essie

no i pewnie powolutku, powolutku tutaj doszli. nie rozmawiali za dużo bo essie nie miała na tyle siły, żeby skupiał się na tylu czynnościach na raz, więc patrzyła pod nogi, żeby się nie wywrócić czasem. kiedy weszli do mieszkania ściągnęła kurteczkę i oparła się na chwilkę o ścianę. - napijesz się czegoś? - zapytała przyglądając mu się i ściągając trampki.

casper starał się ją podtrzymywać, bo essie źle wyglądała. pomyślał, że pewnie jest chora i nic więcej, że przejdzie jej, prześpi się, weźmie leki i witaminy, że da radę. ściągnął też swoje buty i bluzę, złapał ją w pół i przeniósł na kanapę - ty musisz odpoczywać, a ja się wszystkim zajmę, tak? - pocałował ją w sam środek ust - herbata z cytryną postawi cię na nogi - zarządził. poszedł do kuchni robić im coś na kolację i herbatę.

essie pewnie się odchudzała, albo robiła sobie jakiś detox i piła tylko wodę xd nawet nie protestowała kiedy ją przenosił chociaż pewnie zazwyczaj to robiła bo była zdania, że mając dwie nogi człowiek może sam chodzić. - dam radę. - mruknęła podnosząc się jednak z sofy. nie chciała, żeby ją tak wyręczał bo czuła się głupio i w ogóle nie jak gospodyni domu tylko jak gość... podreptała pewnie do kuchni za nim, ale nie zdążyła mu pomóc bo zakręciło jej się w głowie więc musiała sobie usiaść.

zauważył to wszystko - nie powinnaś tutaj przychodzić, nie nie dasz rady. essie, co jest? - zapytał poważnie, kucając przy niej i łapiąc ją za dłonie - martwię się o ciebie, niezbyt dobrze wyglądasz. wszystko w porządku? - zapytał poważnie - tylko mnie nie okłamuj, dobrze wiesz że i tak cię na tym złapię - zaśmiał się. pogładził ją po policzku - to jak, powiesz mi? - wymruczał. zależało mu na tym, żeby essie była szczęśliwą, zdrową dziewczyną a nie żeby mdlała i nic nie jadła.

w tym momencie to wiedziała, że już nie za bardzo da radę. no ale cóż. do sofy z powrotem jakoś jeszcze dojdzie. a przynajmniej tak jej się wydawało. zadawał jej taką masę pytań, że chwilkę je przetwarzała. później spojrzała w bok i wzruszyła ramionami. - a co ma być nie w porządku... - mruknęła i wróciła do niego wzrokiem. - po prostu trochę zakręciło mi się w głowie, to nic poważnego. - zapewniła go, bo ona cały czas wierzyła, że następnego dnia rano, jak się wyśpi to wszystko wróci do normy.

- no chyba nie bardzo jest w porządku, skoro idąc z sofy do kuchni prawie że zemdlałaś. jesteś okropnie blada, tak jakbyś przez tygodnie nie widziała słońca, albo jakbyś była jakimś wampirem - pokręcił zrezygnowany głową. wstał, żeby zaraz podsunąć jej pod nos kanapki i herbatę - zjedz trochę, napij się herbaty. powinno ci się przestać w głowie kręcić - usiadł obok niej, sam zaczął wcinać kanapki - no jedz, nie zaszkodzi ci - zachęcił ją. zaczął się zastanawiać czy essie nie jest w ciąży xd

- to nie tak. lekko zakręciło mi się w głowie, to nic takiego, casper.... - wywróciła oczami. musiała udawać, że czuje się świetnie bo wiedziała co się będzie działo jak się dowie co ona robi... a pewnie i tak się dowie, skoro postawił przed nią talerz, którego nie miała zamiaru tknąć. - nie jestem głodna. - wzruszyła ramionami. hahaha. to by były dopiero dramaty.

