przed wejściem

odbywało się tu jakieś ważne wydarzenie, na które aloise znowu zabrał astrid. wszystko szło doskonale, dopóki ktoś nie wytknął dziewczyny palcem i nie zaczął rzucać komentarzy, że to ta bankrutka od bachmanna. zaraz zaczęły się ostre docinki ze wszystkich stron sali, że nie powinno jej tu być, bo jest taka i owaka, czego astrid nie wytrzymała i wybiegła w swojej pięknej sukience na dwór, gdzie po prostu się rozpłakała jak głupia.

alojzy bawił się dość dobrze nawet, jak na fakt, że znów wziął astrid. cóż, nie miał wyjścia! po za tym w sumie trochę zmienił do niej stosunek. kiedy wybiegła poleciał za nią rzucając po drodze jakieś dość chamskie komentarze do każdego, kto krzywo spojrzał. - hej gdzie uciekasz? - zapytał stając od niej w pewnej odległości jakby chciała mu przypadkiem przywalić bo to nigdy nie wiadomo.

astrid też zaczynała jakoś się przekonywać do aloise'go, który często zabierał ją na różne wydarzenia i zakupy, chociaż właściwie już wcale nie musiał. naprawdę poczuła, że może powrócić do elity i była coraz bardziej szczęśliwa, przynajmniej do dzisiejszego wieczoru, gdy jej bańka mydlana pękła, a ona doznała bolesnego upadku na tyłek.
- nie słyszałeś? nie mam prawa być tam w środku. - wskazała na drzwi trzęsącą się ręką. łzy leciały jej niekontrolowanie.

łał. to wielki krok jakby na to nie spojrzeć bo mieli wielkie problemy z dogadywaniem się a tu proszę! suprajsik.
- zwariowałaś...? - zapytał.- od kiedy to przejmujesz się opiniami jakiś gówniarzy, co? - bo to na pewno były jakieś bogate szczyle, które się tu promowały. żaden szanujący się człowiek by czegoś takiego nie powiedział. pewnie tym bardziej wkurzyli alojzego, który już planował co zrobić, żeby im dokopać.

może dogadywali się, bo astrid znowu udawała, że jest w elicie, więc było jak dawniej? w końcu aloise lubił ją dopóki była w elicie. oboje żyli teraz w tej bańce mydlanej najwyraźniej.
- od kiedy słyszę to samo w kółko i w kółko od roku! - odgarnęła włosy wpadające jej do oczu. przez łzy zaczynał jej się rozmazywać makijaż i już nie wyglądała szczególnie reprezentatywnie. - myślałam, że wreszcie coś zaczyna się zmieniać. że mogę wrócić do elity. ale nadal słyszę w kółko i w kółko to samo. na zawsze zostanę zniesławioną bankrutką! - wyrzuciła z siebie i opadła na schodek przed wejściem.

nie przeczę. a może alojzy dostrzegł, że fajna z niej dziewczyna..... to również całkiem prawdopodobne. no i że ma w głowie coś więcej niż imprezy i ciuchy, a to nie bez znaczenia dla niego mimo wszystko. chociaż można by było pomyśleć inaczej.
- to zrób z tego swój atut.... - wywrócił oczami. - jesteś zdolna, na pewno coś wymyślisz. grzechy twojego ojca nie są twoimi grzechami, zapamiętaj. - poradził jej bo najwyraźniej była trochę zagubiona w tym wszystkim. a on był dobrym kumplem.

nawet ja nie widzę w astrid niczego więcej niż dziewczyny lubiącej pieniądze i ciuchy, więc alojzy naprawdę musiał w niej coś dostrzec!
- jak mam zrobić z tego swój atut, skoro nikt mnie nigdzie nie wpuści, bo od razu jestem utożsamiana z nim? wszyscy mnie lubili dopóki miałam pieniądze, a teraz nie mogę nawet znajdować się z nimi w jednym pomieszczeniu... - próbowała odpalić fajkę, ale ręce jej się trzęsły - powinieneś to wiedzieć najlepiej, w końcu jesteś taki jak oni. - dodała ze zmarszczonym czołem.

alojzy najwyraźniej patrzy głębiej. czy jakoś tak.
- no ja ci wszystkiego na talerzu nie podam.... - wywrócił oczami bo ona to od razu by chciała, żeby jej wszystko powiedział, niech się nad tym trochę zastanowi sama. on wszystkiego za nią nie może robić. nie może za nią myśleć. podszedł bliżej, wziął od niej zapalniczkę i odpalił jej tego papierosa skoro tak desperacko chciała zapalić. - skoro tak uważasz. - wzruszył obojętnie ramionami. - ale takim zachowaniem tylko ich podkręcasz. - dodał, bo trochę wiedział jak to działa.

