andy i dorotka

będzie miał przez dorothy koszmary, ale z innych powodów xd ludzie z derby nie byli bezpieczni w st. albans.
- nie chciałeś być znaleziony? to odwaliłeś kiepską robotę z ukrywaniem się - wzruszyła ramionami nie odpowiadając konkretnie na jego pytanie. stanęła na środku i zaczęła się rozglądać. - ładnie się tu urządziłeś. - już podeszła do rybek i stukała w szybę próbując się zaprzyjaźnić. może one wstawią się za nią u brata.

westchnal I przetarl dlonia twarz. miala racje skoro byla juz druga osoba, ktora go znalazla. bedzie musial zamazac za soba wszystkie slady. jeszcze tego by brakowalo zeby ich rodzice przyjechali. chociaz teraz przez na sa na to wieksze szanse! najwyzej bedzie musial znowu wszystko rzucic I sie wyprowadzic. nie byl gotowy na godzenie sie z rodzina. wiedzial ze wyrzadzil im przykrosc I nie zaslugiwali na klopoty jakie na nich sprowadzil. nie byl jednak wystarczajaco odwazny by ich przeprosic. wolal dawac rady innym I przejmowac sie ich problemami a swoich unikac. - na ile zostajesz? - zadawal jej kolejne pytania. spojrzal na jej walizke probujac ocenic na jak dlugo sie spakowala.

dorothy nie poinformowała rodziców o swoich wspaniałych planach, żeby nawiązać relację z bratem, więc byli przekonani, że nadal grzecznie siedzi w londynie.
- ile trwają studia? - spytała. nie była nawet pewna do czego zobowiązała się wybierając się na studia. i tak prędzej czy później jej się znudzi i rzuci to w cholerę. w londynie wytrzymała dwa miesiące.

- zalezy co studiujesz - usiadl na lozku zrezygnowany. tyle dobrze, ze chociaz nie poinformowala rodzicow o swoich planach. - dlaczego akurat St Albans? - kontynuowal swoje pytania. mial ich duzo! powinien sie cieszyc z obecnosci siostry, ale to byla dla niego zbyt duza niespodzianka. musial to najpierw przetrawic.

musiała się zastanowić, bo studia były tak mało ważnym aspektem jej życia niewpływającym absolutnie w żadnym stopniu na jej przyszłość, że chwilowo jej to umknęło.
- psychologię - przypomniało jej się i przeszła na fotel, na którym usiadła po turecku. - o to samo mogłabym spytać ciebie. - znowu odbiła piłeczkę. poprawiła nogi na fotelu i obserwowała andy'ego. - jesteś bardziej zwyczajny niż myślałam - skomentowała.

- z trzy lata? cztery? - pomasowal skronie. - nie wiem czego oczekiwalas - spojrzal na aquarium, ktore bylo jedyna kolorowa rzecza w jego pokoju. caly pokoj wygladal szaro I troche ponuro, ale schludnie. nie mial zamiaru tlumaczyc jej, ze wybral St Albans dlatego, ze chcial wyladowac na jakims zadupiu, ktorym nie bylo szans by go ktokolwiek znalazl.

- aż tyle?! - zdziwiła się, ze to takie wielkie zobowiazanie. myślała, że za rok czy dwa będzie miała spokój, a słysząc o tak długim okresie czasu już jej się odechciewało. przynajmniej andy będzie miał szybko spokój. - no wiesz, nie bardzo cię pamiętam, ale nie tego. - odparła. może spodziewała się, ze andy nadal będzie prowadzić nędzny żywot narkomana. rozejrzała się jeszcze raz po tych wszystkich szarościach i zapomniała o czym rozmawiali. - w porządku. coś z tym zrobimy. tu zawiesimy łańcuch z lampkami-kulami - wstała i zamachała ręką, już obrazując sobie bardziej przytulne mieszkanko. - jak myślisz, tu się łóżko zmieści? - wskazała na róg pokoju.

