sala #1

leżał w szpitalu, miał całą napuchniętą posiniaczoną twarz, połamane żebra. ledwo się ruszał i wgapiał się w jakieś kreskówki lecące w tv.

awww biedaczyna! nie wiedziała o tym, że rory i marcus go pobili, bo jakby tylko się dowiedziała o tym, że tam był jej diler, nakopałaby mu do dupy. a potem zapewne kupiłaby od niego leki. takie życie. przyleciała do niego do szpitala, nakłamując, że jest jego żoną. przyniosła mu owocki, jakieś słodyczki, coś dobrego. weszła do sali i usiadła od razu na jego łóżku - jak się czujesz kochanie? - spoglądała na niego, nie wyglądał dobrze. złapała go za łapkę.

nie dość, że diler maud, to jeszcze współlokator bena! najgorzej. od dilerów już dostał wpieprz dzień wcześniej i wyszedł z tego obronną ręką (to znaczy ashley go uratowała ;x), ale najwyraźniej to było tylko "oszukać przeznaczenie" i następnego dnia jego współlokatorzy okazali się o wiele bardziej niebezpieczni.
- ja? świetnie! siedzę cały dzień i oglądam kreskówki, żyć nie umierać. - silił się na żarty, ale było widać, że wcale nie czuł się dobrze. chciał się trochę podnieść, żeby nie wychodzić przy damie na słabeusza, ale tylko syknął z bólu.

- ben, spokojnie. nie musisz być ironiczny. musisz odpoczywać - pocałowała go w czoło, jak mamusia swojego synusia i powkładała mu to co przyniosła do szafki. wróciła na łózko i żałośnie westchnęła - kto cię tak załatwił, co? widziałeś ich twarze? - zapytała. raczej spodziewała sie, że to ktoś nieznajomy, po prostu chciał go okraść a nie że zazdrosny o nią rory, który nie wiadomo co sobie wyobrażał!

nie miał siły nawet nic odpowiedzieć. musiał się oszczędzać i tylko leżał i zerkał to na maud, to na telewizor. pierwszy raz w życiu nie gadał jak najęty i nie kręcił się pod nogami! teraz w końcu jego towarzystwo było do zniesienia xd szkoda, że w takich kiepskich warunkach.
- umm, tak, wiem kto to był. - odchrząknął, nie zagłębiając się w temat. popatrzył przeciągle na maud. - ale ty... nie możesz tu być. - wydusił z siebie ostatkami sił.

- co? jak to nie mogę tu niby być? co jest ben? - zapytała spoglądając na niego niepewnie. kompletnie nie wiedziała o co mu może chodzić, więc się bardzo teraz zdenerwowała - to jak wiesz, to mi możesz powiedzieć, trzeba koniecznie pójść z tym na policję, niech ich ukarzą! - była gotowa pójść za niego wszystko opowiedzieć, poświęcenie bardzo.

- jak cię tu zobaczą... to mnie zabiją. - westchnął ciężko. mamrotał i gadał trochę tak jakby zaczął odlatywać przez leki (maud pewnie by chętnie się poczęstowała heheheh, powinna mu ukraść leki xd), ale wcale nie plótł trzy po trzy, tylko mówił serio! bał się o własne życie i o życie maud też. - już wszystko zeznawałem, zajęli się tym. - oznajmił. ale nie rozmawiał z policją, tylko strażą uniwersytecką. też mieli mundurki to nie zauważył różnicy. więc póki co jedynym następstwem ich czynu było to, że chcieli ich wyrzucić z akademika. ben nawet o tym nie wiedział i będzie bał się wrócić do swojego pokoju.

- co ty chrzanisz, ben. nigdzie nie idę! nikt cię nie zamierza zabić, co to to nie. wiesz co, nie jesteś bezpieczny w akademiku, zabiorę cię na kilka dni do siebie aż nie wyzdrowiejesz. u mnie będziesz się kurował, muszę się tobą zaopiekować - pomiziała go po policzku. pewnie, że mu zwinie leki, skoro zauważyła, że już jest od nich na haju i może dzięki nim odlecieć. - ben, nie przejmuj się, wszystkim się zajmę, dobrze? ze mną nie zginiesz - próbowała go pocieszyć. ta mhm, nie zginiesz, ciekawe co będzie dalej. - zostanę tu dzisiaj z tobą, nie dam ci być samemu - westchnęła cicho.

