park różany

szedl za nim I rozpoznal go pewnie po glosie wiec zakradl sie do niego I skoczyl na niego. albo raczej udawal, ze probuje wskoczyc mu na barana bo nie chcial zeby sie wygrzal. - Gallagher! - zasmial sie I zarzucil mu reke na ramiona.

- holtzman! - odpowiedział mu tym samym, zadowolony i ucieszony że go widzi. wyjął papierosa z ust, żeby mu nie wypadł przy okazji jak będą rozmawiali dalej - stęskniłeś się za mną? - zapytał żartując. wiadomo, przyjaźnili się, mieli różne etapy w życiu ale nadal się kumplowali.

- jak moglbym nie - zasmial sie. przyzwyczail sie zartow tego typu, ale przez to co sie stalo wczoraj pomiedzy nim a vicky zaczal sie teraz zastanawiac czy moze nie powinien przyhamowac. puscil go I wsadzil rece do kieszeni. - co tak sam spacerujesz w takim miejscu - spojrzal na krzaki. park zdecydowanie nie wygladal ladnie kiedy zwiedly wszystkie kwiatki. to nic, ze on tez byl sam. mial przynajmniej towarzystwo ochroniarza xd

to były tylko żarty, więc niech się archie nie przejmuje, że liam się na niego rzuci. dobrze, że nie rzucał się na więcej przypadkowych osób, na razie był grzeczniutkim chłopcem - ja nie mogłem spać, więc wyszedłem na spacer. a ty, mogę zadać ci to samo pytanie? co tu robisz sam? znaczy no nie sam, z tym tamtym co za nami idzie - odwrócił się w jego kierunku - cześć jerry, kopę lat - przywitał się z jego człowiekiem i też się on z nim przywitał bo był kulturalnym ochroniarzem - gdzie idziemy? na drinka? - zaproponował - ale jednego. na spanie - od razu zaznaczył.

- lubie sie szlajac po nocy - powiedzial z rozbawieniem I spojrzal w kierunku ochroniarza. - jestesmy na romantycznym spacerze - zasmial sie I poklepal goryla po plecach. nie byl zadowolony, ale przyzwyczail sie do tego juz. - tylko jednego na spanie - zgodzil sie. pol dnia mial dzisiaj kaca po wczorajszej imprezie wiec nie mial ochoty sie znowu upijac.

- to tak samo jak ja, widzisz jak jesteśmy zgodni - zażartował, bo zazwyczaj się na pewno dogadywali w takich sprawach. bardzo często widywali się nocami kiedy nikt ich nie widział i mieli spokój od natrętnych osób - jeden obiecuje - powiedział zaciągając go do baru, gdzie on, archie i jerry wypili po drinku i potem rozeszli się każdy do siebie. archie do siebie a liam do siebie.

louis zaprosił tiffy na relaksujący spacer, najwyraźniej chcąc zamknąć ich rozdział raz na zawsze, ciekawe czy mu się to w ogóle uda. więc szli sobie powoli i rozmawiali o głupotach.

jeśli chciał zakończyć ich znajomość podczas tego spaceru to raczej nie będzie relaksujące xddddd
- o! pierwsze oznaki wiosny - zatrzymała się i podziwiała jakieś przebiśniegi, które były czymś całkowicie zwyczajnym, ale w tej chwili wydawały jej się metaforą nadchodzącej wiosny i polepszenia się również w jej życiu.

spojrzał na te przebiśniegi i się uśmiechnął - o faktycznie, nareszcie widać pierwsze oznaki wiosny - powiedział zadowolony - cieszę się, że jesteś w dużo lepszej formie niż poprzednio - pochwalił jej postępy tym razem szczerze.

- julio mówi, że niedługo przyjdzie słońce - pokiwała głową, mówiąc to raczej do siebie. słowa julio nie były oczywiscie zbyt odkrywcze i kazdy mogł to powiedzieć, ale słońce też było teraz metaforą. uśmiechnęła się kiedy ją pochwalił. skoro to zauważył to znaczyło, ze naprawdę jest lepiej. nadal nie było łatwo, ale małymi kroczkami było coraz lepiej. - dziękuję - przyznała z lekkim uśmiechem. - i nauczyłam się czegoś nowego - dodała. popatrzyła na louisa z dozą niepewności, ale po chwili złapała go za rękę. taki dotyk był już dla niej zupełnie wielkim skokiem ku polepszeniu.

- julio? - nie wiedział kim jest julio i co do cholery ona w ogóle gada, no ale cóż, jeżeli jej to pomagało, to najwyraźniej była na dobrej drodze do wyprostowania swojego życia. kiedy go dotknęła, nie ruszał się, obserwował to co robi. nie chciał jej dotykać w sumie bez żadnego jej pozwolenia - o. a to faktycznie nowość - był z niej dumny, że pracowała nad tym. chociaż jego siostra i leila były już o wiele dalej niż ona, no ale cóż, małe kroczki były dla niej najważniejsze - robisz duże postępy tiffy - znów ją pochwalił.