kto by pomyślał, że to on ze wszystkich ludzi jest tak głęboki xd
była przyzwyczajona do dostawania wszystkiego na talerzu, więc właściwie by chciała, żeby alojzy jej wszystko podetknął pod nos. cóż, najwyraźniej nie można było mieć wszystkiego, więc starała się, bardzo się starała... ale różnie wychodziło.
- jakim zachowaniem? wytrzymywałam to cały rok! teraz jestem wśród nich w sukience, wyglądam i zachowuję się jak każdy inny członek elity, ale oni i tak widzą we mnie bankrutkę. nie wiem co mam zrobić, żeby tak nie uważali! myślałam, że już przestaną... - ręce jej opadły. jedną przetarła rozmazany makijaż pod oczami, a drugą paliła papierosa.

co nie! niezłe zaskoczenie, a jednak. ma w sobie coś więcej niż kasę, tytuł i świetny wygląd.
alojzy nie był taki głupi, żeby to zrobić, szczególnie, że astrid całkiem dobrze myślała sama. nie potrzebowała go do tego za bardzo.
- ale oni tego nigdy nie zapomną. a ty to powinnaś doskonale wiedzieć, nie jesteś wśród nich po raz pierwszy. - wytknął jej. - gówniarze chcą komuś dowalić, a ty jesteś super celem. - wzruszył ramionami bo co innego mógł jej powiedzieć.

wowow, czyli w alojzego też trzeba spojrzeć głębiej. oboje na pierwszy rzut oka wyglądają na pustych, a potem okazuje się, że skrywają w sobie znacznie więcej. awww.
- po co w ogóle mnie pocieszasz? przecież ty uważasz tak samo jak oni. - spojrzała mu w oczy. jeszcze do niedawna to aloise był pierwszy, żeby się z niej naśmiewać i wyrzucać ją z imprez. - poza tym ty możesz wracać do środka, póki jeszcze nikt cię tu ze mną nie zobaczył. - zamachała głową w stronę wejścia.

zdecydowanie. ma chłopak dużo do zaoferowania. jak chce.
- bo jestem tym dobrym gościem? - westchnął bo astrid najwyraźniej nic nie rozumiała. starał się jak tylko mógł, a ona jeszcze mu robiła wyrzuty jakieś. to nie ładnie! - po za tym skąd wiesz co teraz myślę.. nie siedzisz w mojej głowie. - dodał, bo trochę było mu głupio, że tak myśli o nim chociaż on był dla niej taki miły ostatnio! - jakbym chciał tam zostać to bym nie stamtąd nie wychodził. - wywrócił oczami.

może tylko oni w sobie nawzajem to widzą i nikt więcej. wiesz jak to się nazywa? miłość. hehehehehe.
- wiem co myślisz, bo bardzo chętnie wypowiadałeś to na głos. - przypomniała mu te czasy, w których był skończonym chamem. rzeczywiście w ostatnich tygodniach stał się niespodziewanie milszym gościem, ale i tak nadal myślała, że uważa ją za głupią idiotkę. na przykład specjalnie zabiera ją na te wydarzenia, żeby dać wszystkim powody do śmiechu. takie jej teraz rzeczy przychodziły do głowy! - rób jak chcesz. to i tak nasze ostatnie wspólne wyjście, już nie będę cię więcej męczyć, jesteś wolny. - zgasiła resztkę papierosa o schodek.

hehe nie da się ukryć. to musi być to.
- może i nie byłem dla ciebie najmilszym człowiekiem, ale to się chyba zmieniło nie uważasz? - uniósł brew. - a to chyba coś znaczy... może poszedłem po rozum do głowy wbrew twoim wszystkim osądom. - zacisnął usta. trochę mu to ubliżało, że pomimo tego wszystkiego tak strasznie go nie lubiła i dalej uważała go za skończonego drania. - jak chcesz, do niczego cię nie zmuszę. - westchnął.

szkoda, że widzą tak głęboko, a tego jednego nie widzą...
- wiem, że się zmieniłeś. - powiedziała powoli i spojrzała prosto na niego. - ja chyba też się zmieniłam... cały świat się zmienił. - przeczesała palcami włosy. wcale nie było tak, że nadal go strasznie nie lubiła. wręcz przeciwnie, w ostatnim czasie nawet lubiła przebywać w jego towarzystwie, ale musiała zachowywać pozory, w końcu tak bardzo się nie znosili. poza tym myślała, że to on jej nie lubi. - do tej pory to ja cię zmuszałam do wszystkiego. - przypomniała mu.

