stacja kolejowa

First topic message reminder :

czekał na pociąg do londynu... ale pewnie odjechał mu pięć lat temu, bo vincentowi ukradli zegarek i teraz nie wiedział, ktora godzina. a nie znał sie na takim ze wskazówkami na peronie. siedział na ławce i trząsł się, bo tak zimno mu było. poza tym padało!

pokręcił głową. - nie wierzę ci sue. - skrzywił się. - nie wierzę że nie miałaś jak się ze mną skontaktować. za jebane dobre sprawowanie czy coś w tym stylu! to niemożliwe! - krzyknąl w jej stronę. - zaufałem ci kurwa, wiesz?! zrobiłem to i cieszyłem się jak idiota, że do mnie wtedy wróciłaś! ale nie, musiałaś to zjebać i złamać mi to jebane serce znów!

Wykazała się niezłą odwagą, bo trochę przysunęła się w jego stronę, no bo dzieliło ich od siebie kilka metrów. -To nie było takie łatwe Ash. Mój pobyt tam nie polegał na myciu podłóg i hasaniu po zielonej łące. Wiesz, ile czasu minęło zanim się pozbierałam? Ile razy zamoczyłam poduszkę łzami? -zaczęła wyrzucać z siebie swoje żale. -Nie myśl sobie, że zeszło to po mnie ot tak. Bolało mnie to cholernie, że znów muszę od ciebie odejść i to bez żadnego słowa wyjaśnienia. Czułam się...czuję się paskudnie z tą świadomością. -nie krzyczała, bo to nie miało sensu. Musiała mu wszystko wyjaśnić, tak jak to wyglądało w jej świetle. -To matka zabroniła mi się z tobą kontaktować...powiedziała tym wszystkim tam, żebym pod żadnym pozorem nie mogła z tobą porozmawiać, bo sprowadzasz mnie do ponownego ćpania...-dodała po chwili milczenia.

kiedy się przysuwała przyglądał jej się uważnie z przymrużonymi oczami. - no i co z tego sue. nie wierzę, że nie zrobiłaś jakiś układów z ludźmi tam. nie uwierzę. jakby ci zależało znalazłabyś jakiś sposób. ja bym kurwa znalazł! - powiedzial wkurzony. naprawdę był zły. kochał ją jak wariat i naprawdę mu zależało! a ona za każdym razem to spieprzała. nie chciał jej ponownie zaufać ale kiedy usłyszał jej niepewny głos na początku serce mu podskoczyło i przyspieszylo swoje bicie.

-Nie byłeś tam, więc skąd możesz wiedzieć jak to wszystko tam wygląda. Przez większość czasu nie wstawałam z łóżka, gapiąc się tępo w szarą ścianę. Doprawdy, chciało mi się wtedy żyć jak cholera...-burknęła. Przez dłuższą chwilę miętoliła swoje palce. -Byłam tak wściekła na matkę, że chciałam się zaćpać i raz na zawsze z tym całym szmelcem skończyć. Bo nie widziałam sensu w tym całym leczeniu, jeśli wiedziałam, że mogę już cię nie zobaczyć na zewnątrz. -powoli już brakowało jej słów na wyjaśnianie jej tego. A chciała odbudować relację z Ashem, może niekoniecznie miłosną, ale chciała, by chociaż nie patrzyli na siebie jak na wrogów.

przymknął oczy słuchając jej słów. nie umiał tego wytłumaczyć, ale zrobilo mu się przykro kiedy powiedziała, że chciała ze sobą skończyć. cieszył się że tego nie zrobiła, nawet jeśli był na nia w tej chwili zły. westchnął i pokręcił głową po czym przysunął się do niej i zacisnął w swoich ramionach. - obiecałaś mi że nigdy więcej tego nie zrobisz, sue. jak mam ci wierzyć? - zapytał smutnym tonem przytulając ją mocno do siebie. było mu tak przykro, że tak się działo zawsze kiedy się zakochiwał, że każda laska go zostawiała!

