tunel

dlatego najpierw by zabrał dylana, a przedtem się umówił gdzieś z jeremym, żeby się nim zaopiekował i go pilnował. prawdziwe love story! a potem by ich mercedes z tego wyciągnęła, bo sama ma doświadczenie z narkotykami.
- nie dopuszczałam cię do siebie, bo to wszystko przez ciebie - spojrzała na niego. - nigdy nie byłam zakochana, potem to wszystko zaczęło mnie przerastać i tak się to wszystko skończyło. - wzruszyła ramionami.

bracia niezawodni! mama też! ten jude to ma szczęście, zawsze wszyscy się nim zaopiekują. może nawet brać narkotyki i mieszkać pod mostem. dziwne, że z takim wsparciem jeszcze tego nie robi.
- nie zaczyna się brać narkotyków przez miłość. miłość jest narkotykiem. - powiedział podkreślając każde słowo. ale poeta!

powinien wszystkiego próbować! skoro rodzina i tak go z tego wyciągnie i będzie mu łatwiej. takie szczęście miał!
- co ty o tym wiesz jude... - pokręciła głową. - problem leży w tym, że ja nadal cię kocham, ale skoro ty już najwyraźniej się już z tego otrząsnąłeś i znalazłeś kogoś innego, to co innego mi pozostało - objęła się ramionami.

znając szczęście jude'a, tylko by spróbował, a już by umarł. lepiej nie próbować.
- wiem co nieco o miłości! - zaoponował, podniesionym głosem. śmiała go oskarżać, że nie wie o czym mówi! no dobra, może nie wiedział, w końcu na narkotykach się nie znał. odchrząknął po jej kolejnych słowach. tego na pewno się nie spodziewał. - nie znalazłem nikogo innego, morgan... myślisz, że mi łatwo było się po tym wszystkim otrząsnąć? oczywiście, że nie. nadal cię kocham i zawsze będę cię kochał, ale nie mogę tak żyć... ciągle tylko czekając, kiedy znowu ci się znudzę. - potrząsnął głową.

na coś trzeba umrzeć xd
wywróciła oczami, bo nie o to jej chodziło. no ale czego się mogła spodziewać po nim. dobrze, że w ogóle w końcu rozmawiają o tym samym i nie wymyślają sobie swoich własnych historii na temat drugiej osoby. - nie znalazłeś? to kim była ta laska, z którą się przytulałeś? - zmarszczyła czoło. pogubiła się jeszcze bardziej, ale ulżyło jej trochę. szczególnie, że przyznał, że też nadal coś do niej czuje. - nie znudziłeś mi się. wydawało mi się, że wcale cię nie potrzebuję, ale to nie prawda - zrobiła smutną minkę. nawet miała łzy w oczach, ale jeszcze umiała się powstrzymać przed płaczem.

tak młodo?! już chcesz się pozbywać jude'a...
- która? - zmarszczył czoło, bo zupełnie nie mógł skojarzyć sytuacji. jude taki pies na baby, że nawet nie pamięta lasek, z którymi się przytula. - to, czego w tej chwili potrzebujesz, to leczenie, morgan. - stwierdził. pewnie myślał, że jest naćpana, że tak gada i że jutro nie będzie o tym pamiętać. - musisz doprowadzić samą siebie do porządku, a nie liczyć na to, że inni zrobią to za ciebie.

nie powiedziałam, że teraz!
- tamta na korytarzu - sprecyzowała mu bardziej. tylko pozazdrościć, że ma takie powodzenie. dwie laski to i tak już dobry wynik w jego przypadku. plus trzecia z przeszłości, z którą się całował nawet. - to próbuję zrobić. nie brałam niczego już od dwóch dni - głównie dlatego, że pilnował jej ojciec, który ukróciłby jej kieszonkowe gdyby tylko zobaczył, że marnuje tyle pieniędzy na używki. - tobie jest łatwo to mówić. masz rodzeństwo i rodziców, których obchodzisz. ja nie mam wsparcia u nikogo i to wszystko jest dla mnie trudniejsze niż myślisz - podciągnęła nos i odwróciła od niego wzrok.