- no widzisz. to już coś. - powiedział lekko się uśmiechając nawet do niej. - no trochę. - przyznał. - z drugiej strony świat się cały czas zmienia. - dodał - może po prostu wcześniej tego nie dostrzegałaś. - wzruszył ramionami. no i go lubiła a udawała, że go nie lubi. i jak tu zrozumieć kobiety! on nic nie ogarniał... - a ja cię zmuszać nie będę. nie chcesz się ze mną widywać to.... no trudno. chociaż wydawało mi się, że całkiem nieźle się bawiliśmy razem. - uniósł kącik ust.

- świat szczególnie się zmienia, jeśli w jednej chwili zostajesz wyrzucony z niego i wrzucony w zupełnie inny. i nie możesz się odnaleźć i nie wiesz już gdzie należysz i kończy się na tym, że nie należysz nigdzie. - bawiła się zapalniczką, przynajmniej ręce przestały jej się trząść i łzy lecieć. pozostała jednak w filozoficznym nastroju. - wiesz przecież, że nie chodzi o ciebie... - westchnęła i znowu spojrzała na niego. - ja też... zaskakująco dobrze się z tobą bawiłam. - przyznała. i nawet nie miała na myśli tylko tego, że kupował jej sukienki.

- to na pewno. powiem ci coś szczerze teraz.... bez żartów. podziwiam cię za to co jak się odnalazłaś w tej sytuacji. - powiedział poważnie. on by się pewnie zgubił. pogubił. i na pewno nie byłoby mu łatwo. a chyba nawet gorzej niż ona by sobie radził. na pewno nie chciałby pracować.... zdychałby z głodu na ulicy. - naprawdę? cóż za zaszczyt usłyszeć to z ust panienki. - zaśmiał się i ukłonił lekko nawet

- serio? przecież kompletnie sobie nie radzę. - rozłożyła ręce. może radziła sobie lepiej niż sama myślała. dała radę pozostać w mieście, przeżyć rok zaczepek, kontynuować studia, znaleźć pracę. cały czas czuła się pogubiona i marzyła o powrocie do elity, a tu znowu alojzy zobaczył w niej coś więcej niż sama widziała. zaśmiała się delikatnie na jego książęce maniery. to był jej pierwszy uśmiech od załamania na sali! - panicz też miał w tym trochę swojej zasługi. - przyznała z tym lekkim uśmiechem.

- tak ci się wydaje. - powiedział. - ciągle tu jesteś, to coś znaczy. - wytłumaczył bo mogłaby nie zrozumieć jego niedopowiedzeń. ona chciała wracać, a wyglądało na to, że elita to najgorsze z najgorszych miejsc... - naprawdę? a to panienka mi chyba za bardzo schlebia. co ja, skromny książę mogłem zrobić. - uniosł kacik ust.

- na schodkach przed hotelem, w dodatku z rozmazanym makijażem... właśnie! o jezu! jak ja wyglądam! - przestraszyła się i chwyciła za policzki, bo kiedy już przestała się mazać, uświadomiła sobie, że wygląda jak kupka nieszczęścia zamiast być idealną jak zawsze. - zrobiłeś wiele rzeczy, których nikt inny by nie zrobił. - podsumowała ich pokręconą relację.

zaśmiał się kiedy zaczęła panikować przez swój wygląd. - oj wariacie, wariacie. - powiedział rozbawiony. - skoro już tam nie wracamy to co powiesz na drinka u mnie? w moich skromnych progach nie musisz wyglądać idealnie. - uniósł kącik ust.

- jesteś pewien, że nie chcesz tam wrócić? - spojrzała na niego. gdyby była na jego miejscu, już wracałaby do środka w podskokach albo w ogóle by stamtąd nie wychodziła. - i tak muszę się poprawić! - może on nie potrzebował jej wyglądającej idealnie, ale ona sama dla siebie musiała, dlatego zaczęła szperać w torebce w poszukiwaniu lusterka.

- było jeszcze nudniej niż zazwyczaj, więc tak, jestem tego pewien. - pokiwał głową. roześmiał się trochę zrezygnowany. - jak zawsze idealna....... - westchnął. nigdy nie zrozumie tej potrzeby makijażu u kobiet, ale cóż. taki pusty mózg miał. - no to chodź już, poprawisz się w samochodzie. - mruknął i zaraz wsiedli do samochodu i pojechali do niego. nie wiem czy chcesz tam zaczynać czy po prostu tam popili...