Kiedy on ją objął to momentalnie się rozkleiła, poleciały jej pojedyncze łzy po policzkach, które szybko wytarła, mając nadzieję, że Ash ich nie dostrzeże. -Dlatego teraz, gdy los znów skrzyżował nasze drogi, nie zamierzam ci nic obiecywać, bo jak widać to w ogóle się nie sprawdza, a niespełnione obietnice tylko sprawiają ból. Chcę tylko postarać się by między nami jakoś się ułożyło, żebyśmy zostali przyjaciółmi. -pewnie, że chciała czegoś więcej, ale jeszcze nie teraz. Gdy teraz go znów ujrzała, zrodziła się w niej malutka nadzieja. Uczucia, którymi darzyła go w przeszłości odezwały się w jej sercu i nie umiała ich uciszyć.

oczywiście że zauważył i nawet otarł resztki tych kciukiem tych mokrych miejsc. westchnął cicho i ucałował czubek jej głowy. - nigdy nie wierzyłem w żadne obietnice składane przez ludzi sue. nigdy nie mów nigdy, prawda? nie da się zaprzeczyć, że to najlepsze stwierdzenie. - powiedział cicho i oparł policzek o jej czubek głowy. - nie wiem... nie wiem czy potrafię być twoim przyjacielem sue, sory. - powiedział całkiem poważnie - mogę się starać, ale to nigdy tak nie wyjdzie, chyba wiesz o tym najlepiej. - dodał, bo nie wyobrażał sobie że po takim czasie w którym ją kochał jak wariat mógłby się z nia przyjaźnić jak gdyby nigdy nic!

Pociągnęła cicho nosem, powstrzymała płacz. Gdy tak ją teraz tulił i całował w czubek głowy to poczuła się jakby nigdy go nie opuszczała, jakby ciągle byli razem. -Skoro nie możesz być moim przyjacielem, to kim? Bo na pewno nie chcę stracić z tobą kontaktu. -nie chciała mówić wprost, czy znów mogliby być razem, bo nie czuła się jeszcze dość pewnie. Ich pierwsze spotkanie po takim czasie i już mieliby składać jakieś deklaracje? Muszą ochłonąć po tym zaskoczeniu.

- jeszcze nie wiem sue, ale ja też nie chcę tracić z tobą kontaktu, naprawdę. więc o to raczej nie musisz się obawiać. po prostu.... będzie trochę inaczej na pewno. - powiedział cicho przeczesał palcami jej włosy, które jak zwykle pachniały tytoniem. ale jemu to nie przeszkadzało ani trochę! za to jej skóra pachniała jakimiś ślicznymi perfumami, które on uwielbiał. kiedy przesiąkał nimi i mógł się do siebie potem uśmiechać, bo czuł jakby ciągle ją miał przy sobie. - gdzie mieszkasz sue? - zapytal bo go to interesowało przecież! miał nadzieję, że nie na tej stacji!

Westchnęła cicho. -Zostawmy więc to tak jak jest teraz. Czas pokaże, co dla nas przygotował. -stwierdziła ciszej. Gdy przeczesywał jej włosy, przymknęła na moment oczy. Myślała, że już się z niego wyleczyła, nic bardziej błędnego. Wystarczyła jego obecność, kilka jego gestów i znów wszystko odżyło. Chciała chyba oszukać samą siebie. -Na razie nie mam się gdzie podziać, ale spokojnie, myślę, że dostanę coś w akademiku. -odpowiedziała i oparła głowę na jego ramieniu.

