Panorama miasteczka

First topic message reminder :

Nie wiem jak się tutaj znalazł! Pewnie ciągle nie mógł się przyzwyczaić do obecnej sytuacji, biedak! Zapewne miał gitarę, siedział na ławce i coś nostalgicznie brzdąkał. Musiał się zastanowić co powie Lei, pewnie była na niego cholernie zła! I musiał się zastanowić co zrobić. A na dodatek teraz jeszcze rozkręci się wszystko z Madison, ale będzie uroczo!

Obyło się bez psychologa, no i nie utopił za to kota w beczce z wodą. Od tego czasu tylko nie wierzył w te historie z bajek o gadających zwierzętach i w to, że w wigilię przemawiają ludzkim też nie wierzył.
- Może komuś kiedyś będziesz musiała powiedzieć przepraszam. - odpowiedział. Nie chodziło mu tutaj o niego, bo bez urazy, ale co mu po przeprosinach od takiej małolaty, które z pewnością byłyby nie szczere. Wcale się nie gapił na jej tyłek, podobnie jak ona za bardzo się pilnował.
- Aha...tylko. - mimo tego nie wiedział kim ona była. Nawet jeśli widział tę olimpiadę w telewizji to jeszcze był za młody by na jakieś tam Rosjanki zwracać uwagę.
Nic nie odpowiedział tylko wyciągnął książkę z torby i podał jej, a potem patrzył co ma zamiar z nią zrobić.
//Będę koło 22.

- może... - wzruszyła ramionami. przecież już teraz miała kilka takich osób, które powinna przeprosić. ale nie miała takiego zamiaru! bo niby dlaczego? to ją ludzie powinni przepraszać, nawet jeśli wina leżała po jej zacnej stronie. spojrzała na tą książkę, z pożółkłymi stronami, dosyć starą. pewnie jean mu dał, bo był nią taki zafascynowany! zmrużyła oczy. znała tą książkę. była antyrosyjska i nie lubiła jej. - trochę niektóre rzeczy są naciągane. - mruknęła jednak otwierając ją gdzieś na pierwszej stronie. przesunęła palcami jeszcze po nierównościach kartki i mu ją oddała. nie mogła na to dłużej patrzeć!

Przechylił głowę w bok i chwilę się zastanawiał czy ona będzie w stanie powiedzieć komuś tak szczerze przepraszam. Bo na razie to na to nie wyglądało, ale już i tak od poznania bardzo się zmieniło jego zdanie o niej, więc może kiedyś pomyśli, że jest do tego zdolna.
Matthew jeśli chodzi o literaturę to preferował inne gatunki i na pewno ją musiał od kogoś dostać, a że Jean był tak zapalony na punkcie historii, to musiało to być od niego, bo sam by na nią pewnie uwagi nie zwrócił.
- Nigdy historia nie była moją pasją, ale dzięki za sprostowanie. W takim razie jednak wolę Ciebie od książki. - powiedział patrząc w jej oczy odbierając książkę.

pewnie jeśli strzeli ją strzała amora i się zakocha tak na zabój, to się zmieni. przynajmniej wobec tej osoby. bo inaczej nie sądzę by mogła stać się prawdziwą sobą. raczej już wdrożyła w swój charakter wieczne kłamanie i wywyższanie się. nawet jeśli nauki jej rodziców mówiły o szacunku wobec innych, byciu dobrym. poza tym też była wierząca! ale od czego jest spowiedź... - też bym wolała siebie od tej książki. - zaśmiała się. znała kilka książek, które nie mogły konkurować z nikim. i wcale nie była to biblia. znała kilka fragmentów z niej, ale nie była jakąś maniaczką. wolała już dostojewskiego albo tołstoja. i pech chciał, że deszcz w końcu na nich spadł! diana jęknęła czując krople deszczu na swoich nagich łydkach.

