Sala # 333

minnie wpadła pewnie w czarną rozpacz i chciała się dostać do tej sali, ale zamiast tego wyrzucili ją ze szpitala, bo wprowadzała zbyt duże zamieszanie!

minnie przyszła odwiedzić rene, jak to robiła często od 13 kwietnia, bo widzę, że poprzedni post własnie wtedy był napisany. siedziała i patrzyła na te wszystkie urządzenia, do których przyjaciółka była poprzyłączana.
- reneee, obudź się, potrzebuję cięęę.... - mruczała cicho, ściskając jej dłoń. tyle rzeczy się działo, kiedy renesme tak słodko spała! ale minnie za każdym razem do niej przychodziła i wszystko jej z płaczem opowiadała. ale rene nigdy nie odpowiadała..........

Rene już dłuugo leżała w tej śpiączce chyba. I lekarze nie dawali jej żadnych szans. Ale cóż to! Kiedy Minnie ścisnęła dłoń Rene, ona ruszyła palcami! I zdarzył się cud. Bo Renesme otworzyła oczy. Ale po chwili od razu je zamknęła i zmarszczyła brwi z cichym jęknięciem. I znów nie dawała oznak życia.

/sorki, zapomniałam się przelogować;x

lekarze może i nie dawali jej żadnych szans, ale minnie uparcie przychodziła tutaj i wciąż miała nadzieję! i miała rację. prawie aż podskoczyła, kiedy ta dała oznakę życia. po raz pierwszy od bardzo, bardzo dawna. i właściwie tak, minnie podskoczyła. wstała zaraz z małego krzesełka i nachyliła się do rene.
- rene, rene! słyszysz mnie? - dotknęła lekko jej ramienia. zaczęła się rozglądać po pustej sali. - lekarza! - zawołała, ale pewnie nikt jej nie słyszał. zaraz znów pochylała się nad renesme.

Rene nie chciała otworzyć oczu po raz kolejny. Głowa pulsowała jej nieznośnym bólem. I czuła dziwną pustkę. Przeraźliwą pustkę, nie wiadomo skąd. W końcu z trudem podniosła powieki i spojrzała na Minnie niewidzącym wzrokiem. Chciała coś powiedzieć, ale tylko otworzyła usta i od razu je zamknęła. Nie miała pojęcia co się wokół niej dzieje! W końcu spała chyba miesiąc.

minnie wybałuszyła oczy i rozdziawiła usta w wielkim szoku. rene tak długo się nie budziła, że lekarze juz pogodzili się z tym, że nigdy to nie nastąpi i starali się na to nastawić też minnie i inne osoby, które tu przychodziły. ale nie mieli racji.
- renerenerene, żyjesz!!!!! - zawołała radośnie, ujmując jej dłoń w swoje, ale jednocześnie uważając, bo renesme była teraz naprawdę słaba.

Rene odetchnęła głębiej, ale czuła się tak, jakby nie za bardzo potrafiła to zrobić. Dłonią powoli, bo była bardzo słaba, przejechała na swój brzuch. I zamknęła oczy.
- Minnie... - szepnęła tylko. Bardzo cicho, bo w ogóle wydawało jej się, że nie potrafi mówić.

rzuciła się na kolana obok tego jej łóżka, łzy same jej poleciały z oczu, nie mogła tego kontrolować. dalej trzymała jej dłonie, bo teraz nie zamierzała jej puszczać i pozwalać jej na takie wybryki jeszcze raz.
- oni wszyscy mówili, że już się nie obudzisz.....tak się bałam.......ale ty musiałaś się obudzić! ojezu, rene, tak bardzo się cieszę! - pomimo zapewnień, że się cieszy, tak naprawdę wylewała teraz z tego wszystkiego morze łez.

Nie mówiła nic już. Bo wszystko ją przygniotło. Spojrzała na Minnie nieco zdezorientowana. Powoli wszystko do niej wracała.
- Co z... Lenka... - wyszeptała znów z trudem. I skrzywiła się z bólu, bo głowa chciała jej pęknąć.

minnie automatycznie zamilkła. oni tutaj mieli cały miesiąc, żeby pogodzić się z tym, że rene straciła dziecko, a ona dopiero się obudziła i nie miała pojęcia o niczym!
- ona... - zaczęła i mimowolnie przeniosła wzrok na brzuch rene. - jej nie ma - udało jej się wykrztusić, ale zaraz zasłoniła usta dłonią, bo wydobył się z nich zdławiony płacz. czemu minnie zawsze musiała być tą, która przekazuje złe wiadomości? wiedziała, że dla rene to cios.

Rene zacisnęła mocno oczy i mimo okropnego bólu, pokręciła głową. Po jej policzkach zaczęły płynąć łzy.
- Nie, nie, nie, błagam, nie - mówiła bezgłośnie. Próbowała wstać, ale od razu opadła na łóżko. A z jej gardła wydobył się stłumiony jęk. Żałowała, że w ogóle się obudziła. Bo po co teraz miała żyć? Jeju, ale mi smutno;<

jak teraz Ci smutno, to czekaj jeszcze aż zagramy jude i ćpunką nicole pierwszy raz od śmierci valerii...
- rene..... tak mi przykro..... - wyszeptała, ale wiedziała, że teraz wszystkie słowa są zbędne, bo żadne nie będą w stanie pocieszyć rene. nie potrafiła nawet sobie wyobrazić, co ta musi w tej chwili przeżywać. minnie po prostu cieszyła się, że renesme jednak żyje. ale oprócz tej radości był jeszcze dramat.