- tak. julio to najmądrzejszy mężczyzna na świecie, nieprawdaż? - na pewno tak brzmiał po tej jednej sentencji, którą tiffy przedstawiła louisowi xd tiffy była najdalej z dziewczyn w rozwoju, ale już pogodziła się z tym, że to nie są zawody i działała w swoim tempie. ważne, że nie stała w miejscu i powoli ruszała do przodu. posłała mu niemrawy uśmiech i zabrała rękę. zareagował trochę jak jej brat, a nie ktoś kogo dotykała kiedyś z innym rodzajem czułości i z którą łączyła ją szczególna bliskość. speszyła się więc i wsadziła ręce do kieszeni.

- co? - zmarszczył brwi. julio teraz brzmiał mu nie jak jej psycholog, bo który psycholog by wypowiadał takie farmazony ale jak jakiś dziwny guru który tylko krzywdzi ludzi wokół siebie - jesteś pewna, że julio to najmądrzejszy mężczyzna na świecie? takie rzeczy są raczej oczywistością - podrapał się po nieogolonym policzku. nie wiedział jak ma zareagować niestety, nie po takim czasie kiedy to coraz więcej ich dzieliło niż łączyło. poza tym, znalazł sobie już obiekt następnych dotyków i uniesień, ups - coś nie tak zrobiłem? - zapytał bo nie ogarniał o co chodziło.

- to metafora, chodzi o to, że po deszczu zawsze przychodzi słońce i po gorszych chwilach... ech, julio to opowiada znacznie lepiej. na pewno byś zrozumiał jakbyś to usłyszał - zrezygnowała z tłumaczenia, bo wiedziała, że nie potrafi tego powtórzyć tak jak julio. louis dużo wyciagnął z tego jednego zdania xd - nie - odpowiedziała szybko i ruszyła znów do przodu, żeby nie stali cały czas przy przebiśniegach tylko kontynuowali spacer. - to było dla mnie i tak długo - próbowała się wytłumaczyć - przepraszam - dodała, bo jednak było jej głupio.

- ale... ja to już słyszałem i to od wielu ludzi. nieważne z resztą, mam nadzieję tylko że julio cię nie krzywdzi i nie wykorzystuje - powiedział spokojnym głosem, nie chcąc się już z nią kłócić - dobrze dobrze rozumiem. ważne jest to, że w ogóle dałaś radę mnie dotknąć - zauważył uśmiechnięty i zadowolony - nie przepraszaj, nie musisz przepraszać za to, że mnie dotknęłaś. kiedyś robiłaś to regularnie, nie mam z tym problemu - zapewniał ją dalej.

- julio nigdy nic takiego by nie zrobił - zaprzeczyła od razu, nie rozumiejąc skąd mu się to wzięło xd tak czy inaczej nie docierało do niej, że brzmiało to jak banał. kiedy julio to mówił, doznawała oświecenia. popatrzyła na niego kątem oka. - kiedyś... - powtórzyła po nim - to było w innym życiu - podsumowała. nie potrafiła znaleźć żadnego mostu między tym a poprzednim życiem i samopoczuciem.

- mhm - nie podobało mu się to, że wierzy w takie bzdury. to było tak banalne, że aż strach - nie w innym, właściwie to nie całkiem w innym, tylko w tym samym. po prostu to było przed tym wydarzeniem - nie nazwał go wprost, to nadal jakoś go stresowało, nie miał do końca tego przepracowanego u psychologa - wtedy byliśmy razem ale ja to wszystko przekreśliłem i... no i potem... - westchnął ciężko - jesteś przecudowną dziewczyną, wiesz? - spojrzał na nią.

- przed porwaniem - niespodziewanie wtrąciła się i nazwała to wprost. też długi czas nie mogła zmusić się do wypowiedzenia tego słowa, ale teraz julio kazał jej wykrzykiwać je w lesie tak długo aż zdarła sobie gardło i jakoś ją to oczyściło i była w stanie to wypowiedzieć. - nie musimy o tym znowu rozmawiać, nie musisz czuć się zobowiązany do tego, żeby wracać do tej rozmowy - powiedziała łagodnie. wiedziała, że żadnemu z nich nie jest lepiej po takim rozdrapywaniu przeszłości. - nic o tym nie wiem - zawstydziła się na jego komplement i uciekła wzrokiem na jakieś krzaki. jej samoocena była bliska zeru po tym wszystkim co się wydarzyło. kiedyś przynajmniej umiała śmiać się z siebie i wszystkie wady przekręcać na swoją korzyść, ale teraz nie była już tą dziewczyną.

