radiostacja st. albans

Nie bylo sensu bo jeremy jest lepszy niz finn co nawet wyszlo w ankiecie. A i tak nikt go nie umial docenic przypal. - cierpliwosc to badzo dobra cecha ktora warto miec i trenowac - kontynuowal dalej rozbawiony. - na co mi bedziesz kazac czekac? - zasmial sie u spojrzal na nia.

elsa go doceniała ;x nie zapominajmy, że to jemu wypłakiwała się w ramię a nie finnowi, a to już coś! - to sobie ją sam trenuj. - zaśmiała się. - ja jak coś chcę, to chcę już a nie chcę na to czekać, bo czekanie jest męczące i potem człowiek może się rozczarować, a nikt przecież nie lubi rozczarowań. - takie było jej stanowisko odnośnie czekania. zdecydowane nie! - no jeszcze nie wiem..... na to nie wpadłam, ale spokojnie, na pewno coś wymyślę i wtedy będziesz cierpieć jak ja teraz. - powiedziała rozbawiona bo jakoś bardzo to nie cierpiała, ale chciała już karmić te lwy!

Wow tak sie otworzyla przed nim. Wszystkich postacie wydostaja sie z friendzonow a moje zaraz sie do nich dostana xd - ale zawsze mozesz sie rozczarowac czyms przez to ze za szybko to dostalas i przez to ze nie musialas czekac az tak bardzo tego nie chcialas - uniosl w gore brew. - jestem bardzo cierpliwym czlowiekiem wiec nie wiem czy twoj plan wypali - rozesmial sie.

moje też prędzej lądują we friendzonach niż się z nich wydostają także spoko. - zobaczysz, jeszcze będziesz cierpiał. - powiedziała rozbawiona. na każdego się coś znajdzie. pospacerowali, pogadali, elsa się wyprzytulała jeremyego za wszystkie czasy i się rozeszli.

opowiadałam o profilaktycznych badaniach w radiu. był bardzo dumny z wywiadu i teraz stamtąd wychodził xd

tracy przechodziła tędy, bo zgubiła się wracając skądś tam. mieszkała tu już jakieś półtorej miesiąca, ale nadal zdarzało jej się trafiać do nieznanych zakątków.
- jak dobrze, że cię widzę! - doskoczyła więc do victora nazbyt entuzjastycznie.

nie spodziewał się jej tu raczej o tej porze lub nie spodziewał się jej w ogóle tutaj. uśmiechnął się jednak na jej widok. a tym bardziej ucieszył go taki entuzjazm w jej głosie - cześć - przywitał się - co takiego się stało, że cieszy cię mój widok? - zapytał.

niestety nie cieszyła się konkretnie na jego widok, a na widok znajomej twarzy.
- musisz mi pokazać, którędy dotrę do akademików! kompletnie nie wiem gdzie jestem. - rozłożyła ręce bezradnie, robiąc przy tym rozbrajającą minkę.

pewnie było mu trochę przykro kiedy okazało się, że trejsi wcale nie cieszy się na jego towarzystwo - złamałaś mi serce - zaśmiał się. obrócił ją totalnie w drugą stronę i pokazał palcem - w tamtą stronę są akademiki - oznajmił - ile tutaj mieszkasz? - zapytał z ciekawości bo nie rozumiał jakim cudem nie ogarniała drogi do domu. bawiło go to strasznie. ruszył kawałek na przód - chodź, odprowadze cię - kiwnął głowa.

- jak to? - mina jej zrzedła, bo myślała, że naprawdę zrobiła coś głupiego. była zbyt zaaferowana próbą odnalezienia drogi, żeby ogarnąć, że wcześniejsze słowa trochę źle zabrzmiały z jej ust. - oooo, dziękuję! - kamień spadł jej z serca. - jakieś... dwa miesiące? - policzyła na palcach. kiedyś mieszkała tylko w jednym budynku, a jak z niego wychodziła, to tylko pod okiem opiekuna, więc nie miała za bardzo orientacji w terenie. - dzięęęki. ciągle jeszcze zdarza mi się wejść w jakąś boczną uliczkę i potem nie wiem gdzie jestem. - wyznała. jej się wydawało, że st. albans jest dużym miastem.