- nie jesteś głodna? do cholery, essie, nie wmówisz mi, że nie jesteś głodna - zdenerwował się, bo wiedział doskonale o tym że essie kłamie w żywe oczy. podrapał się pod okiem, podsunął jej talerz bliżej - proszę cię, chociaż kawałek, kilka kęsów. poprawi ci się samopoczucie, no essie. to wypij herbatę - zaproponował w zamian. było dla niego kilka możliwości, jak nie była w ciąży to miała anoreksję, ewentualnie inne psychiczne problemy - dlaczego to sobie robisz, co? - zapytał wprost.

- hej, nie denerwuj się na mnie. - mruknęła robiąc smutną minkę, bo nie lubiła jak się na nią ktokolwiek denerwował a co dopiero przyjaciele. westchnęła cicho i spojrzała niezadowolona na talerz z jedzeniem. zabrała się jednak za herbatę. może to go trochę uspokoi. taką przynajmniej miała nadzieję. - nie wiem o co ci chodzi, casper. - powiedziała nie patrząc na niego.

- będziemy bawić się w udawanie że nikt nic nie wie i myślisz, że powinienem zignorować ten fakt, że zemdlałaś, wyglądasz jak biała ściana, nie chcesz nic jeść a na dodatek ledwie ogarniasz co się dzieje z tobą? - wziął ją sobie na kolana, bo będzie musiał jej tłumaczyć jak małemu dziecku, że głodzenie się do niczego nie prowadzi. objął ją w talii i przytulił do siebie - nie denerwuję sie na ciebie, tylko na to, że się krzywdzisz. a ja nie chcę cię ani stracić ani nie chcę żebyś cierpiała, jasne? - westchnął cicho, miziając ją nosem po szyi.

- czasami ludzie mają słabszy dzień.... - zaczęła, ale wiedziała, że ta bitwa jest już przegrana i nic nie będzie w stanie mu przetłumaczyć. no i że casper już wszystko ogarnął. powinna była się szybciej zorientować, w końcu znają się nie od dziś. przytuliła się do niego, chwyciła kubek z herbatką i ją piła. pewnie ją posłodził, ale już nic nie marudziła bo tylko pogorszyłaby swoją sytuację. westchnęła cichutko i odłożyła kubek na stolik. - czuję się lepiej. nic mi nie grozi. - zapewniła go.

popukał ją w czoło - nie jestem głupi, trawa nie wypaliła mi jeszcze mózgu na tyle żebym nie zorientował się co się dzieje. jutro pójdziemy razem do lekarza, tak? a ja dzisiaj z tobą zostaję, nie zostawię cię samej w domu. zrobisz wszystkie potrzebne badania. żałuję, że w ogóle zabrałem cię do domu, mogłaś poczekać na panią doktor, oj essie co ja mam z tobą - zaśmiał się. pocałował ją w dolną wargę - obiecujesz mi, że się dla mnie chociaż trochę postarasz, że zaczniesz się leczyć? proszę? - spojrzał jej prosto w oczy.

- nie chcę żadnego lekarza! nie potrzebuję żadnych badań, capser.... - przestraszyła się, bo ostatnią rzeczą jaka jej teraz była potrzebna to właśnie coś takiego. - bardzo dobrze zrobiłeś, że zabrałeś mnie do domu. - dodała jeszcze bo tu czuła się zdecydowanie bezpieczniej niż w tym małym paskudnym gabineciku. - przecież nie jestem jakąś pieprzoną anorektyczką, casper! - oburzyła się i zerwała z jego kolan. zachwiała się ale na szczęście utrzymała równowagę. - ostatnio za dużo imprezowałam i muszę się oczyścić, nie jestem chora psychicznie. - skrzywiła się.

