Sala #1

First topic message reminder :

Nicole (oczywiście zaczęłam do napisania "Bloo") leżała w szpitalu od jakiś trzech dni, pogrążona w śpiączce. Lekarze walczyli wcześniej o jej życie, a teraz tylko czekali, aż się obudzi. Prawda była taka, że ona nie chciała się obudzić, nie chciała, żeby uratowano jej życie.

Patrzyła na nią z coraz większym przerażeniem. I wyrzutami sumienia. Mieszkała z nią w jednym pokoju, przyjaźniła się i traktowała jak siostrę i nie wiedziała, że jest jej tak źle. Że nie chce jej się nawet żyć. Usiadła na jej łóżku i bez słowa przytuliła ją. Poczuła, że po jej policzku spływa łza.
- Nicole, może bez tego gówna będzie lepiej? Nie myślałaś o tym? Może mogłabyś być szczęśliwsza? - zapytała cicho.

Kiedy Jude ją przytuliła, Nicole automatycznie rozryczała się. Była w kompletnej rozsypce! Wcześniej myślała nawet, że nie ma nikogo. Ale przecież miała Jude. I miała Valerię, która jak się okazuje wcale nie była duchem. Ale wciąż uważała, że nie ma po co żyć!
- Nie wiem, czy będę mogła być jeszcze szczęśliwa. - wyznała szczerze, pociągając nosem.

-Ale chyba warto spróbować? Nie masz nic do stracenia - powiedziała odsuwając się od niej nieznacznie. Odgarnęła włosy z twarzy Nicole i wytarła jej z policzka łzy. Uśmiechnęła się nawet słabo.
- Pomożemy ci. Ja i Valeria. Jeśli tylko będziesz chciała wyjść z tego gówna, będziemy zawsze z tobą - powiedziała. Na razie grzecznie ją prosiła, żeby poszła na odwyk. Jeśli nie będzie chciała, wpakuje ją w taksówkę i wywiezie do takiego o zaostrzonym rygorze. Chociaż wolała jednak, żeby sama się na to zgodziła.

Patrzyła na nią bezsilnie, cała we łzach. Nie miała już nawet jak się opierać. Nie sądziła, że to jej pomoże, ale z drugiej strony rzeczywiście nie miała już nic do stracenia. Nie mogła być szczęśliwa bez narkotyków, ale z nimi też nie...
- Ja tylko chcę, żeby ten koszmar się już skończył. Wyjść z tej ciemności......... - wyznała, pociągając nosem.

Westchnęła cicho patrząc na Nicole z coraz większym zmartwieniem. Cały czas wyrzucała sobie, że nie zareagowała wcześniej. Może by do tego nie doszło.
- Skończy się misiek, musisz tylko spróbować wyjść z tego bagna - powiedziała łagodnym tonem.

A zamiast tego jeszcze ćpała z nią! Wszystko jej wina! Nie no, wiadomo, że nie. Skąd mogła wiedzieć! Nicole wpadła w to wszystko tak naprawdę z dnia na dzień, a potem to się tylko pogłębiało. Aż do momentu, kiedy doprowadzona do ostateczności próbowała się zabić i wylądowała tutaj.
- Nie mam na to sił. - wyznała szczerze. Nie sądziła, by była w stanie to pokonać. Nie miała nawet siły walczyć.

Pewnie dlatego, że ćpała z nią, nic nie zauważyła. Teraz miała zamiar rzucić to w cholere, nie będzie się pakować w coś, przez co jej przyjaciółka prawie umarła!
- Nicole, nawet tak nie mów. Jesteś silna, tylko nie widzisz tego w tym momencie - powiedziała z przekonaniem. Nie wyobrażała sobie nawet, że dziewczyna mogłaby się poddać. Nie brała tego pod uwagę.

