dziedziniec

First topic message reminder :

ruby właśnie skończyła swoje lekcje i wychodziła ze szkoły w towarzystwie koleżanek!

W sumie była całkiem twarda. Na usta już cisnęły jej się słowa przebaczenia. Słowa, które mówiły, że mogą zacząć od początku o ile odetnie się kompletnie od Barbry. Potrząsnęła jednak głową i odsunęła się od niego.
- Nie, Carter. Nie możemy zacząć od nowa. Zraniłeś mnie, a ja nienawidzę być raniona. Nikt tego nie robi. Ze mnie nie robi się idiotki. - wyszeptała słabym głosem. Płacz miała na końcu nosa. Poleciało jej po policzkach kilka łez. Carter był pierwszą osobą po za jej matką i najbliższymi dwiema przyjaciółkami, która widziała jej łzy. Szybko je otarła bo nie chciała skupiać na sobie większej ilości spojrzeń.

- nie dam ci spokoju, samantho. możesz mnie nie chcieć, ale ja wiem, że tobie zależy na mnie równie mocno co mi na tobie. - powiedział momentalnie się prostując. wszedl w niego teraz jakiś samiec alfa, który chce swojej suczki. uniósł brodę.
- prędzej czy później będziemy razem. jesteś mi pisana! - krzykął praktycznie. ale kiedy odsunęła się jeszcze bardziej chciało mu się ryczeć. dlatego opadł na kolana i przykleił się do jej nóg. trzymał tak mocno, że nic nie było w stanie go od niej oderwać xd ale desperat! xp

Odchrząknęła i słuchała jego słów. Jasne, że jej zależało. Ale co z tego! Nie mogła pozwolic sobie na chwile słabości. Nie mogła pozwolić mu wejść w swoje życie i zniszczyć cały dotychczasowy porządek. Jasne, że go uwielbiała. Ale co z tego.... Kiedy padł przed nią na kolana i się do nich przykleił spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami.
- Carter natychmiast wstawaj! Już! W tej chwili! - warknęła na niego cicho. Nie chciała by ludzie zorientowali się że chłopak jest chory psychicznie. Dlatego nieśmiało uśmiechała się na ciekawskie spojrzenia ludzi.

- nie! nie wstanę póki się ze mną nie umówisz! i nie obiecasz, że zaczniemy znajomość od nowa! - jęknął czując, jak zimno mu się robi w całym ciele. kolana kompletnie mu skostniały i już ich nie czuł. tak samo jak dolnej części nóg. wtulił policzek w jej brzuch i objął mocniej. nie obchodziły go ludzie. dla niego byli tu tylko we dwójkę. on i ona...

Jęknęła mając nadzieję, że nie wytrzyma tak długo i zaraz wstanie dając jej spokój.
- Wstawaj teraz! Co to w ogóle za głupie pomyłsy! Już się podnoś! Ludzie uważają cie za wariata już w tej chwili! No rusz ten tyłek! - powiedziała i schyliła się by postarać się go podnieść. ale nie bardzo jej to wychodziło bo jednak był lepiej zbudowany niż ona.

kiedy sie nad nim pochyliła, złapał jej buźkę w swoje rączki i pocałował namiętnie. dalej przyciskając jej usta do swoich wstał na równe nogi. to znaczy trochę się pochylał nad nią, ale niespecjalnie bardzo. była wysoką, piękną dziewczyną. objął ją w pasie i miał nadzieję, że za bardzo mu się za to nie dostanie. tak tęsknił do jej pocałunków!

Była tak zdezorientowana tym co się dzieje, że nie była w stanie się od niego oderwać. Po za tym jego usta były jakby stworzone do całowania ich przez nią no i okropnie jej tego brakowało. Ocknęła się po dłuższej chwili i odsunęła od niego.
- Carter. - jęknęła bo już nie miała siły z nim walczyć. ciągle była zła, czuła się zraniona ale z drugiej strony ogromnie jej go brakowało i nie chciała się z nim kłócić! Był dla niej ważną osobą.

złapał ja za dłoń.
- usunąłem jej numer z telefonu. podarłem wszystkie zdjęcia i wyrzuciłem. tej dziewczyny nie ma już w moim zyciu, sam. błagam cię... umówmy się na kolację. na obiad.. cokolwiek. - puścił ją, bo teraz z kolei stracił wszelkie siły. było mu ciężko. poza tym ludzie patrzli się na nich. jakieś pierwszoklasistki, fanki jego serialu, patrzyły na nich z nienawiścią. i robiły im zdjęcia. i nagrywały filmiki swoimi telefonami. oj.

