schody

First topic message reminder :

Świetnie! Stała przy barierce i paliła szluga. Pewnie wykłócała się przez telefon z koleżanką, która uważała że wyrwała jej chłopaka. Ale Ophelia była niewinna! Może raz się z nim całowała, ale to było dawno temu. W każdym bądź razie nie chciało jej się tego słuchać więc tylko potakiwała, robiła głupie miny i przewracała oczami.

A mi się chce do toalety, ale jestem zbyt leniwa żeby wstać, a opiłam się jak durna coli light, lowe. I nie dosłownie chodziło mi o te krzaki, no ale w każdym bądź razie mimo wszystko miałby ochotę ją przelecieć po prostu. - Serio... Tyle się nie widzieliśmy, a ty chcesz ze mną rozmawiać o ejakulacji? - Roześmiał się. Jakoś nie miał ochoty rozmawiać o tym czy podczas gwałtu stanąłby mu, czy też nie! - Co u twoich braci recydywistów? - Odparł rozbawiony. W sumie od pewnego czasu śmiał się z tego, że go zlali za taką głupotę.

myślałam, że kupę ci się chce ale masz zatwardzenie ;3
podrapała się po nosku. - swego czasu myślałam, że to twój ulubiony temat. - może nie sam wytrysk, ale seks. no ale dobrze, że nie rozmawiali jednak o tym, bo jej znowu stanęłyby sutki i co! brendon był bardziej uważny niż fanny, więc poznałby po niej, że myśli o czymś tak niegrzecznym, jak seks. w dodatku z nim samym. bo przy brendonie zapominała o swoim statusie na fejsbuczku i myślała, że jest sama. jak to była przez całe swoje dotychczasowe życie. westchnęła słysząc jego pytanie na temat braci. - cóż... chyba trochę się uspokoili. jeden z nich okazał się być gejem. - wzruszyła ramionami.

Nie, ale byłam już siusiu.xd
- Widać kiepsko mnie znałaś, skoro tak uważałaś. - Bo on był na prawdę miłym i błyskotliwym chłopakiem, który wcale nie chciał ruchać na prawo i lewo, ale chciał się też zakochać. No dobra, może od pewnego czasu chciał się zakochać bo już miał dość ruchania lasek, których imion nawet nie pamiętał! ;c - Gejem? - Zerknął na nią zdziwiony. - Serio? - Aż się wzdrygnął, bo przecież te gejowskie łapki go dotykały! Fujfujfuj, skrzywił się aż z tego powodu!

- możliwe - skinęła głową. żałowała tego, że nie poznała się z brendonem bliżej. kręcił ją! może po prostu lubiła takich niegrzecznych chłopców? albo leciała na to, ze był muzykiem. nawet jeśli nie była fanką tego zespołu, w którym był frontmanem. - tak. ale już chyba się do tego przyzwyczaiłam. - powiedziała z jakimś bólem w głosie, bo to nie była wcale najszczersza prawda. dziwnie jej z tym wszystkim było. nie potrafiła sobie tego ogarnąć, że jej rodzony brat woli facetów. było to dosyć odrażające. i niezgodne z normami społecznymi. bo jak to tak!

No to skoro ją kręcił to dlaczego nie chciała, żeby ją rozdziewiczył? Pff! Pewnie kręcili ją muzycy, albo po prostu leciała na kasę Brendona bo skoro grał w znanym zespole to musiał też dobrze zarabiać! Ale z niej materialistka! - No ale oznajmił wam, że jestem gejem? Czy przedstawił wam po prostu swojego chłopaka? - Dopytywał, bo ta cała sytuacja wydawała mu się doprawdy komiczna! Ruby pewnie strasznie to przeżywała, a Brendon wcale jej nie pocieszał. Nie był najlepszym pocieszycielem, a na pewno nie miał zamiaru pocieszać Ruby!

jakby ją pocieszał to może poszłaby z nim do łózka! ale nie to nie. - zmienił status na facebooku. a jego chłopak to jego dobry przyjaciel. są razem w pokoju w akademiku. - wzruszyła ramionami. - rok temu był u nas na święta. i.. cóż. najbardziej przeżywa to moja mama. ale stara się zaakceptować taką rzeczywistość. - schowała na chwilę twarz w swoich łapkach, bo przypomniało się jej, jak mama jej płakała w ramię, że nie tak wychowała theo, by ten leciał na facetów. może nie dosłownie, ale sens był w tej sentencji utrzymany. westchnęła smętnie. - no, ale nieważne. nie będzie, kim chce. byle był szczęśliwy. - uśmiechnęła się mdło.