- czas pokaże. - potwierdził jej słowa z cichym westchnięciem. on także nie wyleczył się z tej drobnej blondynki. wciąż mu na niej zależało bardzo. nie wiedział co robić i jak powinien się zachować. - chyba nie chcesz mi powiedzieć, że nie masz teraz gdzie zostać na noc, sue. a akademiki o tej porze nie rozpatrują żadnych przyjęć. - pokręcił głową i westchnął cicho. - pójdziesz do mnie, mogę przespać się na kanapie, myślę, że marie się nie obrazi. - sue musiała wiedzieć, że to jego siostra, bo teraz ma siostrę bliźniaczkę i starszego brata, wcześniej ich nie miał xd

On zyskał rodzeństwo, a ona straciła brata xd -Ash...jesteś tego pewny? Zahaczyłabym o jakiś tani motel. -powiedziała, choć bardzo jej schlebiało to, że w jakiś sposób okazywał troskę o jej osobę. Wcale się nie zmienił, nadal był tym kochanym Ashem, którego kiedyś pokochała. -Nie wiem jak mnie przyjmie Marie. -w zasadzie to nie wiem jakie one mogą mieć teraz układy. Czy nie mogą na siebie patrzeć czy wręcz przeciwnie.

ja w sumie też nie wiem, albo może się nie poznały bo marie była w australii, sue po prostu o niej słyszała, za to andy raczej nie będzie jej lubił, a to przykre. - oczywiście, że jestem tego pewny. nie będziesz się błąkać po jakiś paskudnych miejscach, nie daj boże wynajmiesz pokój gdzie już ktoś będzie bo w motelach często tak robią i będziesz spać obok jakiegoś zboczeńca, chyba bym zwariował wiedząc że tak się może stać i gdybym wydał na to ciche pozwolenie nie zabierając cię do siebie. jeśli się nie zgodzisz to cię porwę, sue. - powiedział poważnie i westchnął cicho. nie chciał by ona tułała się po nieprzyjemnych miejscach w nocy i to w dodatku sama!

Trudno, nie każdy musi każdego kochać xd uniosła nieco głowę i tak na niego patrzyła, gdy wygłaszał ten swój monolog. Z każdym jego słowem robiło jej się coraz cieplej na sercu. Gdy skończył to tak jakoś automatycznie cmoknęła jego usta. Na moment wyłączyło jej się racjonalne myślenie i zwyciężyło to, co mówiło serce. Zaraz po pocałunku spuściła nieco głowę, bo dopiero zdała sobie sprawę, co zrobiła i nie wiedziała jak on zareaguje. A to była jej chwila słabości. -Dziękuję Ash. -wymruczała gdzieś pod nosem.

Ash cóż.... był niesamowicie zaskoczony jej posunięciem i nie wiedział w sumie co powinien zrobić, dlatego nieznacznie się uśmiechnął. nie będzie na nią za to krzyczeć bo sam miał ochotę a nie miał odwagi, z drugiej strony jednak myślał że to sporo za wcześnie żeby ją tak całować i tak dalej. - nie masz za co dziękować sue. nie mogłbym cię zostawić samej w takiej sytuacji. - wzruszył ramionami i uniósł jej podbródek. po czym jednak zdecydował sie ją namiętnie pocałować.

Ona już w ogóle zaskoczona była. Nie tylko zresztą tym pocałunkiem, ale dzisiejszym dniem ogólnie. Obudziła się i nie sądziła, że po kilkunastu godzinach będzie siedziała na torach w ramionach Asha. Pocałunek oczywiście odwzajemniła, bo nie było mowy by postąpić inaczej. Jednak nie ciągnął się w nieskończoność. Gdy go zakończyła popatrzyła na twarz Asha i nieznacznie się uśmiechnęła. -To może chodźmy już do ciebie, robi mi się tutaj zimno. -objęła się rękami pocierając ramiona.

och dzisiejszy dzień to byl dla asha szalony na pewno! i to nie tylko ze wzdlęgu na sue. na pewno działo się jeszcze coś zabawnego lub strasznego. nie wiem co prawda co, ale u niego zawsze się coś dzieje. pokiwał głowa i zaprowadził ja do siebie wcześniej oddając jej jeszcze swoją kurtkę bo widział jak marzła chudzinka! możesz zacząć jak chcesz ;3

nie chciało mi się zaczynać u nich w domu, więc will stał oparty o tabliczkę "welcome to st. albans" i palił papierosa, czekając na alishę, bo on taki dobry brat jest. marie dzisiaj była na jakimś dniu otwartym uniwersytetu, to przypuśćmy, że alisha też i dopiero teraz wracała, a will wspaniałomyślnie po nią wyszedł na dworzec, bo... no nie wiem. nudziło mu się.

