dach

dach jest spoko. sophie od rana pałętała się po całym akademiku żeby nie spotkać swojej głupiej siostry. teraz siedziała na dachu zajadając się kwaśnymi żelkami i czytając książkę o krwiożerczych bakteriach pożerających ludzkie ciało, uroczo.

ruby przyszła sobie na randkę na dachu. to znaczy umówiła się na jakieś bzykanko tutaj. tyle że się spóźniła, bo była umówiona na 16. na szczęście jakoś szczególnie nie zależało jej na chłopaku (a czy na którymkolwiek w ogóle jej zależało? albo na jakimkolwiek człowieku?!). w każdym razie przyszła tutaj i ku jej nieszczęściu spotkała siostrę bliźniaczkę. mieszkały razem w pokoju, a musiały spotkać się na dachu...
- hej ruby! to znaczy sophie. - roześmiała się na wstępie. nie ogarniała, że siostra jej nienawidzi.;x

nie ogarniała bo była zbyt głupia, sorry!
no tak sophie nie miała szczęścia, bo mimo że nie chciała widzieć się dziś z siostrą to ją spotkała, smutek tak bardzo - odwal się - mruknęła na powitanie. wiadomo, że z jej ust nie posypią się takie słowa jak "odpieprz się" czy "spierdalaj". była na to za grzeczna. nie oderwała nawet wzroku od książki. ignorowała siostrę jak tylko mogła i próbowała skupić się na czytaniu. co było trudne, bo dało się wyczuć głupkowatą aurę otaczającą jej siostrę, która stała gdzieś w pobliżu.

przyznaję, jest głupsza niż kenny.xd
- o co ci chodzi? - zaśmiała się, dalej nie ogarniając. - żart nie na miejscu? daj spokój. tak jakby nikt nas nigdy nie pomylił. - zauważyła, całkiem rozbawiona całą sytuacją i w ogóle całym życiem. jak były małe może i ktoś je mylił, ale teraz na pierwszy rzut oka było widać, która zgrywa gwiazdę, a która chowa się w cieniu. ruby oczywiście uważała, że teraz są rozróżniane, bo to ona wyrosła na tę piękniejszą. biedna sophie, ale tak bywa w życiu.

kenny był przynajmniej kochany ;x smutek, że go nie ma xd
westchnęła ciężko i zamknęła książkę. miała w planie przeczytać dzisiaj całą, ale jak widać ruby miała zamiar jej poprzeszkadzać - o nic mi nie chodzi - bardzo chciała jej zwrócić uwagę, że beznadziejnie się wczoraj zachowała i w ogóle, ale nie miała odwagi - chcesz coś konkretnego czy po prostu przyszłaś tutaj żeby absorbować uwagę wszystkich chłopaków? - bo pewnie każdy się na nią gapił.

kenny [*]

kenny był jedną z najbardziej kochanych postaci ever i nie mówcie mi takich rzeczy, że smutek, że go nie ma, bo jeszcze mnie nakręcicie niepotrzebnie.xd on teraz jest zajęty byciem dyrektorem liceum w st. albans. xd
- przepraszam, któryś ci się z nich podoba? - rozejrzała się szybko po dachu. zapomniała nawet jak nazywa się ten, z którym miała się spotkać, ale kto by się przejmował. - widzisz, sophie, nie mówisz mi takich rzeczy, a potem masz do mnie pretensje nie wiadomo o co. skąd miałam wiedzieć, że kochasz się w tamtym, skoro przyszedł do mnie i wyznał mi miłość? możesz mieć o to żal tylko do siebie. - powiedziała łagodnym głosem. gdzieś w międzyczasie usiadła obok sophie i gładziła ją po udzie, zgrywając najlepszą siostrę na świecie, a tak naprawdę traktując ją protekcjonalnie.

OMÓJBOŻE!!!!!!!!!!!1111 ZRÓB GO!

patka spamerka! BAN!
- nie - mruknęła nie podnosząc nawet głowy i nie spoglądając na tych chłopaków. zresztą jeśli któryś spojrzałby na nią w tym samym momencie co ona to spaliłaby się ze wstydu. boże, jaka ona dzika była - w nikim się nie kocham, to tylko mój przyjaciel - przecież nie przyzna się, że się w nim podkochuje od kiedy go poznała, nikt o tym nie wiedział więc ruby tym bardziej się nie dowie. czuła się głupio, kiedy ruby gładziła ją pocieszająco po udzie czy coś - przestań mnie traktować jak dziecko - odsunęła się od niej.

stella ma rację, a ja nie zrobię kenny'ego, także cicho tam!
- och, biedny chłopak... żadna z nas go nie kocha i będzie miał złamane serce. - zauważyła. - ale cóż, nie można go winić... - dodała z chichotem i poprawiła nieskazitelnie uczesane włosy. kiedy sophie się odsunęła, ruby pokręciła główką. - wcale nie traktuję cię jak dziecko, może masz takie wrażenie, bo mam większe doświadczenie, ale mówię to wszystko tylko po to, żeby ci pomóc. wyglądasz na całkiem zmartwioną, soph. co jest? przecież wiesz, że mi możesz powiedzieć wszystko... - zapewniła ją. taaa. mogła jej powiedzieć wszystko, żeby potem siostra wszystko przekręciła i rozpowiedziała.

