Staw

percy był zbyt przejęty całą sytuacją z dragami, żeby teraz przejmować się tym, że udaje mu się rozmawiać z jakąś piękną nieznajomą, bo w innym przypadku pewnie już dawno poplątałyby mu się słowa i sam chętnie wskoczyłby do stawu, żeby zniknąć na zawsze. zamiast tego odwalał inne żenujące rzeczy, więc i tak to się jakoś równoważyło.
- wygląda na to, że dla nas obojga to ostatni dzień na ziemi. - westchnął i nawet nie miał siły się teraz ruszyć. - jestem percy. - dodał głupio, bo poznanie imienia towarzyszki niedoli wydawało mu się teraz najbardziej sensowną rzeczą zrobienia, skoro wszystko inne zawiodło.

Hannah zastanawiała się skąd tacy faceci biorą się na świecie, żeby był do tego brzydki, to by zrozumiała, ale nie, ten był całkiem przystojnym kolesiem tylko.. bardzo zabawnym -Hannah, miło cię poznać, mimo wszystko - uśmiechnęła się do niego i podeszła znów bliżej przyglądając się jego twarzy - mam nadzieję, że jednak nikt cię nie zabije a może i u mnie nikogo nie będzie i uda mi się przemknąć do pokoju. A jak przeżyjesz, to musisz mi się jakoś odwdzięczyć za ta kąpiel w stawie - uśmiechnęła się do niego nieco zadziornie.

percy tu przeżywa najgorszy dzień swojego życia, a ona stwierdza, że jest zabawny! no ładnie.
- no tak, zazwyczaj robię lepsze pierwsze wrażenie na dziewczynach. - oznajmił, udając super pewnego siebie, ale musiał przy tym wyglądać już zupełnie przekomicznie, bo jednak miał wymalowane na twarzy, że jest frajerem roku. - jasne, że tak! - zareagował od razu. - cokolwiek chcesz. nie sądzę, bym miał dostęp do jakiś narkotyków... - zaczął, bo pewnie myślał, że jego klienci myślą tylko o jednym. a poza tym nie przyszłoby mu do głowy, że to jest ten moment, w którym zaprasza się dziewczynę na kawę. nigdy z żadną nie doszedł do tego momentu.

Hannah zaśmiała się radośnie bo już nie wytrzymała, Percy był tak przekomicznie kochany! - możesz mi przynieść mandarynki i zrobić herbatę! - powiedziała gdy już opanowała śmiech i wyciągnęła z torby, którą na szczecie zostawiła na brzegu nim wpadła do wody notesik, z którego wyrwała karteczkę gdzie zapisała mu adres i swój numer telefonu - masz - wcisnęła mu papierek do ręki - chociaż nie wiem czy powinnam zapraszać dilerów do domu - wyszczerzyła do niego zęby, kichnęła jeszcze ze dwa razy - mam nadzieję, że nie zginiesz i wpadniesz - wspięła się na palce i musnęła wargami jego policzek, ot tak na do widzenia. I ruszyła w stronę mieszkania siostry, żeby w końcu się trochę ogrzać. Ja na razie wychodzę, wiec to chyba dobry moment, żeby zakończyć, no i hanka czeka na odwiedziny xD

a on z wrażenia nic nie powiedział, tylko raczej wpadł do wody znowu, bo całkowicie stracił kontrolę nad sytuacją! pewnie zabrała jego kurtkę, więc i tak będzie musiał się do niej zgłosić, hihi. chyba że umrze. xd

sybil wyciągnęła arsena nad staw. nudziło jej się trochę w domu, a że za wielu przyjaciół nie miała, to musiała się trzymać ze swoim rodzeństwem. po drodze złapała sobie jakiegoś bezdomnego kota i chodziła z nim cały czas na rękach. miała lepsze podejście do zwierząt niż do ludzi. szkoda tylko, że kotek i tak sobie za długo nie pożyje. zdjęła swoje buty i chodziła przy brzegu stawu. było dzisiaj trochę cieplej, ale woda i tak była lodowata, czym sybil za bardzo się jednak nie przejęła.