Pogadali i uciekł, bo i ja na razie idę. Ale stwierdził, że się do niej odezwie, bo może uda mu się coś zadziałać!

wspinał się po schodach z słuchawkami na uszach i muzyką włączoną tak głośno, że wszyscy naokoło doskonale słyszeli, do czego mu teraz tak głowa lata. wyłączał się całkowicie od świata, zresztą nic dziwnego.

na zawsze będę twoi lowelaseeem... czy to słońce czy deszcz...
i dlatego potrącił antoinette. ale coś czuję, że zrobił to specjalnie. akurat grzebała w torbie, więc wszystko jej wypadło! jezu. - william! - klepnęła go mocno w plecy, bo zdążył już obok niej przejść. sory, ale musiała się na kimś wyżyć za tą torebkę. rzuciła się do zbierania swoich rzeczy. lowelaseeeem.

hahahahaha, taaak, na pewno tego słuchał i do tego jeszcze śpiewał to sobie pod nosem! pewnie zrobił to specjalnie, bo ostatnio nie znosił jej jeszcze bardziej, niż dotychczas. co ona zrobiła temu lenny'emu, kompletnie nie miał pojęcia!
- trzeba było uważać jak chodzisz! - burknął, nawet nie ściągając słuchawek, więc nadal dudniła wokół niego głośno muzyka. i wcale nie rzucił się, żeby jej pomagać, to nie ten typ!

- to ty mnie trącasz! - warknęła przekrzykując jego muzykę, więc pewnie słyszeli ją nawet w monako. nie ilość ale jakość... xd muszę ochłonąć po nieciku. przyjdź do mnie na naukęęę. westchnęła i w końcu wszystko wrzuciła do torby. przypomniało jej się, że mają te problemy z ojcem. dlatego szybko go dogoniła i złapała za łokieć. - will! - wyjęła mu słuchawkę z ucha.

chciał już sobie pójść i udawać, że jej nie zna, zresztą nawet nie usłyszał, co ona tam do niego krzyczała, bo miała naprawdę głośno tę muzykę. ale niestety ona go dogoniła i złapała.
- zostaw mnie, i tak nie będę cię przepraszać, wasza wysokość! - wyrwał szybko swoją rękę, żeby go nie dotykała i zarażała czy czarowała go jak lenny'ego, bo był przekonany, że zajmowała się jakąś czarną magią.

pokręciła głową. - nie krzycz, will. chcę pogadać, nic się nie stało. - alisha wczoraj ją uczyła, jak trzeba rozmawiać z williamem. posłała mu uroczy uśmiech i założyła kosmyk włosów za ucho. - chodzi o waszego ojca. - spojrzała niepewnie w jego oczy. nie wiedziała w sumie, jaki on ma do niego stosunek. może był jego idolem, jak moim jest niecik xd

- nie mamy o czym rozmawiać. - burknął, chociaż powinien z nią pogadać o tym, że nie da jej więcej ruchać swojego najlepszego kumpla, dosłownie i w przenośni! pewnie antoinette niewiele się z tego kursu alishy nauczyła, bo jej starania nic nie dawały. - chuj cię obchodzi mój ojciec! - zawołał, zakasając rękawy koszuli, jakby miał jej zaraz przywalić.

jak liść bez wody tak ty... beze mnie nie znaczysz już niiicccc... to kenny o grace, pewnie. zatrzymała się patrząc z niejakim strachem w oczach w jego oczy. dalej w sumie wierzyła w to morderstwo. a nawet jeśli nie wierzyła to cień podejrzeń w tyle jej głowy wciąż był. - on mnie nie obchodzi. ale obchodzicie mnie wy, alisha i ty. więc uspokój się, william. - uniosła rękę, jakby chciała go zatrzymać czy coś podobnego. westchnęła.

- och, powinienem być chyba zachwycony, że wielka księżniczka zainteresowała się zwykłym poddanym? - zatrzepotał rzęsami idiotycznie i nawet wyciągnął drugą słuchawkę z ucha, co antoinette powinna uznać za niebywały sukces. - błagam cię. wiem, że ja cię nic nie obchodzi, chodzi ci tylko o alishę. więc rozmawiaj z nią. - wywrócił oczami, wchodząc schodek wyżej.

- dlaczego tak na mnie najeżdżasz, will? nie rozumiem tego. zrobiłam ci coś? - poprawiła torebkę na ramieniu i zaraz skrzyżowała ręce na piersi. byli już u szczytu schodów i jedynie westchnęła. - więc nie powinieneś się dziwić, że nie dbam o ciebie tak bardzo jak o twoją siostrę. z drugiej strony masz lenniego. i wymyśliliśmy - stwierdziła, że jeśli podczepi lenniego pod swój pomysł to william będzie bardziej przychylny temu. - że sąd mógłby wam pomóc w walce z ojcem. należą wam się jego pieniądze. - dotknęła jego ramienia i je lekko poklepała.

- nie ufam ci. - prychnął. przynajmniej był szczery. zmierzył ją wzrokiem, od góry do dołu. - tobie łatwo jest mówić, masz pięć pałaców, koronę wysadzaną brylantami i kasy w chuj. nie potrzebuję twojej litości. - prychnął. sądził, że sam potrafi sobie poradzić z ojcem. chociaż nawet nie wiedział, gdzie ten się aktualnie znajdował. i chyba nie chciał go nawet widzieć, już nigdy więcej. wolał więc ledwo wiązać koniec z końcem, niż poniżać się do proszenia antoinette o pomoc!

