sala #1

skoro została ciocią, to wzięło ją na sentymenty i stała na środku pustej sali, zastanawiając się, co by było, gdyby wtedy urodziła.

wyczul, ze cos jest nie tak I zastanawial sie czy podejsc. dal jej chwile na rozmyslanie, ale w koncu znalazl sie obok. - wszystko w porzadku? - zaszedl ja od tylu I delikatnie zaczal masowac jej ramiona.

lekko odchyliła twarz, żeby na niego zerknąć i posłać delikatny uśmiech.
- tak, dziękuję - zapewniła go. uwielbiała go, ale... nie był osobą, z którą chciała o tym rozmawiać. - po prostu poczułam się przytłoczona tym wszystkim - przyznała i to było prawdą. - gdy dzisiaj rano się budziłam, nie spodziewałam się, że zostanę ciocią - zaśmiała się, żeby wyładować nerwy.

domyslal sie o co moglo chodzic, ale tez nie czul zeby byl odpowiednia osoba, z ktora powinna o tym rozmawiac. - duzo wrazen jak na jeden dzien - nie dziwil sie, ze byla przytloczona. - potrzebujesz czegos? - chcial zeby mu powiedziala czego oczekuje. mogla byc z nim szczera I nie czulby sie urazony jesli potrzebowala samotnosci.

jako słodka parka powinni móc swobodnie rozmawiać o wszystkim i zwierzać się ze swoich odczuć, ale jednak to był temat tabu. poza tym przebywanie w pomieszczeniach, które tak mocno kojarzyły jej się z george'm, tym bardziej kierowało jej myśli i podświadomie uczucia ku księciu.
- dużo wrażeń też dla ciebie. masz już dość mojej rodziny? - popatrzyła na niego współczująco, bo na pewno też czuł się przytłoczony tym wszystkim. - kawy? - niedobra kawa ze szpitalnego automatu wydawała jej się teraz luksusem. a nie, w sumie byli w fancy szpitalu, to może był ekspres do kawy xd

niby powinni, ale on rowniez myslal teraz o innej osobie I o tym jak prawie zaliczyli wpadke. na papierze idealnie pasowali do siebie, ze bog dramek chcial inaczej.
- jasne, ze nie - usmiechnal sie. miala racje I to bylo duzo dla niego, ale chcial ja wspierac wiec nie przyzna sie, ze tez jest przytloczony. - zaraz przyniose - to wlasnie zrobil. - jesli mnie bedziesz potrzebowala to wiesz gdzie jestem - pokazal w strone krzesel gdzie przesiedzial wiekszosc czasu.

wszyscy mieli swoje okołociążowe historie, a tylko nico doprowadził sprawę do końca.
- niedługo zaczniesz - stwierdziła w żartach. szczególnie jak nico będzie próbował się opiekować dzieckiem, a tak naprawdę annie i andy będą musieli to robić. podziękowała mu za kawę, którą przyjęła jak skarb narodów. - nie musisz tu siedzieć - przygryzła wargę. to była duża rodzinna sprawa i najpierw chciała tu andy'ego, była też wdzięczna za jego wsparcie, ale chyba w tej chwili czuła, że jego obecność to... trochę za dużo? tak jakby nie było to na miejscu. ups!

cos mu sie udalo xd
jeszcze do niego nie doszlo, ze moze byc taka mozliwosc, ze to oni beda sie musieli opiekowac dzieckiem. mozliwe, ze by bardziej panikowal. - zobaczymy sie jutro? - zrozumial co miala na mysli. dal jej buziaka w policzek i poszedl. dopiero jak dotarl do domu to zeszly z niego emocje I naprawde poczul, ze to bylo za duzo.