bał się o nią i nie chciał się przyznać. alisha się nie spodziewała jego tutaj więc kiedy wyszła z pociągu i przyuważyła willa uśmiechnęła się nieznacznie i podeszła do niego. - któż to przyszedł. - roześmiała się i musnęła jego policzek. - czekasz na kogoś? - bo może czekał na jakąś lasię czy coś takiego!

no właśnie, nie chciał, żeby ktoś ją zgwałcił po drodze! chociaż ona i tak zwykle w piątkowe wieczory wychodziła gdzieś i się szlajała, więc nie wiem, czemu teraz nagle miałby się nią przejąć. może usłyszał o zaginięciu damona i bał się, że jakiś morderca grasuje... i w sumie miał rację, w końcu to susie.
- nie, tak sobie stoję na peronie i udaję fajnego. - odparł z rozbawieniem.

- to w sumie do ciebie podobne. - poklepała go po policzku z lekkim uśmiechem. - ja w każdym bądź razie idę do domu bo jestem zmarznięta ogromnie i zmęczona jak nigdy chyba więc.. - mruknęła z uśmiechem. naprawdę zmarzła! czuła się jak kosteczka lodu czy cos podobnego. niefajnie. - poradzisz sobie? - martwiła się przecież, mimo wszystko. chociaż wiedziała, że to duży chłopiec i powaliłby nawet shreka.

- no dooobra, ostatecznie mogę ci potowarzyszyć. - wzruszył ramionami, udając, że się tak ociąga, ale zaraz włożył ręce do kieszeni i ruszyli w stronę domu. - i jak było? - spytał, marszcząc lekko nos, bo niby chciał, żeby alisha dostała się na najlepszą uczelnię, ale z drugiej strony nie chciał, żeby gdzieś wyjeżdżała. czyli chciał, żeby dostała się gdzieś do londynu, a że była dzisiaj w londynie, to się zainteresował, no.

- w sumie nic ciekawego will. uczelnia ładna, z tradycjami, ale jakoś mi się nie spodobała. nie wiem... mam straszne problemy ze swoją przyszłą szkołą, nie wiem czy nie lepiej będzie iść po prostu do pracy. - westchnęła ciężko chwytając go pod ramię i przytulając się nieznacznie.

Siedziała na stacji kolejowej i obserwowała przyjeżdżające pociągi i wysiadających z nich ludzi. Co jakiś czas zagapiała się na swoje paznokcie pomalowane na czarny kolor. Nawet ukradkiem paliła skręta, co by mieć lepszy sen, nie mieć w nocy koszmarów i nie budzić się z krzykiem bo jej współlokatorka na nią narzekała. A może wcale nie miała współlokatorki w pokoju tylko jej się wydawało? ;o

ja tam nie wiem, bo nie chce mi się uzupełniać pokoi! więc.. cóż. może minnie to zrobi. walther właśnie wypadł z pociągu. jasne, że wypadł, bo go konduktor wywalił, gdyż walther miał nieważny bilet! miał w końcu ważniejsze rzeczy do roboty niż dbanie o ważny bilet. musiał napisać miliony utworów, poza tym ręce ostatnimi czasy mu nie odchodziły od klawiszów. dlatego też miał bardzo obolałe dłonie. otrzepał się i pociągnął nosem. dobrze, że nie wezwali policji! a kiedy przechodził obok ławeczki jego serce zaczęło bić mocniej! nigdy wcześniej nie widział tak pięknej dziewczyny, nigdy wcześniej nie czuł tylu motyli w brzuchu! aha, jasne.