- powinnas zrobic research zanim sie zaangazujesz w takie powazne rzeczy - poradzil jej. mial tez przez to na mysli, ze powinna byla pozadnie sie zastanowic zanim zaczela go szukac. cieszyl sie, ze niewiele o nim wiedziala I chcial zeby tak zostalo. teraz mial szanse udowodnic jej, ze nie jest tamtym andym ale za bardzo bal sie, ze zawali sprawe. albo wroci do starych nawykow przez to, ze przeszlosc go dogania. prawie nikt w St Albans nie wiedzial o tym jaki byl, a ona byla zagrozeniem jego dobrej reputacji. ciezko na to pracowal! rozgladal sie kiedy opisywala jak chce udekorowac jego pokoj. - tak mi sie podoba - mruknal niezadowolony. - wole zeby moje lozko stalo tam gdzie teraz - nie pomyslal o tym, ze chce wstawic swoje. mieszkanie razem nie bylo dla niego opcja.

- ty akurat sobie możesz mówić o angażowaniu w cokolwiek - prychnęła słysząc jego protekcjonalny ton (przynajmniej za taki ton go uznała). nie widziała go prawie dziesięć lat, więc nie uznawała go za osobę, która może mówić cokolwiek o zaangażowaniu. chociaż trzeba mu oddać, że był bardzo zaangażowany w to, żeby nie utrzymywać kontaktu z rodziną xd dorothy miała inne plany. - twojego łóżka nie będziemy ruszać. co najwyżej tę szafkę. wtedy zmieści się drugie łóżko. - machnęła ręką beztrosko, licząc na to, że andy jako mężczyzna się tym wszystkim zajmie, a ona przyjdzie na gotowe.

westchnal ciezko. nie znala jego nowej strony wiec nie miala prawa go oceanic! bardzo sie angazowal we wszystko co robil. najpierw w narkotyki, potem w kosciol, a teraz w podrywanie dwuch siostr na raz. uznal ze jej zycie bedzie lepiej wygladalo jesli nie bedzie w nim jego. - drugie lozko? - potrzasnal glowa. - nie potrzebne mi drugie lozko - wstal az z wrazenia I spojrzal w Kat gdzie Dorothy chciala stawiac swoje meble. - w akademiku bedzie ci wygodniej, nie powinnas rezygnowac z interakcji z rowiesnikami - probowal ja przekonac ze to zly pomysl.

hahaha siostry hurd stały się jego nowym celem w życiu, na którym się skupiał. teraz będzie musiał się skupić na swojej własnej siostrzyczce. a ona wcale go nie oceniała, no ale prawie go nie pamiętała, a to co pamiętała nie było za dobre. tak czy siak zdecydowała się go odnaleźć i zbudować więź, więc nie miała do niego żadnych uprzedzeń.
- pewnie jest już za późno na składanie wniosków o akademik, poza tym to za dużo papierologii - odparła, bo nie chciało jej się tego załatwiać. - nie uważasz, że będzie po prostu łatwiej jeśli zatrzymam się tutaj? - popatrzyła na niego poważnie.

wolal jednak skupiac sie na czyichs siostrach, no ale coz! jak musi to musi.
- skad wiesz? probowalas juz? - nie mial zamiaru tak szybko odpuszczac. - nie ma tu wystarczajaco miejsca na dwie osoby - rozlozyl rece. jego mieszkanie faktycznie bylo dosc male. poza tym od dawna z nikim nie mieszkal I byl jak odludek. trudno by mu sie bylo przyzwyczaic do jej obecnosci.

