sala #1

to, że przyszedł, już udowadniało, że hanna go coś tam trochę obchodzi. sam przyszedł i skazał się na ten widok.
- wow - wydobyła z siebie obojętnym tonem. jeszcze miała siły na głupie odzywki xd - jo ci kazała? - zgadywala.

- mhm - mruknęła, bo jakoś mu nie wierzyła, że przyszedł tu z własnej woli. ciekawe czy miał już okazję natknąć się na jej mamę czy to dopiero przed nim? podejrzewam to drugie - czemu? ktoś umiera? - zażartowała bardzo zgrabnie. zaśmiała się sztywno, bo dobrze wiedziała, że ten żarcik nie przejdzie. może juz go testowała na pielęgniarkach i też nie wykazały aprobaty.

wow, nawet nikt mu nie kazał i przemyślał to z własnej woli!
- świetnie - mruknęła nadal bez entuzjazmu. wszyscy chcieli jej pomóc, ale nikt nie mógł - czekoladowe ciastka będą najlepsze - poinstruowała go, bo przyniesienie jedzenia to był najlepszy sposób na pomoc jaką mógł jej okazać.

szybka akcja xd inaczej bym się kolejny miesiąc zastanawiała.
dobrze, ze teraz w wieku czterdziestu lat i po przystawieniu do muru sobie to uświadomił xd
- masz znajomości w służbie zdrowia i możesz mnie wrzucić na górę listy? - uśmiechnęła się niemrawo. ciągle probowała żartowac, bo sama nie chciała dopuszczać do siebie stresu z powodu tego jaki jej stan jest poważny.

obserwowała go jak się tak przysiadał. wygladał na zdeterminowanego, żeby z nią porozmawiać, w przeciwieństwie do ich ostatniego spotkania albo właściwie każdego spotkania. trochę ją zatkało jak zasugerował oddanie własnej nerki. nie spodziewała się po nim takiego poziomu zaangażowania.
- nie mogę tego od ciebie wymagać - powiedziała od razu, nie chcąc przyjąć jego wielkiego gestu.

reszta rodziny hanny się przetestowała i nikt nie pasował na dawcę, więc nawet nie pomyślała o thomasie i zaakceptowała to, że musi czekać na swoją kolej nie wiadomo kiedy. nie była jeszcze w tak krytycznym stanie, żeby w pośpiechu szukano jej nerki, nawet jeśli jej stan się pogarszał.
- a ja nie chcę, żebyś się tak poświęcał - odpowiedziała od razu - i żebym potem miała do ciebie dług wdzięczności - przyznała się, że głównie bała się tego, że potem będzie od niej oczekiwać wdzięczności i wypominac jej to i będzie mu winna przysługę xd nie mieli takiej relacji, żeby mogła przyjąć bez zastanowienia jego altruistyczny gest.

no tak, najgorsze w tym wszystkim nie było to, że będzie musiał przejść zabieg, oddać swój wewnętrzny narząd i potem przejść rekonwalescencję, tylko to, że będą mieli bonding. i na zawsze będą już połączeni xd
patrzyła na niego wzrokiem, ktory wskazywał na to, że zupełnie nie spodziewałaby się po nim takiej akcji i że właściwie nie myślała, że jest w stanie się na coś takiego zdobyć. przede wszystkim nie rozumiała dlaczego chciał to zrobić. gdyby kopnęła w kalendarz to przynajmniej miałby problem z głowy xd taka prawda.
- to nie jest łatwe - zniechęcała go, chociaż jej argumenty już miękły.

dramat xd
jego reputacja była najwazniejsza. lepiej było się poświęcić niż żeby potem ludzie gadali xd
- czyli nie mam nic do gadania? - uniosła brew pytająco. nie podobało jej się to, że zadecydował za nią. chciała mieć chociaż iluzję, że może się nad tym zastanowić. wiadomo, i tak by się musiała zgodzić skoro na horyzoncie nie miała innych opcji - rozmawiałeś z lekarzami? z mamą? - zastanawiała się na jak zaawansowanym etapie są plany thomasa i czy dowiadywała się o wszystkim ostatnia. jeszcze się obrazi, ze nikt jej nic nie powiedział xd

skądże! nikt nie może myśleć, że thomas chce poświęcić się dla swojej córki!
- bo co? jak się nie zgodzę to dasz mi szlaban? już i tak siedzę całymi dniami w pokoju - znowu paplała bez sensu. nie przyznałaby się na głos, ale była trochę poddenerwowana tą sytuacją i nie wiedziała jak reagować. nie spodziewała się czegoś takiego ze strony ojca i znowu włączyły jej się mechanizmy obronne. - ja mam jej powiedzieć czy ty? - jeszcze się nie zgodziła wprost, ale już planowała rozmowę z mamą.

- przyzwyczaiłam się, jest przytulnie - wskazała na jakieś roślinki z jej mieszkania, które przyniosła jej mama. zadomowiła się xd tak, zaskoczył ją decyzją o rozmowie. to na pewno nie mogła być łatwa rozmowa po tych wszystkich latach skoro przede wszystkim mieli do omowienia, że nie poinformowała go dwadzieścia parę lat temu, że zaciążyła xd jak przejdą przez tę rozmowę to przeszczep to będzie pikuś xd - okej - przyjęla to do wiadomości. popatrzyła na thomasa i nadal nie powiedziała wprost, że się zgadza - żeby nie bylo, nie znalazłam cię tylko po dlatego, że potrzebowałam nerki - uznała, że to ważniejsze do ustalenia z góry niż kwestie przeszczepu. oboje skupiali się na małych rzeczach zamiast na procedurze. widać te same geny xd

część dzieciństwa spędziła w szpitalach i zawsze przyozdabiała swoje pokoje i właściwie były to dla niej dość znane tematy. tylko wtedy nigdy nie było tak źle, żeby lekarze uznali jej nerki za bezużyteczne. thomas przynajmniej załatwi wszystkie trudne rozmowy za jednym zamachem i nie będą musieli już z mamą hani do tego wracać xd na jego odpowiedź wydobyła z siebie coś w rodzaju śmiechu, ale mało przekonanego.
- więęęc... - powiedziała przeciągle i popatrzyła na niego - naprawdę to robimy? - musiała mieć potwierdzenie. najlepiej na papierze. inaczej będzie jej się jutro wydawało, że miała halucynacje na lekach.

"masz nerkę, a teraz się odczep" xd
musiała przetworzyć to co się stało. była trochę oszołomiona wspaniałomyślnym zachowaniem ojca, ale jak uświadomiła sobie, że jest nadzieja na wyzdrowienie to nawet nabrała trochę więcej energii.

ups!
słuchała w ciemnościach wykładu, który nagrała jej koleżanka. nie mogła opuścić zajęć xd skrzywiła się kiedy ktoś zapalił światło i podniosła lekko.
- hm? - spojrzała na nieznajomego gościa w kitlu i wyciągnęła słuchawki z uszu. myślała, że już wszystkich lekarzy i pielęgniarki zdążyła zapoznać.