Pewnie wtedy tak będzie. Ale przy nim się jakoś, aż tak bardzo nie wywyższała, albo on po prostu na to uwagi nie zwracał, bo spotkał już kiedyś kogoś gorszego do niej. Na pewno z nim do szkoły musiały też chodzić takie osoby, w końcu do szkoły prywatnej chodził od dziecka.
- Skromnością to ty nie grzeszysz. - powiedział i szybko schował książkę bo poczuł pierwsze krople deszczu.
- Wracamy, bo zaraz się zimno zrobi, i się jeszcze przeziębisz, bo jesteś tak skąpo ubrana. - wstał z trawy przewieszając torbę przez ramię. Wyciągnął nawet do niej rękę gdyby potrzebowała pomocy przy wstawaniu.

- trzeba znać swoją cenę - powiedziała łapiąc go szybko za rękę i korzystając z okazji wtuliła się w jego bok, jakoś zarzucając sobie na głowę jego rękę, by robiła jej za parasol, a przynajmniej, za jakąś amatorską ochronę przeciwdeszczową. - a miło być tak pięknie! - jęknęła przyspieszając kroku. całe szczęście, że miała to sportowe obuwie! pewnie odprowadził ją do domu, a ona zmusiła go do wejścia na gorącą herbatę, bo inaczej sam by się rozchorował. zacznij u niej.

siedzieli sobie tutaj, bo tutaj było romantycznie i nie wiem. może zrobili sobie jakiś piknik albo cały czas całowali się na trawie. albo jedno i drugie. było słodko, to na pewno. chociaż pewnie niedosłownie, bo teraz betty dbała o linię. jeszcze nabawi się anoreksji. a może wcale nie była tu z tylerem, tylko swoją bff wis? no dobra. w każdym razie siedziała sobie z kimś na kocyku i patrzyła na panoramę miasteczka.

spadaj! z żadną wis. wis czatowała na lotnisku na louisa xd pewnie była jego fanką i tak dalej. albo jednak kompletnie nie wiedziała kim jest, no bo skąd! - ślicznie wyglądasz w tym świetle - wyznał jej miziając po boczki, bo raz po raz podwijał jej bluzeczkę. chyba, że miała sukienkę to jednak nie. leżał jakoś na boczku pozwalając by oblazły go mrówki, bo gdzieś obok było mrowisko. idioci.

louis był sławny! pewnego dnia miał przejąć największe kasyno w monte carlo. no dobra, może nie był sławny. ale jaki bogaty! marzenie każdego chłopca i dziewczynki i chłopco-dziewczynki.
- dziękuję. ten różowy bardzo mi pasuje. - poprawiając sobie spódniczkę i doskonale wiesz, co miała na sobie. xddd chyba że wolałabyś nie wiedzieć!

na pewno nie największe. najlepsze kasyna w monte carlo należą do casiraghich. on mógł brać jakieś na obrzeżu. i tak sporo na nim zarobi xd chociaż casiraghowie oprócz kasyn mają koncern naftowy... no, nieważne. grunt, że antoinette nigdy nie ma prawa zbankrutować. chyba, ze przyjdzie koniec świata. - no nie wiem, betty. ludzie się na ciebie dziwnie patrzą, jak tak chodzisz ubrana - mruknął podnosząc się do góry. - nie masz już pięciu lat.

ee tam, skoro to rodzina, to jedno kasyno mogli mu odstąpić.
- przed chwilą powiedziałeś, że ładnie wyglądam. - odwróciła się do niego plecami i skrzyżowała ręce naburmuszona. foch jakby rzeczywiście miała pięć lat!

z rodziną są najgorsze interesy. - bo dla mnie wyglądasz ślicznie! po prostu nie rozumiem twojej fascynacji fablankami - przeciągnął się i zerknął na jej plecy. - hej... betty. skarbie. - przesunął po nich dłonią i przełknął ślinę. - nie obrażaj się! przecież cię kocham. poza tym możemy się pozbyć tych ciuszków i będziesz naprawdę niezwykle dobrze wyglądała.... - wsadził jej łapę pod spódniczkę.