- ach, skylar. - przypomniał sobie, ale nawet nie wytłumaczył morgan kim ona dla niego jest. nawet uśmiechnął się pod nosem na samą myśl o przyjaciółce. widzisz jakie jude ma powodzenie! prawie takie jak daniel. - to dobry początek. - pokiwał głową. nie znał się na uzależnieniach, ale podejrzewał, że i tak nie zdziała nic tylko i wyłącznie swoją silną wolą. do tego potrzeba wsparcia. najlepiej specjalistycznego. - przecież dopiero co widziałem twojego ojca. - przypomniał jej. - nie jesteś sama. - zapewnił ją.

westchnęła tylko, bo ona na myśl o niej się nie uśmiechała. z drugiej strony już jednak nie była tak zazdrosna, skoro to wcale nie jego dziewczyna. ona też bzykała się z kilkoma facetami od czasu ich rozstania, więc on też raczej mógł. trudno było jej to sobie wyobrazić, ale też nie wyobrażała sobie, że potrafi normalnie rozmawiać z jakąkolwiek dziewczyną, więc wszystko chyba było możliwe. - to, że mnie odwiedza raz na rok, to nie znaczy, że o tym wszystkim wie - wywróciła oczami. - dla ciebie wszystko ma takie łatwe rozwiązanie. to nawet urocze - westchnęła.

morgan pewnie spadł kamień z serca, kiedy się okazało, że jude wcale nie ma nowej dziewczyny, tylko niezobowiązująco sypia sobie z kim popadnie. hahaha. jaaaasne.
- próbuję ci pomóc. znowu mnie zbywasz. - zaczął się denerwować. to nie była jego sprawa tak naprawdę. mógł ją zostawić na pastwę losu, ale on nadal się przejmował i próbował jej pomóc i znowu napotykał na zbudowany przez nią mur.

nie spadł jej kamień z serca, ale teraz przynajmniej miała o jeden problem mniej. chociaż z drugiej strony spowodowała, że ojczym zdradził z nią jej matkę, więc wyeliminowanie takiej skylar nie musiałoby być aż takie trudne. chyba, że by się opierał o wiele bardziej. - nie robię tego celowo - jęknęła. często nie zdawała sobie sprawy z tego, że swoimi słowami tylko odpycha od siebie ważne dla niej osoby. na to też może powinna się leczyć xd - mogę się do ciebie przytulić? - spojrzała na niego z miną zbitego psa. bardziej spodziewała się tego, że nie będzie chciał, ale zawsze mogła spróbować.

"dziewczyna nie ściana, można przesunąć" przy morgan nabiera nowego znaczenia.
westchnął ciężko. chciał jej pomóc, ale nie wiedział jak. na siłę nie wsadzi jej na odwyk, nawet nie miał takich możliwości. musiała sama zdecydować się na ten krok. jedyne, co mógł w tej chwili zrobić, to po prostu ją przytulić, więc nie odpowiedział na jej pytanie i ją objął. jemu też było smutno teraz. z całego mnóstwa powodów.

skoro stała jej na przeszkodzie, to musiała sobie z tą ścianą jakoś poradzić.
sama nie wiedziała co się dzieje z jej życiem. miała ochotę iść się napić i jak zwykle uciec od świata rzeczywistego i odłożyć swoje problemy na potem. to zawsze działało. wtuliła się w niego i znowu podciągnęła nosem. - przepraszam cię - wymamrotała.

morgan najlepiej umie sobie ze ścianą poradzić xd
była trzeźwa od dwóch dni! nie może tego psuć i iść się napić, co skończy się na tym, że się napierdoli, naćpa i wyląduje nie wiadomo gdzie, nie wiadomo u kogo.
- to ja cię przepraszam, że nie potrafię ci pomóc. - wymruczał. będzie musiał się mamy spytać jak sobie poradzić z uzależnieniem morgan.

