katedra

First topic message reminder :

Pablo stal pod katedra i palił papierosa. Marzły mu dłonie, bo zgubił rękawiczki, ale poza tym czuł się dużo lepiej niż wczoraj, więc nawet uśmiechał się raz po raz do sypiącego śniegiem nieba, zastanawiając się, czy powinien już iść do domu, czy może jeszcze chwilę połazić po mieście.

- Pewnie masz rację - machnął ręką, uznajac, że nie będzie się dzielił z Nicole swoimi podejrzeniami co do Damona. - Niby co interesującego dzieje się poza pokojem? Proszę cię, Nicole, świat jest szary i nieciekawy - przypomniał jej i pokręcił głową, by potem objąć ją ramieniem i oprzeć głowę o jej głowę, przymykając oczy. I ja nie mam w ogóle weny to idę NAPRAWDĘ porobic matmę to zakończ albo dokończymy potem;x

- to poróbmy coś, żeby taki nie był. - odparła od razu i pewnie coś porobili, nie wiem co, może ją malował czy coś tam. bo mnie potem raczej nie będzie, to bez sensu ciągnąć.

była tu na spotkaniu z księdzem jakimś. może była na spowiedzi, bo w sumie to była katoliczką. może niespecjalnie praktykowała, ale... lubiła mieć czyste sumienie.

No cóż, a tutaj przechadzał się andrew bo była ładna pogoda. albo biegał. dbał o formę. wypłukiwał zielsko z ciała czy coś xd uśmiechnął się kiedy ją ujrzał. - cześć. - przystanął i wyciągnął słuchawki z uszu. na szczęście wcale nie śmierdział!

była zapatrzona w telefon, kiedy usłyszała andrew. uśmiechnęła się do niego mimowolnie i cmoknęła jego policzek, bo mimo, że ostatnio było bardzo sztywno to czuła, że coraz normalniej jest między nimi. - hej, andrew. co tu robisz? - zapytała przekrzywiając główkę. miał rozwiane włosy i nieco zaspany wzrok. bardzo przyjemny widok. pomyślała sobie, że andrew zarywa nocki, bo uczy się do egzaminów. gdyby wiedziała, że wrócił do nałogu zaraz by go olała i uciekła, a później darła się na wszystkich z nerwów. bo bardzo by się o niego martwiła.

- biegam. - powiedział z uśmiechem i poczochrał włosy jeszcze bardziej. - a ty co tutaj robisz, antoinette? już późno, nie boisz się tu sama chodzić? - zapytał biegając sobie w miejscu, bo chciał trzymać formę! to ważna sprawa.

- byłam na mszy - wskazała dłonią na katedrę i poprawiła mu te włoski. to znaczy przeczesała je palcami. - nie, ale co nie znaczy, że nie możesz mi towarzyszyć w powrocie do domu, andrew. - położyła mu dłoń na plecach i pewnie zaczęli powolnym krokiem podążać w stronę jej mieszkanka. a raczej alberta, który ją rozdrażnił. czepiał się każdego faceta, z którym się spotykała! co go to obchodziło.

- naprawdę? - powiedział uśmiechając się lekko i objął ją w pasie. - jasne, że chętnie ci potowarzyszę. - powiedział z uśmiechem bo cóż. ciągle się do niej uśmiechał. - co u ciebie słychać? - zapytał

- tak. bo to było za tego chłopaka z twojej klasy, którego nie mogą znaleźć. - była w delegacji ze szkolnej gazetki, bo musiała napisać o tym artykuł. simonowi nic się nie chciało. więc... sama musiała wszędzie łazić. najpierw chciała się w niego wtulić, ale zaraz przystanęła i przymknęła oczy. - andrew... ktoś może sobie coś niedobrego pomyśleć. - westchnęła odsuwając od siebie jego rękę z ubolewaniem. zawsze chciała by tylko jego ramiona ją obejmowały, ale teraz wszystko się zmieniło. - w porządku. wyjeżdżam w piątek do paryża i już nie mogę się doczekać. - powiedziała z uśmiechem. andrew się już pewnie nie odzywał, więc odprowadził ją do domu i tyle z tego było.

lucy właśnie wyszła z katedry, bo była na święceniu koszyczka i przy okazji modliła się godzinę przy grobie i jeszcze była na próbie z organistą, bo miała dzisiaj wieczorem śpiewać psalm i w ogóle dużo rzeczy miała tu do załatwienia, w końcu to święta, wiadomo!

walther pozostał w mieście, a nie wyjechał do drezna, tylko dlatego, że w zasadzie u niego nie obchodzono jakoś specjalnie świąt wielkiej nocy. poza tym nie opłacałoby mu się lecieć taki kawał drogi tylko na dwa dni. dlatego też szedł tędy paląc jakieś mocne marlboro i niosąc kawę w papierowym kubku. trochę był wkurzony, bo przez to miał zajęte obie rączki, a wolałby trzymać je w kieszeniach. no cóż. szedł gdzieś tam przed katedrą nawet nie spoglądając w jej stronę, bo nie była zbyt ciekawa. katedra. nie lucy xd

lucy była chyba z londynu, no to miała blisko, ale najwyraźniej tak się zaangażowała w sprawy tutejszej parafii, że miała śpiewać tutaj, więc cała rodzina przyjedzie tutaj na mszę, a dopiero potem wrócą do londynu czy coś tam. w każdym razie lucy kursowała teraz między londynem, gdzie sprzątała i gotowała w domu, a st. albans. zauważyła walthera, któremu posłała szeroki uśmiech, ale nawet nie patrzył w jej stronę. ruszyła jakoś szybciej, żeby go niby przypadkiem minąć i chociaż powiedzieć mu cześć. miała nadzieję, że ją tym razem pamięta!
- cześć. - powiedziała więc, kiedy go mijała, zgodnie z planem.