- bo nie rozumiesz mody! sam mógłbyś się wybrać na zakupy. - poklepała go po brzuchu. jakby ona go zabrała na zakupy, to skończyłby jak ten jeden z naszych lookbookowych ulubieńców. a betty chciała przecież zostać projektantką mody, to w ogóle zgroza, jakby sama zaczęła mu projektować ciuszki. - nie! za karę będę chodzić w tej sukience cały dzień. - oznajmiła.

;3
- po co na zakupy? - zapytał diotycznie. był wczoraj na zakupach, przecież! kupił pół litra i dla niej czupa czupsy, jak chciała. - betty! - jęknął smutno. - nie rob mi tego. zdejmij ją! - jakoś tam ją jej podniósł, że było widać jej majteczki, różowe, a jakże.

- żebyśmy sobie kupili dobrane ciuchy i żeby wszyscy wiedzieli, że jesteśmy parą! - wymyśliła z wielką radością. pewnie chciala kupić takie t-shirty, co na jednym jest "it's my boyfriend ->", a na drugim "<- it's my girlfriend". pisnęła, kiedy wygrał z jej sukienką, ale zaraz poklepała go po łapkach. - masz karę! - przypomniała mu i pogroziła palcem.

theo i florek takie mieli... tylko dwie z boyfriend! jestem tego pewna. - jakie? różowe? nie bądź złośliwa, betty. to tylko twój kolor. - poklepał ją po udzie i roześmiał się na jej klepanie. - skaaaaaaaaarbie, ale moja kara to i twoja kara. przecież lubisz, kiedy tam goszczę. - i zanurkował ze swoją mordką pod jej kieckę i całował jej uda.

hahaha.
- szkoda. ładnie byś wyglądał! - westchnęła teatralnie, jakby naprawdę się tym strasznie przejęła. i pewnie dłużej się nie opierała i pozwoliła mu zrobić z nią co chciał, bo ja nie mam jednak na nią weny.

to przeleciał ją na tej łączce, a później jeszcze w pokoju. zarówno jej jak i swoim! ses la wi.

zrobiła sobie dzisiaj wycieczkę krajoznawczą, bo wczoraj przyjechała i jeszcze dobrze nie znała tego miasta. patrzyła na tą panoramę i zastanawiała się jakie będzie jej życie tutaj! i już tęskniła za paryżem i wieczornymi spacerami nad sekwaną.

całe szczęście georgine przyleciała prywatnym samolotem, bo rodzice nie byli aż tak wredni by kazać jej lecieć klasą turystyczną za pięć euro! więc w samolocie nie było mowy by się spotkały. gigi miała chyba nieco lepszy humor, skoro odezwała się do simona i on dalej był po jej stronie. zresztą jak zwykle. urocze. przechodziła akurat tędy i sama zagapiła się na panoramę. nie była taka najgorsza... ale przecież nie mogła tak myśleć! miało jej się wydawać to miasto okropne i nędzne. jej uwagę przykuła jednak postać gdzieś obok. marielle stała do niej plecami, więc nie skojarzyła tej postaci ze swoim wrogiem numer jeden! bo niby co miałaby tu robić? chyba wyjazd do st. albans był tylko w tej kwestii pozytywny. miała jej nie widzieć przez najbliższy czas.

a ona akurat dostała w spadku jakąś kasę i miała zamiar zniszczyć życie gigi i żeby wszyscy dowiedzieli się o tym jaka jest naprawdę i dlaczego tu przybyła! miała misję xd poza tym na zdjęciach to miasteczko wydawało jej się całkiem urocze, może w rzeczywistości nie wyglądało tak jak na zdjęciach, ale było calkiem znośnie. no i od zawsze chciała zrobić sobie przerwę od zgiełku miasta i zobaczyć jak to jest być wiochmenem xd gapiła się jeszcze chwilę na miasteczko w dole, a potem odwróciła się i doznała szoku. spodziewała się spotkać georgine tutaj, skoro po to tu przyjechała, by ją prześladować, ale nie myślała, że będzie pierwszą osobą, którą spotka na swoim spacerku krajoznawczym.... zrobiła wielkie oczy, udając zdziwienie, że w ogóle spotyka ją w tym mieście i czekała na jej reakcję!

