#5 |annie & lucy|

First topic message reminder :

Chris zastanawiał się, czy Grace będzie już sama w tym pokoju! Bo po co mu spotykanie asha. Więc ubrał się ładnie, wyszykował i w ogóle. Zapukał nawet grzecznie i czekał, aż mu otworzy. Miał chęć na deser.

- nie wiem, jakim cudem. ale ktoś wie, okej? - mruknęła nie trudząc się nawet na szept. wkurzała ją woof woof i serio miała powoli dość wszystkiego! prychnęła słysząc o nim. pokręciła głową. - chris.. bądźmy poważni. jest was trzech. ty, ash i kenny. na każdego reaguję w ten sam sposób, gęsia skórka, gdy was widzę, mokro w majtkach... a kiedy mnie całujecie mam motyle w brzuchu. nie wiem, co ze mną jest nie tak. - teraz jednak już szeptała. nie chciała przecież by lucy się obudziła i podsłuchiwała ich rozmowy. to było dla niej zbyt trudne, miała łzy w oczach. - dzwoniłam dzisiaj do ojca... - uniosła wzrok na jego oczy.

-widzisz, mam proście. Ty jesteś jedna - mruknął zrezygnowany. Był sam na siebie zły, że jego serce wybrało dziewczynę, która nie wie kogo kocha, albo po prostu nikogo nie kocha, tylko na nich trzech leci! Siedział dłuższą chwilę w milczeniu, gapiac się w podłogę. Dopiero gdy powiedziała o ojcu, spojrzał na Nia i przytulił, bo widział Jej oczy. - do ojca i co? - zapytał gładząc Jej plecy.

- wszyscy macie prościej, a jednocześnie ciężej... - biedni chłopcy. grace zawsze miała głupie pomysły, ale teraz chyba przeszła samą siebie. zabrała z niego nogi i odsunęła się. spojrzała do góry, bo nie chciała się teraz rozkleić i wbiła paznokcie w swoje nagie udo, bo jego szorty nie zakrywały. - powiedziałam, że jadę do azji. nie wytrzymam tu dlużej patrząc, jak wszyscy cierpicie. jesteś pierwszym, który o tym się dowiaduje, chris. - przełknęła ślinę.

Gdy to usłyszał poderwał się z łóżka. Stał nad Nią z takimi przepełnionymi smutkiem oczami. - uciekasz. Boisz się podjąć decyzji. Potrafiłaś zostawić Asha dla Kennego, teraz wystarczy, że powiesz mi, ze go wolisz. To proste - miał ochotę krzyknąć, ale wiedział, że nie może. - pierwszy? pierwszy raz jestem pierwszy. - jeśli chodzi o ich stosunki. - nie wyjeżdżaj. Dam Ci spokój, nie martw się. - czuł jakby go wszystko bolało. Podszedł do drzwi, spojrzał jeszcze na Nią i wyszedł bez słowa.
Tak dramatycznie, bo idę. Cześć!

nie umiała mu nic odpowiedzieć. nie była w stanie. patrzyła za nim jeszcze długo. gapiła się po prostu na drzwi. łzy napłynęły jej do oczu, ale nie mogła się przecież rozkleić. zaczęła się pakować. wysłała smsy do chłopców, skasowała fejsa, zamówiła taksowkę do londynu (zapłaciła milionem złotych monet!) i wyleciała najbliższym samolotem do tokjooo!

DOBRZE ZE SKADOWALA FEJSA, ufff

lucy przepłakała cały dzień. przez cały dzień nie ruszyła się z łóżka, leżała w nim skulona, opatulona kołdrą (pozdro,że wysłałam torbą), z napuchniętymi oczami. miała okropnego kaca i moralnego też. było jej źle. chciała umrzeć! cofnąć czas! cokolwiek.

emily dowiedziała się o problemach od ruby czy kogoś.przyszła do niej teraz bo dopiero wróciła od jeana. - kochanie! - usiadła szybko obok niej i przytuliła ja widząc jej okropny stan.