kiedy ta blondi mu śmignęła zmarszczył nos. doskonale ją pamiętał, bo nikt gorzej przed nim nie wypadł jeśli chodzi o byrona. - witaj - mruknął odwracając głowę, by tam gdzieś wypuścić dym i przy okazji kaszlnąć sobie, bo coś ostatnio go złapało. co w sumie nie jest żadnym zaskoczeniem, skoro praktycznie nic nie je i tylko pije kawę. podrapał się po nosie bolącym palcem wskazującym, gdyż wczoraj, a w zasadzie dziś, spędził całą noc grając piękne melodie na cześć tej ćpunki ze stacji kolejowej. miał nadzieję, że jeszcze kiedyś ją zobaczy.

no świetnie! ona miała nadzieję, że tego akurat nie pamiętał. bo ona oczywiście rozpamiętywała swoją wpadkę po nocach i czuła się jak coraz większa idiotka, bo oczywiście zupełnie wszystko wyolbrzymiła. no i teraz uczyła się po nocach wszystkich możliwych wierszy byrona i innych romantyków, mając nadzieję, ze będzie miała okazję, żeby pokazać waltherowi, jaka ona zdolna.
- radosnych świąt! - dodała szybko, próbując wykorzystać okazję, ze go tak "przez przypadek" mija.

- aha... tobie też. - wzruszył ramionami i zrzucił peta na chodnik, by go przydepnąć. miał w dupie, że anglia zamieni się w kupę śmieci. on planował się stąd wyprowadzić zaraz po studiach i wstąpić do jakiejś orkiestry narodowej we wiedniu, bo austria go jarała najbardziej chyba!
a ja zw.

uśmiechnęła się pod nosem, kiedy zgasił papierosa, bo na pewno ich nie lubiła.
- nie wracasz do domu na święta? - uparcie próbowała podtrzymać rozmowę. mogłaby od razu zacząć recytować byrona, wszystkie utwory pokolei, ale pewnie w tych emocjach znowu by zapomniała jakiegoś istotnego wersu!

- nie. - powiedzial krótko i dopiero teraz w zasadzie zwrócił uwagę, że ciągnie mu się za dupą. dlatego przystanął i spojrzał na nią jakoś bardziej pytająco, żądając wyjaśnień. ale chyba nie wiedziała nawet o co mu chodzi, bo nic nie mówiła. - o co ci chodzi, dzieciaku? - zapytał prostując się,, by być co najmniej dwa razy wyższym od niej.

- aha. - odpowiedziała krótko, bo co miała powiedzieć, jeżeli on wcale nie był zainteresowany rozmową. przestraszyła się, że rzeczywiście zrobiła z siebie wtedy przed nim taką idiotkę, że powinna raczej sie ukrywać za drzewami za każdym razem, kiedy go gdzieś tam przyuważy. - mi? o nic. - odpowiedziała, skubiąc nerwowo rękaw sweterka. spojrzała w bok, gdzie podjechał jakiś wielki rodzinny samochód i kierowca zatrąbił. to jej rodzinka przyjechała ją odebrać. - muszę już iść. pa! - wycofała się więc i poleciała do samochodu.

- i dobrze. - burknął wypijając do końca kawę i sam też spieprzył.

przewijała się tutaj myśląc o fajnych i niefajnych rzeczach a miała o czym myśleć! pewnie była odwiedzić ruby chyba że już wyszła w sumie to nie wiem.

pewnie jeszcze tam siedziała i czekała aż jasper ją odwiedzi xd a emily pewnie była tu u spowiedzi. jean akurat przechodzil tędy i ją dostrzegł. od wczoraj, czy kiedy oni tam się pierwszy raz kochali, cały czas chodził szczęśliwy. dlatego też założył ręce na piersi i się jej przyglądał z oddali, w razie gdyby nie życzyła sobie tego, że chce się z nią pokazywać przed kościołem.

chyba wczoraj.. ale jestem zagubiona w czasoprzestrzeni i nie do końca wiem który mamy dzień tygodnia i w ogóle, to smutne. pewnie dostała taka pokutę że przez całe życie jej nie odprawi, ale to nie ważne! bo ona też była szczęśliwa. i sądziła, że jean ją bardziej kocha teraz. ruszyła przed siebie bo miała zamiar iść na jakieś lody czy cos podobnego.

środa! bo jutro mój tata odbiera okulary z optyka xd - hej! emily... - zamachał jej przed nosem, bo przeszła obok niego, jakby zupełnie nic. posmutniał. - nie poznajesz już swoich nauczycieli? - zapytał rozbawiony i wsadził rączki do kieszeni. oczy mu się świeciły ze szczęścia.

zatrzymała się gwałtownie i uśmiechnęła łagodnie. - och nie widziałam cie. - powiedziała cicho ale uśmiech nie schodził jej z ust. przecież nie miała z jakiego powodu się smucić. pewnie jeszcze przy okazji pomodliła się do tatusia i już w ogóle była super szczęśliwa. - jak tam? - zapytała oblizując usta.

- wspaniale. nie było chyba lepiej. - podrapał się po policzku. miał wielką ochotę ją przytulić i pocałować, wziąć za rękę i wykrzyczeć całemu światu, ze to jego jedyna, najwspanialsza emily luzert, czy jak jej tam. - a co u ciebie? - zapytał kopiąc jakiegoś kamyczka na trawnik.