oni to chyba muszą być najlepszymi przyjaciółmi, skoro oboje są tak zapatrzeni w ojca! i pewnie w szkole tylko się ze sobą trzymają i z nikim innym raczej. tacy odizolowani.... arsene nie chciał iść nad staw bo wolał stać pod domem jakiejś dziewczyny, która mu się podobała i ją podglądać, no ale skoro mu kazała.... pewnie była bardziej agresywna od niego bo to trochę cipa coś mi się wydaje, więc się nie sprzeczał tylko z nią poszedł. - przeziębisz się. - mruknął i wziął od niej kotka. bo ten pewnie się bał wody! a arsene usiadł sobie gdzieś na brzegu pod jakimś drzewkiem.

na pewno! kochała matkę, ale jednak to ojciec był jej guru i całym światem. chciała być taka jak on, więc robiła wszystko, żeby tylko był z niej dumny.
sybil była chyba trochę bardziej towarzyska od arsena, ale jednak nikt i tak za bardzo jej nie lubił. albo ona nie dawała się lubić, bo ufała tylko jemu i ich siostrze. a jeśli już z kimś zdarzyło jej się porozmawiać, to tylko dlatego, że ojciec kazał jej znaleźć jakąś ofiarę.
- no i co z tego - wzruszyła ramionami. była młodsza od chłopaka, ale to ona nim rządziła. lubiła mu rozkazywać i pewnie też groziła mu często. nie miała oczywiście zamiaru robienia mu krzywdy, ale jakoś musiała się postarać, żeby robił co chciała. - chodź tu arsene, podaj mi tego kota - rozkazała mu, po czym wyciągnęła ręce w jego kierunku.

arsene też chciał być taki jak on ale był trochę mniej zdecydowany w tym wszystkim i chyba jeszcze nie odnalazł siebie w tym całym zabijaniu.... co nie znaczy, że nie sprawiało mu frajdy kiedy mógł wypatroszyć przypadkowego kotka czy inne zwierzątko. po prostu się uczył.
z pewnością bardziej towarzyska, bo arsene uciekał od wszystkich ludzi, oprócz rodziny. chociaż chyba ma już dwóch kumpli także szał! zmarszczył brwi i mruknął jakieś nic, żeby się na niego nie wkurzyła, bo nie lubił jej denerwować. przygryzł wargę ale posłusznie wstał i podał jej tego kotka. pewnie już czuł lekkie podniecenie i miał nadzieję, że sybil pokaże mu jak poprawnie torturować bo on nie umiał! musiał się wszystkiego uczyć i to mu szło trudniej niż jej! ona miała to we krwi a on cóż..... chyba jednak nie.

sybil za to w przeciwieństwie do brata szybko się uczyła i była bardzo kreatywna. czasami jej pomysły były mniej skuteczne, ale uczyła się metodą prób i błędów. uwielbiała męczyć i torturować wszystko co się rusza, więc trenowała jak tylko miała do tego okazję. czasami nawet na sobie, bo i to sprawiało jej przyjemność. fakt, że jej brat nie był w tym aż tak dobry sprawiał jej satysfakcje, bo przynajmniej i ona mogła go czegoś nauczyć.
- jak myślisz, jak jakie imię by do niego pasowało? - przechwyciła od niego zwierzę i przytuliła je do serca. głaskała go też delikatnie po głowie, mrucząc coś do niego spokojnie. wyglądała na prawdę na miłośniczkę zwierząt, a i kot wydawał się ją lubić.

jak były mniej skuteczne to chyba tym bardziej torturowała także nie sądze, żeby z tego powodu jakoś wybitnie się martwiła. z resztą..... arsene wtedy na pewno ją podziwiał i mówił jej jaka jest fajna i zdolna.... na pewno często ją chwalił. bo co mu innego pozostało, skoro sam był chodzącym nieszczęściem.
- nie wiem. każde będzie do niego pasowało. - powiedział, bo on nie lubił nazywać zwierząt, które miały być zaraz torturowane bo się za bardzo do nich przywiązywał. dlatego jednak wolał nie słyszeć jak sybil nazwie kotka. jeszcze chciałby, żeby go nie zabijała! kto wie co siedzi w jego małym łepku wypełnionym przemocą przez ojca i sybil.

