sala 13

First topic message reminder :

frank leżał w śpiączce od jakiś dziesięciu dni i nie było wiadomo, czy w ogóle się obudzi. ;x

-nie ma za co..- westchnął cicho nadal stojąc przy drzwiach. - leż spokojnie.. nie wiesz ile będziesz mogła tutaj zostać - uśmiechnął się krzywo z myślą o oliverze. Nie ruszał się z miejsca. -podpisałem te papiery, wiec spokojnie.

Westchnęła cicho, ściskając misia w dłoni. Wyglądała teraz strasznie nieporadnie. Jak nie Lexie. Bo przecież Lexie była silną kobietą, któa dawałą sobie radę ze wszystkim. A teraz była jak mała dziewczynka.
- Możemy porozmawiać? Proszę... - powiedziała patrząc na niego niemalże błagalnie.

Stał chwilę i milczał, opierając się plecami o drzwi. - myślisz, że mamy jeszcze o czym rozmawiać? Twój.. ktoś powiedział mi wystarczająco wiele i dość jasno. Szkoda, że nie kazał mi zmieniać kraju zamieszkania! - jęknął tylko i spuscił wzrok. - o co chodzi?

Spojrzała na drzwi, a raczej za nie, gdzie jakiś młody chłopak krzątał się po korytarzu, zerkając na nich co chwilę. I znów westchnęła. Oliver oczywiście tak się o nią martwił, że przydzielił jej ochronę.
- Mógłbyś zamknąć drzwi? I podejść bliżej? To nie będzie przyjemna historia - powiedziała cicho, patrząc na misia.

Zamknął posłusznie drzwi i podszedł do łóżka. Usiadł na krzesełku i też spojrzał na misia i na nią. Wyglądała ślicznie, nawet teraz. Przesunął dłonią po jej policzku, a potem ujął delikatnie jej dłon. - wiec mów.

Przymknęła oczy, czując jego dotyk. Sama nie wiedziała, co się z nią działo. Trochę ją to niepokoiło. Spojrzała na niego wyblakłymi aktualnie, orzechowymi oczyma.
- Pamiętasz... Kiedy ostatni raz widzieliśmy się w dzieciństwie? Miałam wtedy chyba 12 lat. Przyjechaliśmy do was na jakiś bankiet, a ja przez cały wieczór uciekałam przed moim tatą. W końcu zabrałeś mnie w ten twój zakątek ogrodu i tam przesiedzieliśmy cały czas, aż twoi rodzice nas znaleźli. Nie chciałam ci wtedy powiedzieć, czemu tak nagle zaczęłam bać się taty - mówiła, nie patrząc na niego, tylko na ich dłonie. Na chwilę przerwała i odetchnęła głęboko.
- Wtedy po raz pierwszy dowiedziałam się czym tak naprawdę zajmuje się mój ojciec. I znienawidziłam go - dodała cicho. Odwróciła wzrok w stronę okna. Miała nadzieję, że w jej sali nie ma żadnego podsłuchu, albo czegoś takiego, bo zginęłaby zaraz po wyjściu ze szpitala.
- Charles, ojciec jest szefem włoskiej mafii - powiedziała nieco drżącym głosem. Nie patrzyła na niego, bała się jego reakcji.
- Wciągnął mnie w to, całą moją rodzinę. Nie mogę się z tego wyrwać, bo inaczej... Skończyłabym marnie. On nie ma skrupułów - szepnęła. I zamilkła znów, wpatrując się w okno.

Pamiętał bardzo dobrze tamtą sytuację. Pamietał też, jak bardzo za Nią tęsknił. Chociaż miał tylko 9 lat, strasznie mu wtedy zabrakło przyjaciółki. Pewnie zbladł słysząc to wszystko. Bo owszem, domyślał się, ale.. siedzi teraz w szpitalu z członkiem mafii! Trzyma za rękę no cóż, morderczynię. Nie wiedział co zrobić, co powiedzieć. Grałem w ogóle kiedyś w ' Mafie' fajowo, wszystkie misje rozwaliłem. To tak baj de łej xD! No, okej, czarli miał cichy zawał, nie ruszał się w ogóle, tylko zbladł! No z zawałem taki żart.

Spojrzała na niego dopiero po chwili. Widząc jego bladość i nieobecny wzrok, wysunęła dłoń z jego dłoni. Zaczęła bawić się swoimi palcami.
- Teraz ojciec wysłał mnie tutaj. Żebym pomagała Oliverowi. To mój przyjaciel. Wiem, ze wyglądało to wczoraj inaczej, ale on bardzo się o mnie troszczy. Ma podobne wspomnienia do moich. Tylko jego ojciec wtajemniczył całkiem niedawno i przekazał mu cały... interes - dodała cicho. Zamknęła oczy i ukryła twarz w dłoniach. Nienawidziła swojego ojca za to, że ją w to wciągnął. Nienawidziła siebie za to, co robi.

Gdy tylko zabrała tę dłoń, oń gwałtownie wstał. Podszedł do okna, wysłuchał jej. - Chyba muszę już iść - powiedział takim pustym głosem. Był zrozpaczony! Jakby kolejny już raz tracił Lexie, tracił przyjaciółkę. To go bolało. - wiesz.. zdrowiej. Szybko. Wszystko - mówił coś, sam nie wiedział co. Był zagubiony! I szybko ruszył ku drzwiom.

Nie patrzył na nią, ale ona patrzyła na niego chyba już z rozpaczą. Nie chciała go stracić. Ale wiedziała, jak to wszystko zabrzmiało. Ufała, że nikomu o tym nie powie.
- Charlie... Przepraszam - powiedziała jeszcze, ale on już wyszedł. Opadła na poduszki zaciskając mocno oczy.