prosiłam cię, antoinette. miałaś zostawić juliana w spokoju. po co w ogóle z nim rozmawiałaś, hm? nawet nie wiesz jak się głupio czułam kiedy wyrzucał mi na środku sklepu, że ci się skarżę i że niszczę mu życie tym. - mruknęła zakładając nogę na nogę. nawet na nią nie patrzyła mówiąc to wszystko.

to ona w końcu stała czy siedziała? antoinette wzięła w końcu od niej zapalniczkę i podpaliła sobie papierosa. wypuściła dym słysząc 'julian'. spojrzała gdzieś w bok i milczała. co miała niby jej powiedzieć? przecież robiła wszystko dla jej dobra. poza tym on i tak nie zasługiwał na to prawo! był idiotą.

nie wiem. chyba jednak siedziała. xd - mhm. - mruknęła tylko kiedy ta nie powiedziała ani słowa. nie była osobą, z którą chciałaby się kłócić i to nie dlatego, że antoinette była księżniczką. tylko dlatego że potrzebowała jej jako przyjaciółki i naprawdę bardzo ją lubiła. pokręciła głową. - to super, antoinette. - wstała i zgasiła papierosa. - szkoda, że nie liczysz się z moim zdaniem, kiedy cię o coś proszę. - powiedziała poważnie i odwróciła się pewnie miała zamiar iść nie wiem czy tośka jej na to pozwoliła.

- dzięki za papierosa - mruknęła tylko do jej pleców i sama zwiała, bo alisha miała oczy willa i jej się robiła od tego niedobrze. zastanowić się będzie musiała nad tą ich przyjaźnią. ale wtedy zostanie jej tylko clementine, którą zabiera jej brat... czy on musi kraść jej wszystkie przyjaciółki?! dobrze, że alisha nigdy z nim nie będzie. ale nigdy nie mow nigdy.

wyskoczył na fajka, bo miał mieć zaraz historię z emily a trochę jej unikał, gdyż miał erotyczny sen z noemi i się tego wstydził xd

to przykre. emily spacerowała korzystając z tego że nie pada. ale kiedy zobaczyła jeana uśmiechnęła się do siebie i podeszła do niego. - cześć - powiedziała cicho bo nie chciała by ktokolwiek ją usłyszał. oprócz niego rzecz jasna.

odwrócił się przez ramię słysząc jej głos. no to zajebiście! posłał jej jakiś sztuczny uśmiech. - cześć, co tam? - zapytał niepewnie i zastanawiał się, ile zostało do dzwonku. zaciągnął się papierosem i pewnie walił jak mój stary. ech. biedna emily, że musi to znosić.

- dobrze. - powiedziała wzruszając ramionami. usiadła gdzieś tam przy nim na murku czy coś takiego. - kiedy się widzimy? stęskniłam sie. - westchnęła i zrobiła smutną minkę. nie wiedziała że on wcale nie chce się z nią widywać bo woli paskudną noemi!

- widzimy? teraz się widzimy - wypuścił dym gdzieś w drugą stronę i zaraz zgasił papierosa o murek. - też się stęsknilem. - powiedział trochę bez wyrazu i przełknął ślinę. i nie było tak, że nie chciał się z nią widywać. po prostu nie wiedział, co to oznacza, że noemi jest w mieście. modlił się o spotkanie z nią przez naprawdę duży okres czasu, a teraz to się ziściło... nie sądził jednak, że ona chce mieć z nim jeszcze do czynienia. - nie wiem, kiedy, emily. zaraz mamy lekcję. - westchnął.

zmrużyła oczy bo wcale nie wyglądał na ucieszonego tym spotkaniem. więc zrobiło się jej przykro. - po prostu powiedz, że nie chcesz mnie widzieć, jean. - mruknęła cicho bo serduszko jej w takich sytuacjach pękało. zeskoczyła więc z murka.

spojrzał na nią jak na zwykłego podlotka. - nie dramatyzuj, emily. zdecydowanie przesadzasz. i nigdy w życiu bym tak nie powiedział. - prychnął na jej obrażanie się. - ale mów, co chcesz. - przewrócił oczami i wtedy zadzwonił dzwonek. - jak ci przejdzie to się odezwij. - i zwiał na lekcję, na którą przyszedł w połowie zmyślając, że zatrzymał go dyrektor, chociaż po prostu nie chciał widzieć tam emily.

- jasne. ja przesadzam. - mruknęła i poszła na lekcje posłusznie. nawet na niego na lekcji nie spojrzała.

Xavier olał jakąś lekcję bo była mu totalnie zbędna więc przyszedł zapalić sobie tutaj, za szkołę. Co się będzie chłopaczek przemęczał uciekając gdzieś dalej... W każdym bądź razie teraz siedział na murku i szkicował coś w swoim szkicowniku, który zawsze miał przy sobie!