- przed porwaniem - westchnął cicho. za każdym razem kiedy wypowiadał to słowo, porwanie wracały do niego te chwile kiedy siedział bezradnie pod ścianą swojego pokoju w mieszkaniu, palił jointa i płakał, bo tak było mu łatwiej rozładowywać emocje. teraz było inaczej, ruszył dalej ze swoim życiem, tiffy próbowała też ruszyć dalej. ich drogi się rozeszły - to czas ci o tym przypomnieć. jesteś najbardziej kochaną i słodką dziewczyną którą kiedykolwiek poznałem. przecież znasz doskonale moje zdanie o tobie i to jest prawda - nie mógł jedynie powiedzieć jej, że ją kocha bo sam nie wiedział czy tak nadal jest.

wiadomo jakie tiffy miała obrazy w głowie kiedy mówiła to słowo na głos. albo w duchu. kiedy znajdowała się w tłumie. w samotności. w ciemności. w zbyt jasnym świetle. ciągle nie mogła się tego pozbyć, te obrazy, a właściwie to uczucie, ten niepokój, to był jej cień, to była już część jej osobowości, już na zawsze.
- czemu mówisz mi teraz to wszystko? - przestąpiła z nogi na nogę. dziwnie się czuła kiedy mówił jej takie rzeczy.

- bo wiem, że tego potrzebujesz. że potrzebujesz to usłyszeć od kogoś, kto cię znał przed porwaniem i wiedział jaką dziewczyną jesteś. pełną wigoru, uśmiechu, odważną. trochę szaloną, ale przecudowną - patrzył na nią dalej - chcę przelać na ciebie tą pozytywność, to wszystko co czuję ja na ciebie - wyjaśnił jej znów.

- wiesz, że już nią nie jestem - jego słowa chyba tylko pogorszyły jej nastrój, bo uświadamiała sobie po raz kolejny, że na zawsze straciła tę beztroskę i energię, którą emanowała przedtem. tęskniła za tamtą tiffy, ale tamta tiffy już nie istniała. bała się też, że wszyscy inni też tęsknili za tamtą tiffy i żałowali, że ta, która wróciła, wcale nią nie jest. woleliby tamtą z powrotem. - i co chcesz zrobić teraz z tym... co czujesz? - przełknęła ślinę. nie do końca rozumiała jego zamiary. biorąc pod uwagę co ich łączyło, nie mogła potraktować jego słów jako przyjacielskie podnoszenie na duchu.

- a ja wierzę, że kiedyś jeszcze ta dziewczyna się w tobie obudzi - wsunął dłonie do kieszeni kurtki i tak stał przez chwilę, nie wiedząc co ma dalej mówić. zachowywał się trochę jakby miał schizofrenię, raz był jej bratem, raz kochankiem, raz przyjacielem - jeszcze nie wiem, jednak na pewno chcę ci jakoś pomóc, żebyś robiła postępy. chciałbym ci kiedyś dać rękę kiedy będziesz tego potrzebowała, wiedz, że jak do mnie zadzwonisz w środku nocy to po prostu przyjdę i nawet pomilczymy. albo pomilczymy przez telefon - uśmiechnął się lekko.

- dziękuję, że tak mówisz... i mam nadzieję, że będziesz mieć rację - westchnęła cicho, chociaż sama nie wierzyła w te słowa. na pewno łatwiej było udawać, że jest taka możliwość, tak bylo łatwiej dla wszystkich. też się nie odzywała i patrzyła na bok na budzącą się do życia po zimie naturę. również po jego dalszych słowach nic nie mówiła ani nie patrzyla na niego. - nie wiem czy powinieneś - powiedziała w końcu wbijając wzrok w swoje buty. ona jego troskę zrozumiała po swojemu i teraz musiała to wyjaśnić. - nie wiem czy nie czekasz na coś co może nigdy nie nastąpić - kopnęła kamyk. mówiła powoli i niepewnie, bo było właśnie tak jak powiedziała: nie wiedziała.

- wiem, że tak będzie. jeszcze odzyskasz dawną siebie i będziesz znów radosna. nie będziesz się bała dotyku ani innych ludzi ani tym bardziej być z kimś tak blisko jak blisko byliśmy my - powiedział spokojnie, wzdychając cicho. słysząc jej słowa, sam się wprowadził w jakiś kompletny mętlik, którego nie zamierzał rozpętywać jednak jego serce nieświadomie dążyło do niej. był rozdarty między uczuciem które ich kiedyś łączyło a tym co było dla niego nowe i ścieżką do nowego życia - mimo wszystko chciałbym ci być przyjacielem a nie wrogiem i chcę być dla ciebie mentalnym wsparciem - nie mogł jej przytulić ale mógł jej mówić pocieszające słówka.