- zrobiłam coś, żebyś mi nie ufał? - uniosła brew. nie sądziła, by tak było. może on z reguły nie ufał ludziom. w takim razie byli podobni. z tym, że ona kryła się z tym i po prostu sama w głowie sobie wszystko układała, a nie była taka aspołeczna w każdej chwili swojego życia. przymknęła oczy. - william... - jęknęła, bo już brakowało jej sił na tego chłopaka. - to nie jest litość. alisha przechodzi załamanie nerwowe, bo nie ma czasami z czego ci ugotować obiadu. proszę cię, will. jeśli nie chcesz ze mną o tym rozmawiać, pogadaj z lennim, co?

will ogólnie nie ufał ludziom i ogólnie ich po prostu nie lubił. tak bez powodu. a właściwie miał powód, ale odtrącał też ludzi, których nawet nie znał. po prostu nauczył się nie być miłym dla nikogo. może z kilkoma wyjątkami. bardzo nielicznymi!
- to jest sprawa między mną a alishą, więc zajmij się swoim życiem! - zamachał rękami, tak wiesz jak. nawet nie mam jak się wysłowić dzisiaj. a on nie miał już siły na tę dziewczynę. wiedział, że alisha przechodzi załamanie, przecież nie był głupi i widział to. ale on też coś podobnego właśnie przechodził! - posłuchaj. - zniżył głos i spojrzał na nią z poważnym wyrazem twarzy. - nie wiem, w co pogrywasz z lenny'm i co robisz na boku z tym adamem - nawet nie wysilił się na zapamiętanie imienia andrew, bo po co - ale ja nie dam się tak wychujać, rozumiesz? więc nie udawaj miłej i uczynnej, bo wcale taka nie jesteś. - odparł, marszcząc czoło.

odsunęła się od niego jeszcze bardziej. ściągnęła brwi do siebie słuchając jego wywodów. pochyliła się w jego stronę. - z jakim adamem? - chyba żadnego w sumie nie znała, więc się zdziwiła. wydęła usta i zaraz przypomniała sobie, o andrew. przełknęła ślinę i złapała go za koszulkę/koszulę/co na sobie miał, a nie chce mi się sprawdzać. - nie chcesz pomocy to nie! mam cię w dupie william. wezmę alishę do siebie, a ty zdechniesz sam, bo nie dasz sobie rady! jesteś frajerem. - odepchnęła go na barierkę i uciekła, bo nie lubiła takich konfrontacji. poza tym wkurzyła się na lenniego, że wszystko mu gada.

oczywiście, że mu wszystko gada! ale lenny uważał, że nic się nie stało, w przeciwieństwie do willa, który teraz za swój życiowy priorytet uznał rozstanie antoinette i lenniego. oja, muszę coś obmyślić!
- poprawka, nie chcę TWOJEJ pomocy. - podkreślił to. uważał, że on właśnie jako jedyny nie był frajerem, bo nie ufał antoinette, a wszyscy wokół byli naiwni i dawali jej się omamić! ruszył przed siebie i raczej nie zrobiło na nim wrażenia to ich spotkanie.

Ostatnio o wiele za dużo czasu spędzał na tym zadupiu, chociaż sam nie do końca wiedział czemu. Dzisiaj był u jakiegoś kumpla po notatki i trochę się zasiedział, w związku z tym wyszło na to, że nie chciało mu się za bardzo wracać do miasta. Siedział na schodach i grał w jakieś wyścigi na swoim telefonie, próbując wyprzedzić czerwony samochód, ale chyba był na to za głupi i za mało zdolny.

a ona schodziła z tych schodów, z wiśniowym djarumem w ustach, wracała od znajomych, z którymi wypiła jedno piwo, które jednak trochę mocno ją wzięło, bo miała całkiem słabą głowę. o mało co nie zabiła się na tych schodach. dlatego zrobiła sobie przystanek, przystając tuż za loganem, sądziła, że pisze jakiegoś smsa, a że była czasem ciekawska albo bardziej pasowałoby wścibska no to stanęła tuż za nim i spojrzała w ekran telefonu, ale zamiast smsa zobaczyła jakieś auta i zaśmiała się pod nosem, zapominając, że powinna siedzieć raczej cicho, ale kogo by to obchodziło. ją pewnie nie.

Przez jej głupie chichotanie pod nosem wjechał w jakąś ścianę i się zabił! Przeklął pod nosem i marszcząc czoło podniósł wzrok na dziewczynę, by zamordować ją wzrokiem za to, że zniszczyła jego szanse na zajęcie pierwszego miejsca w super ważnym wyścigu, ale gdy stwierdził, że ta była całkiem ładna na jego usta wpłynął nieznaczny uśmiech. - Ładnie to tak podglądać? - Spytał, oślepiając ją bielą swoich idealnych zębów i się podniósł, bo krępowało go to, że dziewczyna była od niego wyższa, nawet jeśli wynikało to tylko z tego, że ta stała, a on siedział.