To słodkie ze strony Jude. Ale dla Nicole pewnie i tak nie będzie to ostateczny koniec z narkotykami. Bo nie byłoby dramy! xd Milczała chwilę.
- A jeżeli tam pójdę, to już wszystko będzie dobrze? - spytała naiwnie. Przecież nie będzie. Nie cofnie czasu. Nie cofnie tego, że rozstała się z Alanem, który ją znienawidził, że zakochała się w swoim przyjacielu, że oddała dziecko.......... Wszystkiego tego, co sprawiło, że odechciało jej się żyć. Więc jaką miała pewność, że kiedy wróci z odwyku, będzie miała w ogóle po co żyć?

No wiadomo, że Jude długo nie wytrzyma;d. Nie była uzależniona, ale lubiła to bardzo! Cały czas jednak bała się, że w końcu wpadnie w to po uszy i nie będzie już tak fajnie. Słysząc jej pytanie przygryzła wargę, zastanawiając się co ma w ogóle powiedzieć. Nienawidziła trudnych rozmów.
- Będzie lepiej Nicole. Na pewno będzie dużo lepiej - powiedziała tak przekonująco, że sama w to uwierzyła. Zresztą, wierzyła w nią. Czasu nie cofnie, ale musi chociaż spróbować być szczęśliwa mimo wszystko.

No właśnie, a Nicole wpadła po uszy. I takie są tego efekty. A więc nie ćpajcie, dzieci.
- Obiecaj. - wymruczała. A Jude obiecała albo i nie, a potem spakowały manatki Nicole i pojechała na ten odwyk, z którego pewnie i tak ucieknie czy coś, a ja się przygotowuję psychicznie do szkoły. Już wolałabym być na odwyku. xdddddddd

Okej, więc Lily z kacem przyleciała do Roberta bo nie chciała go wcale opuszczać na dłuższy czas. więc troszkę wczorajsza, chociaż już po prysznicu i przebraniu się przyleciała do niego i znów siedziała przy jego łóżku jakby w ogóle stąd nie wychodziła. Mówiła do niego cały czas jak bardzo go koooochaaaa jak chce żeby się już obudził i takie inne. Opowiadała o swoim dniu, pytała o jego... Śpiewała mu piosenki... Ogólnie z nerwów to gęba się jej prawie nie zamykała.

A ja jestem dalej obrażona, powinien tak poleżeć jeszcze z miesiąc! xd W ogóle to pewnie założyli mu szwy i w ogóle. Otworzył powoli jedno oko, a potem drugie i spojrzał trochę nieprzytomnym wzrokiem w kierunku Lily. Zaraz potem uniósł dłoń, żeby chwycić się za głowę, w miejscu w które oberwał. Nie za bardzo wiedział co się dzieje.

Oj no przepraaaaaaaszaaaaaam. Ale Lily musiała się komuś pożalić, że jej brat jest chory psychicznie. ;c Kiedy Robert otwierał oczy Lily otwierała buźkę ze zdziwienia. No i radości w sumie tylko to taka dziwna reakcja niekontrolowana.
- Jeju Robert! - jęknęła od razu i gdyby się nie bała pewnie by go wyściskała i wycałowała, ale jednak się bała! Więc po prostu zakryła dłońmi usta a po jej policzkach poleciały łezki.
- Jak się czujesz? Potrzebujesz czegoś? Boli cię coś? Zawołać lekarza? Chcesz się napić? Coś cię boli. - powtarzała pytania jak najęta bo nie wiedziała co ma robić.

Ma szczęście, że się nie obudził wcześniej, bo by mu było przykro! Że Lily sobie baluje, a on poturbowany tutaj leży. Trochę nie ogarniał tego co się teraz działo, był trochę opóźniony. Patrzył dalej na Lilkę, nie odzywając się w ogóle. Zamrugał kilka razy.
- Dlaczego płaczesz? - zmarszczył czoło.

- Jak to! Przecież głupku ze szczęścia. - jęknęła cicho i pogłaskała go po zarośniętym policzku bo kto by go tam golił. A seksownie wyglądał tak zarośnięty.
- Jak się czujesz kochanie? - zapytała spokojniej i otarła łezki. Nachyliła się by ucałować kącik jego ust.