ale ruby nic nie wiedziała! nikt jeszcze nic nie wiedział. oprócz tego, że woof woof już o tym napisała, ale pewnie emily w to nie uwierzyła, skoro niedawno o niej podobne plotki były. ruby tylko wiedziała, że lucy ma okropnego kaca, więc pewnie emily nie spodziewała się, że jest z nią tak źle.
- idź sooobie. - zapłakała i zakryła twarz kołdrą. nie chciała, żeby ktokolwiek ją teraz oglądał.

no to przeczytała i przyszła sprawdzić. martwiła się. - kochanie co się stało? - nie poszła sobie i w dodatku wsunęła się do niej pod kołdrę i przytuliła ją do siebie. pogłaskała jej potargane włosy i westchnęła cicho. tak bardzo nie lubiła gdy lucy płakała!

- zroo-oobiłaa-am cooś straa-aasznegoooo... - jęczała niezrozumiale, łkając przy tym i pociągając nosem. wtuliła się w jej klatkę piersiową i pewnie leciały jej smarki na bluzkę emily.

to nic. emily nie była zła na to! - ale co skarbie. to nie mogło być takie straszne przecież nikogo nie zabiłaś, co się stało? coś na to na pewno poradzimy! - powiedziała przytulając ją mocniej i gładząc po ramionku.

kochana emily! lucy jeszcze bardziej się w nią wtuliła, a włosy opadały jej tak na twarz, że nie było jej w ogóle widać. i całe szczęście, bo wyglądała jak straszydło. i tak też się czuła!
- na to nie da się nic poradzić! - wyjęczała i wybuchnęła jeszcze większym potokiem łez. - nie mogę tego cofnąć! jestem taka głupia! - zaczęła uderzać kołdrę, próbując się jakoś wyżyć.

Jasne ze kochana! Westchneła cicho i przymknela oczy. - nie wiem co ci poradzić bo nie wiem co się stało kochanie. Na pewno razem coś wymyslimy. Nie ma sytuacji bez wyjscia - powiedziała cicho i złapała jej dłoń która mocno scisnela by dodać jej otuchy.

dłuższy czas nic nie mówiła, oddychając głośno i próbując się trochę uspokoić i wyrównać oddech, ale nowe łzy ciągle napływały jej do oczu, szczególnie, że emily ją przytulała, a wiadomo, że to działa jeszcze bardziej. nie mogły jej w ogóle żadne słowa przejść przez gardło, aż w końcu wyrzuciła z siebie szybko:
- niejestemjużdziewicą! - i ukryła twarz w dłoniach, zalewając się łzami. - miało być tak idealnie, miałam się zakochać, to miała być taka ważna chwila, nie wiem jak to się stało, upiłam się, nawet go nie znałam! - mówiła chaotycznie i pewnie emily połowy z tego nawet nie zrozumiała, bo lucy cały czas zanosiła się rykiem.

Emily cały czas szeptała jej ze będzie dobrze i ze jakoś sobie poradza z tym jej problemem bo sądziła ze to ciszy pokroju ze lucy nie radzi sobie z zadaniami z fizyki czy ciszy podobnego. Kiedy jednak usłyszała jej słowa wzięła głośny wdech i zrobiła smutna minę.
- jeju lucy tak mi okropnie przykro! -jeknela przytulajac ją mocniej i sama się poplakala bo to taka ważna sprawa! A lucy przez ti była taka smutna. - oj lucy.. - płakała z nią dalej i przytulajac mocno nie wiedziała co mówić innego bo zabrakło jej słów. Westchnela i otarła jej lezki co nic nie dalo bo lucy zalała się nowymi.
- ale.... Lucy to nie koniec świata. Ja wiem jakie toważne i rozumiem cie w pełni naprawdę. Ale twój pierwszy raz i tak tak naprawdę będzie tylko z tym kogo kochasz. Nic innego nie będzie się liczyło. Przynajmniej będzie lepiej bo nic nie będzie cie bolało i będziesz myślała tylko o tym duchowym połączeniu jakie was spotka. - wymruczala starając się znaleźć wyjście z sytuacji i pocieszenie dla lucy.

