Lexie & Camille

First topic message reminder :

na pewno duże i piętrowe.
na dole: salon, gabinet, toaleta, taras, kuchnia.
na górze: sypialnia Lexie, sypialnia Camille, sypialnia gościnna, 2 łazienki, garderoba.

Oparła kubek teraz o swoje uda i jeździła palcem wskazującym po jego brzegu.
- Nie, wiecznie jej nie ma w domu - westchnęła. Oparła się jakoś wygodniej na tej kanapie i teraz miziała bok Charliego palcami.

Zaśmiał się. - młoda jest, korzysta. - stwierdził i objął ją ramieniem. Pocałował jeszcze w skroń. -wiesz? Bardzo mi na Tobie zależy. - powiedział tak cicho, ale patrząc prost na nia.

- Trochę tęsknię za tymi czasami - zaśmiała się. Przytuliła się do niego. A potem uśmiechnęła czule. Położyła dłoń na jego policzku i pogładziła delikatnie.
- Mi na tobie też Charles. Jak nigdy na nikim innym - szepnęła.

-no przecież też jestesmy młodzi! - zaprotestował i zaśmiał się. - chętnie poznam tę imprezowiczkę. - uśmiechnął się trochę łobuzersko i musnął jej policzek. -dobrze, że się pojawiłaś.

- No jesteeśmy, ale z nami już jest troszkę inaczej - zaśmiała się znów. Wtuliła się w jego bok i uśmiechała się cały czas.
- Przecież znasz mnie całe życie - powiedziała z rozbawieniem, troszkę się z nim drocząc.

-Znam, ale z przerwą! - pokręcił głową. Przytulił ją do siebie i pocałował w czubek głowy. -co robimy w weekend prócz tej kolacji? Pojedźmy gdzieś.

- Kto wie, co by z nami było, gdyby nie ta przerwa - uśmiechnęła się. Może nie byliby razem, a może byliby już dłuuugo!
- Możemy jechać. Gdzie? - zapytała, bawiąc się pustym kubkiem.

Pewnie by się tylko przyjaźnili! No bo tak caałe życie.
-właśnie nie wiem.. - zaczął bawić się palcami jej dłoni. -gdzieś gdzie jest ciepło, jest słońce..

Ahah, no wieeesz, podobno najtrwalsza miłość rodzi się z przyjaźni xddd.
- Włochy? - zaproponowała z rozbawieniem. Skoro już się tak rozbijali po świecie, to czemu nie! A ona tak tęskniła za Mediolanem.

OJA to co to będzie!
Pokiwał głową i przełknął łyk herbaty - Swietnie! po pracy w piątek lecimy, poszukam odpowiedniego połączenia - powiedział od razy i z radości
Ją uuuucaałował.

Spojrzała na niego ze zdziwieniem, bo ona tylko zażartowała, a on wszystko już zaczął planować.
- Naprawdę chcesz? - zapytała z uśmiechem. Bo ona bardzo chciała!

Bo on lubi takie akcje bardzo!
-no pewnie, ze chcę! Bardzo! - uśmiechnął się szeroooko- i będziemy leżeli na plaży i pływali i zwiedzali! -już się nastawił!

Zaśmiała się lekko. A potem położyła dłoń na jego policzku i pocałowała go.
- Będziemy. Trzeba zabukować bilety jak najszybciej - powiedziała. Oczy jej się pewnie świeciły!

-zabukuję jak tylko wrócę do domu. a jak nie będzie.. to pojadę na lotnisku, te panie tam.. mam na nie sposoby- zaśmiał się łobuzersko, pewnie te z dnia na dzień do Paryza też tak załatwił!

Charlie jechał bardzo wolno, bo wiózł w aucie swoją kobietę i to w ciąży! I cały czas się szczerzył, przez to jeszcze nie zauważył jej reakcji. Pewnie był dobry z biologii w liceum, wiec powiedział jej, że ich dziecku właśnie tworzy się serduszko, które już działa! i że zaraz będzie miało maluśkie rączki i nózki!

Lexie uśmiechnęła się nawet, kiedy mówił o tym serduszku i w ogóle. Ale cały czas była strasznie roztrzęsiona. Zauważył jej reakcję pewnie wtedy, kiedy musiał otworzyć drzwi, bo ona nie potrafiła trafić kluczem do zamka. W środku wyjęła z torebki paczkę papierosów, ale przypomniała sobie, że jest w ciąży i wyrzuciła ją do kosza. Wstawiła wodę i wrzuciła do kubka torebkę melisy.