- chciałaś się oczyścić, tak? no to pięknie się oczyściłaś, nie masz siły, pijesz tylko herbatę, o mało co teraz nie zemdlałaś. zrób jak chcesz essie. nie chcesz lekarza, dobrze, nie będę cię naciskał na to. jesteś w końcu dorosłą dziewczyną, ale dzisiaj zostanę z tobą, dla zwyczajnego towarzystwa. tego mi nie zabronisz - przyciągnął ją znowu na swoje kolana - tak lepiej i bezpieczniej dla ciebie - stwierdził, klepiąc ją po chudym udzie. casper doskonale wiedział, że u essie może zaczynać się anoreksja, eh - jesteś dla mnie najważniejsza na świecie a ty nie chcesz mnie słuchać - pokręcił zrezygnowany głową.

westchnęła bezradnie słuchając jego przemówienia, bo pewnie gdzieś tam z tyłu głowy zdawała sobie sprawę, że to jednak casper miał rację a nie ona, no ale co zrobić. usiadła więc na jego kolanach z powrotem i przytuliła się do niego. - wcale nie chcę ci zabraniać tu zostawać. - mruknęła, bo przecież lubiła jego towarzystwo. pocałowała go krótko i pokiziała po karku. - jeszcze tylko kilka dni i wszystko wróci do normy. - zapewniła go.

wiadomo kto tutaj miał rację, essie biedna potem będzie żałowała tego, że nie posłuchała caspra jak się jej coś stanie. jak na razie pilnował jej on ale jak to będzie jak będzie chciała iść gdzieś do ludzi, źle się poczuje, znów straci przytomność... wezwą karetkę, ona naje się wstydu i każą jej iść do psychologa, eh. przytulił się do niej, kochał essie przecież, martwił się o nią za każdym razem jak się jej działa krzywda - w porządku, powiedzmy, że tym razem będę musiał ci uwierzyć - powiedział milszym tonem - idziemy do łózka? - zaproponował - poprzytulamy się, odpoczniesz - zaproponował.

musieliby ją siłą zaciągnąć do psychologa bo z własnej woli by tam nie poszła. i to nie przez to, ze uważa, że psychologowie nie pomagają ludziom, czy że chodzą tam tylko prawdziwi wariaci, bo jakby poczuła taką potrzebę to sama by się pewnie do jakiegoś zgłosiła, ale nie uważała, żeby było jej to potrzebne. - obiecuję. - powiedziała unosząc lekko kącik ust. - idziemy. o ile pozwolisz mi iść na własnych nogach. - zaśmiała się.

- a nie mogę cię tam zanieść? doskonale wiesz, że uwielbiam cię nosić na rękach, nie zabieraj mi tej przyjemności - zaśmiał się, cmokając ją zaraz w nos. jeżeli nie będzie sama chciała iść do psychologa to casper ją tam zaciągnie podstępem, tak żeby dała sobie pomóc. pocałował ją jeszcze ze trzy razy zanim pozwolił jej wstać, bo nie mógł się nacieszyć jej pocałunkami. wziął ją jednak na ręce, nie dał jej iść samej. położył się razem z nią na łóżku, wcześniej przebrali się w coś wygodniejszego. przytulił ją do siebie - brakowało mi tego - mruknął mrużąc oczy.

- nie, nie możesz. mam die całkiem sprawne nogi. - powiedziała z rozbawieniem. pewnie wiedziała, że lubi to robić, ale ona się czuła wtedy jakby była niepełnosprawna xd chyba, że była pijana, wtedy na pewno nie miała nic przeciwko temu. chyba, że rzeczywiście tylko się oczyszczała a nie odchudzała... w sumie jeszcze nie zdecydowałam co z nią zrobić xd pewnie się śmiała kiedy tak jej nie chciał puścić w ogóle. może nawet zanim ruszył z nią do sypialni złapała do ręki jakieś pół kanapeczki, żeby się aż tak nie burzył i nie martwił. wtuliła się w niego wygodnie, przykryła ich kołderką i od razu zrobiło jej się strasznie przyjemnie. - właśnie zdałam sobie sprawę, że mi też. - powiedziała kierując na niego wzrok.