zignorowała jego pytanie o akademik, bo była zbyt oderwana od rzeczywistości, żeby zajmować się takimi przyziemnymi sprawami jak załatwianie akademika. pod wpływem kaprysu pojawiła się pod jego drzwiami i liczyła na to, że ją przygarnie. na to się jednak nie zapowiadało, więc jej oczy zaszły łzami.
- jestem taka głupia... oczywiście, że mnie tu nie chcesz. - wyrzuciła z siebie i przeszła do swojej walizki, którą złapała za rączkę. - przez te wszystkie lata nawet nie próbowałeś się do mnie odezwać, więc to oczywiste, że teraz też chcesz się mnie od razu pozbyć - mówiła drżącym głosem.

zrobilo mu strasznie glupio kiedy prawie doprowadzil ja do placzu. nie chcial jej krzywdzic I dlatego nigdy sie do niej nie odezwal. a teraz to robil I nie potrafil sie cieszyc z tego, ze zadala sobie tyle trudu by go odnalezc.
- to nie tak - powiedzial pospiesznie I podszedl do niej. - przepraszam, po prostu nie spodziewalem sie, ze kiedys jeszcze cie zobacze - tlumaczyl sie I rozlozyl ramiona dajac jej znac, ze moze sie do niego przytulic jesli tego chce. - mozesz zostac ile chcesz - dodal.

w serduszku liczyła na to, że zagrywka na biedną porzuconą niechcianą siostrzyczkę podziała i tak też się stało.
- łiiii! - uradowała się i na jej twarzy nie było już śladu po załamce sprzed chwili. rzuciła mu się w ramiona. - to będzie wspaniały czas, zobaczysz - zapewniła go, a potem andy musiał ją nakarmić i pomóc się rozłożyć.

nie wiem czy dorothy dorobiła się łóżka albo własnej szafy, ale nakupowała mnóstwo dekoracji do mieszkania, żeby nie było takie szare + dodatkowo mnóstwo ozdób świątecznych, przez co mieszkanie andy'ego zrobiło się jeszcze bardziej pstrokate. właśnie wróciła z kolejnych zakupów.
- wspaniałe wiesci! - zawołała od progu. - znalazłam idealną komodę! tyle że musisz pójść i ją odebrać. -bo przecież ona sama nie będzie tego ogarniać hehe.

lozko jej zalatwil, ale wszystkim innym musiala sie zajac sama. pewnie nie chcial spac na podlodze bo by musial jej oddac swoje I dlatego tak szybko mu poszlo. nie byl zadowolony z nowego wystroju I nawet niektorych rzeczy sie pozbywal I chowal, ale pewnie to nie zniechecalo dorothy. - ja? - spojrzal na nia. nie wyobrazal sobie, ze bedzie w stanie przywlec tu komode.

dobra motywacja! ona za to myślała, że tak wspaniale o nią dba i chce, żeby poczuła się jak w domu. i tylko kupowała jeszcze więcej jak dostrzegała puste miejsce.
- no tak, przecież ja nie dam rady - zauważyła lekkim tonem. ściągnęła buty i podążyła od razu do lodówki. - nie kupiłeś mleka sojowego? - jęknęła. kupowała mnóstwo pierdół, ale ani razu nie zaangażowała się w bieżące zakupy jedzeniowe. chyba nie muszę dodawać, że kaczki też nie karmiła i wszystko było na głowie andy'ego?

nie chcial byc niemily I tylko dlatego jeszcze stanowczo nie dal jej znac, ze jej dekoracje go denerwuja. irytowalo go to, ze nie sluchala kiedy sugerowal, ze mu sie to nie podoba. - moglas zalatwic w sklepie dostawe do domu - powiedzial niezadowolony I podazyl za nim wzrokiem. - gdybys nie zapominala karmic tego - pokazal na zwierzaka. - to mialbym czasu pamietac o twoich wymaganiach - zamknal ksiazke, ktora przed chwila czytal.

