gabinet doktor wendy

First topic message reminder :

Wcale nie doktor, ale tak każe do siebie mówic, by być bardziej seksi. Wendy siedziała przy swoim biureczku piłując paznokcie i przeglądając życie na gorąco.

no weź! wczoraj bunny stwierdziła, że roy lepszy na ojca. ale głównie dlatego, że śpiewa trololo, a wiadomo jaką fanatyczką tego jest. pewnie większą od call me maybe! - źle się czujesz? - zaniepokoił się, bo może przedawkowała jakieś leki. wyglądała na taką lekomankę bardziej niż jej matka. wczoraj ją tylko podbierał z tymi lekami johna, bo wiedział że sama wcina je jak m&msy. - możesz zadzwonić do ojca... albo mamy. odbiorą cię i nie będzie problemu. albo idź do dyrektora - aha, jasne. pewnie przyjmie ją z otwartymi rękami. chociaż nie sądzę by jej matka powiedziała swojemu kochankowi, że spodziewa się jego dziecka. zabiłby ją i gen, to pewne! - albo po prostu idź do domu. - on by tak zrobił. w zasadzie to mógł nawet pomóc jej tam dotrzeć. i tak nie chciało mu się już tu siedziec.

trolololo jest pro xd - tak. - mruknęła rzuciła by mu coś z ironią ale niestety była tak dobrze wychowana i urocza że nie znała takich słów jak sarkazm czy ironia! co za pech. - nie chcę jim. na pewno nie byliby zadowoleni że opuszczam zajęcia. - powiedziała smutno bo najbardziej jej zależało na opinii rodziców przecież! nie mogła ich zawieść. - nie mogę iść do domu. przecież na pewno odnotowaliby to że uciekłam, nie chcę mieć problemów. - pokręciła głową i przymknęła oczy bo zakręciło się jej w głowie. - jakoś wytrwam, potem jeszcze muszę iść na trening. - dodała bo tego tym bardziej nie mogła odpuścić!

uniósł brew do gory. - gen? a co jeśli po drodze zemdlejesz... będziesz miała większe problemy. ze zdrowiem nie ma żartów! i wiem, co mówię. moja stara zdechła na raka. - czy co ona tam miała mieć, ale chyba właśnie raka.... ewentualnie mogła zginąć w wypadku, ale to bardziej oklepane mimo wszystko. matka pewnie po czarnobylu umarła. bo ostatnio onkolog mojej siostrze powiedział, ze to wszystko po czarnobylu wychodzi xd i ludzie z roczników osiem coś tam dalej są jego częstymi pacjentami. lowli. chociaż jego matka zdecydowanie starsza była. - na żaden trening! gen... zabraniam ci, jako starszy i niekoniecznie mądrzejszy brat! - złapał ją za nadgarstek, w razie gdyby chciała sprawiać problemy wychowawcze i mu zwiać. chociaż i tak pewnie biegał szybciej, bo musiał uciekać wielokrotnie przed różnymi bandziorami.

gen jeśli nie musiała nie biegała w ogóle więc to na pewno jest prawdą. - nie zemdleję o czym ty mówisz, jimmy. - westchnęła chociaż idąc tutaj zataczała sie jakby wypiła litr wódki. chociaż nie, ona po jednym kieliszku by tak robiła... w każdym bądź razie przyglądała mu się uważnie. no po tym czarnobylu to wiem, bo mojej ciotce mówili że przez to ma problemy z ciążą też. oprócz tabletek. - och przestań, nie mogę go opuścić. jeśli nie pójdę mogę sobie wybić z głowy mistrzostwa niedługo. - powiedziała kręcąc głową a nie mogła sobie na to pozwolić, chociażby miała zemdleć na lodzie!

on nawet nie wiedział, co ona trenuje. dla niego żaden sport nie był tyle wart. w ogóle nie był wart niczego! nie umiał nawet zagrywać w siatkówkę, albo jak już to zrobił to piłka nie przelatywała przez siatkę. kiedyś dobrze mu szło w kosza, bo był wysoki i skoczny, no i lubił kozłować, jednak of fajek jego wydolnośc ostro zmalała i łapał zadyszkę po przebiegnięciu jednej długości boiska. - więc sobie je wybij. bo nie jesteś teraz w stanie nic robić. i nie obchodzi mnie to, że mnei w tej chwili znienawidzisz. - wstał pociągając ją do góry. - musisz się położyć i wziąć coś. albo najpierw pójdziemy do lekarza...