Westchnęła cicho. Wiedziała, że nie powinna mu wybaczać, ale po raz pierwszy w całym jej życiu to serce zwyciężyło nad rozumiem. Rozpłakała sie bezsilnie i spuściła wzrok, bo nie chciała by na to patrzył. Pociągnęła nosem i uniosła na niego wzrok.
- Okej, Carter.... Okej. - wyszeptała cicho i zarzuciła mu ręce na szyję by się do niego przytulić i schować twarz w jego klacie by nikt już nie zauważył jej łez, bo uważała to za upokarzające.

- nie płacz, sam. nie warto. - westchnął gładząc jej plecy. nie chciał, żeby ryczała bo jeszcze mu się zachce. wplótł palce w jej włosy i pocałował w policzek. biedna, sam! mimo tych łez, jemu morda sie cieszyła. dotarła do niego, że samantha właśnie przznała się, że daje mu kolejna szansę. nie na bycie razem, ale na znajomość. wiedział, że musi odbudować ich relacje. zdobyć znowu jej zaufanie. ale czując ją przy sobie wiedział, że to to ma szansę.
- dokąd chcesz iść? - zapytał ją czułym głosem.

Miał rację. Nie warto płakać. Dlatego szybko wzięła się w garść i zaraz ocierała mokre policzki. Na szczęście się nie rozmazała! Bo wtedy pewnie Carter już nie chciałby z nia iść nigdzie.
- Gdziekolwiek, byle dalej stąd. - powiedziała cicho. W takim razie ona pewnie też była w mundurku skoro tu takowe są! I czuła się co najmniej niekomfortowo.

on się jej nie wstydził! nawet jeśli wyglądała jak gówniara przez ten mundurek i nie mogła nawet udawać, że jest pełnoletnia. objął ją ramieniem.
- w porządku. - i gdzieś ją zabrał. nie wiem jeszcze gdzie ale zacznę xd

Siedział na dziedzińcu i palił szluga. Pewnie odwiedzał jakiegoś kumpla, ale ten go zdenerwował i z tego wszystkiego musiał sobie zapalić. Eh, nałóg to nałóg. Zerkał na przechodzące dziewczyny. W pewnym momencie zobaczył taką grubaskę w krótkiej spódniczce i skrzywił się na widok jej cellulitu na nogach, biedak!

Na szczęście tą grubaską nie była moja drobna Nicole! Wyszła właśnie ze szkoły, bo musiała oddać do sekretariatu jakieś papiery usprawiedliwiające jej nieobecność, w końcu była na odwyku! Nieważne, że dziś niedziela. Dyrektorek pewnie i tak siedział tu całymi dniami. Przechodziła więc teraz przez dziedziniec, wracając do akademika, ale zauważyła Cedrica i podeszła do niego, bez słowa siadając po turecku obok niego.
- Masz zapalniczkę? - odezwała się po chwili, wkładając do ust papierosa. Wyglądała jakby powróciła ze świata umarłych... dosłownie! Nie zdziwiłaby się, gdyby Cedric jej nie rozpoznał.

Dyrek na pewno siedział całymi dniami bo był pracoholikiem, opracowywał pewnie jakąś salę tortur dla niegrzecznych uczniów czy coś. Eh, gdyby taka sala była to Cedric byłby stałym bywalcem! Podał zapalniczkę dziewczynie i oczywiście, że jej nie poznał. Miała podkrążone oczy, bladą cerę i okropnie schudła. To straszne co narkotyki robiły z ludźmi. Dopiero kiedy się jej przyjrzał to otworzył ze zdziwienia usta i zamrugał parę razy oczętami. - Nicole, to ty?! - Miał doprawdy zaskoczony ton.

Pewnie nie jedną salę, a całe podziemie! Odpaliła papierosa i oddała mu zapalniczkę. Widziała, że jej się tak przygląda, a kiedy się odezwał, spokojnie i powoli wydmuchała dym papierosowy z ust.
- Nie, moja zła siostra bliźniaczka. - odparła, grzebiąc sobie w sznurówkach w butach. Spojrzała na niego kątem oka. Właściwie jego pytanie, czy to ona było dość głupie, bo sama nie czuła się jak ona.

Zaciągnął się fajeczką i wypuścił dym, albo nie robił kółka z dymu, żeby było śmieszniej! Może chciał ją jakoś rozweselić. Nie udało mu się jednak w żaden sposób, bo Nicole nie dość, że na niego nie patrzyła to była, albo wyglądała na wściekłą. - Nie bądź zła. - Szturchnął ją delikatnie ramieniem. Nie wiedział co u niej, bo dawno się widzieli. Ostatnio poświęcał się wolontariatowi w hospicjum.