Spojrzał z niepokojem na te papierosy. Troszkę westchnął i z wewnętrznej kieszeni marynarki wziął swoją paczkę i też wyrzucił, bez słowa. Poszedł za nią do kuchni i ujął obie jej dłonie. -Lexie? Wiem, że się boisz.. ja też się boję, cholernie, wiesz? Nie wiem jak to jest.. nie wiem jak sobie poradzimy. Nie mam pojęcia, ale wiesz co wiem? Że Cię kocham. Strasznie kocham. I to dziecko juz też. - pewnie woda się już zagotowała, ale on nadal jej nie puszczał, tylko patrzył w jej przestraszone oczy.

Kiedy chwycił jej dłonie, nie wytrzymała. Po jej policzkach popłynęły łzy. Słuchała jego słów płacząc coraz bardziej. A mimo to uspokajała się. Bo wiedziała, że jest w tym razem z nim, że jej nie zostawi samej! Na dodatek tak się cieszył, że będzie tatą. Wtuliła się w niego, cały czas płacząc i teraz mocząc mu koszulę.
- Kocham Cię. Kocham, kocham - szeptała w jego szyję.

Też pociągnął nosem! Nigdy jej takiej nie widział, wzruszyło go to naprawdę. Przytulił ją do siebie mocno, schował w ramionach, jakby jeszcze tym chciał jej pokazać, że nie jest sama i nie będzie. Całował jej włosy. - ja Ciebie też, kocham najbardziej.. - wyszeptał w jej włosy i głaskał jej plecy, ramiona. - będzie dobrze, zobaczysz.

Tuliła się do niego, powoli się uspokajając. Stali tak dosyć długo, nawet po tym, jak przestała płakać. Po prostu stali i przytulali się. Lexie wciąż troszeczkę drżała. Nie potrafiła sobie tego wszystkiego wyobrazić. Ich życie zmieni się diametralnie. Na dodatek byli ze sobą tak krótko, a teraz miało się pojawić dziecko. Uniosła głowę i wytarła policzki, po czym pocałowałą go delikatnie w kącik ust.
- Obiecujesz? - zapytała szeptem. Wyglądała teraz jak mała, wystraszona dziewczynka.

No tak, parę dni temu wyznali sobie miłość, a teraz będą mieli dziecko. To nie będzie łatwe dla nikogo. -obiecuję - powiedział całkowicie pewnym tego tonem i musnął jej troszkę mokry policzek. -idź do salonu, zrobię ci tej herbaty, może coś zjesz? -zapytał z takim nieco zagubieniem!

Uśmiechnęła się słąbo i pokręciła przecząco głową.
- Nie, tylko herbaty - powiedziała nieco zachrypniętym głosem. Odetchnęła głęboko i przeczesała włosy palcami.
- Wezmę prysznic - dodała jeszcze i poszła na górę. Wróciła ubrana w jego koszulkę i leginsy. Włosy miała wilgotne. Usiadła na kanapie w salonie i położyła dłoń na swoim brzuchu. Nadal nie potrafiłą w to uwierzyć.

Gdy wszedł do salonu z kubkami w dłoniach, widział ją taką, jeszcze z dłonią na brzuchu to uśmiechnął się taki zauroczony nią jakby na nowo. Usiadł obok, położył kubki na stole. -jesteś piękna - powiedział jej do uszka i tam właśnie pocalował.

Uniosła wzrok, gdy wszedł do pokoju. Uśmiechnęła się delikatnie. A potem wtuliła się w niego. Strasznie się kleiła w ogóle! Bardzo potrzebowała Charliego w tym momencie. Nadal była przestraszona, ale zaczynały się w niej tlić iskierki radości.
- Musimy wymyślić imię - mruknęła.

Obejmował ją czule, też jej potrzebował. To, że się cieszył, nie znaczy, ze się nie bał. Bał bardzo. Ma dopiero 21 lat, dopiero zaczyna wierzyć, że moze mu się z nią udać, a tutaj takie coś. -imię?- zmarszczył brwi -tak szybko?