- po prostu nie możesz okazywać tyle entuzjazmu na widok jakiejś osoby, a potem tłumaczyć że to tylko dlatego że sie zgubiłaś - mówił żartobliwie bo to w żadnym stopniu go nie uraziło, aczkolwiek taka przejęta trejsi była słodka - w ciągu dwóch miesięcy nie nauczyłaś sie drogi do akademików? może chcesz kompas, albo mapę co? - zaproponował. zmarszczył brwi dziwiąc się jej słowami - nie masz gps w telefonie? - wszyscy mieli, nawet on. ale trejsi pewnie smartfona nie miała xd

- och, i tak się cieszę, że cię widzę. - zapewniła go od razu. pewnie dlatego, że jego zaproszenie na kolację nadal było aktualne i nie chciała się pozbawić okazji do posmakowania jego specjałów. - znam drogę do akademików z różnych miejsc, po prostu nie znam drogi stąd. - nawet tupnęła nóżką, żeby zaznaczyć gdzie jest to "tu", z którego nie zna drogi. - niee, mam tylko podczerwień. - odpowiedziała zmartwiona i wyciągnęła swój klocek z kieszeni, który nabyła dopiero niedawno za ciężko zarobione pieniądze.

- to fantastycznie - zaśmiał się wkładając ręce do kieszeni spodni i ruszył powoli wraz z trejsi w stronę tych akademików - to po co przyszłaś "tu" - tupnął podobnie jak ona - skoro nie znasz stąd drogi? - dopytywał unosząc prawą brew ku górze - podczerwień? - aż wytrzeszczył oczyska kiedy zobaczył jej telefon. chwycił go delikatnie i obejrzał od góry do dołu. nie miał w planie czytać jej smsów, interesował go tylko model - robili takie jak byłem dzieciakiem - zebrało się mu na wspomnienia.

- ale ty nie powiedziałeś, że się cieszysz, że mnie widzisz, więc to ty mi złamałeś serce. - odbiła piłeczkę od razu. - chciałam spróbować innej drogi z pracy do domu, ale potem się okazało, że jak weszłam w jakieś zakręty, to już nie wiedziałam jak z nich wyjść. wszystkie budynki wyglądają tak samo! - zamarudziła. - w takim razie jesteś młodszy niż myślałam. - podrapała się po czole, bo sprzedawca zapewniał ją, że to wcale nie jest aż taki stary model.

zaraz przybliżył się do niej i wyszeptał wprost do ucha - też się cieszę że cię widzę - oddalił się nieco z uśmiechem na twarzy. on to był wiecznie zadowolony z życia jak widać. miał dobrą pracę, co z tego że jego życie towarzyskie legło w gruzach, kto by się tym przejmował - och, a gdzie pracujesz? - zainteresował się zaraz. może będzie częściej odwiedzał to miejsce, jeśli to jakaś kawiarnia bądź restauracja - nie jestem aż taki stary jak ci się wydaje - odparł zaraz z wyraźnym rozbawieniem. on się czul jak młody bóg!

zrobiła się cała czerwona kiedy jej tak wyszeptał do ucha, ale uznała to za kolejny z jego żarcików, skoro był takim kawalarzem. też była wiecznie zadowolona z życia, bo czemu nie. teraz nie miała powodów, żeby się dołować.
- w księgarni, antykwariacie i opiekuję się dziećmi. - wyliczyła. to ostatnie akurat wiedział, chociaż z rodzinki poszkodowanego dziecka już dawno została z hukiem wyrzucona. - wcale nie powiedziałam, że jesteś stary! - zaśmiała się od razu. - gdybym tak uważała, mówiłabym do ciebie per pan. - zapewniła go, bo była dobrze wychowana. przez zakonnice xd

victor miał tendencje do flirtowania i żartowania jednocześnie szczególnie z ładnymi dziewczynami, a trejsi na pewno się do nich zaliczała.
- w trzech miejscach na raz? - zdziwił się - masz jakieś życie towarzyskie? - zerknął na nią - nic dziwnego, że jeszcze nie odezwałaś się w sprawie kolacji, na którą cię zaprosiłem - zaśmiał się - może zamiast tego przyniosę ci po prostu obiad do pracy hm? - zaproponował rozbawiony - gdybyś mówiła do mnie per pan to czułbym sie jeszcze starzej - wyjaśnił. tak mówili do niego tylko w pracy, albo i nie bo tam zwracali się do niego 'doktorze'.