Agnes pewnie wróciła z pogrzebu Vincenta, który odbywał się w Londynie! [*] I dopiero dziś rodzice wypuścili ją do St. Albans. Nie poszła na lekcje bo miała totalnego doła omg! Siedziała gdzieś na murku i bujała się jak obłąkana, jednocześnie czytając jakąś książkę i mając za zakładkę zdjęcie braciszka, jakże słodko!

Ogromnie. To pewnie Xavier szkicował właśnie ją! Co prawda smutną, ale cóż zrobić jak lepszego celu do swoich rysunków teraz nie znajdzie bo wszyscy są w szkole! Mimo że to nie jego sprawa zastanawiał się co się stało jej, że chodzi taka przybita. I postanowił zagadać do niej. Dlatego podszedł bliżej i przyklapnął sobie tuż obok. - Mam nadzieję, że nie będziesz zła kiedy ci powiem, że ukradkiem cię naszkicowałem... - powiedział łagodnie i wyciągnął w jej stronę swój szkicownik, żeby mogła się zobaczyć.

Kiedy się niespodziewanie przysiadł, momentalnie z impetem zamknęła książkę. Jeszcze by pomyślał, że chłopak na zdjęci to jej eks za którym tęskni czy coś w tym stylu, a wcale tak nie było! Założyła kosmyk włosów za ucho i łaskawym wzrokiem zerknęła na rysunek. - Nie, nie... Nie jestem zła. To miłe, że chciałeś mnie narysować, zamiast na przykład tych pasjonujących drzew. - Wskazała wzrokiem na drzewa, które tutaj rosły, a potem nieznacznie się uśmiechnęła.

Mogłoby tak być. - Wyglądasz bardzo przygnębiająco.... Coś się stało? - zapytał po chwili milczenia bo naprawdę go to intrygowało co się stało, że taka śliczna dziewczyna jest taka smutna! Przyglądał się jej łagodnym i wyrozumiałym wzrokiem. - Oczywiście, nie musisz mówić. - dodał zaraz, żeby nie pomyślała, że jest jakiś chorobliwie wścibski. Po prostu ciekawy!

Gapiła się przez chwilę na swoje buty, po czym pociągnęła nosem i odparła. - Mhm, zdecydowanie nie chcę o tym mówić. - Bo nie miała zamiaru rozmawia o prywatny sprawach z jakimś tam chłopakiem, który ją szkicował. Nie chciała jednak wyjść na jakąś okropną zołzę, dlatego też po chwili odparła. - Jesteś całkiem niezły w tym. - Wskazała na jego szkic. - Wiążesz z tym przyszłość? - Zapytała.

Pokiwał głową bo przecież nie będzie się aż tak narzucał. Stwierdził, że chyba i tak wystarczająco bezczelny był. Uśmiechnął się delikatnie do niej. - Tak chciałbym. Chociaż ojciec wolałby nie. - powiedział z lekkim rozbawieniem. - a ty? z czym wiążesz swoją przyszłość? - zapytał zaciekawiony bo to zawsze było interesujące co ludzie wymyślali!

- Nie zwracaj uwagi na ojca, najważniejsze jest żebyś robił to co kochasz. - Wyjaśniła stonowanym głosem i wzruszyła ramionami. - Ja? - Zerknęła na niego z lekkim zdziwieniem, nie sądziła że zapyta o to. - Nie mam pojęcia. - Westchnęła. Do tej pory chciała być znaną na całym świecie wiolonczelistką, grać wraz z orkiestrą koncerty itp! A teraz? Teraz sama nie wiedziała co chciałaby robić. Pewnie chciałaby mieć moc cofania się w czasie, bo wtedy nie doszłoby do pewnych sytuacji!

- dlatego właśnie przyjechałem tutaj. - powiedział z uśmiechem. na pewno miał jakiś tam francuski akcent, więc może trudno się jej rozumiało to co mówi. - naprawdę nie ma niczego co kochasz robić? - zapytał przymrużając oczy i przyglądał się jej uważnie. bo musiało być coś co lubiła robić!

- Na pewno przyjechałeś z daleka. - Stwierdziła słysząc jego akcent. Ona za to miała ten typowy angielski skoro pochodziła z samego serca Londynu. - Właściwie to jest. - Założyła kosmyk włosów za ucho. Pewnie wiatr ciągle je rozwiewał. - Gram na wiolonczeli. - Nie mówiła jednak o tym pogodnym głosem, tylko całkiem neutralnym. Ostatnio nie miała ochoty na nic. Na granie, na chodzenie do szkoły, wychodzenie ze znajomymi, nawet na spożywanie alkoholu!

a to dopiero depresja! nie miała ochoty na alkohol... uła! - z francji. - uśmiechnął się na wspomnienie tego ładnego miasteczka. - dokładnie z Calais. nie jest tak znane jak Paryż, czy inne duże miasto, ale leży przy morzu (czy tam oceanie...) i jest naprawdę sympatyczne. - powiedział o podrapał się po nosku. - więc jednak... nie chcesz z tym wiązać swojej przyszłości? - zapytał przekrzywiając głowę i przyglądając się jej uważnie. może jej się wiolonczela zniszczyła i nie miała na czym grac! od razu jej współczul.