Mieszkanie Charliego.

First topic message reminder :

Sypialnia:

Salonik:

Kuchnia:

I ulubione miejsce czarliego:

łazienkę też ma, ale już nie chce mi się szukać.

-postaram się Cię.. nie denerwować za bardzo - powiedział z lekkim rozbawieniem. Tyle już o niej myślał, że będą rodziną, o tej sytuacji, o tym wszystkim, że aż go głowa bolała. -Kochanie? Będzie dobrze, fajnie.. będę Ci gotował, pilnował żebyś dobrze spała, okrywał kołdrą, bo strasznie się w nocy wiercisz, wiesz? Potem masz zimne stópki i marszczysz nosek, bo coś ci nie pasuje, ale jak już te stópki ci się ogrzeją, to nawet się uśmiechasz..

Zaśmiała się i cmoknęła go w nosek. Patrzyła tak na niego, tymi swoimi orzechowymi oczami, uśmiechając się delikatnie. I kiedy tak mówił, jej uśmiech się poszerzał. Tak strasznie ją tym rozczulił, że aż go pocałowała! Tak czule, jak lubił.
- Ja będę pilnować, żebyś w ogóle w nocy spał. Nie patrz tak, wiem, że nie śpisz - mruknęła i pocałowała go w kącik ust.

Odwzajemnił jej pocałunek, tak uwielbiał gdy w ten sposób go całowała. -Kochanie.. -zadziwił się tym co powiedziała i przytulił ją do siebie delikatnie. -widzisz, wspólne mieszkanie dobrze nam zrobi.- szepnął w jej włosy, które uwielbiał!

Wtuliła się w jego bok i uśmiechnęła się lekko.
- Na pewno. Będzie cudownie - mruknęła. Przymknęła oczy i znów się uśmiechnęła. Dobrze jej bylo.

Pocałował ją w główkę i pogładził po plecach. -no tak, tylko gdzie? -zapytał i zabrał się do zbierania wszystkiego na tacę. Gdzie zamieszkają, to może być kwestia sporna!

Ułożyła się znów wygodnie na kanapie i spojrzała na niego. No taak, to będzie kwestia sporna!
- Wiesz, ja mam troszeczkę większe mieszkanie, będzie można zrobić pokój dla dziecka - powiedziała, ale wiedziała, że Charlie będzie chciał zostać u siebie!

Westchnął ciężko, jak już wszystko zapakował to się wyprostował. - masz bardzo duże mieszkanie -powiedział i wyszedł z tym wszystkim do kuchni.

Westchnęła i poszła za nim do kuchni. A potem przytuliła się do jego pleców.
- Na razie możemy zamieszkać gdziekolwiek. U mnie, u ciebie, bez różnicy. A potem... Możemy znaleźć sobie coś własnego. Naszego - powiedziała do tych pleców Charliego.

Uśmiechnął się gdy tak się przytuliła.- Lexie,Kochanie..- szepnął i odwrócił się do niej przodem, muskając jej usta- tak, znajdziemy sobie odpowiednie mieszkanie. Dla nas - uśmiechnął się na tą myśl.

Stanęła na palcach i znów cmoknęła go w nosek.
- Albo jakiś mały domek. Żeby mała mogła sobie pobiegać po ogrodzie - powiedziała z rozmarzeniem. A potem zmarszczyła nosek.
- No albo mały - dodała.

-domek?- uśmiechnął się splatając razem palce ich dłoni- tak, to dobry pomysł - pocałował ją delikatnie. -będzie piękny. Będziemy szczęśliwi..

Ścisnęła delikatne jego dłonie i uśmiechnęła się. Mruknęła cichutko, w trakcie pocałunku.
- Trochę się już nie mogę doczekać - zaśmiała się.

No więc przyjechali do niego, bo chcieli być sami, a nie wiadomo, czy Camille była w domu. Weszli trzymając się za ręce i poszli sobie od razu do salonu. Usiedli wygodnie, przykrywając się kocem, wtuleni w siebie. Lexie cały czas się uśmiechała.
- Będzie cudownie, wiesz? Kiedy maleństwo się urodzi - mruknęła i wtuliła się w niego jeszcze bardziej.

Obejmował ją jednym ramieniem, a dłoń drugiej ręki trzymał na brzuszku. -będzie. Będziemy wspaniałą rodziną. - zmarszczył brwi i spojrzał na nią. - a właśnie.. Lexie? co na to Camille? no i .. powiedziałaś rodzicom? - zapytał delikatnie, o Leo i Oliviera wolał nawet nie pytać.

- Camille jakoś to przyjęła - westchnęła, bo nie wiem jak przyjęła, jeszcze z nią nie grałam.. xd. Słysząc o rodzicach, przygryzła wargę i spuściła głowę.
- Mówiłam mamie. Bardzo się ucieszyła. Powiedziała, że musimy przyjechać jak najszybciej. Jak już powie ojcu - powiedziała patrząc na jego dłoń, na swoim brzuchu.

