cmentarz wagańkowski

a on znów ją zestresował! w ogóle sory ale nie ogarniam trochę i dlatego tak zamulam. - słucham? - zapytała mimo wszystko z uśmiechem bo jednak coś czuła że to znów będzie coś nie tak strasznego więc nie denerwowała się aż tak bardzo jakby mogła!

- cieszę się, że jesteśmy przyjaciółmi - uśmiechnął się po prostu, bo stchórzył! i odprowadził ją do pokoju, chyba, że jeszcze gdzieś szła i przypomniał jej o tym telefonie do szpitala.

- też się cieszę. - powiedziała z uśmiechem i nawet musnęła jego policzek! poszła do pokoju i myślała o tym oczywiście zadzwoniła a potem mu wszystko powiedziała czego się dowiedziała.