gigi zeszła na zawał i jej świat faktycznie legł w gruzach... okej, może nie tak od razu. ale jej oczy były jeszcze większe niż zwykle i wypuściła telefon z dloni. zacisnęła zęby i gapiła się na marielle. - co ty tu wyprawiasz! - wycedziła przez zaciśnięte zeby. momentalnie podniosła telefon, bo nie wiadomo czy dostałaby nowy i ruszyła w jej kierunku by zepchnąć ją z tego wzgórza. wiedziała, ze po śmierci tej laski marielle nienawidziła jej jeszcze bardziej. pewnie dlatego, że jej jedynej nie zaprosiła na tą imprezę. biedna, marielle. - masz cały paryż dla siebie! wynoś się stąd. - bo gigi planowała już zasiąść na tronie st. albans. nie przejmowała się w ogóle antoinette, która była zbyt glupia by władać takim królestwem. pochodząca z monako pewnie nie widziała nigdy takiego wielkiego miasta na oczy księżniczka. w przeciwieństwie do gigi, której to było przeznaczeniem. myślała, że wrogiem tutaj będzie ten cały kevin, którego spotkała wczoraj. ale chyba czas wszystko przemyśleć od nowa, skoro marielle jest tutaj. zacisnęła pięść.

w ogóle chciałam ją ubrać tak samo;d;d;d;d wcale nie chciała iść na tą imprezę, w życiu by nie poszła do gigi! ale to była jakaś koleżanka jej koleżanki koleżanki i zamierzała się teraz na niej zemścić! popatrzyła na nią, z przerażeniem w oczach, była chyba na jakiś kursach aktorskich by się podszkolić, chociaż gigi i tak zawsze była dla niej przerażającym potworem. - a co TY tutaj robisz?! miałam zamiar odpocząc od tych wszystkich paryskich problemów, ale jak widać już mi w tym przeszkodziłaś. wszędzie musisz mnie prześladować - zmierzyła ją złowrogim wzrokiem. mogła jej nie ratować kiedyś tam w alpach czy gdzie to było, nie byłoby problemu xd

oja! to w ogóle by wpadła w szał. ona ją ratowała czy arnauda? nawet jeśli to gigi nie byłaby jej w ogóle wdzięczna. i tak merielle wszystko robiła by ją zniszczyć. ajka z niej wariatka! i jeszcze przypałętala się tu za nią. - aha.. jasne - prychnęła kompletnie jej nie dowierzając. - ty małaś jakieś paryskie problemy? no tak... zapomniałam, że wszyscy sie od ciebie odwrócili i nawet najbliżsi znajomi przestali z tobą chodzić do tych wszystkich melin, z których jesteś znana - zaśmiała się pod nosem i odgarnęla włosy za ucho. - do wieczora ma cię tu nie być. wracaj do paryża albo innego miejsca. anglia jest moja. - warknęla to będąc praktycznie przed nią. może rzeczywiście chciała ją zabić. pewnie w ręku trzymała nóż, jak nożownik, bo tak naprawdę to od zawsze ona nim była. albo gwałcicielem! tylko tusza nie ta....

chyba arnauda, bo gigi porwały jakieś typki, tak mi się teraz coś przypomina, ale zawołała policję czy coś, pamiętam, że zrobiła coś czego na pewno potem żałowała! i teraz nadal tego żałowała. jezu jaki ona ma straszny awek xd - tak, jeden jedyny problem, którym byłaś ty! - wycedziła przez zęby, sprawdzając stopą jak daleko może się do tyłu odsunąć, ale za dużo miejsca nie miała. a wiedząc, że gigi jest nieobliczalna uskoczyła na bok i znalazła się obok niej. - ale widzę, że nie możesz się ode mnie odczepić. zresztą dobrze się składa. jeśli myślałaś, że nikt tutaj nie dowie się co zrobiłaś we francji to jesteś w wielkim błędzie. zniszczę ci to twoje zasrane życie! - krzyknęła w jej stronę. zrobiła się trochę...ostrzejsza xd