skate park

- jaki z ciebie znawca. - roześmiała się, bo ona takich rzeczy nie wiedziała jednak. najwyraźniej matt był od niej mądrzejszy, ale tego nie przyzna przecież! nie na głos. - teraz ja jestem twoim bohaterem. wszystko wróciło do normy. - powiedziała z rozbawieniem. bo zawsze uważała się za bohaterkę całej ich paczki! - jakbyś mnie nie nosił to może być utrzymał równowagę. - mruknęła. troszke winna się czuła...

oczywiście, że matt był od niej mądrzejszy, bo miał fotograficzną pamięć! co raz przeczytał, na zawsze zapamiętywał. nie miała z nim szans w żadnych quizach.
- słaaabo, teraz to ja będę musiał się tobie odwdzięczać, a nie odwrotnie. - zmarkotniał, bo to było nie fair, ale oczywiście żartował, więc karuzela śmiechu nie mogła się zatrzymać. - nie kazałaś mi się nosić, więc nie wiem czym się przejmujesz. - kręcił głową. - zresztą nic się nie stało! - dodał jeszcze, zgrywając twardziela. dużo razy się dzisiaj przewracał, tyle że przy tym jednym zrobił sobie ałka.

no nie.... w takim razie mary na pewno się z nim nie bawiła w żadne gry, bo zawsze przegrywała a tego nie lubiła.
- no właśnie nie, bo ty byłeś moim bohaterem, a teraz ja twoim to tak jakby ja ci się odwdzięczyłam i po sprawie! - wyjaśniła mu to całkiem zręcznie i wcale się przy tym nie plątając. umrą ze śmiechem na ustach.... - nic? - zapytała przyglądając mu się uważnie. - jesteś pewien że nie umierasz czy coś takiego? - zapytała. bo pewnie edie by ją zabiła wtedy, a całkiem lubiła swoje życie ;x

pewnie nikt nie chciał z mattem grać w quizwanie i było mu smutno!
- jesteśmy swoimi wzajemnymi bohaterami. możemy się nawzajem odznaczyć orderami. zawdzięczamy sobie nawzajem życie! - przytaknął jej, wymyślając kolejne głupoty. za dużo słowa nawzajem w jego wypowiedzi... pewnie miał wstrząśnienie mózgu i dlatego tak gadał haha. biedaczek. - przed chwilą chciałaś mi głowę zaszywać, a teraz myślisz, że od obdartego łokcia umieram. - pokręcił głową ze śmiechem.

- mój bohaterze! - powiedziała wybuchając śmiechem. cóż.... nie powie, że taki bohater w rzeczywistości by się jej nie przydał. najlepiej taki bez dziewczyny, ale przecież na siłę nikogo nie będzie zmuszać. przyszła wiosna, wszyscy się łączą w pary i pewnie się bała, że zostanie sama jak palec i będzie jak piąte koło u wozu! - hej, nigdy nic nie wiadomo, musiałam się upewnić, że nic ci nie jest. - powiedziała wzruszając ramionami.

w ich paczce tyle wielokątów, że i marylin się na jakiś załapie... oczywiście na pewno wolałaby do żadnego nie trafiać, tylko znaleźć sobie kogoś do pary, ale nie można mieć wszystkiego hahaha.
- dzięęki. - machnął dłonią. - to co, gdzie cię zanieść dalej? - zaśmiał się, bo chciał udowodnić, że nic mu nie jest i że mogą wrócić do stanu początkowego, nawet jeśli to się źle skończyło.

zdecydowanie wolałaby jednak mieć swojego księcia z bajki a nie jakiś szalony trójkącik, chociaż może i takim by nie pogardziła, skoro nie ma nikogo xd
- lepiej już mnie nigdzie nie zanoś, co? jeszcze rozwalisz sobie głowę tak, że naprawdę będę cię musiała zszywać a na razie tylko na pluszakach to ćwiczyłam. - powiedziała z rozbawieniem. - ścigamy się tam. muszę się napić. - zarządziła i zanim matt się zorientował to już ruszyła, bo musiała przecież wygrać...

to jak, lea czy essie? trójkącik, ups, da się zrobić. to się źle skończy. xd
- mówiłaś, że już się nauczyłaś! oszukistka. - dźgnął ją w bok. - ja tu specjalnie rozwalam sobie łokieć, zebyś pokazała swoje umiejętności, a żadnych nie masz! - zaczął marudzić, bo poczuł się tak bardzo oszukany. - eeeeeej! - zawołał, bo zanim ogarnął, że mają się ścigać, to ona już biegła. tak to jest jak się jara za dużo trawy i ma się spowolnione łączenie faktów. dostał prędkości jak torpeda i szybko ją dogonił i złapał i podniósł i nią zakręcił, żeby ją spowolnić, chociaż wyglądało to jak jakieś balety na środku skate parku.

