wejście

nate sam był zaskoczony tym, że mówił o tych wszystkich rzeczach drugiej osobie, a nie tylko dusił to w sobie. ale skoro już był tak zdesperowany, żeby próbować skakać z dwunastego piętra, to równie dobrze mógł komuś powiedzieć jak się czuje i dlaczego to zrobił.
- mhm, wszyscy to powtarzają... i że tym razem powinienem się zabrać za to wszystko zupełnie inaczej. - westchnął i spuścił wzrok.

- skoro wszyscy to mowia to znaczy, ze musi cos w tym byc! - zapewnila go. nie chciala nawet myslec o tym, ze moglo go zabraknac. a tym bardziej, ze sam sobie chcial odebrac zycie. - pamietac, ze jestes otoczony ludzmi, ktorzy cie kochaja i zrobimy wszystko zeby ci pomoc. nie musisz byc z tym wszystkim sam - ujela jego twarz w dlonie by na nia spojrzal. byla bardzo zmartwiona.

nie uważał, że skoro wszyscy tak mówią to musi to być prawda. ale słyszał to wszystko już tyle razy, że sam też zaczynał powoli przygotowywać się do myśli, żeby w to uwierzyć. póki co myślał, że jeśli umrze to zrobi wszystkim przysługę i będą mieli spokój od martwienia się o niego. zamiast tego martwili się jeszcze bardziej. brawo nate! backfired. popatrzył na leilę skoro nie miał innego wyjścia.
- będę cię bardzo potrzebować - powiedział poważnie. kto wie, może tak bardzo, ze tobias będzie zazdrosny o ilość czasu poświęcanego nate'owi przez leilę!

robil postepy! moze i nadal chcial umrzec, ale skoro juz zaczynal byc gotowy by wierzyc w slowa innych kiedy go przekonywali, ze warto zyc to juz cos.
- poswiece ci tyle czasu ile tylko zechcesz - obiecala mu. byla gotowa poswiecic czas, ktory spedza z tobiasem dla niego! przytulila go znowu, a potem poszli grac w karty i robila wszystko zeby choc przez chwile poprawic mu humor!

namówił pielęgniarkę, żeby go wyprowadziła przed wejście, bo potrzebował trochę pooddychać świeżym powietrzem. siedział na wózku i gapił się na drzewa.

eve wydała praktycznie ostatnią kasę na jego ulubione sushi i ćwiczyła wymówkę, dla której miałaby do niego przyjść. nie spodziewała się go jednak przed szpitalem dlatego stanęła na przeciwko niego cała zestresowana i zdezorientowana. zaczęła się zasłaniać włosami żeby jej nie poznał, niestety to było marne rozwiązanie xd

rozglądał się naokoło, obserwował ludzi i zastanawiał się dokąd kto zmierza i czy wiedzą jakimi są szczęściarzami, że zmierzają tam na dwóch działających nogach. dlatego zauważył eve pomimo jej prób ukrycia się. chciał wycofać się z tej sytuacji i zaczął kombinować z wózkiem, żeby wyjechać, ale nie umiał go jeszcze obsługiwać i nie skumał, że ma zaciągnięty hamulec, więc tylko nieznacznie drgał w miejscu.

wspaniała sytuacja xd
była gotowa na ucieczkę, ale widząc jak mateo się miota na tym wózku najzwyczajniej w świecie zrobiło jej się go szkoda. miała uczucia nie zapominajmy o tym! choć on myślał zupełnie inaczej. zrobiła głęboki wdech i podeszła skoro już znaleźli się w takim miejscu, w takim czasie - pewnie nie chcesz mojej pomocy, ale i tak to zrobię - odparła stanowczo. położyła pudełeczko z sushi na jego kolanach, a sama przykucnęła w poszukiwaniu hamulca (nie znała się na wózkach). kiedy znalazła odblokowała go i mógł teraz swobodnie (xd) uciec od niej.

kiedy do niego podeszła to odzyskał moc w nogach, wstał i uciekł stąd. tak działa adrenalina xd ale niestety! to wcale sie nie stało i aż wstrzymał oddech kiedy znalazła się tak blisko niego. zerknął na to pudełko sushi i jeszcze mu się przykro zrobiło, że eve jadła jego ulubione jedzenie bez niego. nie wiedział, że chciała go odwiedzić xd
- dzięki. wiesz, że chciałem stąd odjechać, żeby nie rozmawiać z tobą, prawda? - spojrzał na nią smutnym wzrokiem.