JAK TO VALERIA NIE ŻYJE;<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Rene spojrzała na Minnie z nieopisanym bólem w oczach. Łzy ciągle leciały jej po policzkach.
- Moja córeczka - wykrztusiła jeszcze.

zabił ją wróg olivera! wiesz jaką chłopak ma depresję?! matko xd

/ojej xd to Lexie będzie go musiała pocieszyć xd

POZDRAWIAM CIĘ. trzeba było wchodzić na forum!!!!!!!!!!!!!! ona już od dawna nie żyje, matko. już nawet nie pamiętam, kiedy była. xdddddd
- rene..... - przełknęła ślinę. patrzyła na nią ze łzami w oczach. musiała się jakoś pozbierać, musiała być silna. ale dla niej też było to cholernie ciężkie! szczegolnie, że ostatnio straciła trochę tego swojego charakterystycznego optymizmu. o tym, że minnie miała wypadek i ma chore serce też oczywiście nie wiesz! - rene, miałaś operację. leżałaś w śpiączce od 13 kwietnia. dzisiaj jest 4 maja. robili wszystko, żeby cię odratować...... udało im się. - mówiła, ale wyraźnie smutnym głosem. w końcu dla rene najważniejszej osoby nie udało się odratować...

No przepraszam, ale mnie inne rzeczy rozpraszały no;<<<.
Rene zamknęła oczy i nie patrzyła już na nią. Kiedy skończyła, kiwnęła tylko głową. Miała kompletny mętlik. Chciała znów zasnąć. I już wiedziała czemu czuje taką przeraźliwą pustkę.
- Minnie. Nie zostawiaj mnie, proszę - szepnęła. Nie mogłą być teraz sama!

no właśnie, lepiej mi wyjaśnij, o co chodziło!
- nie zostawię cię, rene, nigdy cię nie zostawię! - zapewniła ją. wstała z klęczków, żeby ją delikatnie przytulić, ale szybko się oderwała, bo od tego tylko chciało jej się płakać jeszcze bardziej. usiadła na krzesełku, przysuwając je jak najbliżej rene i otarła ukradkiem łzy z kącików oczu. - zawołać lekarza? - spytała słabym głosem.

O różne rzeczy!;d Szkoła mi nie pozwalała xd.
- Zawołaj - wychrypiała. No i Minnie poszła po lekarza. On ją wyprosił, zbadał Rene, odłączyli ją od części aparatury. Trochę to potrwało. Kiedy Minnie wróciła, Rene siedziała na łóżku podparta poduszkami i strasznie zmęczona. Wpatrywała się tempo w ścianę.

ubrał się w sekundzie po dostaniu smsa od minnie nie przejmując się, że florian może się na niego gniewać. bez słowa wyleciał z pokoju i co tchu w płucach już skurczonych pewnie mocno od fajek przyleciał do szpitala. znalazł odpowiednią salę i zaraz padł do łóżka rene.
- rene kochanie. - szepnął do niej i chwycił jej dłoń w oba swoje łapska. pogładził delikatnie jej głowę i patrzył na nią ogromnie zatroskanym wzrokiem. martwił się! ogromnie się o nią martwił.

minnie zawołała tego lekarza, a sama kręciła się po korytarzu, kupowała kawę w automacie, potem ją wylewała, bo była niedobra, siedziała na podłodze, na krzesełku, czytała wszystkie plakaty na ścianach, a w tym wszystkim nawet przegapiła, kiedy pojawił się theo, bo przemknął od razu do sali. więc kiedy ona do niej wróciła, zdziwiła się jego widokiem.
- dawno przyszedłeś? - spytała, ale zaraz skupiła się na rene, bo usiadła na krześle po drugiej stronie jej łóżka.

Kiedy Theo usiadł koło niej, spojrzała na niego, jakby widziała go po raz pierwszy w życiu i nie miała pojęcia o co mu do cholery chodzi. Dopiero po chwili zorientowała się kim w ogóle jest.
- Theo - szepnęła, a po jej policzku znowu spłynęła łza. Ręka powędrowała do brzucha. Już nawet nie zauważyła, że Minnie wróciła. Bo znów ją tak zabolało, to, że Lenka nie żyje.

spojrzał na minnie przelotnie i pokręcił głową. zaraz jednak jego wzrok ponownie wrócił do rene.
- skarbie.. - szepnął do niej, bo nie wiedział jak ma jej pomóc. był teraz sam taki przybity i smutny! sam potrzebowałby pocieszenia jednak kto mu je da! on musiał być silny. musiał pomóc rene, która przecież wcale nie była mu obojętna! nachylił się by ucałować jej czółko.
- nie martw się, jakoś sobie poradzimy, okej? - szepnął patrząc w jej oczy z ubolewaniem. nie lubił kiedy ktoś mu bliski był smutny.

ostatnio minnie wiecznie tylko siedzi z boku i się przypatruje! to jest smutne. i cała ta scena była smutna. w minnie na nowo odżyły te wszystkie emocje, które przeżywała, kiedy renesme trafila do szpitala i kiedy okazalo się, że nie można odratować jej dziecka. teraz siedziała z boku i przyglądała się tej dwójce, a przede wszystkim dziewczynie, bo cieszyła się, że ta żyje, a jednocześnie było jej tak strasznie smutno i nie mogła chyba na taką rene patrzeć... to wszystko było za ciężkie.