- nikt? to spójrz na mnie! - wycharczał. już wieczór wcześniej podejrzewał, że ktoś chce go zabić, tylko wtedy bał się dilerów z tunelu, a nie własnych współlokatorów! no dobra, marcusa też się bał, ale dlatego, że bał się, że połamie mu wszystkie figurki, a nie żebra. współlokatorzy znęcali się nad nim, fakt, ale zawsze myślał, że to część takiej studenckiej inicjacji i pranków między przyjaciółmi ;x biedny teraz leżał w szpitalu przez swoją naiwność. - nie! masz stąd iść! tak powiedzieli! - uparł się i teraz mówił bardziej stanowczym tonem, choć tak naprawdę brzmiał jak dzieciak buntujący się przeciw zjedzeniu brokułów.

- ben, ale spokojnie, kochanie - próbowała go jakoś uspokoić, ale chyba nie dawała rady, więc wezwała pielęgniarkę, żeby przyszła. pielęgniarka powiedziała, że za moment przyjdzie a jak wiadomo dla pielęgniarki moment to jakieś dziesięć minut. - nigdzie nie pójdę! dlaczego chcesz żebym sobie poszła co? masz coś do mnie? zrobiłam ci coś może? ktoś kto cię pobił powiedział, że mnie też zabije? co jest do cholery jasnej! - wkurzyła się bardzo! wykorzystała chwilę, kiedy nie patrzył i wzięła sobie dwie tabletki, tak na uspokojenie.

- powiedzieli... - próbował mówić, ale znów poczuł się słabiej i musiał chwilę odetchnąć i mocniej wtopić głowę w poduszkę. - powiedzieli... 'trzymaj się z daleka od maud'. - przymknął oczy, próbując sobie dokładnie przypomnieć. cała scena pobicia była trochę jak za mgłą. po pierwszych dwóch ciosach już tak mu się kręciło w głowie, że nie wiedział co się działo dalej i nie miał na to wpływu. teraz też ciągle leżał odurzony, więc mogło zacząć mu się mieszać co było prawdą, co nie. ale to pamiętał dokładnie. na pewno padło imię maud.

- jak to? przecież żaden z moich byłych nie jest o mnie zazdrosny... rozstawałam się z każdym na przyjacielskich stosunkach. z resztą, ja mam mało byłych. możesz mi w końcu powiedzieć o kogo chodzi? - zapytała poważnie. leki jeszcze nie zaczęły działać, więc jeszcze nie zaczęła bełkotać tak samo jak on. spojrzała mu prosto w oczy - mów kto to był. imiona - próbowała go zmusić.

- nieeeeee - zaczął kręcić głową w tę i drugą stronę na znak zaprzeczenia, ale zamiast zrobić to jak normalny człowiek to zaczął kręcić w tę i z powrotem powolnie i bez końca, aż w końcu zakręciło mu się w głowie i znów musiał odłożyć głowę. - muszę cię chronić. - a chyba raczej własną dupę xd chociaż benkowi to już niewiele gorszego mogli zrobić. no chyba że znajdą jego figurki!

- nie będziesz mnie chronił przed nikim, jak nie będę wiedziała kto mi grozi. chcę wiedzieć, bo jak nie to się inaczej dowiem. ben, weź mi powiedz, błagam cię. bez tego nie będę ci w stanie nijak pomóc - zauważyła spokojnie. - mówże! - złapała go na chwile za podbródek.

- no doooobra, powiem ci, ale jeśli obiecasz, że nie będziesz tu przychodzić - w końcu uległ. naprawdę uważał, że w tej chwili jedynym rozwiązaniem jest odcięcie się od maud. nie był w stanie nawet tego normalnie przemyśleć, ale może jak zejdą z niego te wszystkie leki to zacznie ogarniać co się w ogóle dzieje.

jeżeli tak uznał, to był w koszmarnym błędzie, bo mogło się to skończyć tak, że maud w ogóle się od niego odwróci. sam ją odtrąci, a nie zamierzała się bawić wiecznie w to, żeby go błagać o bycie z nim. - dobra, powiedzmy że obiecuję, że nie będę tu przychodzić, no to słucham - skłamała, bo zamierzała tu przychodzic.