sybil rzadko kiedy się czymś martwiła. przynajmniej na pewno nie swoimi porażkami, bo tylko sprawiały, ze stawała się coraz to lepsza w tym co robiła. pochwały arsena tylko ją zresztą nakręcały i dawały jeszcze więcej pomysłów. był trochę ciotowaty, ale jednak starszy od niej i cieszyło ją, że i jemu podoba się to co robi.
- fakt, typowy mruczek - wzruszyła ramionami, słysząc jak kot mruczy i się do niej łasi. nawet przez chwilę zastanawiała się czy by go jednak nie oszczędzić ale zaraz się rozmyśliła. - co ty na to, żeby zobaczyć czy umie pływać? - zapytała brata, po czym chwyciła kota za kark i uniosła go w górę.

to chyba dobrze, że jednak chwalił to co robiła, skoro dzięki temu czuła się lepiej, przecież w tym wszystkim właśnie o to chodziło! przynajmniej to ona zabijała a nie on..... chociaz kurcze ja nie wiem jak to z nim jest. czasami może wpadał w taki dzień, taki moment, że mógłby zabijać i wcale mu to nie przeszkadzało, rozpruwanie ofiary, odcinanie psu czy kotu łapek powolne wykrwawienie się..... wtedy go to cieszyło! ale czasami miał dni że było mu żal wszystkiego i nie chciał patrzec na to co wyrabia jego siostra, ale nie miał wyjścia, kiedy mu rozkazywała.
- sybil, koty potrafią pływać. - mruknął i pokręcił głową. - po prostu nie lubią wody. - mruknął bo skąd miał wiedziec, że tak właśnie chce go torturować, wodą...

a ona ogromnie się cieszyła na te dni, w których arsene jednak był taki jak reszta rodziny i decydował się na jakieś tortury. lubiła patrzeć jak ojciec zabija, więc i to co robił jej brat jej się podobało. ona najchętniej cały dzień taplałaby się w cudzej krwi, więc czekała tylko na moment, w którym ojciec pozwoli jej zdobyć coś na obiad. na razie niestety była trochę za krucha i słaba, żeby poradzić sobie sama z dorosłym człowiekiem.
- szkoda - powiedziała zawiedziona, przyglądając się zwierzakowi. - zobaczymy więc czy ten nie odstaje od reszty - stwierdziła jednak po chwili i zaczęła wchodzić głębiej. kot się trochę zaczął stresować, więc miauczał i wiercił się, ale ona się nie przejęła. włożyła go zamiast tego pod wodę, przytrzymując, żeby czasem nie wypłynął na powierzchnię.

arsene też się cieszył jak miał takie dni kiedy nie odstawał od rodziny za bardzo! liczył na to, że nie będzie zbyt często odstawał i że po prostu przyzwyczai się do tego wszystkiego i będzie taki fajny jak sybil. na pewno jej zazdrościł tego, że jest taka okrutna. może kiedyś pójda razem na polowanie, hehe.
patrzył jak sybil wchodzi głębiej do wody i już miał dodawać, że naprawdę się przeziębi, ale jednak zrezygnował bo i tak by go nie posłuchała.... więc stał z boku i przyglądał się jak topi kota. albo przynajmniej jak go torturuje wodą. marszczył przy tym brwi. - nie łatwiej byłoby mu po prostu rozpruć brzuch? z topienia nie ma żadnej frajdy. - mruknął. ale tak naprawdę nie chciał patrzeć jak biedny kot się męczy....

na pewno kiedyś udadzą się na takie rodzinne polowanie, żeby razem spędzić trochę czasu! sybil czasami było trochę przykro, że tatuś nie ma za bardzo dla nich czasu, ale jednak rozumiała, że jest burmistrzem i tak dalej.
rzeczywiście by się za bardzo nie przejęła uwagą brata, bo nie obchodziło ją czy się przeziębi czy nie. zresztą pewnie nie raz pływała w lodowatej wodzie, bo lubiła robić takie dziwne rzeczy. właśnie nie przepadała za bardzo za ciepłem. anglia była dla niej idealna, bo deszczowa i czasem strasznie ponura. tak jak ona.
sybil podtapianie kota też sprawiało frajdę, więc śmiała się i co chwilę podnosiła kota, żeby zaraz z powrotem go zanurzyć. - hmm - odwróciła się w kierunku arsena, kiedy ten się odezwał. ruszyła w jego stronę. - zrób to więc - odparła gdy już do niego dotarło, podając my wystraszonego zwierzaka.