powinien odfrunąć na anielskich skrzydłach xd
miała inne zamiary niż jedzenie na złość jego ulubionego sushi, ale wiadomo że czuł do niej niechęć to wymyślał teraz nie wiadomo co he he.
- domyślam się - odsunęła się nieco tak żeby mógł ją widzieć, a nie żeby stała za nim - co jest dość ironiczne, bo ja przyszłam cię odwiedzić - przyznała się i zaśmiała wskazując na pudełko z jedzeniem - to dla ciebie - w razie gdyby jeszcze nie zczaił.

mógłby.
- skąd wiedziałaś, że tu jestem? - spytał od razu zamiast docenić jej gest i jej wizytę. patrzył na nią podejrzliwie. eve miała swoich tajnych agentów, którzy informowali ją o tym, że mateo jest w szpitalu, jak i o tym, że jest bogaty i że może go wykorzystać. czuł do niej niechęć, to prawda, ale też nie chciał, żeby ktokolwiek widział go w takim stanie. tym bardziej ona. czuł się bezbronny, popsuty, żałosny.

w albans wszystko może się wydarzyć xd
- śledziłam cię bo nie mogłam przestać myśleć jaki jesteś bogaty - zażartowała, ale jej mina przez chwilę była poważna zanim się roześmiała - spotkałam twoją koleżankę, willow - powiedziała w końcu prawdę - to ona mi powiedziała - wytłumaczyła się choć zdawała sobie sprawę że to nie zmieni zbytnio ich relacji. eve nie szukała u niego przebaczenia, ale jednocześnie czuła wewnętrzną potrzebę sprawienia żeby nie czuł się aż tak żałośnie.

to prawda.
jego mina wskazywała na to, że wcale nie spodobał mu się jej żarcik. nie był pewien czy dobrze zrobił wierząc wtedy rosie i oskarżając eve o nieczyste intencje, ale zbyt wiele sie od tego czasu wydarzyło.
- nie chcę, żebyś tu przychodziła - rzucił oschle. bardziej chodziło o to, że nie chciał, żeby go widziała w takim stanie, ale mogło brzmieć jakby ciągle miał uraz po tym jak zakończyli swoją znajomość.

widziała że żarcik nie wszedł. badała grunt na co może sobie po tym wszystkim pozwolić. na razie wskazywało że tylko na bezpłciowe skinienie głowy xd
- w porządku - przyjęła do wiadomości - wiem, że nie jest to pewnie dla ciebie istotne w tej sytuacji - zaczęła spokojnie - ale jeśli kiedykolwiek sprawiłam wrażenie łasej na pieniądze zołzy to przepraszam - pstryknęła palcami i pokazała jeszcze raz na sushi - mam nadzieję, że to umili ci wieczór - odparła żegnając się, a potem spojrzała na wejście do szpitala - pomóc ci tam dotrzeć? - nie chciała go aż tak chamsko porzucać.

gdyby przyszła do niego szybciej jak był na odlocie na proszkach to może by podłapał te żarty.
- nie musisz się nade mną litować, bo ci mnie szkoda - mruknął. ostatnio jak się widzieli to na siebie warczeli, więc wiedział, że ta odmiana jest spowodowana tylko chęcią zagłuszenia własnych wyrzutów sumienia. - dziękuję - spojrzał jednak na to sushi i postanowił je przyjąć, bo już ładnie się do niego uśmiechało. potrzebował choć trochę radości w tym życiu, a szpitalne jedzenie było okropne. - sam sobie poradzę - zapewnił ją, bo zawsze cenił swoją samodzielność i teraz nie chciał tego zmieniać. niestety ta zmiana nie od niego zależała i kiedy próbował ruszyć do przodu to wózek jakoś dziwnie skręcił i skierował sie w złą stronę. miał problem, żeby wykierować go z powrotem.

nie mogła się zebrać w sobie!
- nie robię tego dla ciebie, tylko dla siebie - chciała żyć w zgodzie ze sobą. wiedziała że rozstali się w dziwnych warunkach, pełnych niedomówień. nie lubiła takich sytuacji, wolała mieć wszystko wytłumaczone czarno na białym - okej - ruszyła w stronę z której przyszła, ale kątem oka dostrzegła, że coś poszło nie tak. chciała go zostawić, ale obudziła się w niej znowu empatia. przewróciła oczami i podeszła znowu chwytając za rączki wózka - nie musimy rozmawiać, po prostu cię odstawię do środka - zaczęła wykręcać wózkiem w kierunku szpitala.