niech będzie lea ;x hehe trójkąty zawsze się dla kogoś źle kończą. co zrobić.
roześmiała się. - bo się nauczyłam! teoretycznie. w praktyce jeszcze nic nie zszywałam. - powiedziała wzruszając ramionami. nie miała jeszcze takiej możliwości, chociaż ręce już ją korciły, żeby naprawić nogę jakiemuś pieskowi potrąconemu przez samochód, ale na razie mogła tylko patrzeć! to przykre. śmiała się bo słyszała jego krzyk za sobą. zaraz jednak ją dogonił i pisnęła kiedy ją złapał i zaczął obracać. - zakręci mi się w głowieee - jęknęła.

nic nie zrobimy i to przecież nie nasza wina i w ogóle...
- tak to ja też umiem! - prychnął, bo sam prowadził biznes uczenia się na egzaminy z różnych kierunków i zdawanie ich za innych frajerów, więc teoretycznie też miał jakąś wiedzę z różnych dziedzin. kiedy stwierdziła, że zakręci jej się w głowie, zatrzymał się i powoli opuścił ją w dół, patrząc jej głęboko w oczy ;x

a skąd! my nie jesteśmy winne niczemu.
roześmiała się. - ale nie będziesz w tym tak dobry jak ja! nikt nie będzie! - zapewniła go bo chciała zostać najlepszym weterynarzem w st albans! a co. trzeba mieć ambicje. kiedy jej tak patrzył w oczy strasznie się speszyła. ale nie spuściła wzroku. w końcu nie robiła nic złego. pewnie często grali w grę kto wcześniej mrugnie, i nie było w tym nic złego. dlaczego teraz miałoby być inaczej?

my jesteśmy najbardziej niewinne! to my tu jesteśmy ofiarami!
- jak już się nauczysz naprawdę, to daj znać, to wtedy rozbiję głowę. albo jakbyś chciała się nauczyć, to nawet mogę specjalnie rozbić, zebyś miała na kim ćwiczyć. - wymyślił, bo taki był z niego dobry przyjaciel. patrzyli na siebie chwilę, po czym matt, zjarany i nieogarniający życia jak zawsze, nachylił się do niej. ich usta dzieliły trzy milimetry, chuchali na siebie i stykali się nosami. - przepraszam, nie powinniśmy... - speszył się zaraz i odsunął. dobrze, że się ogarnął na czas!

tak, zdecydowanie!
śmiała się z jego pomysłów. - nie będziesz specjalnie rozbijał głowy... podejrzewam, że będę miała na kim ćwiczyć. - powiedziała kiwając głową. w końcu dużo zwierząt ma wypadki, coś się dla niej znajdzie. łatwiej jest zszyć kota, którego blizny będą niewidoczne niż przyjaciela! mary nie za bardzo wiedziała co ma w tej sytuacji zrobić... po za tym czuła się jakby ją sparaliżowało i nie mogła uciec chociaż mózg jej podpowiadał, że to najodpowiedniejsze co mogłaby zrobić w tej sytuacji. na szczęście matt się ogarnął. - masz rację, nie powinniśmy. - mruknęła i pewnie uciekła, żeby przypadkiem nic podobnego się nie powtórzyło. zamknęła się w domu i do rana nigdzie nie wychodziła.

matt znalazł swoją porzuconą deskorolkę na środku skate parku i też odjechał w siną dal. a raczej do domu. skąd zadzwonił do edie i udawał, że wszystko jest okej.

popijał sobie tutaj piwko i oglądał ludzi, którzy szaleli na deskach, rolkach i rowerach i hulajnogach pewnie też... on pewnie miał ze sobą deskę, ale znudziło mu się jeżdżenie, więc się odstresowywał w przyjemniejszy sposób.

morgan tutaj podrywała jakiś kolesi, ale oni gadali tylko o sporcie i przechwalali się jakiś to sztuczek nie umieją, więc jak tylko zobaczyła jamesa, to się z nimi pożegnała. nie byli nawet tacy przystojni, żeby się tak poświęcać. - cześć, co tam? - podeszła więc do niego i usiadła obok.