:C

- daj już spokój victorowi - przewróciła oczami - jest wspaniałym chłopakiem i ty nic nie wiesz o nim - zaczęła grzebać w torebce w poszukiwaniu telefonu. pewnie liczyła na to, że vikuś się odezwie, ale zamiast tego panowała ciągle ogłuszająca cisza - w czym niby masz większe doświadczenie? w podrywaniu chłopaków? - wbiła wzrok w siostrę - w ogóle mnie to nie obchodzi, nie zauważyłaś jeszcze? jesteś aż tak ślepa? - wrzuciła z powrotem telefon do torebki - nic - burknęła. nigdy nie zwierzała się siostrze więc teraz też nie miała zamiaru, sorry.

- wiem, że dobrze całuje. no, lepiej całuje niż wygląda. - odparła figlarnym tonem, całkiem zadowolona z tego co mówi i nie przejmowała się tym, że może rani uczucia siostry. och, czy kiedykolwiek się tym przejmowała? najważniejsze, żeby to ona była w centrum wydarzeń. jezu, serio, nawet baśka miała więcej serca. - nie wiem czemu jesteś taka oschła dla mnie, soph-soph. - stwierdziła, zakładając nogę na nogę. - miałam nadzieję, że sobie porozmawiamy od serca, jak siostra z siostrą. ty powiesz mi o swoich problemach, ja ci opowiem o swoich, razem wpadniemy na rozwiązanie... - mówiła smutnym głosikiem.

zacisnęła piąstki słysząc co opowiada ruby. było jej przykro, smutno i w ogóle chyba wpadała w depresję xd jezu w ogóle jej nie ogarniam. ona w sumie chyba sama siebie za bardzo nie ogarniała i nie ogarniała chłopaków i tego co czuje i była upośledzona towarzysko, to pewne! - nie jestem oschła, wydaje ci się - wysiliła się na miły uśmiech, a potem zaczęła nerwowo wyżerać kwaśne żelki. słodycze nie pomagały jej na stres niestety - nie mam żadnych problemów, bo u mnie nic się nie dzieje - wyprostowała się i spojrzała na siostrę - to ty masz ciekawe życie towarzyskie, opowiedz o swoich problemach - żałowała że nie ugryzła się w język, ruby teraz pewnie nie zamknie jadaczki.

upośledzone towarzysko postacie są najlepsze! ruby już zdążyła zauważyć, że to wszystko na nic i siostra wcale nie chce z nią współpracować i udawać super psiapsiółki. chociaż nie wiem czemu ruby chciała, żeby tak było. aha, pewnie chciała ją po wczorajszym udobruchać, żeby sophie dostrzegła w niej najlepszy autorytet. oczy jej zabłysły, kiedy bliźniaczka spytała o jej problemy.
- och, ostatnio chyba przestałam wierzyć w miłość - westchnęła ciężko - byłam zmuszona odrzucić zaręczyny! ale chyba sama rozumiesz, na pewno sama tak czujesz... zresztą, miałam nadzieję, że właśnie zaczniemy się trzymać razem, teraz, kiedy rodzice się rozwodzą... - westchnęła smuteczkowo. raz, dwa, trzy, zgadujemy, ile z tych informacji było prawdziwe!

no niestety ale sophie nie potrafiła udawać przyjaciółki swojej siostry, nigdy nie były przyjaciółkami i chyba nigdy nie będą przez różnicę charakterów i różnicę w poziomie intelektualnym oczywiście. - och, to doprawdy bardzo przykre że musiałaś je odrzucić, ale nie martw się masz tylu adoratorów że na pewno zaraz kolejny poprosi cię o rękę - powiedziała pośpiesznie i na odczepnego. najchętniej zamknęłaby się w pokoju i utopiła w stercie notatek ze studiów. po chwili jednak zabrakło jej tchu - przestań, rodzice się nie rozwodzą! - wytrzeszczyła zdumiona oczy. przecież wiedziałaby o tym!
raz, dwa, trzy ruby kłamie jak z nut.