- jak chcesz - mruknął bardziej pod nosem, bo to zabrzmiało dla niego co najmniej jakby stał się dla niej jakimś projektem. chciała się poczuć sama ze sobą, nieważne czy mateo chciał, żeby się pojawiła czy nie. widać w swojej załamce nie czuł się godny jakichkolwiek odwiedzin i wsparcia. skupił sie na wykręcaniu wózkiem, ale niestety to okazało się dość trudne, więc nawet ulżyło mu, że eve zdecydowała się mu pomóc. był w takiej sytuacji, że będzie musiał nauczyć się chować swoją dumę do kieszeni. - ok - odpowiedział lakonicznie i faktycznie ruszyli w milczeniu. jego głowa huczała jednak od myśli i w końcu się odezwał. - jeśli zareagowałem wtedy za ostro i oskarżyłem cię bezpodstawnie to też przepraszam - łatwiej było mu to mówić kiedy nie patrzył prosto na nią. - pieniądze to u mnie dość drażliwy temat - dodał gwoli wyjaśnienia.

nie miała mu za złe, że odzywał się chamsko. podejrzewała, że w tej sytuacji było mu ciężko i mógł być cięty. szczególnie, że nie mieli najlepszych relacji. ta sytuacja wcale nie sprawiała, ze uległy poprawie. mogła go zostawić jak ostatnia chamka na środku i unieść się dumą, ale tego nie zrobiła więc dobrze, że dał sobie pomóc i również swoją dumę schował do kieszeni - ja też zareagowałam nieodpowiednio, ale łatwiej byłoby mi się wytłumaczyć gdyby nie obecność osób trzecich - oczywiście mówiła o rosie - widzisz - zaśmiała się krótko - u mnie drażliwym tematem jest ich brak - przyznała się do bycia biedaczką w zasadzie.

był wkurzony na świat! a na eve był wkurzony już wcześniej, więc w jej obecności negatywne emocje się kumulowały.
- więc gdybyś mogła wtedy się wytłumaczyć to co byś powiedziała? - podłapał. jednak cały czas drążył temat i zastanawiał się czy eve faktycznie ma się z czego tłumaczyć. sama to teraz zasugerowała! - naprawdę nic mnie nie obchodzi czy nie masz pieniędzy czy mieszkasz pod mostem - tego nie mówił chamsko tylko łagodnym tonem w kontekście, że nie zwraca uwagi na takie rzeczy. o ile nie weszli w tę znajomość tylko z tego powodu.

podwójne wkurzenie, ech!
chwilę prowadziła go do przodu nic nie mówiąc, bo próbowała to ułożyć w głowie - że faktycznie lubię się bawić za pieniądze bogatych nadętych bufonów, ale ty nie byłeś nigdy w kategorii 'bogaty, nadęty bufon" - powiedziała zgodnie z prawdą - ciebie to nie obchodzi bo nigdy nie mieszkać pod mostem, albo sprawdzać czy wystarczy ci na utrzymanie do końca miesiąca - doturlała go do środka - ale to już teraz nie ma znaczenia prawda? - przekazała go pielęgniarce, ale za nim odeszła dała mu buziaka w policzek na odchodne!

kiedy się przyznała nic nie odpowiedział, bo chciał to sobie poukładać w głowie, ale zaraz kontynuowała i nie zdążył nawet skomentować.
- nie znasz mnie i nie wiesz co musiałem robić - też przyznał zgodnie z prawdą - pieniądze w mojej rodzinie mają swoją cenę - powiedział masło maślane, ale on wiedział o co chodzi xd ale już znaleźli się w środku i nie kontynuowali tej dyskusji. - nie, nie ma - przytknął jej i pogrążył się w rozmyślaniach jak pielęgniarka go dotoczyła do sali. i tak nie miał nic lepszego do roboty!

poprosiła pielęgniarki o przepustkę, żeby posiedzieć z flynnem na ławeczce przed szpitalem i odetchnąć świeżym powietrzem. miała już dość leżenia w łóżku.

mial za duzo energii zeby siedziec na miejscu wiec popisywal sie przed nia na desce. chcial porawic jej humor. - tego sie nauczylem wczoraj - probowal zrobic jakis trick wymyslony przez siebie, ale stracil rownowage I wyladowal na tylku.

oglądanie jak się wydurnia poprawiało jej humor, szczególnie jak lądował na tyłku. lepsza rozrywka niż tv. chociaż żałowała, że nie może do niego dołączyć, tylko siedzi na ławce blada i słaba i z jakimś sprzętem monitorującym podłączonym do ciała. 
- myślałam, że upadki umiałeś już dawno - zaśmiała się z jego nieudanego triku.

ciekawe czy bawila sie lepiej niz wtedy jak sluchala klotni tobiasa z Leila.
- zabawne - zasmial sie. - to byla czesc tego triku - wstal, po czym otrzepal spodnie z piasku. - teraz mi sie uda I zrobi to na tobie wieksze wrazenie - popukal sie po skroni.