tracy za to miała do tej pory jedynie do czynienia z patolami z sierocińca, więc nadmiar uroku rozsiewanego przez victora i cody'ego ją przytłaczał xd
- na razie bardziej potrzebuję pracy, życie towarzyskie będzie potem. - oznajmiła. nie zapominajmy, że dodatkowo jeszcze studiowała, więc latała tylko po mieście i zarabiała pieniążki, żeby się utrzymać na studiach i w dorosłym życiu. - myślę, że znajdę na to chwilę czasu. - posłała mu serdeczny uśmiech. - chociaż miałam nadzieję, że nauczysz mnie też gotować swoich specjałów. chyba że to tajne przepisy. - zaśmiała się. - czyli sam przyznajesz, że jesteś stary, skoro już tak się czujesz. - wskazała na niego palcem, jakby odkryła sekret.

jeden był słodkim chłopcem, a drugi słodkim mężczyzną!
- żebyś tylko zbyt późno się nie zorientowała, że życie towarzyskie umknęło ci przed nosem - on na szczęście potrafił pogodzić medycynę z życiem towarzyskim. szybko zaklepał sobie najlepszą dziewczynę w postaci swojej żony i wiódł szczęśliwą egzystencję aż do teraz. choć chyba teraz pogodził się ze swoim losem i nie było tak źle - nie ma w tym nic tajnego, zapewniam cię - pokiwał głową - choć przepisy znam tylko ja, bo moja siostra jest ułomna jeśli chodzi o gotowanie - wyjaśnił. wynter nie była tylko ułomna jeśli chodziło o seks xd - łapiesz mnie za słowa - wytknął jej uroczo się przy tym uśmiechając.

razem tworzyli wybuchową mieszankę!
- wcale nie jest tak źle, cały czas robię coś nowego i korzystam z życia. - zapewniła go zaraz, bo miała magiczną klepsydrę i potrafiła cofać czas i znajdować się w kilku miejscach naraz. - czyli to jakieś rodzinne przepisy przekazywane z pokolenia na pokolenie? - zainteresowała się i od razu mu pozazdrościła, chociaż nawet nie usłyszała jeszcze odpowiedzi. sam fakt, że miał siostrę, z którą był tak blisko, że mogł mówić takie rzeczy, już wzbudzał w niej zazdrość. - widzisz, nie tylko ty masz do tego prawo. - zachichotała.

byli uroczy!
- pamiętaj żeby korzystać mądrze, te białe tabletki które rozdają na imprezach to nie cukierki - pstryknął ją w nos śmiejąc się. miał fobię narkotykową z powodu tego że był lekarzem. alkohol dopuszczał, ale narkotyków nigdy! - powiedzmy, że tak jest - pokiwał głową - choć w mojej rodzinie to mężczyźni zawsze byli bardziej utalentowani kulinarnie od kobiet - wytłumaczył. no jasne, że trejsi zazdrościła idealnego rodzeństwa, to było jej priorytetem - jasne, że nie. ale dziwnie się czuje kiedy to ktoś łapie mnie za słówka, a nie ja kogoś - wytłumaczył.

tak. to już ustaliłyśmy.
- jakie tabletki? - spytała jak zawsze dociekliwie, musiała się wszystkiego dowiadywać przecież, bo czasem nadal nie wiedziała jak funkcjonuje świat albo co to jest gps. - to dopiero zobaczę i ocenię. - oznajmiła, chociaż na pewno będzie jej smakowało, skoro całe życie jadła papkę od zakonnic, a teraz papkę z uniwersyteckiej stołówki. ona się nawet nie spodziewa co ją czeka! - to lepiej się przyzwyczaj. - śmiała się dalej i tak sobie porozmawiali aż dotarli bezpiecznie do akademików i tracy nie zapamiętała drogi, bo była zbyt zaaferowana rozmową.

na szczęście miała numer telefonu do victora i zawsze mogła zadzwonić po ratunek jeśli zgubiłaby się.

przyszła do jeremyego z kawą. weszła do środka zapytała gdzie siedzi i kiedy go już zobaczyła za tą szybką to się uśmiechnęła i mu pomachała. nie będzie na chama wchodzić. poczeka aż będzie miał chwilkę przerwy.

nigdy nie rozegramy tego safarii, więc powiedzmy, że już tam byli, super się bawili i tak dalej. nie spodziewał się odwiedzin elsy, więc to była miła niespodzianka. chwycił jakieś płyty, które musiał ułożyć na miejsce i wyszedł do niej. - cześć - powiedział wesoło i dał jej buziaka w policzek na przywitanie.