była kompletnie zaskoczona bo sądziła, że w takiej sytuacji jimmy najchętniej sam wykopał by jej grób i położył ją tam mówiąc że na pewno wyzdrowieje jeśli przykryje się grubą warstwą ziemi... jednak najwyraźniej nie był taki okropny jak myślała. pomimo że trochę zboczony. - jimmy ćwiczyłam na te mistrzostwa tak długo! nie chcę z nich rezygnować! - powiedziała słabo i westchnęła ciężko, bo on nie rozumiał jak to jest dążyć do czegoś tak długo a potem zepsuć to w jednej chwili przez głupie przeziębienie czy coś takiego. - nie chcę żadnych lekarzy. - powiedziała. przecież to mama wie co najlepsze nie lekarze!

zapomniałam! matka gen robiła jej herbatki ziołowe, a na gorączkę wsadzała jej plastry cytryny w skarpety i mówiła, że to pomoże! oczywiście jeśli gorączka była powyżej stopni czterdziestu. wcześniej nie bylo sensu interweniować. - skoro tak długo trenowałaś to jeden dzień jest bez znaczenia. kiedy masz te zawody? - podrapał się za uchem i stuknął ja czółkiem. - chodź do domu, gen. pójdziesz spać a ja ci zagram jakąś piosenkę johnniego hallydaia, albo innego presleia, czy coś z deszczowej piosenki. - zapewnił ją, bo był wybitnym gitarowym grajkiem. przynajmniej on tak myślał.

a pewnie w rzeczywistości tak grał na gitarze jak lachowski śpiewa... xd cóż.... - za miesiąc. - powiedziała. a przecież to nie tak dużo czasu! będzie musiała odpuścić trochę gdy na skrzypcach i przerzucić się na częstsze jeżdżenie na lodzie. pewnie jeździła sama, znaczy bez partnera bo nie czułaby się komfortowo gdyby ktoś ją dotykał i podrzucał. - jimmy. - jęknęła. - to nie jest takie łatwe jak ci się wydaje. nie dla mnie. przecież szkoła jest ważna a to tylko jakieś zwykłe przeziębienie. - powiedziała łagodnie i spojrzała na niego. kiedy był taki troskliwy wydawał się jej taki cudowny!

no i co! xd ale przynajmniej się stara. xd
bo był cudowny, jak mogła kiedykolwiek w to zwątpić? spojrzał na nią surowszym wzrokiem niż kiedykolwiek patrzył na nią john. - geneviev - pewnie nie potrafił normalnie wypowiedzieć jej imienia i język mu się plątał. - cholera! kto ci wymyślił takie imię? - prychnął kręcąc głową. dalej trzymał ją za rękę, co nie. nawet jeśli się nieszczególnie wyrywała i sprzeciwiała. - to przeziębienie może się zamienić w jakieś cholerne zapalenie, będziesz miała sepsę i umrzesz! chcesz tego? wiesz, jak twoi rodzice by wtedy płakali? - zmrużył oczy. wiedział, że poza szkołą najbardziej się nimi martwi. - możemy wstąpić po drodze do kościoła. pomodlisz się za zdrowie i powodzenie na zawodach do swojego boga! - jaki on wspaniałomyślny.

no tak tak, oczywiście.
miała ochotę się roześmiać kiedy nie potrafił wymówić jej imienia ale on był zbyt poważny jak mówił więc się bała że się na nia zdenerwuje za to. - to po prababce. - powiedziała cicho i westchnęła. kiedy mówił o sepsie i o rozpaczy rodziców serio się przestraszyła i najchętniej pognałaby do domu jak struś pędziwiatr z tym, że nie miała takich super mocy. przyglądała mu się przestraszona i nie wiedziała co ma robić. - wygrałeś. - szepnęła w końcu bo nie mogła pozwolić by rodzicom było przykro!

uśmiechnął się do niej szerzej. - to super! więc chodź do domku... - nie wiedział, skąd mu się to domku wzięło. jezu. pewnie całą drogę się nad tym zastanawiał, a wrócili jakimś zatłoczonym autobusem, przez który gen zrobiło się jeszcze gorzej. zacznij u nich na chacie xd