całkiem prawdopodobne, że james ją obserwował, ale nie chciał jej przerywać w podrywaniu idiotów, których pewnie znał. pewnie się zastanawiał jak szybko się zorientuje, że nie warto xd uśmiechnal sie kiedy do niego podeszła i upił łyk piwa. - siemano. - mruknął podnosząc dłoń w przywitaniu. - jak widać, relaks.... - wzruszył ramionami. - jak się bawiłaś rozmawiając z nimi? - zapytał i skinął głową w kierunku chłopaczków po czym się roześmiał.

szkoda, że nie podszedł, bo zaoszczędziłby jej czas. a tak stała i gadała z nimi o rzeczach zupełnie bezsensu, żeby okazało się, że nie są warci jej uwagi. odwróciła się w kierunku, w którym patrzył, po czym wywróciła oczami. - nawet nic nie mów - westchnęła i powróciła wzrokiem do jamesa. - nie wiem czego się spodziewałam - westchnęła.

nie mógł sobie zepsuć zabawy.... to bardzo nie w jego stylu. wolał popatrzeć jak się męczy. chociaż gdyby to trwało jeszcze dłużej to może jak rycerz w lśniącej zbroi wybawiłby ją z opresji, ale wiedział, że morgan jest zbyt mądra na to, żeby długo gadać z kretynami. roześmiał się i podał jej buteleczkę. - masz, to z pewnością ukoi twoje zszargane nerwy. - powiedział rozbawiony. - a wyglądałaś jakbyś się świetnie bawiła. - dodał jeszcze i uśmiechnął się szeroko

taki z niego super kumpel. chociaż ona pewnie też nie uratowałaby go od razu, gdyby zobaczyła go z jakimiś idiotkami, które zna. a jakby wytrzymał tyle, żeby je przelecieć, to by się potem z niego nabijała i opowiadała mu jakieś głupie historyjki z udziałem tych lasek. - dzięki, to zawsze pomaga - zaśmiała się, biorąc od niego butelkę. - w takim razie źle odczytujesz sygnały i emocje wypisane na mojej twarzy - napiła się.

co zrobić. jakaś rozrywka należy się każdemu, a że wybrał sobie taką, to już nie jego wina xd wtedy by ją pewnie znienawidził na jakąś godzinkę lub dwie.... ale potem by ją przeleciał i wszystko wróciłoby do normy xd - nie możesz mnie za to winić. jestem tylko prostym facetem siedzącym w komputerach. nie wiem nic o kobietach. - powiedział poważnym tonem i wzruszył ramionami, zaraz jednak się zaśmiał, bo wiadomo że jednak o kobietach coś niecoś wiedział.

nie mógłby się na nią obrazić, bo zamachałaby przed nim tyłkiem, albo pokazała cycki i od razu by mu przeszło xd. a potem rzeczywiście by się pobzykali i wszystko poszłoby w zapomnienie.
- no tak, zupełnie zapomniałam - westchnęła i przeczesała dłonią włosy. - dobrze, ze jesteś taki uroczy, bo inaczej w życiu nie poderwałbyś żadnej laski - powiedziała poważnie i poklepała go pocieszająco po dłoni.

zapewne tak właśnie by było xd
- przecież ja ciągle mam problemy z podrywaniem panienek! widzą we mnie tylko słodkiego chłopaka, materiał na przyjaciela... wiecznie we friendzone.. - westchnął. zabawnie było robić z siebie ofiarę losu. na pewno jak kiedyś będzie to wspominał to będzie miał ubaw po pachy, a karuzela śmiechu nie przestanie się kręcić.

- biedaczek - dalej go głaskała ze współczuciem. - ale przynajmniej ufają ci na tyle, żeby cię brać ze sobą na zakupy i nie wstydzić się przebierać przy tobie. to zawsze coś - pociągnęła kilka łyków z butelki. - przynajmniej zawsze możesz sobie popatrzeć - oparła się łokciami o swoje kolana, bo zakładam, że siedzieli na trawie.

- wiem, mój los jest straszny. - westchnął ciężko i pokręcił głową. musiał się z tego wszystkiego napić. jeszcze trochę i sobie rzeczywiście wkręci, że laski uważają go za przyjaciela xdd musiałby potem znów odnaleźć siebie. zaraz się zaśmiał bo mu się znudziło to wszystko. - wolę jak się przy mnie rozbierają niż przebierają. - stwierdził z cwaniackim uśmieszkiem, który pewnie często pojawiał się na jego ustach. - lepiej mów co u ciebie. - szturchnął ją leciutko.