już miał jej powiedzieć, ale wtedy przyszła do sali ta pielęgniarka, którą zawołała i wyprosiła maud z sali. ogarnęła go i ten od razu zasnął. na stoliczku przy nim zostały tabletki na noc, których nie zdążył wziąć, więc maud mogła je zabrać i chociaż coś dobrego z tej wizyty miała xd

wzięła te leki, ale nie wszystkie. poszła do domu i zastanawiała się całą noc o kogo chodziło.

biednej maud zawaliło się w jednej sekundzie dosłownie całe życie. tak naprawdę, gdyby nie rory, już by leżała w trumnie a jej rodzina opłakiwałaby jej śmierć. wczoraj przeholowała i uwaga uwaga, pierwszy raz przyznała się sama przed sobą jak i przed rodzicami (!) że jest uzależniona od leków oraz że jest bulimiczką. przeszła operację, a właściwie to założyli jej stenty i musiała teraz leżeć i odpoczywać. edie spała przy jej łóżku a ojciec akurat poszedł się napić wody, bo przy niej czuwali całą noc. nic już nie bylo takie jak wcześniej.

leżą w tej samej sali z benkiem na zmianę xd ben oczywiście był przerażony wieściami, które przekazał mu jake albo ktoś taki ze znajomych maud, więc tak naprawdę ben dowiedział się na końcu, kiedy już było po operacji. oczywiście przyleciał tu z balonami "zdrowiej szybko" i misiem, który miał dotrzymać maud towarzystwa w szpitalu. wszedł do jej sali i cichutko usiadł przy jej łóżku i ujął jej dłoń, myśląc, że śpi. położył na łóżku misia, a balony wylądowały przy suficie.

zapewne odwiedzili ją tutaj już niektórzy znajomi, chociaż wcale nie było im wolno ale się uparli i musieli z nią chwilę porozmawiać i upewnić się, ze wszystko już będzie w porządku. w trakcie każdej rozmowy płakała, przepraszając za to że sprawiła im same kłopoty bo takie miała wrażenie. maud nie spała, miała przymknięte oczy ale obudziła się na czyjś dotyk. spojrzała a to był ben. od razu chciało się jej ryczeć - och to ty - wzięła głęboki oddech żeby nie płakać - przyszedłeś - gapiła się przez chwilę na niego. dobrze, że w karcie nie pisało, że przedawkowała a lekarzy obowiązywała tajemnica zawodowa... bo się bała mu powiedzieć, że idzie na odwyk.

- oczywiście, że przyszedłem. przepraszam, że tak późno, nic nie wiedziałem... - westchnął. mówił cicho, bo nie chciał obudzić śpiącej mamy maud (nie tak wyobrażał sobie ich pierwsze spotkanie!), poza tym wiedział, ze maud musi odpoczywać, więc mówił jak najbardziej łagodnym tonem. - musimy przestać spotykać się w takich okolicznościach. - wysilił się na żarcik i zaśmiał się gorzko, bo wcale nie było mu do śmiechu.

jego zdanie wystarczyło, żeby się rozpłakała. teraz płakała, bo rozumiała, że to ona wcale nie zasługuje na bena a nie on na nią. płakała cicho, na szczęście edie była wycieńczona po tym jak przesiedziała jak na szpilkach przed salą operacyjną więc się nie obudziła - musimy - pokiwała głową łapiąc go trochę mocniej za dłoń - nie zostawiaj mnie. nie chce zostać sama - powiedziała nadal łkając. bała sie teraz samotności. zawsze się jej bała od czasu rozwodu rodziców.

- słońce, nie płacz. - wyciągnął chusteczkę, bo był alergikiem i zawsze jakieś przy sobie nosił. podał ją maud, żeby się przetarła. - wszystko się dobrze skończyło, wyjdziesz z tego. - zauważył. nie wiedział, że w całej akcji jest jeszcze drugie dno i że wcale to wszystko nie było takie proste! - jestem tu i nie zamierzam cię opuszczać ani na krok. - przekonywał ją i posyłał jej pełne uczucia i wsparcia uśmiechy.