Uśmiechnął się do niej lekko. Dobrze, że ze szczęścia bo już myślał, że coś złego się jej stało. W sumie to się stało, ale mniejsza o to. On w ogóle cały był seksowny nawet w tej piżamie szpitalnej i popodłączany do tych różnych kroplówek i innych rzeczy.
- Chyba dobrze - rozejrzał się dookoła.

Śliczny jest to prawda. Lily mogła patrzeć na niego godzinami. może dlatego tu tyle siedziała. Uśmiechnęła się delikatnie.
- Naprawdę? Potrzebujesz czegoś? - zapytała poważnie bo musiała i tak zawołać lekarza bo przecież tak trzeba!

Pokiwał twierdząco głową.
- Może wody - dodał po chwili i znowu uniósł w górę rękę, żeby się pomacać po swoich szwach. Szybko jednak ją opuścił, bo nie chciał sobie niczego tam popsuć, albo coś.
- Chyba pierwszy raz w życiu porządnie się wyspałem - uśmiechnął się do Lily.

Szybko poleciała na korytarz po butelkę wody bo pewnie mieli te automaty takie na korytarzach. Podała mu ją i usiadła na brzegu jego łóżka.
- Nie gadaj. Wiesz jak się o ciebie martwiłam? - zapytała gorzko i przymknęła oczy. Przyłożyła dłoń do jego policzka i nachyliła się by pocałować jego usta bardzo delikatnie.

Wziął od niej tą butelkę i zaraz się z niej napił. Od razu zrobiło mu się trochę lepiej.
- Ale już się dobrze czuję - odgarnął jej włosy za ucho i ponownie posłał jej miły uśmiech. Pewnie bolała go głowa, ale nie chciał jej tego mówić, żeby się nie martwiła jeszcze bardziej. A Tylera to by najchętniej rozszarpał, ale on jest niepoczytalny, więc raczej lepiej go zostawić w spokoju.

- Kochanie..... - pogłaskała go po policzku. Nie wiedziała co ma robić tak się ciągle bała o niego! Bo dlaczego miałaby nie jak ciągle leżał w szpitalu! Pociągnęła nosem.
- Matko jak ja cię kocham. - jęknęła i przytuliła się delikatnie do niego. Bała się że coś mu się stanie jak będzie się zachowywała źle. Przyszedł lekarz i powiedział co tam trzeba i co się stało.

- Też cię kocham, skarbie - objął ją i pocałował krótko. Kiedy przyszedł lekarz, słuchał go uważnie. Pewnie udawał twardziela, a tak na prawdę niedobrze mu się robiło jak pomyślał chociażby o tym, że będą mu wyciągać szwy xd.
- Nie lubię szpitali - stwierdził jak już wyszedł lekarz.

- Ja też nie lubię kochanie. Ale to dla twojego dobra. - zamruczała cicho i głaskała go po policzku bardzo delikatnie. Pocałowała kącik jego ust.
- niedługo będziesz mógł stąd wyjść. - powiedziała z lekkim uśmiechem.
- Wiesz że ominie nas dzisiaj twoja studniówka? - zamruczała cicho i uśmiechnęła się z rozbawieniem lekkim. Mają co prawda tą jej w przyszłym roku ale liczyła na to że sobie pójdą i potańczą.

Najchętniej zdjąłby z siebie to wszystko i by uciekł. W ogóle chyba jedna moja postać już raz uciekła ze szpitala kiedyś xd
- Mam nadzieję mruknął niezadowolony. Dopiero co się obudził, więc praktycznie siedział tutaj w takim stanie nawet nie pół dnia, a już miał dość.
- Nic mi nie jest, mogę już wyjść - zrobił naburmuszoną minę. Sto razy bardziej wolałby być na studniówce niż tutaj.

Ktoś uciekał.
- Nie możesz stąd wyjść kochanie bo muszą zrobić ci jeszcze milion badań, żeby sprawdzić czy nic ci tak naprawdę nie jest. Przestań panikować i marudzić. Musisz zostać, a ja zostanę z tobą i zrobimy sobie tu swój prywatny bal, co? - uśmiechnęła się do niego troskliwie.
- Nie chcesz chyba leżeć tu potem dłużej. co? - zapytała i znów go pocałowała.