Nicole była po prostu wściekła na cały świat! O to, że jeszcze musi po nim stąpać. Wolałaby być już zakopana sześć stóp pod ziemią.
- Nie jestem. - odparła więc i odwróciła głowę w jego stronę, siląc się nawet na jakiś uśmiech. Trudno, żeby się widzieli, bo Nicole ostatnimi czasy albo ćpała albo lądowała w szpitalu albo na odwyku i mało kto ją w ogóle widywał i wiedział, co się z nią dzieje! - Tęskniłam. - wymruczała za to, przechylając się tak, żeby się o niego lekko oprzeć.

- Jesteś. - Mruknął, jednocześnie negując to co powiedziała. - Widzę to, masz więcej zmarszczek. - Roześmiał się i pstryknął ją w nos. - A wiesz, że złość powoduje iż mamy więcej zmarszczek. - Wyjaśnił prędko i nawet jakoś pogodnie się uśmiechnął, po chwili ją objął i wymruczał do jej jasnych włosów. - Ja też tęskniłem za tobą. - Bo tak było! I nawet jeśli teraz trochę się śmiał, to nie znaczyło że nie martwił się o nią i to co się z nią działo. Po prostu z reguły był pogodny, ale kiedy trzeba to bywał też poważny!

- Nie jestem wściekła, po prostu.... bezradna. - westchnęła i wzruszyła ramionami. Co mogła powiedzieć! Cedric zbyt dobrze ją znał, widział, że coś jest z nią nie tak. Chociaż kto nie widział. Rozmasowała swoje czoło, jakby to miało sprawić, że te jej zmarszczki znikną z jej twarzyczki. - To pewnie tobie zrobiły się zmarszczki z tęsknoty za mną. - odgryzła się.

Roześmiał się słysząc jej ripostę. - Ja zawsze byłem pomarszczony. - I nie chodziły mu o jego zgrabną pupcię, czy też penisa! Z tymi częściami ciała było wszystko w porządku. - O tam byłem pomarszczony, w środku. - Wskazał palcem na głowę. Oczywiście, że chodziło mu o mózg. - Mój mózg jest pomarszczony, ale co ty możesz o tym wiedzieć jak go nie posiadasz. - Zażartował sobie, ale przewidział to, że mogłaby się obrazić, dlatego momentalnie cmoknął ą w policzek.

- Pf! Ty masz pomarszczony mózg i dlatego jesteś nienormalny. - odparła i pacnęła go w klatkę piersiową. Nie przejmowała się, że mózg powinien być pomarszczony i że jeżeli ktoś tu był nienormalny, to ona. Ale Cedric był nienormalny w takim pozytywnym sensie, był takim pozytywnym wariatem. Lubiła to w nim.

Pewni momentalnie położył swoje dłonie na klatce piersiowej, w miejscu gdzie mniej więcej znajdowała się serce - Och, Nicole nie rań mego serca. - Odparł z rozbawieniem, pochichrał się jeszcze trochę, po czym nieco spoważniał i zapytał. - A tak na prawdę to gdzie byłaś? - Miał ochotę dodać, że była sierotą skoro zniknęła na tak długi czas, ale nie chciał jej urazić, on nie lubił urażać dziewczyn, szczególnie takich które lubił!

- Pewnie je też masz pomarszczone. - stwierdziła i sama zmarszczyła nosek, uśmiechając się nawet całkiem szczerze! Ostatnio bardzo rzadko się uśmiechała. - Tu i tam, niszcząc wszystko na swojej drodze. - wzruszyła ramionami. Powiedziała to tak obojętnie, jakby to było dla niej coś całkiem zwyczajnego. - Lepiej powiedz, co się z tobą działo. - dodała szybko, bo to było według niej ciekawsze.

Zerknął na swoją klatkę piersiową i przez chwilę na prawdę zastanawiał się czy jego serce nie jest pomarszczone, jaki debil! Czasem kompletnie nie myślał. Pewnie fajki wyżarły mu mózg, chociaż uparcie uważał, że ciągle go posiada. - Paliłaś za sobą wszelkie mosty? - Zdziwił się strasznie. - Po co głuptasie? - Poczochrał jej z tego wszystkiego włosy, bo fajniej wyglądała jak miała poczochrane. - Ja byłem zajęty niesieniem pomocy. - Jak to górnolotnie brzmiało w jego ustach.