-ucieszyła się, jak powiedziałaś, że będziesz miała dziecko z tym małym dzieciakiem znajomych? - zaśmiał się i ucałował jej skroń, na ojca nieco się skrzywił i westchnął. -no, mieliśmy przecież jechać do Włoch. Pojedźmy do nich - kiwnął głową.

Lexie zaśmiała się i cmoknęła go w nosek.
- Taak. Zdziwiła się, że już tak wyrosłeś - zaśmiała się znów. Położyła się na kanapie, kładąc głowę na jego kolanach.
- Wpadniemy, na chwilę - kiwnęła głową - A ty, mówiłeś rodzicom?

Gdy pocałowała go w nos, to przymknął oko. Głaskał ją po włoskach. -no wpadniemy.. - strasznie obawiał się potkania z jej ojcem. Bał się jak zareaguje. Czy Lexie.. czy oni są bezpieczni. Pokręcił głową. - nie.. wiesz, ostatnio byłem tam z Claudią - westchnął tylko. - a.. Olivier? wie?

Też bała się reakcji ojca. Ale była w ciąży, przecież nic nie zrobi ciężarnej kobiecie! Kiwnęła głową na jego rodziców. I zaczęła przygryzać wargę.
- Nie, nie rozmawiałam z nim. Pewnie obstawiłby mnie ochroniarzami, w dzień i w nocy - zmarszczyła brwi.

Westchnął ciężko i zacisnął palce w pięści. Bo się zdenerwował. - wiesz, co jest najbardziej denerwujace? To, że nie mogę się SAM o was troszczyć. Sam bez żadnych wtrąceń , bez Olivera i waszych ludzi.. ja - wstał z kanapy i podszedł do półek przestawiając książki. Denerwowało go to strasznie. Był mężczyzną, sam chciał dbać o swoją kobietę, sprawiać by czula się i była bezpieczna.. a to ona miała pistolet pod łóżkiem i w ogóle.

Usiadła na kanapie i tak patrzyła na niego, skubiąc skórki przy paznokciach i wlepiając wzrok w swoje własne dłonie. Wiedziała, że cały czas go to gryzie.
- Chcę poprosić ojca, żeby dał mi spokój. Żebym mogła zająć się własnym życiem. Naszym życiem - powiedziała bardzo cicho. Takim smutnym głosem.

Gryzło. Bo to takie smutne, że żaden z niego facet. Ja bym oszalał, a czarli już szaleje. Westchnął tylko, stał do niej tyłem i z uporem maniaka przestawia te książki. Wyczuł jej smutny głos. Nic nie powiedział. Miał zaciętą minę, ale nie widziała. -dlaczego tak smutno to mówisz? o naszym życiu?- powiedział sucho., Ta ochrona go tak wyprowadziła z równowagi.

Spojrzała na jego plecy. Troszkę ją zakuł, ten jego suchy ton. Wstała z kanapy, zaczynając składać koc.
- Nie mówię smutno o naszym życiu, tylko o moim ojcu. Bo panicznie się go boję - powiedziała nieco drżącym głosem. Odłożyła koc na miejsce i nie wiedziała, co ma teraz zrobić z rekami.

A on teraz chciał jej powiedzieć, że z nią będzie i w ogól, ale milczał. Bo gdzie tam on. Z nimi wszystkimi,. Ale potem zaklął po francusku i odwrócił się do niej przodem. - ja z nim porozmawiam. Nie ty. I mam gdzieś, co mówi Olivier czy inni twoi ludzie. Moze nikogo nie zapiłem, moze nawet nie strzelałem. Mam to gdzieś. Kocham Cię, i nie pozwolę by ktokolwiek, nawet głowa mafii, mówiła ci co masz robić, zmuszała do czegokolwiek. -mówił z takim zacięciem w głosie. -słyszysz?

Ona odwróciła się dopiero po chwili. Słuchała go i bała się troszkę, że ojciec coś mu zrobi, kiedy ten do niego pójdzie. Ale mówił z takim zacięciem, że nawet nie śmiałaby mu się sprzeciwić. Nie chciała. Chciała, żeby to on się nią opiekował, żeby on zajmował się nią i dzieckiem cały czas, nie ktoś inny. To on miał ich chronić. Podeszła do niego w końcu i położyła dłoń na jego policzku, a potem musnęła ledwo zauważalnie jego usta wargami.
- Słyszę. I będzie tak, jak mówisz - szepnęła i przytuliła się do niego. Zacisnęła mocno oczy, żeby się nie rozpłakać.
- Tak strasznie cię kocham, Charles.