ruby nigdy nawet nie chciała być przyjaciółką sophie, więc nie wiem co jej odbiło. pewnie to przez to, że wczoraj sophie powiedziała, że jej siostra jest głupia czy coś tam. nie, żeby to szczególnie zabolało ruby - po prostu chciała zmienić jej zdanie, żeby zaczęła ją uwielbiać. a skoro całe przymilanie się nie działało, trzeba wymyślić, że rodzice się rozwodzą, prawda? to takie proste.
- ależ ja właśnie nie chcę przyjmować żadnych oświadczyn... oczywiście masz rację, ale to całkowicie inna sprawa. - machnęła ręką. nie przemknęłoby jej przez myśl nawet, że sophie mówi to ironicznie. - och! - zakryła usta teatralnie. - byłam przekonana, że wiesz. - powiedziała z udawanym zaskoczeniem, ale i spokojem.

ruszyło ambicje ruby, bo w końcu siostra powiedziała co dokładnie o niej myśli! zrobiła się blada jak ściana bo nie mogła uwierzyć w rozwód rodziców. przecież tak się kochali! to była miłość od pierwszego ruchanka i w ogóle! - kłamiesz, rodzice na pewno by mi powiedzieli - spuściła głowę i zaczęła nerwowo miętosić książkę w rękach ( nie, wcale nie napisałam rękę w książce ;x ) - i niby co? tobie to powiedzieli, a mi nie? nie wierzę w to - zmrużyła oczy i lustrowała twarz siostry zupełnie jakby doszukiwała się jakiegoś gestu lub mimiki twarzy, która ewidentnie wskaże że ruby kłamie. sophie chyba naoglądała się zbyt wielu odcinków "magii kłamstw".

- powiedzieli mi w tajemnicy, żeby media się nie dowiedziały - w końcu byli ikoną holenderskiej telewizji! - ale myślałam, że tobie też powiedzieli. - podrapała się po czole, jakby rzeczywiście się nad tym zastanawiała. - sophie, wiesz, że bym cię nigdy nie okłamała. - złapała siostrę za dłoń i ją pogłaskała. jaaasne, ruby była kłamczuchą od kiedy się urodziła. tyle że wszyscy nauczyli się w te jej słodkie kłamstewka wierzyć. i tak już zostało. i sophie nie dostrzeże żadnych znaków, że ruby kłamie, bo ta też jest towarzysko upośledzona i pewnie wierzy we wszystko, co sama wymyśla.

- fantastycznie - słychać było jej niezadowolenie w głosie. zazwyczaj była miła i radosna, ale teraz było jej nieprzyjemnie z powodu informacji, którą właśnie usłyszała od swojej głupkowatej siostry - w takim razie dziś wieczorem zadzwonię do mamy, może to wszystko da się jakoś odkręcić, może nawet pojadę na trochę do domu - zaraz wymyśliła plan działania, bo za nic, nigdy, przenigdy nie chciałaby żeby ich rodzice się rozwiedli. to byłby cios w jej naiwne serce! straciłaby wiarę w ludzi, w rodziny, w miłość, we wszystko!

- myślę, że to póki co drażliwy temat. - zauważyła. nie chciałaby, żeby sophie dzwoniła do mamy albo jechała do amsterdamu na marne. z drugiej strony, byłoby fajnie, gdyby pojechała i siostra miała na trochę pokój w akademiku tylko dla siebie. - ale widzisz, teraz już rozumiesz, czemu musiałam odrzucić te zaręczyny. - wtrąciła, bo przecież nie będą rozmawiać o rozwodzie rodziców, od początku miały mówić tylko i wyłącznie o ruby.

ale z niej samolub - i co w związku z tym, że to drażliwa sprawa? chcę wiedzieć jak wygląda sytuacja - wzruszyła ramionami. pewnie dziś zadzwoni i dowie się, że to bujda na resorach - nie wiem w ogóle po co zawracasz sobie głowę jakimiś oświadczynami i chłopakami, masz dopiero dwadzieścia lat - sophie w ogóle nie zawracała sobie głowy chłopakami i proszę, dalej jest dziewicą xd

- mi też nie chcieli nic powiedzieć. mama pewnie powie, że to nieprawda i tyle. skoro nie powiedzieli ci wcześniej... może nie chcą, żebyś jeszcze wiedziała. - wymyśliła. - i co z tego, ile mam lat? przynajmniej mam jakieś życie towarzyskie, nie to co ty. zaczęłaś już wymyślać imiona dla kotów, z którymi zamieszkasz, jak już zostaniesz starą panną z głową w książkach? - trochę się poddenerwowała, bo przypomniała sobie, jak bardzo bliźniaczka jest irytująca i jak bardzo nie chce jej się z nią gadać.

- nie wiem czy zauważyłaś, ale nie potrzebuję życia towarzyskiego - otworzyła książkę i zaczeła znów ją czytać ignorując przy tym książkę - owszem, już wymyśliłam imiona - pokiwała głową - newton, kant i archimedes - dalej nie odwracała wzroku od książki - ale pewnie tobie to i tak nic nie mówi, nie interesujesz się nauką, a właściwie nie interesujesz się niczym prócz chłopaków - odparła nonszalancko, miała dziś dość siostry.