- nie oferują czegoś takiego, wyczaiłam ją w antykwariacie. - odpowiedziała od razu. chociaż tak naprawdę nawet nie spytała. uznała, że andy się tym zajmie. - jest piękna! ma dużą szufladę na środku i mniejsze po bokach - zaczęła mu opowiadać jakby go to interesowało. wychyliła się z lodówki, żeby spojrzeć na kaczkę. - cześć zelda! - ucieszyła się na jej widok, bo była jak jej maskotka. szkoda, że wymagała większej opieki. - skoro i tak chodzisz na zakupy to możesz kupować rzeczy, o które proszę. nie chodzisz na zakupy w tym samym czasie kiedy karmisz zeldę, więc nie szukaj wymówek. - zamknęła lodówkę i przespacerowała się do kanapy.

przetarl twarz z lekka irytacja. - nie moglas zamowic komody w normalnym sklepie? gdzie chcesz to tutaj zmiescic? - rozlozyl rece I rozejrzal sie po pokoju. jego zdaniem nie bylo tu miejsca na inne meble. skoro znalazla komode w anykwariacie to wyobrazal sobie, ze bedzie o wiele za duza I ciezka by ja tu wcisnac. - jestes dorosla osoba, mozesz zadbac o siebie skoro nie chcesz jesc tego co kupuje - powiedzial stanowczo. dorthy zdecydowanie testowala jego anielska cierpliwosc, ktora byla juz na wyczerpaniu.

- to się poprzestawia i się zmieści. - machnęła ręką nie precyzując o co chodzi i jak sobie wyobraża układ mieszkania. nadal uważała, że to raczej problem andy'ego, który będzie musiał wszystko poprzestawiać. - meble w innych sklepach nie mają duszy tak jak te z antykwariatu! - upierała się przy swoim. - albo możesz kupić mleko sojowe następnym razem jak będziesz w sklepie. przy okazji. ja bym musiała specjalnie iść, a mam nie po drodze - to znaczy nie chciało jej się i rozpraszała się goniąc za motylami zamiast trzymać się prostej drogi i iść do sklepu.

- nie bede niczego przestawial, musisz znalezc cos innego - nie mial zamiaru jej ulegac. uwazal, ze zgodzil sie juz na wystarczajaco duzo. - jesli zalezy ci na tym by meble mialy dusze to powinnas znalezc swoje wlasne miejsce do mieszkania I wtedy bedziesz mogla robic co ci sie podoba - powiedzial powaznie I wstal z lozka. - tez moglabys isc od czasu do czasu po zakupy - zauwazyl. nie byl przyzwyczajony do tego, ze musi myslec o kims innym wiec jej wymagania byly dla niego zbyt wygorowanie. moze gdyby wiedzial co go czeka zanim zaskoczyla go swoja obecnoscia to by mial wiecej czasu na przyzwyczajecie sie.

- ale tamta komoda do mnie przemówiła! spojrzałyśmy na siebie i wiedziałysmy, że jesteśmy sobie przeznaczone! - tłumaczyła mu, chociaż uważała, że takie połączenie dusz z komodą to coś całkowicie typowego czego nie powinna musieć wyjaśniać. kiedy zasugerował jej osobne mieszkanie, jej bródka zadrgała szykując się do płaczu. - wyrzucasz mnie... jeszcze nie zdążyliśmy się lepiej poznać, a już masz mnie dość - stosowała dokładnie tę samą sztuczkę co ostatnio. wtedy zadziałało! - dobrze, pójdę - ucięła temat, chociaż wcale nie zamierzała iść na żadne zakupy.

- jesli jestescie sobie przeznaczeni to napewno jeszcze sie odnajdziecie - zapewnil ja. dalej stal przy swoim I argumenty Dorothy nie byly wystarczajaco przekonujace by zmienil na ten temat zdanie. spojrzal na nia z lekka irytacja. byla dosc nieznosna I przez to, ze go zdenerwowala jej smutna minka w tej chwili nie dzialala tak dobrze jak ostatnio. - nie wyrzucam cie, ale jesli chcesz ze mna mieszkac to musisz stosowac sie do moich zasad - obserwowal ja.