ma już doświadczenie xd
dlatego powinien ją do siebie zabrać i tak jej pomóc! był na razie jedyną osobą dla której chciałaby się zmienić, więc mógł to wykorzystać, skoro naprawdę chciał ją uratować. byłby jej bohaterem, aww. - to nie twoja wina - wymruczała. - brakuje mi ciebie, jude - wtuliła się w niego mocniej.

sugerujesz, że powinni wyjechać do paryża? jude bohaterem! tego jeszcze nie było. morgan jest już na dobrej drodze, skoro właśnie dla niego, jego jednego, albo wręcz dzięki niemu, chce się zmienić. podczas ich pierwszego spotkania na pewno nie pomyślałaby, że tak to się skończy.
- mi ciebie też. - mruknął jej we włosy. wypowiedział na głos coś, do czego sam nie chciał się przyznać ;x

może nie koniecznie do paryża, ale na pewno by się zgodziła. polubiła franka i te jego głupie żarty xd może to jest właśnie jego przeznaczenie i jego cel. musi być jej bohaterem i ją uratować, a potem będą żyli długo i szczęśliwie. - nie chcę już, żebyś mnie unikał - aww, w końcu się przyznał!

kto by nie polubił franka i jego głupich żartów! teraz w ogóle będzie wychodził serial z holbrookiem, w którym będzie miał tego wąsa okropnego. pewnie tak teraz frank wygląda... zdziadział. xd
- wcale cię nie unikam. - zaprzeczył od razu. zawsze jak go zagadywała, uprzejmie odpowiadał.

oboże jaki serial xd wąsy są okropne ;x
- wiesz o co mi chodzi - westchnęła. musiał się czepiać szczegółów! jak zwykle. odsunęła się od niego trochę, żeby na niego spojrzeć. - wcale mi nie jest bez ciebie lepiej - pogładziła go po klacie.

narcos. nawet nie wiem o czym to jest, tylko widziałam wąsy holbrooka na pierwszym planie na zdjęciach promocyjnych xd
przestąpił z nogi na nogę. nie wiedział co powiedzieć nawet. odjęło mu mowę. nie po to siedział przykuty do kaloryfera w pokoju jeremy'ego, żeby morgan mu teraz z takimi akcjami wyskakiwała. gdzie był jeremy kiedy był potrzebny?! powtarzam to już drugi raz w ciągu tej gry. coś musi być na rzeczy.

też muszę sobie zobaczyć xd
jeremy najwyraźniej wierzył w ich prawdziwą miłość, skoro teraz nie wyrósł im znikąd i go nie uratował. - naprawdę - powtórzyła, ale zaraz się odsunęła od niego bardziej. - nie powiesz nic? - zmierzyła go wzrokiem skoro tak nagle zamilkł.

miłego xd
jeremy ich pewnie obserwował ukryty gdzieś. stał pod ścianą i udawał mural.
- nie wiem co... - powiedział cicho. poczuł się zagubiony, a nikt nie prowadził go za rączkę i nie nakierowywał.

pewnie tak było. - no dobrze - westchnęła i zmusiła się na lekki uśmiech. - pójdę już - dała mu buziaka w policzek i uciekła do siebie, bo za dużo zwierzeń jak na jeden dzień.

- cześć. - trochę go wmurowało, więc dopiero po chwili się ocknął i wrócił do akademika. ale z tego wszystkiego zapomniał walizki i w połowie drogi musiał się wracać, a tam się okazało, że ludzie myśleli, że ktoś podrzucił bombę i teren był otoczony. typowy dzień...

przechodził tędy, bo wracał do domu. palił papierosa i myślał o tym, co będzie musiał robić jutro.