- ale ja chciałam... żeby to było wyjątkowe..... - mruczała jej w koszulkę, która była już cała mokra. emily pewnie długo ją jeszcze kołysała i pocieszała, aż w końcu udało jej się ją jakoś uspokoić, chociaż lucy uważała, że do końca życia będzie żałować tego, co się stało. w końcu była tak wielką romantyczką! a tej jednej nocy wszystkie jej marzenia runęły w gruzach. emily na pewno była kochana i została z nią na noc i zasnęły w swoich objęciach, chociaż lucy jeszcze długo nie mogła zasnąć, ale obecność przyjaciółki na pewno chociaż trochę polepszyła jej stan.

zapukała do tych drzwi lucy. gryzła swoje wargi, ale serio już nic nie wiedziała. tym bardziej, że w sumie sama nie wiedziała, czego tak naprawdę chciała! czy chciała ranić jaspera, ale sama być szczęśliwa czy dalej udawać coś, co nie ma racji bytu...

lucy dopiero co wróciła po świętach do domu i rozpakowywała się, chociaż nie miała raczej zbyt wielu rzeczy, skoro była tam trzy dni, no i była w londynie, który był zaraz obok. otworzyła drzwi i przytuliła ruby na przywitanie.
- cześć! jak tam po świętach? - spytała od razu, całkiem entuzjastycznie. nie wiedziała, że ruby coś gryzie! raczej myślała, że u niej wszystko jest taak idealnie.

- w porządku. brzuch mnie boli. - roześmiała się, bo miała tyyyle żarcia w domu, co nigdy. matka pewnie chciałą utuczyć theo, żeby przestał być gejem czy coś podobnego. weszła do środka i cicho westchnęła. - lucy? jesteśmy przyjaciółkami, prawda? - zapytała się dla pewności i usiadła na jej łóżeczku.

- mnie teeeż! takie obżarstwo powinno być zabronione. - stwierdziła ze śmiechem, chociaż pewnie jeszcze kazała mamie spakować jej do szkoły mnóstwo jedzenia. - oczywiście, że tak! dlaczego o tym mówisz? - spojrzała na nią uważnie, bo w tym momencie zauważyła, że coś jest jednak nie tak.

- pogubiłam się. - oblizała usta i spuściła głowę, by popatrzeć na swoje kolanka. pewnie miała jakąś słodką sukienusię, a mi się nie chce jej ubierać. - nie wiem, czego chcę... albo raczej kogo. - uniosła wzrok na lucy. nie była pewna, czy powinna jej to mówić, bo przyjaźniła się z jasperem.

- w tym, czy jesteśmy przyjaciółkami? myślałam, że to oczywiste! - powiedziała szybko, ale ruby nawet jej nie słuchala, tylko mówiła swoje, więc lucy zamknęła się i usiadła obok niej, wysłuchując jej uważnie. - co masz na myśli? - spytała ostrożnie. poza tym ruby powinna wiedzieć, że może wszystko powiedzieć lucy. były najlepszymi przyjaciółkami i ona była naprawdę dobra w dotrzymywaniu sekretów... nawet jeśli jednocześnie przyjaźniła się z jasperem!

spojrzał na nią, wyraźnie zaniepokojona. - chyba nie chcę być z jasperem. przez te święta sobie wszystko przemyślałam. obserwowałam theo jak i alexa... oboje są zakochani na zabój i chyba to, co mnie łączy z jasperem to nie jest do końca w porządku. - wyjaśniła jej wolno i cicho. - nie wiem... nie wiem, lucy. nie chcę go skrzywdzić. ale chyba teraz krzywdzę sama siebie. - wtuliła się w jej bok zamykając oczka.

- oooch. - zamrugała i zaniemówiła na chwilę. objęła ją ramieniem i oparła głowę o jej głowę. chwilę przetrawiała jej słowa. myślała, że ruby i jasper są taką idealną parą. byli jej przyjaciółmi i sądziła, że są dla siebie stworzeni. najwyraźniej się myliła. - myślałam, że też jesteś w nim zakochana na zabój....co się stało? - spojrzała na nią z góry, odgarniając jej z czułością włosy z czoła.