casper po prostu przyzwyczaił się do tego, że essie była taka chudziutka, że mógł ją sobie spokojnie zabierać w połowie zdania na ręce i nieść ją na łózko czy w ogóle przenosić ją gdziekolwiek gdzie mu się tylko podobało. bawił się przez chwilę palcami essie, miziając ją delikatnie po dłoni. jeżeli tylko sie oczyszcza, to nic jej nie będzie, casper się przestanie czepiać a jak ma anoreksję to casper nie odpuści xd no ale nieważne, teraz spojrzał jej prosto w oczy - tak? i co w związku z tym zrobimy essie? - zapytał ściszonym głosem. było im razem teraz wyjątkowo dobrze.

bo zawsze dbała o linię! nie miała jakiegoś świra na punkcie odchudzania się nigdy, ale to się mogło zmienić w kazdym momencie xd nawet jeśli jej się coś w mózgu poprzestawiało to pewnie będzie ostatnią osobą, która zda sobie z tego sprawę. - hmm... myślę, że możemy częściej tak leżeć i się przytulać... - stwierdziła i zaśmiała się. - tak jest fajnie. zapomniałam już jak fajnie może być jak się z kimś tak leży i odpoczywa... jak nie trzeba się o nic martwić. kiedy jesteś z kimś kogo uwielbiasz. - mruczała przesuwając palcem po jego klacie.

uśmiechał się na każde jej słowo. essie była dla niego najważniejsza na świecie, może dlatego tak o nią dbał. nigdy nie pozwolił jej skrzywdzić nikomu, leo też na przykład jej nie skrzywdził, bo mu na to casper nie pozwolił. pocałował ją delikatnie w usta - myślisz, że moglibyśmy robić to znacznie częściej? nie tylko przytulać się, ale po prostu być z kimś, kogo się kocha, uwielbia, kogoś kto jest nie tylko przyjacielem ale też i kimś więcej - powiedział zadowolony - essie, myślisz, że no nie wiem... istnieje jeszcze jakaś szansa dla nas? - zapytał.

leoś był zbyt nieogarnięty, żeby ją skrzywdzić, to w ogóle całkiem inna sprawa xd pewnie prędzej ona to zrobiła. uśmiechnęła się słuchając jego słów. przytuliła się do niego mocniej. - tak, myślę, że jest dla nas szansa. - powiedziała zadowolona. w sumie to nie spodziewała się takiego obrotu spraw. pewnie każdy uznał by to za dość dziwne, w końcu przyjaźnili się, byli razem, znów się przyjaźnili i jednak znów razem? ale wydaje mi się, że essie niesamowicie cieszyło to co się w tej chwili działo, bo nie mogła zaprzeczyć, że jej na nim zależało. i to nie tylko jak na przyjacielu... w końcu nie tylko z casprem się kumplowała i wiedziała jak czuje się na przykład przy takim leosiu a jak przy nim. dwie różne bajki.

leo będzie znowu o niego zazdrosny, bo casper będzie chciał dzielić czas między essie a swojego kumpla. no cóż, niby leo też znalazł sobie dziewczynę, na dodatek jej najlepszą przyjaciółkę, zobaczymy jak to będzie. casprowi na essie zależało jak cholera, była przyjaciółką, kochanką, wszystkim dosłownie dla niego. dobrze, że się cieszyła, wszyscy ich kumple z paczki łączyli się w pary, oni też znowu wrócili do siebie, essie nie będzie samotna, on też nie! teraz to już totalnie się rozpłynął w uśmiechach a na dodatek ją pocałował czule ale i namiętnie - niech już tak zostanie, na zawsze - mruknął w jej włosy - idziemy spać? - zapytał cicho. jemu się oczy zaczęły kleić, ale jak tu nie zasnąć spokojnie jak się ma kogoś przy sobie kogo się kocha, awww.