arsene też na pewno żałował, że ojciec nie ma dla nich więcej czasu bo może wtedy byłby lepszym zabójcą i nie miałby takich dni w których żałował wszystkiego co zrobił i całego bólu, który zadał swoim ofiarom. kiedy do niego podeszła zmarszczył brwi i spojrzał na nią błagalnie. - sybil, nie dziś... - jęknął. nie chciał zabijać tego przestraszonego zwierzaczka, nie chciał nawet na niego patrzeć! był taki biedny, mokry, na pewno było mu zimno.... a ona chciała, żeby rozpruł mu brzuch i wywlókł wnętrzności. nieee..... nie nadawał się dzisiaj do tego.

sybil na szczęście nie miała takich problemów jak on i jeszcze nigdy w życiu nie żałowała tego co zrobiła. może to właśnie i nieobecność ojca sprawiała, że była taka dobra w zabijaniu. chciała, żeby ją chwalił i wiedział, że robi coś pożytecznego, kiedy on pracuje.
westchnęła tylko, kiedy arsene tak się na nią spojrzał i odmówił wykonania tego o co go prosiła. - kiedy więc? - zapytała, siadając sobie obok niego. ścisnęła kota mocniej, żeby czasami jej nie zwiał. - ostatnio ciągle masz złe dni, co się z tobą dzieje? - zapytała zmartwiona. wolała tego drugiego arsena, który nie przejmował się tym co czuje jakiś bezużyteczny kot.

w sumie to całkiem logiczne wytłumaczenie! a ojciec wtedy na pewno ją chwalił i arsenowi wtedy było przykro, że on jest taki bezużyteczny i nie umie tak dobrze zabijać i torturować jak ona, to przykre.
- nie wiem, sybil, okej? - mruknął i spojrzał w drugą stronę bo nie chciał na nią patrzeć. - nie czuję się na siłach, żeby torturować zmarznięte i przestraszone zwierze. - mruknął. - to nie zależy ode mnie! - dodał płaczliwym głosem. - nawet nie wiesz jak chciałbym być taki jak ty.... - dodał po chwili smutnym głosem. - chciałbym, żeby ojciec też mnie tak chwalił, żeby był ze mnie dumny.... ale jestem słaby. nie dorastam ci do pięt. - wymruczał i spuścił wzrok.

sybil też było przykro. może nie do końca o to, że była lepsza od niego, ale o to, że tak czasami odstawał od reszty. lubiła te chwile, w których razem znęcali się i zabijali. sprawiało to, że ich więź robiła się jeszcze mocniejsza.
- oh, arsene - powiedziała zawiedziona, bo myślała, że może jednak zmieni zdanie i zdecyduje się rozpruć kociakowi brzuch. - tęsknie za tobą. za tym prawdziwym tobą - położyła mu głowę na ramieniu. uważała, że ten łagodny chłopak, to nie jest prawdziwy arsene. widziała tego drugiego i ta wersja jej się podobała o wiele bardziej. miał potencjał i gdyby nie to to pewnie by go aż tak nie lubiła.
posiedzieli tak jeszcze w ciszy i zanim poszli do domu podcięła jeszcze kotu gardło i zostawiła tak, żeby się wykrwawił.

przyszedł tu ze swoją suką i korzystając z tego, że nikt nie patrzył i nikogo tu nie było to pozwolił tej suce sobie obciągać. więc siedział z rozpiętymi spodniami pod drzewem i wzdychał, bo nikt nie robił tak dobrze lodów jak jego psinka!

ktoś go podpatrzył i zgłosił na policję i philip przyszedł i go aresztował xd

no to poszedł siedzieć... jutro roman będzie musiał go przed balem wyciągnąć! same kłopoty z tymi braćmi.

/pszemo jest nienormalny, nie przyznaję się do niego..

jezu, ostatnio tu pszemo dawał kutasa do papuchy swojemu psu... dobrze, że ed nie jest takim perwersem xd bo siedział koło stawu po turecku i rzucał w kaczki i łabędzie chlebem. szkoda tylko, że to byl tak czerstwy chleb, że był twardszy od kamienia!